Miwa | みわ 📝

cms : aprilntea

「見つけた！」📸

(เก็บภาพคมช.อิตคุงคับ มะมี๊ใจเหลว😭🤲✨💖)

ชื่อไลน์มิวะก็เป็นชื่อของเจ้าตัวเอง みわ ส่วนดิสเพลย์ก็เป็นรูปของตัวเองที่กำลังนั่งหันหลังอยู่ วิวด้านหลังเหมือนจะเป็นทุ่งดอกไม้?

มิวะหลุบตามองข้อความที่ถูกส่งมา เจ้าตัวยิ้มออกมาพร้อมกับรีบพิมพ์ตอบ

[ฉันฟุวาริ มิวะ ค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคีโต้ซัง]

[จะเรียกมิวะก็ได้นะ]

ส่งสติ๊กเกอร์กระรอกอ้วนกลมไปให้--

‘ขอครึ่งทางไม่ได้เหรอคะ?’

‘ไม่งั้นฉันคงเป็นห่วงโทชิกิซังแย่เลยค่ะ’

ช่องทางติดต่อก็ไม่มี ไม่รู้ว่าหลังส่งตัวเองเสร็จแล้ว อีกฝ่ายจะต้องใช้เวลานานเท่าไหร่ที่จะกลับบ้าน

ชูสมุดไป สายตาก็แน่วแน่ไม่แพ้คนตรงหน้าเลย เหมือนจะนึกอะไรได้ก็รีบหดสมุดกลับมาเขียนเพิ่ม

’ฉันแข็งแรงมากๆนะคะ!‘

[12:10 | โรงอาหารเซย์โจว 🥪]

เพราะวันนี้ฝนตก มิวะเลยตัดสินใจลงมาซื้อขนมปังและนมนั่งกินในโรงอาหาร โชคดีที่ยังพอมีที่เหลืออยู่บ้าง เจ้าตัวเลยนั่งปักหลักกินอยู่เงียบๆคนเดียว

“....”

ที่นั่งรอบข้างเริ่มเต็มจนเหลือแค่ที่ว่างฝั่งตรงข้ามเธอเท่านั้นในตอนนี้

จู่ๆก็โดนคุณพนักงานจับมาถ่ายรูปแบบงงๆ

และดูเหมือนว่าหลังจากที่พนักงานโพสต์รูปลงในเพจก็กลายเป็นไวรัลทันที–

: อร๊ายยยยน่ารักจังงง>< หน้าตาเหมือนกันเลยยย✨
: แยกไม่ออกเลยค่ะ อันไหนแมวน้ำคะช่วยบอกทีTT
: Kawaiiiiiiiiiiii💘

และอื่นๆอีกหลายคอมเม้นท์…

เรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดเจ้าตัวก็ยังไม่รู้เลยแม้แต่นิดเดียว–

#โปรโมทร้านค้าRKM #UsaariXRKM

✨ Attention please ✨
ประกาศเปิดรับสมัครพนักงานพาร์ทไทม์
พบได้ทั้งในเว็บไซต์ของร้าน เว็บบอร์ด
ป้ายประกาศอย่างเป็นทางการหน้าร้าน

🐰 รายละเอียดของร้าน
🔖 หย่อนใบสมัครได้ที่นี่
🪪 เช็คสถานะการสมัคร

ขอบคุณที่ให้ความสนใจด้วยนะคะ 😊✨
หากมีข้อสงสัย สามารถเมนชั่น/DM สอบถามได้เลยค่ะ

เจ้าตัวแทบไม่ห่วงเรื่องผ้าเลอะเลยแม้แต่นิดเดียว ยังคงเช็ดให้อย่างเบามือจนคราบชาหายไปจนหมด

ว่าแล้วก็พับเช็ดหน้าเก็บเข้ากระเป๋าไปพร้อมกับเขียนข้อความต่อ

‘แต่ถ้าฝ่าฝนกลับจะไม่ดีเท่าไหร่นะคะ’

ก็ยังเป็นห่วงตรงนี้

‘แต่โทชิกิซังไม่ต้องไปส่งฉันก็ได้ค่ะ รีบกลับบ้านเถอะนะ‘

’เดี๋ยวจะไม่สบายเอาน่ะสิ‘ 💦💦

อีกฝ่ายอนุญาตแล้วก็ยิ้มกว้างออกมาทันที มิวะรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดไลน์ของตัวเอง

“...”

หน้าคิวอาร์โค้ดเด่นหราตอนหันหน้าจอไปหาอีกฝ่าย นิ้วชี้ๆไปที่หน้าจอด้วยเหมือนจะบอกให้คุณสแกนได้เลยนะ,,!

