咲祈 勝一 🦋

(เช่นกันนะคะสนุกมากๆเลยค่ะ 🤗💗)

" แหม แค่เห็นแล้วรู้สึกแบบนี้เรามีความรู้สึกร่วมกันหรือเปล่าน้า~ "

ชงมาแบบนี้ตามนิสัยแล้วก็ต้องชงกลับกวนไม่เลิกพร้อมยืดอกโชว์สง่าผาเผย

" น่าเสียดายที่เวลาผ่านไปเร็ว ฉันยังไงก็ได้เอาตามที่ทุกคนคิด "

ยกโทรศัพท์ขึ้นมาเช็คทำท่าพิมพ์หาอะไรสักอย่าง

#โปรโมทร้านค้าRKM

~ ฤดูกาลรับสมัครพนักงานพาร์ทไทม์ ~

เด็กนักเรียนที่ต้องการสมัครงานสามารถดูรายละเอียดการรับสมัครและกฎตามแต่ละร้านค้าได้เลย !

* แต่ละร้านรับมากที่สุด 15 คน
* นักเรียนที่สมัครงาน ต้องทวิตหน้าไทม์ไลน์เกี่ยวกับงาน 1 ครั้ง/เดือน
* สมัครได้ทุกโรงเรียนค่ะ

" เป็นห่วงกันก็บอกไม่เห็นต้องซึนเลย ยูกิคุง " หยักไหล่แกล้งเพื่อนหนุ่มหยอกล้อตามประสาซากิ

จากนั้นเขาก็เดินตามไล่หลังทุกคนไปคอยมองดูแลเผื่อมีอะไรอีกทั้งยังมองไปรอบๆในหัวคิดแค่ว่าจะไปไหนต่อดีรู้ตัวอีกทีก็จะถึงลานจดรถแล้ว

@.Yong Yong

โย่ว—! วันนี้เธอดูดีเป็นพิเศษเลยนะ ~

☘️

( เก็บภาพย้ทที่ไปคมช.มาค่ะ ! )

👻 Special Halloween Event

What if #SilentHill_RKM

สภาพบ้านเมืองและสัตว์ประหลาดซึ่งเดินเต็มทั่วเมืองรูปร่างของพวกมันขึ้นอยู่กับ “บาป” ในใจของแต่ละคน

เพราะงั้นแล้ว...จะชำระบาปนี้อย่างไรดีนะ

Trigger Warning : horror, graphic violence, gore, abuse, self-harm

docs.google.com/document/d/1...

( แบบนีต้องเล่นด้วยบ่อยๆเพื่อติดตามแล้ว หากมาทันเวลาผมพร้อมบวก 😉)

(จริงๆมีต่ออีกนิดนึ่งแต่พิมพ์ไม่ทันคุณ 5555 น้องฮารุจังก็น่ารักเหมือนกันใครทำน้องเปลี่ยนไปกันนะ 😔 ขอบคุณที่ให้เล่นด้วยเช่นกันนะคะ เลิฟๆเลย)

พอเห็นว่ารีบไปแล้วก็กำลังจะหันกลับแต่เหมือนจะพึ่งนึกขึ้นได้เลยตะโกนไล่หลังไป

" ลืมบอกฉันเขียนเบอร์กับช่องทางติดต่อไว้ข้างหลังด้วยนะ ทักหาได้ทุกเมื่อเลยนะสาวน้อยย "

ตะโกนเสร็จเขาที่ยังจับจ้องทางที่หญิงสาวไปก็ได้เห็นบ้านหลังนั้นเช่นกัน

" บ้านเธอสินะ ฉันจำได้แล้ว "

คงไม่ว่างจริงๆขนาดบ้านยังไม่เปิดไฟเขาคิดว่าเป็นแบบนั้นและก็เดินกลับบ้านไป

มือที่ถูกปล่อยออกไปแสดงถึงการลาจากกันเขาที่มองตามไล่สาวน้อยไปรู้สึกเสียดายนิดหน่อยที่เวลามักมีไม่เคยนาน

