Sept Kyrenthah

"กำลังโตน่ะ" #mgr_commu

เขามองมืออีกฝ่ายที่เอาขนมปังจุ่มซุป
หวา ไม่ได้นะ... คิดในใจไปก็เหงื่อตก

พอได้ยินอีกฝ่ายพูดสิ่งที่น่าสนใจก็ยกมือขึ้นมาแตะคางพลางพยักหน้าเล็กน้อย

"ดีเลยครับ จะได้ทบทวนบทเรียนไปด้วย"

"จะว่าไป คุณสตรอว์อยากให้รุ่นพี่คนไหนมาช่วยสอนเหรอครับ ที่ผมพอรู้จักมี... รุ่นพี่ฟรีเซีย... รุ่นพี่ทาเลียส..." นับนิ้วจำนวนคนที่เคยคุยด้วยจริงจัง แล้วชูสองนิ้วล่ะ

(เป็นจำนวนที่น่ารักจริงๆ)

"โนนาผมยาวขึ้นรึเปล่านะ"

"จริงหรอ!? หนูถึงว่าผมชอบไปเกี่ยวกับกิ่งไม้ประจำเลย"

"มานี่มา"

เซปค่อยๆ สางผมที่ยุ่งเหยิงของน้องสาวอย่างใจเย็น จากนั้นแบ่งถักเปียให้ทีละข้าง

"พี่เซปถักเก่งจัง หนูไม่ถนัดเลย!"

"โนนาผมหนามาก ก็เลยต้องแบ่งถักทีละข้าง เลยไม่เหมือนใครเขา.. "

"แต่หนูชอบแบบนี้มากกว่า!"
สาวน้อยหัวเราะร่าอย่างมีความสุข

#Mgr_commu

(โดนใช้งานไปเรื่อยๆ แน่เลยแบบนี้555555 รีบโตนะลูก ตาเซปเอ้ย🤣)

"ได้เลยครับ!" เขารับคำสั่งมาอย่างแน่วแน่ โบกมืออำลารุ่นพี่ด้วยรอยยิ้มน้อยๆ เหมือนจะสบายใจ

จากนั้นก็กลับไปนึกได้ว่าต้องเจอซากที่เหลือ (...) เหงื่อตกทันที เอวัง...

（ขอบคุณที่มาโรลด้วยกันนะคะ! 🙌）

"ยังไงก็ขอบคุณสำหรับวันนี้ด้วยนะครับ... แล้วก็... เอ่อ ขอโทษสำหรับเรื่องก่อนหน้านี้ด้วยนะครับ.. ที่เผลอพูดอะไรไม่ดีไป" เขาหมายถึงหลายๆเรื่องน่ะ

"มะ ไม่ใช่อย่างนั้นนะครับ ผมไม่ได้เจตนา--" เขารีบปฏิเสธอย่างจริงจัง

"โนนายังเด็กอยู่ครับ ต้องเผื่อค่าขนมกับชุดให้ ถึงจะมีคนช่วยเลี้ยงให้แต่ก็ต้องเผื่อค่าอาหาร ค่า... เอ..." นับนิ้วๆ พึมพำๆ

มองรุ่นพี่ทิ้งกระดูกลงเตา มันทิ้งได้เหรอ... ก็เลยทิ้งตามไปด้วย (...) จากนั้นก็ลุกตาม

+

"แต่ถ้าเดือดร้อนเรื่องเงินจริงๆ คงจะต้องขายไปด้วย" เด็กหนุ่มคนนี้ถ้าเพื่อน้องสาวยอมขายทุกอย่างแหละ

"ถ้าผมเรียนจบไป นี่อาจจะเป็นทุนในการออกเดินทางก็ได้ครับ ฮะๆ" หัวเราะให้ พลันคิดถึงอนาคตที่แสนห่างไกลเกินอายุขึ้นมา

ระหว่างฟังเขาก็นั่งฟังอย่างเหม่อลอยก่อนจะรีบกลับมาโฟกัสที่รุ่นพี่แล้วยิ้มเงียบๆ เหมือนมีอะไรแต่ไม่พูด (ดื้อกว่าที่คิดแฮะ)