มือเล็กยื่นไปค้างไว้กลางทันทีที่เห็นว่าชากระฉอกใส่มือ ถึงอีกฝ่ายจะไม่สนใจแต่ไม่ใช่กับมิวะ

เจ้าตัวรีบหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาเช็ดๆให้ด้วยความเป็นห่วง 💦 ถ้าพองแล้วจะแย่เอาน่ะสิ

เช็ดเสร็จก็รีบเขยียนลงสมุดต่อ

‘ของฉันนั่งรถเมล์ไปง่ายสุดแล้วค่ะ’

‘อย่าบอกนะคะว่าโทชิกิซังจะเดินกลับ!?’

หน้าตาตื่นตระหนกไปก่อนคำตอบจะมาเสียอีก--

เสียงขีดเขียนนั้นหยุดลง มิวะถึงได้หันสมุดกลับมาอ่านข้อความที่เขาเขียนลงไปอยู่เงียบๆ ตั้งใจไล่อ่านทุกตัวอักษรและทุกบรรทัด

พอเริ่มอ่านดวงตาก็เริ่มสั่นไหว ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองอีกฝ่ายพร้อมกับรอยยิ้ม

มือเริ่มขยับใช้ภาษามือ ปากอ้าพะงาบๆช้าๆเป็นคำพูดแบบไม่มีเสียง

‘ขอบคุณมากนะคะ มัตสึโมโต้ซัง’

รอยยิ้มกว้างขึ้นก่อนจะเขียนข้อความต่อ

’ตอนนี้ต่อให้ฉันจะโดนมองว่าแปลก ก็ไม่เสียใจเลยค่ะ’

สีหน้าแม้จะยิ้มแย้ม แต่ก็แฝงไปด้วยความไม่มั่นใจอยู่บ้าง ปลายดินสอจรดลงบนกระดาษอยู่พักนึงโดยที่ยังไม่ได้เขียนอะไร

ก่อนจะเริ่มเขียนช้าๆ

‘ฉันเป็นตั้งแต่เกิดน่ะค่ะ ก็เลยชินกับมันไปเสียแล้ว’

‘มัตสึโมโต้ซัง ไม่คิดว่าที่ฉันเป็นมันแปลกใช่มั้ยคะ?‘

ระหว่างที่ชูก็ไม่ได้สบตามองอีกฝ่ายเลยสักนิด ริมฝีปากเม้มเข้าหากัน

#SilentHill_RKM

(ควันหลงฮาโลวีนท่านนึง—- 🧍‍♂️แฮปปี้ฮาโลวีนย้อนหลังนะคะ (￣▽￣))

TW : blood

drive.google.com/file/d/14d2R...

[ สวนมิฮานาดะ | 4/5 - ช่วงหลังเลิกเรียน ]

ระหว่างที่คุณกำลังเดินในสวนสาธารณะและกำลังผ่านพุ่มไม้พุ่มหนึ่ง

โครม!!!!

“ อั๊ก—! ”

จู่ ๆ ก็เหมือนมีอะไรใหญ่ ๆ ตกลงมา ถ้าคุณมองดูดี ๆ จะเห็นเด็กสาวที่กำลังนอนแหงนหน้ามองคุณบนพุ่มไม้ พร้อมกับบนตัวเธอนั้นมีแมวขาวหางกุดอยู่

“ อะ…? ”

เธอส่งเสียงร้องสั้น ๆ เหมือนตกใจคุณ แต่ก็ไม่มีท่าทีขยับอะไรเหมือนกับว่าเธอกำลังคิดประมวลผล

มองภาพตรงหน้าที่อีกคนกำลังพยายามเรียกเจ้าแมวยิ้มๆ ก่อนจะเลื่อนสายตาสบมองเมื่อเขาหันมาหา

“....”

กระพริบตาปริบๆก่อนจะหลุบตาลงอัตโนมัติ นิ้วชี้ๆที่ริมฝีปากของตนเองก็จะใช้นิ้วไขว้กันเป็นกากบาท

แต่กลัวอีกฝ่ายจะไม่เข้าใจเลยเขียนขยายความเพิ่ม

‘ฉันพูดไม่ได้น่ะค่ะ’

ยิ้มแหะ,,

‘ถ้าส่งเสียงได้ก็อยากจะลองเรียกบ้างจังเลยนะ~’

‘เพราะยามาโอกะซังไปแกล้งเธอบ่อยมากกว่าให้เห็นด้านนี้รึเปล่าคะ?’