เห็นขอบคุณกันมาแปลว่าจะต้องแยกจากกันแล้ว

" อื้มไม่เป็นไรเรื่องแค่นี้เอง บอกแล้วว่าเป็นหน้าที่ของผู้ใหญ่น่ะ "

" ไว้เจอกันใหม่นะฮารุจัง ดูแลตัวเองดีๆเข้าไว้ล่ะ "

เห็นว่าได้ไปแล้วดีใจก็พลันยิ้มออกมาคงคิดถูกแล้วที่ทำแบบนี้

จังหวะที่ฮารุจังเปลี่ยนมาจับมือก็รู้ตกใจเพราะไม่คิดว่าคนที่รู้จักกันไม่นานจะกล้าจับเลยอดแซวไม่ได้

"ใจกล้ามากเลยนะ ดีแล้วจับไว้แน่นๆเลย"

พอถึงย่านการค้าที่มีคนพุพล่านจึงจับมือให้กระฉับและใกล้ขึ้น แม้เขาจะอยากจะรีบออกไปเพราะไม่ชอบเสียงดังแต่แบบนั้นฮารุจังตามไม่ทันแน่ๆ

"เอาล่ะถึงแล้วนะเขตอาศัย A"

"แล้วบ้านฮารุจังหลังไหนหรอ"

" งั้นก็รีบไปต่อเถอะ จากตรงนี้ไปให้จับฉันไว้แน่นๆเลยนะ เราจะผ่านยานการค้าคนน่าจะเยอะ "

ว่าแล้วก็ออกเดินนำให้พยายามเดินช่วงก้าวสั้นลงให้หญิงสาวอยู่ใกล้ๆเอาไว้

"เป็นเด็กดีสินะฮารุจังน่ะ เข้าใจแล้วล่ะ"

เขาที่สังเกตุท่าทีอยู่ก็อดถอนหายใจยิ้มบางอย่างช่วยไม่ได้

" เอาแบบนี้ " เอ่ยขึ้นมาพร้อมกับค้นหาของในกระเป๋าเหมือนจะเป็นสมุดจดอะไรสักอย่างแล้วเขาก็เขียนบางอย่างลงไปก่อนจะยื่นให้

"รับไปสิ"

" ฉันจดเส้นทางวิธีที่นี้มาให้เธอแล้ว และก็ถ้าอยากจดจำอะไรก็เขียนลงไปได้เลยมันจะช่วยเธอได้แน่นอน "

อย่างที่เธอว่ามันเย็นแล้วแต่ก็ใช่ว่าโอกาสหน้าจะไม่มี

" นี้อย่าเสียงดังสิจะรบกวนคนอื่นเขาเอานะ "

ว่าแล้วก็ชูนิ้วชี้เอาไปจุ๊ปากของคนที่กำลังเอามือมาอังหน้าผากอย่างกับเป็นไข้ใกล้ๆแต่ไม่ถึงปาก

" เข้าใจว่าตกใจนะแต่ตอนนี้ไม่เป็นอะไรแล้วล่ะ "

หยิบมือที่แปะหน้าผากอยู่ลงแล้วกุมไว้

" ไม่มีอะไรมากหรอกแค่ฉันป่วยหนักแล้วต้องรักษาตัวนานผลข้างเคียงก็เป็นอย่างที่บอก "
" ช่วงสามเดือนของเทอมแรกฉันจำอะไรไม่ได้เลยล่ะ "

แม้จะดูเศร้าแต่ก็ยังยิ้มอยู่

ว่าแล้วว่าต้องถูกสงสัยแน่ๆก็ไม่ได้เหนือความคาดหมายเท่าไหร่

" เป็นกระต่ายขี้สงสัยซะแล้วนะ " ยิ้มอ่อน

" มันก็ใช่แต่เป็นอีกแบบ "

" จำได้ใช่ไหมว่าฉันหายไปอยู่ช่วงๆหนึ่ง "

สายตาของเขากำลังเปลี่ยนไปสั่นไหวก่อนจะถอดหายใจออกมา

" ฉันไม่ได้ความจำสั้นลงแค่ฉัน... "

