Johannes de Silentio

یادم افتاد که بخش بزرگی از نوجوانی من به این فکر گذشت که اگه الآن بمیرم چه کسایی برام گریه می‌کنن.

از اضطراب حالت تهوع دارم. انگشت‌های پام تیر می‌کشه (ربط داره؟) تا حالا این‌طوری نشده بودم. حالا چی شده؟ جلسه کیک‌آف دارم.

وسط روز برای فرار از آلمانی شنیدن هی می‌رم دستشویی و دلم نمی‌خواد بیام بیرون. برای استراحت مغزم حداقل یه ربع اونجا می‌مونم. فک کنم همکارام هم فهمیدن.

«آمدنش به گریه‌ام انداخت. چنان‌که در تدفینی سررسیدن نوکر پیر بازنشسته‌ای که زن تازه‌درگذشته را می‌شناخت.»

«گریخته» این‌طور شروع شد:
«آلبرتین خانم رفتند!»

Zire Noore Maah آلبوم بیکلام “کجاست زندگی” ساخته محمد دارابی فر لینک دانلود و خرید قانونی این آلبوم: https://mohammaddarabifar.com/product/%da%a9%d8%ac%d8%a7%d8%b3%d8%aa-%d8%b2%d9%86%d8%af%da%af%db%8c/

Listen to Zire Noore Maah by Mohammad Darabifar | محمد دارابی فر on #SoundCloud
on.soundcloud.com/eEk5kdD2CLCG...

به چشم می‌بینم کم‌رنگ شدنم رو.

یه لامپ عوض کردم. ولی انگار کار مهمی کردم. تو تاریکی دلم می‌خواست برگردم پیش بابا.

ولی نباید آهنگ گوش بدم. از وقتی اومدم اینجا آهنگ گوش دادن رو قدغن کردم. اگه گوش بدم باید سگ سیاه رو بغل بگیرم.

اون موقع که آهنگ‌ها رو گلچین می‌کنم تو اسپاتیفای برای همین‌وقت‌هاس.

غم‌انگیزی‌ش اینه که هنوز وقتی چیز جالبی می‌بینم یا می‌شنوم کسی رو ندارم براش بفرستم.

هر موقع زنگ می‌زنم خونه مطمئن می‌شم سفر به ایران احمقانه‌ترین کاریه که می‌تونم با مرخصی‌هام بکنم.

دلم می‌خواد براش شعر بخونم یا به یادش. اما می‌‌دونم دوست نداره.

تحملم داره تموم میشه... همیشه دوست داشتم دوستام رو دعوت کنم، نمی‌شد. حالا که می‌شه، طاقت ندارم. تنهایی خودم رو می‌خوام.

چطور به مهمون بگم با لباس بیرون رو تخت نشینه؟ 😫

تقریباً یه عمر با حیوانات توصیف و مقایسه شدم. چشمات مثل گاوه، قیافه‌ت شبیه میمونه...شاید مسخره به نظر بیاد ولی اینا رو از نزدیک‌ترین آدم زندگی‌ت بشنوی خیلی درد داره. دیگه نمی‌ذارم کسی این‌طوری بهم بگه.

جالب این‌جاست که دقیقاً بعد از اینکه دیروز به عنوان کارمند خوب انتخاب شدم.

دیشب خواب دیدم مامانم سرزده اومده پیشم و نیومده زده یه دیوار رو خراب کرده. دیوار ترک خورده بود و من نگران اینکه به صابخونه چی بگم.

امروز برای اولین بار بعد ده ماه رفتم یه جا برای کار اداری و کامل آلمانی حرف زدم و فهمیدم چی می‌گه. بدون استرس حتی.

بابا زنگ زد. حرفای مامان رو تکرار می‌کنه. قشنگ معلومه حرفای خودش نیست. بعدش هم عذر خواست.
چرا این کار رو با من می‌کنید؟

دوباره روباه دیدم.

فکر این‌که وقتی بهتر بشه می‌تونم مدت زیادی رو تو بالکن این خونه بشینم لبخند به لبم آورد. کی بهار می‌شه؟

بعد اینکه همکارم پرسید ینی ما تنها کسایی هستیم که تو طول روز باهاشون صحبت می‌کنی سکوتی کردم که از ندونستن زبان آلمانی نبود. بغض بود.

من یه فایل اکسل دارم که فیلم‌های معرفی شده رو می‌نویسم. اگه یه دونه از اون لیست خط خورده باشه تا حالا! همین‌طور لیست کتاب‌ها تو گودریدز :(

امروز آفتابی‌ترین روز این زمستون بود.

ممکنه فردا آفتابی باشه... آره، اگه صدات رو بشنوم.

از فرط تنهایی رفتم گروه ایرانی‌های اینجا رو پیدا کردم. دلم می‌خواد صدای آشنای فارسی صحبت کردن بشنوم. این مشکل صداها کی برای من حل می‌شه؟

عکس تراپیست قبلی‌م رو تو فهرست گوشی‌م دیدم و تپش قلب گرفتم. چرا؟

دلم نمی‌خواد کسی شب خونه‌م بمونه. چرا؟ نمی‌دونم.

اومدم یه چیزی در مورد خونه‌م بنویسم که یهو به خودم اومدم که واقعاً یه خونه دارم که برای خودمه؟! کلید می‌ندازم و میام جایی که ریخت هیچ‌کس رو نمی‌بینم؟! واقعاً شد؟
و در ادامه: آیا می‌ارزید؟