เลือกที่จะยิงคำถามไปตรงๆพร้อมกับหลุบตามองพื้น--

เหมือนจะไม่ใช่คำถามที่ยากสำหรับตัวเธอเท่าไหร่นัก มือเริ่มเขียนคำตอบลงบนสมุดก่อนจะหันกลับไปหา

‘ในมุมมองฉัน ฉันคิดว่ายามาโอกะซังอ่อนโยนนะคะ’

‘ไม่มีคนใจร้ายที่ไหนที่ไม่ตอบรับความช่วยเหลือของคนที่กำลังลำบากนี่เนอะ?’

ปล่อยให้อีกฝ่ายอ่านข้อความไปก็ยิ้มไปด้วย,,

‘ถึงจะจี้แกล้งไปหน่อยก็เถอะ’

มีอีโมจิปากคว่ำประกอบอยู่ท้ายข้อความ--

(ทำไมถึงมาเป็นรูปเลยล่ะค้าาาาาาาาาาาาา 😭😭😭💗✨✨✨ โอ๊ยยยย โอ๊ยยยยยย /ก้มกราบบบ )

คงมีจังหวะที่เจ้าตัวผงะไปหน่อยตอนที่อีกฝ่ายบอกว่าตัวเธอกับเขานั้นไม่เหมือนกัน.. สีหน้าดูหงอลงอย่างเห็นได้ชัด

แต่สุดท้ายก็เงยหน้ากลับขึ้นมาฟังคนตรงหน้าที่กำลังเริ่มเล่าถึงเรื่องราวบางอย่าง คนทางนี้ตั้งใจฟังอย่างดีจนกระทั่งคำถามนั้นถูกส่งมาทางเธอ

ดูอ่อนโยนมั้ยน่ะเหรอ..?

“....”

เผยอปากขึ้นมาหน่อย ถ้ามีเสียงก็คงจะได้ยินเสียง ‘อ๋า~’ มาจากเธอแล้ว มุมปากอมยิ้มขึ้นหน่อยเพราะคิดเหตุผลน่าเอ็นดูดีล่ะนะ?

‘เข้าใจแล้วค่ะ แต่ที่ฉันเห็นก็ใส่ได้พอดีอยู่นะ’

‘แต่อาจจะต้องเอากลับไปซักก่อน’

คิ้วลู่ลง เพราะตอนนี้ชุดนักเรียนเปียกชุ่มไปหมด ว่าแล้วก็ยกแก้วนมอุ่นขึ้นจิบทีละหน่อยๆ ช่วยให้ร่างกายอุ่นขึ้นมาบ้าง

‘ต้องกลับไปทางไหนเหรอคะ?’

‘เรามีหลาย ๆ จุดคล้ายกันดีนะคะ’

ประโยคนี้ ทำเอาโควเฮย์นิ่งไป, เพราะสิ่งที่เขาคิดมาตลอด คืออีกฝ่ายช่างเป็นขั้วตรงข้ามกับเขาจริง ๆ

ทั้งด้านอารมณ์ การคิด การพูด — เขามองว่าอีกฝ่ายอ่อนโยนจากการพูดคุยไม่กี่ครั้ง ความหมายที่ว่า ‘คล้าย’ มันแปลว่าเขาดูอ่อนโยนเหมือนเธอด้วยมั้ยนะ

“ประหลาดคน” จากที่นิ่งไปพักนึงก็ตอบ

“ฉันไม่เหมือนเธอหรอก แค่มีคนแก่ที่บ้านเหมือนกันเท่านั้นเอง”

พยักหน้าหงึกๆ รีบเขียนข้อความตอบอีกฝ่ายทันที

‘ฉันเองก็หวังว่าจะเป็นแบบนั้นค่ะ’

‘ถ้าสดใสไปได้ตลอดก็คงจะดี’

ยกสมุดขึ้นบังใบหน้าช่วงล่างพร้อมกับหลุบตาลง ก่อนจะเขียนข้อความต่อ

‘จะว่าไปที่ออกมาวันนี้ เพราะคิดว่าเปิดเทอมสินะคะ?’

ถ้ายึดตามตารางเวลาเดิมล่ะนะ..

#SilentHill_RKM

TW : blood , graphic violence , abuse , horror

( มาเล่นด้วยค่ะะะะ เป็น What if ที่สานฝันหนูมากกกกก⭐😍 )

drive.google.com/file/d/1TJ5d...

#KengakuRKM
#HKDRKM_07

( พึ่งว่างมาวาดแก๊งเด็กๆค่ะ 🥺🥺✊ )

w— @shitamizu-rkm.bsky.social , @yudzukirkm.bsky.social , @rkmyabukouji.bsky.social

[โรลปิด / ย้อนเวลา]
18 เมษา (วันเสาร์)

/เดินทางมาถ่ายนิตยาสารที่สวนสาธารณะกับเพื่อน ๆ (?)
ทุกคนจะเห็นเป็นเพียงกองถ่ายเล็ก ๆ เท่านั้น/

@ktatsuya-rkm.bsky.social @rkm-yuseii.bsky.social

[สามารถโควทเห็นเหตุการณ์ได้นะคะ 🌸]

(ส่วนรูปนี้วาดเล่นเฉย ๆ (...))