" ความจำเสื่อมน่ะ " แล้วก็ขยิบตาให้ 😉

" หื้ม~ " เขามองหน้ากลับ

" ขอสิอยากรู้หรอว่าขออะไร "

ชายหนุ่มกอดอกลูบคางตัวเองก่อนจะเปลี่ยนไปลูบหัวอีกคนแทน

" จะบอกดีไหมน้า~ " ตั้งใจแกล้งแน่ๆ

ลูบเสร็จก็เงยหน้ามองดาวตกที่กำลังจะหายไปหมดเขายิ้มน้อยๆแล้วมองหน้าริทสึอีกครั้ง

" ฉันไม่ได้ขออะไรที่ยิ่งใหญ่หรอกเพราะส่วนใหญ่ก็ทำได้เองอยู่แล้ว "

" ที่อยากจะขอก็คงเป็นขอให้จดจำเรื่องราวที่เกิดขึ้นทุกช่วงเวลาได้ล่ะมั้ง "

เห็นคู่หูตั้งใจอฐิษฐานขนาดนี้ก็อดหัวเราะเบาๆไม่ได้ด้วยความชอบใจพยายามเอามือบังปากไว้จะได้ไม่รบกวน

" นี้ดาวตกมีตั้งเยอะนะขออย่างอื่นด้วยสิ"

" โลภมากสักนิดคงไม่เป็นไรหรอกโอกาสแบบนี้ไม่ได้เกิดขึ้นง่ายๆเลย "

ว่าแล้วก็ยิ้มแก้มปริให้เขาอยากให้ช่วงเวลาแบบนี้เป็นหนึ่งในช่วงเวลาที่ดีในชีวิตสำหรับคู่หูตัวน้อยคนนี้

" ฮ่าๆ~ใจเย็นๆ ดีใจนะที่ริทสึชอบแต่ดึงเสื้อเบาๆหน่อยนะกลัวขาดน่ะ "

เห็นสาวน้อยที่กำลังดึงเสื้อตื่นเต้นขนาดสัมผัสได้ตามแรงดึงเลยพลันหัวเราะยิ้มแย้มออกมา

" เป็นฉันก็ต้องทำได้อยู่แล้วอย่าลืมสิว่าฉันเป็นใครกันคู่หู " จะให้เฉลยก็ไม่ใช่มายากลสิถึงจะเป็นเรื่องง่ายๆแค่จับจังหวะเวลาตามที่มีข่าวบอกก็เถอะ

" แล้วจะไม่อฐิษฐานหรอตอนนี้มีโอกาสขอแล้วนะ ขอเจ้าชายเย็นชาของเธอ "

" อย่าว่าตัวเองอย่างงั้นเลยสาวน้อย ไม่ใช่ความผิดของเธอหรอก "

พอเห็นร้อยยิ้มสดใสที่ขัดกับสิ่งที่เธอคนนี้กำลังเป็นอยู่เขาก็เพียงได้แต่ยิ้มตอบ
จะนับว่าจิตใจเข้มแข็งหรือกำลังแค่ทำเป็นกันแน่

" ฉันหรือ?? " พึ่งนึกได้ว่าจำไม่ได้

" ซากิ โชอิจิ จะเรียกว่าซากิหรือนายผีเสื้อก็ได้นะ " เขายิ้มน้อยตอบ

" เราลองแวะที่นี้ดีไหม " ชี้ไปที่สวนมิฮานาดะ

"เห็นเธอผู้ถึงแต่จำไม่ได้บางทีลองเข้าไปดูอาจจำอะไรได้ก็ได้"

หลังจากที่ได้ฟังทุกคนตกลงกันแล้วดูเหมือนว่าทีมต้องการผู้นำเห็นดั่งนี้ซากิจึงเสนอตัว

" เอาล่ะในเมื่อทุกคนคิดกันแบบนี้เดี๋ยวกินอะไรเสร็จก็ไปกันเถอะ " แล้วก็แวบไปข้างหลังยามาโมโตะคุง