"อ๋อ... แหวนวงนี้..." เขามองแหวนเงินบนนิ้วกลางซ้าย ถอดออกมาดู

"เพื่อนผมขโมยมาน่ะครับ เป็นของท่านพ่อ... หลายปีแล้ว แต่ยังไม่ได้เอาไปคืนให้สักที"

"คงจะเรียกว่า เป็นของไว้ดูต่างหน้าก็ได้มั้งครับ?" เขาชูแหวนขึ้นมา

+

เขาตัดบทด้วยการลุกไปหาอีกฝ่าย

"หนังสือเล่มนี้คงจะเป็นของสำคัญสินะครับ" เขายื่นหนังสือให้ เผยมือซ้ายมีแหวนเงินสวมอยู่ ก่อนจะกลับไปนั่งที่เดิม หยิบหมอนมากอด

แย่ล่ะ ทำบรรยากาศไม่ดีซะแล้ว 💦

เซปพยักหน้าให้อีกฝ่าย จากนั้นก็ค่อยๆ ตอบคำถาม

"ผมมีพี่ชายอีกสี่คนครับ หนึ่งในนั้นเป็นพี่ชายที่สอนหนังสือให้ แล้วก็หลายๆ อย่าง ...." เขาพลิกกระดาษไปทีละหน้า

"ผมไม่ค่อยได้ใกล้ชิดกับทางฝั่งนั้น(ครอบครัว) มีเพียงโนนาที่เข้ามาเล่นประจำน่ะครับ"

เขาเว้นจังหวะก่อนปิดหนังสือลง

"แล้วก็เคยมีเพื่อนอีกคนที่โตมาด้วยกัน เหมือนพี่ชายคนหนึ่ง... ที่โนนาพูดถึง"
+

เจ้าตัวหัวเราะเบาๆ ให้อีกฝ่าย ถึงฝึกมาเยอะแต่มีฝีมือขนาดไหนตัวเองก็ไม่แน่ใจเหมือนกันแหละ

"งั้นเหรอครับ รุ่นพี่จะหลอกผมแบบไหนกันนะ ผมจะได้เตรียมตัวถูก" เขาหันไปหยอกกลับหน้าตาเฉย ดูท่าจะไม่รู้ตัวเลย ^_^)

"แต่ถ้ารุ่นพี่ลำบากจริงๆ ผมก็ไม่ปฏิเสธอยู่แล้วล่ะครับ" เขาพูดอย่างใจเย็น พลางมองกองไฟ

"...แต่ต้องเว้นไว้ให้ส่วนของโนนานะครับ คงให้ไม่ได้ทั้งหมด" ปางห้ามญาติอย่างจริงจัง ✋️

"เข้าใจเลยครับ วิชาเลขและภาษาสินะ"

เขาคนๆ ถ้วยซุปด้วยเศษขนมปังที่ฉีกไว้

"วิชาเลข แรกๆ ผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน แต่ค่อยๆ คิดแล้วก็ไม่ยากนะครับ"

"ส่วนภาษาผมเคยเรียนมาแล้วน่ะ คุณสตรอว์ไม่เข้าใจตรงไหนถามผมได้นะครับ"

เขายิ้มให้อย่างเป็นมิตร จากนั้นก็หยิบขนมปังชุ่มซุปเข้าปาก งั่มๆ ก่อนจะนึกได้ว่าไม่ควรจุ่มขนมปังลงไป.... แต่อีกฝ่ายคงไม่รู้หรอกมั้ง

เซปรับหนังสือไว้ได้พอดี เปิดหนังสือดูเนื้อหาข้างในคร่าวๆ อ่านได้ แต่ไม่ได้เข้าใจขนาดนั้น

"รุ่นพี่สนใจเป็นนักบวชเหรอครับ?"
เขาพงกหัวขึ้นมาจากเนื้อหาตรงหน้า จากนั้นก็ค่อยเปิดดูทีละหน้าไปเรื่อยๆ

"อ่านหนังสือที่ตัวหนังสือเยอะๆ แบบนี้ ทำเอานึกถึงพี่ชายเลยครับ" เขาพูดลอยๆ ระหว่างเปิดอ่านไปมา สีหน้าปกติเหมือนนึกเรื่องเก่าๆ ขึ้นได้