#KengakuRKM
#HKDRKM_02

(พึ่งมีเวลาได้วาดค่ะ😭ขอบคุณทุกคนมาช่วยไคโตะแบกเมล่อนไปฝากคุณแม่นะคะ😍🫶)

@rkm-sayuri.bsky.social
@rkm-chiaki.bsky.social

ผงกศีรษะลงยิ้มๆ เหมือนจะบอกว่าเธอเองก็ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยเช่นกัน พร้อมกับรับสมุดกลับมาถือไว้

“....”

ดวงตาคอยมองอีกฝ่ายที่กำลังเล่นกับแมวและพวกลูกแมว แค่เห็นก็พอรู้ว่าอีกฝ่ายนั้นอ่อนโยนขนาดไหน เจ้าพวกตัวเล็กถึงได้ยอมปล่อยให้ลูบหัวไปพร้อมกับหลับตาพริ้ม

ส่วนมือของมิวะก็ค่อยๆเอื้อมไปลูบช่วงลำตัวด้วยเช่นกัน

นุ่มจังน้า..

หลังเลิกเรียน | ดองกี้ ย่านการค้าคิตะ

ยืนเหน็บผมที่ร่วงข้างหู ตามองสิ่งที่อยู่บนมือถือสลับกับเชลฟ์สินค้า แล้วก็ก้มลงดูมือถือต่อ

ไม่ได้แย้งอะไรที่อีกฝ่ายเลือกที่จะเรียกชื่อตนเองด้วยนามสกุล เข้าใจว่าคงเป็นความสะดวกใจล่ะนะ,,

พออ่านข้อความจบก็เลิ่กคิ้วขึ้นหน่อย รีบเขียนและส่งสมุดให้

‘ส่วนฉันอยู่เซย์โจว ปี 2 ค่ะ’

‘บังเอิญมากเลยที่พวกเราอยู่ปีเดียวกันด้วย’

ยิ้มจนดวงตาหยีเลย

‘เป็นฉันเองที่เข้าใจยากค่ะ!’ มีอีโมจิเหงื่อตกให้ด้วย

‘มัทสึโมโตะซังสินะคะ?’

‘ฉัน “ฟุวาริ มิวะ” ค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันนะคะ ดีใจมากๆเลยที่อยากรู้จักกัน’

‘จะเรียกฉันว่ามิวะก็ได้ค่ะ’

ยื่นสมุดกับดินสอกลับคืนไปให้ ดวงตาหลุบมองพื้น มือกุมเข้ากันแต่ก็ขยับไปมาเหมือนคนกำลังตื่นเต้น

มองอีกฝ่ายที่กำลังเขียนข้อความไม่วางตา รู้สึกใจจดใจจ่อกับข้อความที่ตัวเองกำลังจะได้อ่าน

อดรู้สึกประทับใจไม่ได้เลยจริงๆที่ใครสักคนพยายามที่จะสื่อสารกับตัวเธอขนาดนี้..

“...”

รับสมุดและข้อความกลับมาก่อนจะเริ่มต้นอ่านทุกข้อความอย่างตั้งใจ รอยยิ้มค่อยๆกว้างทีละนิดๆ ก่อนจะขยับลงไปนั่งคุกเข่าด้วย,,

มิวะเริ่มเขียนข้อความตอบกลับทันที และดูเหมือนจะเขียนเร็วด้วย--

+

"ขอบใจนะ..พอละ เขินจะแย่"พอถูกชมมากเข้ามากเข้าก็เริ่มมีแสดงท่าทีเขิน ๆ ให้เห็นปนรอยยิ้มมีความสุขที่ถูกชื่นชม ..ความมั่นใจถูกฟื้นฟูแล้ว!

ผมนั้นถูกปล่อยจากดังโงะเป็นลอนที่ถูกม้วนไว้ดูเข้ากันจริง ๆ

"อื้อ ถ่ายนะมีถ่ายกับทสึเซนะรูปกลุ่มไว้รูปนึง... ละก็มีเดินถ่ายวิวไว้บ้างน่ะ"เขยิบมาข้างๆแล้วเปิดแกลลอรี่ให้ดู
"นี่ไง"
ยิ้มสวยสุดๆตอนได้พูดถึงเพื่อนสนิทที

"นายก็ไว้มาถ่านกับฉันบ้างสิ?"