" นายนำสาวๆเลยนะเดี๋ยวฉันจะอยู่รั้งท้ายเหมือนเดิม " จับไหล่ชูนิ้วโป้งให้ 👍

" ส่วนของหนักฝากฉันถือได้นะเรื่องแบกของให้เป็นหน้าที่ของผู้ชายตัวเล็กๆสองคนตรงนี้ก็ได้ ถ้าไม่รังเกียจกันนะ " ทำตาวิ้งๆหนึ่งข้าง 😉

" งั้นหรอแย่จังนะถ้าเป็นแบบนั้นอย่างน้อยก็น่าจะแบ่งเวลามารับสักหน่อยก็ดีไม่งั้นเธอคงไม่ต้องหลงมาไกลขนาดนี้ "

เขาว่าไปพลางส่ายหัวเรื่องครอบครัวไม่ใช่อะไรที่เขาจะช่วยได้แต่เรื่องอื่นๆก็พอทำได้อยู่

" แข็งแรงก็ดีแล้วร่าเริงเข้าไว้ล่ะ เดินไปคุยไปดีกว่าจะจับทั้งแขนฉันก็ไม่ว่านะ "

เขาพยายามคุยเล่นเปลี่ยนบรรยากาศสักหน่อยจะได้ไม่เกร็ง

" อื้มๆฮารุจังนะ " รู้ชื่อแล้วก็พยักหน้ารับก่อนจะเป็นเป็นหน้าเหวอหน่อยๆ 😧

" อาการหนักเอาเรื่องเลยนะ ไม่น่าจะความจำเสื่อมธรรมดาแล้วนี้มันอาการขี้หลงขี้ลืม " ถึงกับกุมขมับส่ายหัว

" ผู้ปกครองเธอปล่อยให้กลับเองแบบนี้ได้ยังไงกันนะต้องมีคนดูแลสิ "

" ไม่ไหวๆในฐานะผู้ใหญ่ที่ดีคงต้องไปส่งถึงที่แล้วล่ะ "

" เจ็บแผลไหม รู้สึกแปลกๆหรือเปล่า " ถามด้วยความเป็นห่วงหน้าก็เปื้อนยิ้มพลัน

" จะถือว่าเป็นคำชมก็แล้วกันนะ ขอเวลาใช้ความคิดสักหน่อย "

ท่าทีที่ผิดแปลกไปกับพึ่งสังเกตุเห็นว่าบนหัวอีกฝ่ายมีผ้าพันแผลอยู่ในจะแผลตามตัวอาการแบบนี้...

" นี้เธอน่ะน่าจะความจำเสื่อมอยู่นะ ถ้าจะถามว่าไปทำอะไรมาก็คงจำไม่ได้อยู่ดี "

" งั้นฉันพาเด็กหลงไปส่งดีกว่าอยู่เขตอาศัย A ใช่ไหมชื่ออะไรล่ะเหมือนตัวเธอในอดีตจะโกหกเรื่องชื่อไว้นะ "

" แต่ตอนแรกเธอจะไปสวนมิฮานาดะไม่ใช่หรอ?? "

~เสียงตัวประกอบเข้าแทรก~

" อื้มได้มาเยอะเลยแหละ "

" อันในมือฉันก็ของยามาโมโตะคุง ลูกนี้อย่างเด็ดเลยล่ะขอบอก " ว่าแล้วก็หมุนบนนิ้วเป็นลูกบาสโชว์ไปหนึ่งที

" ชิราคาวะซังกับฮาซากุระซังก็ได้นะ ส่วนฉัน... " พูดแล้วก็น้ำตาตกเศร้าสร้อยเหงาหงอยเมล่อนม้ายมี

" ได้แต่ใบไม้มาหนึ่งกองขนาดเท่าตัว :) "

แม้ว่ามันจะเป็นโอกาสที่ไม่มากก็ตามทีแต่ผมก็ขอให้ทุกคนสมหวังดั่งคำขอ ขอให้ทุกคนเชื่อมั่นคำขอนั้น แค่เชื่อมั่นมันไว้ก็พอเชื่อว่ามันจะผ่านไปได้ เชื่อในตัวเองเพราะผมก็เชื่อเช่นกันสิ่งในสิ่งที่ผมขอไว้

" ขอให้ฉันจดจำทุกคนได้อีกสักครั้งไม่ลืมเลือน "

จบ

" คำอฐิษฐาน " ใช่คำนี้แหละที่เป็นจุดร่วมแทบจะทุกคนที่อยู่ที่นั้นต่างอฐิษฐานขอสิ่งที่ตนเองนั้นอยากได้ ผมได้สังเกตุและได้เห็นสิ่งที่แตกต่างออกไป

นั้นคือแรงจูงในการ'ขอ' บางคนขอด้วยความคาดหวัง บางคนขอด้วยความไม่เต็มใจขอ และบางคนขอด้วยความเศร้า
จะอย่างไรก็แล้วแต่การที่ทุกคนขอบางสิ่งบางอย่างด้วยการอฐิษฐานนั้น...

+

ครั้งนี้ผมได้พบเจอกับคนที่คุ้นเคยเป็นอย่างดีและคนที่ไม่เคยเห็นมาก่อนไม่ว่ารุ่นเดียวกันหรือรุ่นน้อง ได้ทำภารกิจร่วมกันทำหลายอย่างด้วยกันได้รู้จักและพบเจอคนใหม่ๆเยอะขึ้นเหมือนกับว่าดอกไม้ความเป็นวัยรุ่นกำลังผลิบาน

ระหว่างวันผมได้มีโอกาสสำรวจกิจกรรมของปีอื่นๆที่แตกต่างกันไปแต่มีบางอย่างที่เป็นจุดร่วมกันอย่างหนึ่ง...

+

[ Story line | 22 | บ้านซากิหลังกลับจากทัศนศึกษา ]

หลังจากที่ผ่านวันเวลาอันเนินนานจากการไปทัศนศึกษา ซากิได้กลับถึงบ้านอย่างปลอดภัยก็ได้ทำหน้าที่พี่ชายอย่างดีทำอาหารกับข้าวให้น้องชาย ดูแลสวนดอกไม้หลังบ้านและสัตว์เลี้ยงก่อนจะกลับมานั่งเขียนไดอารี่ประจำวัน

" เอาล่ะ... "

การทัศนศึกษาปีนี้ครึกครึ้นเหมือนอย่างเคยมีทั้งหน้าใหม่และเก่าผสมกันไปทุกคนดูมีความสุขสนุกสนาน...

+

(แปลว่ามีค่าขยับอย่าหยุดให้ปล้นเถอะนะ)

เห็นเป็นแบบนี้ความฉงนงงงวยก็แสดงผ่านคิ้วที่กำลังขมวดเข้าหากันทันที

ไงจำไม่ได้งี้เราไม่น่าจำผิดคนนะ??

" หน้าแปลกจังผ่านไปไม่กี่วันเอง จำไม่ได้เลยหรอ "

" คิดว่าก็ออกหน้าตาไม่ซ้ำใครนะ ฉันคือคนที่เธอเคยแอบวาดรูปไงผีเสื้อตรงแก้มฉันเด่นๆเลยนะ " แล้วก็ชี้ไปที่แผลเป็น

" ช่างเถอะหลงทางอยู่แล้วจะไปที่ไหยหรอ กลับบ้าน?? หรือที่อื่น !? "

(ได้ยินว่ามีสาวน้อยต้องการความช่วยเหลือทำไมโจรอย่างเราจะไม่)

ในขณะที่กำลังเดินไปยังสถานที่ประจำก็เผอิญเจอคนคุ้นหน้าคุ้นตาคล้ายคนจะรู้จักแล้วดูเหมือนว่าใช่เลยทักกลับไป

" อ่าว นี้มันสาวน้อยฮานะซังที่เคยเจอเมื่อวันทัศนศึกษานี่ "

" กำลังหลงทางอยู่หรอ "