"รุ่นพี่ดูมีความรู้ในการหาเงินมากเลยนะครับ ที่ผมพอช่วยได้อาจมีไม่กี่อย่าง"

"แต่ถ้าไม่ว่าอะไร ให้ผมเป็นลูกมือได้นะครับ✨️" เขานั่งขัดสมาธิเอียงตัวเล็กน้อย

เขาพยักหน้าเห็นด้วยเรื่องเครื่องปรุง ก่อนจะกินจนเคี้ยวแก้มตุ่ยระหว่างฟังเรื่องของอีกฝ่าย จากนั้นค่อยกลืนลงไป

"รุ่นพี่เรียกได้เสมอเลยครับ ผมก็ได้ฝึกเวทน้ำแข็งมาพอตัวอยู่" เขายิ้มให้อย่างจริงใจ

ได้ฝึกเวทด้วย ได้ของกินแปลกใหม่ที่น้องสาวน่าจะชอบด้วย ได้ประโยชน์ทั้งสองฝ่ายเลย ✨️

ทั้งคู่นั่งผิงไฟกันมาสักพักแล้ว เสื้อผ้าเริ่มหายชุ่มน้ำแล้วแต่ยังคงชื้นอยู่

เขาชำเลืองมองนิดนึง จู่ๆ ก็ชวนคุยต่อ
+

(ผปค.: ✨️✨️✨️✨️✨️✨️ /ตัวแตก)

เขายกไม้ตัวเองขึ้นมาดู พลิกไปมา ใช้ลิ้นแตะขากบ ก่อนจะเป่าให้มันเย็นลงอีกนิด แล้วค่อยกัดลงเนื้อสัมผัสที่นุ่มเด้ง (...) เคี้ยวๆ ให้ได้รสชาติ

"อื้ม...?" เขาหลับตานึกคำบรรยาย
"มันแปลกๆ แต่รสชาติก็ไม่เลวเลยนะครับ" ตาเป็นประกายเล็กน้อย คราวนี้กินใหญ่เลยล่ะ ✨️

"ไม่เคยกินมาก่อนเลยครับ รุ่นพี่สุดยอด" ท่าทางเหมือนเด็กได้เจอของใหม่ คราวนี้ล่ะรุ่นพี่น่าจะได้ลูกมือช่วยจับกบละ

เขามองท่าทีอีกฝ่ายนิ่งๆ ด้วยสายตาที่ดูว่างเปล่าเช่นเดียวกับทุกที

".......งั้นเหรอครับ" พูดยิ้มน้อยๆ ก่อนกลับไปมองกบในมือ

"อ๊ะ กบดูสุกไวเพราะเนื้อน้อยสินะครับ" รีบเอากบออกมาจากไฟ พอเห็นควันลอยออกมาจากก็กบเป่าให้มันหายร้อน

"ต้องโรยเครื่องปรุงอะไรเพิ่มไหมครับ?" เขาชูไม้ขากบไปมา

"ขอบคุณรุ่นพี่ครับ ...ถ้ารุ่นพี่เจอน้องเมื่อไหร่ก็เล่นด้วยได้เสมอเลยนะครับ! แต่น้องอาจจะเล่นแรง... ก็อย่าถือสาเลยนะครับ" ยิ้มแห้งเกาแก้มหน่อยๆ

"ละ แล้วก็ถ้ามีอะไรให้ผมช่วย บอกได้เสมอเลยนะครับ!" เขากำมือแน่นจนเมล็ดธัญพืชตกไปสองสามเม็ด หวา💦

"ว่าแต่ รุ่นพี่กำลังอ่านหนังสืออะไรอยู่เหรอครับ?" ชวนคุยเรื่องอื่นบ้างดีกว่า ระหว่างถามก็หยิบขนมเข้าปากไปพลาง

ท่าทางดูสบายใจขึ้นเยอะ✨️

"จริงๆ แล้ว ผมก็ไม่คิดว่าจะกลัวหรอกครับ แค่ไส้กบน่ะ" เขาพูดตอบโต้ ก่อนจะพลิกขากบอีกด้าน

"แค่มันทำให้นึกถึงบางอย่างขึ้นมา" เขาแผ่วเสียงลง มองขากบลนไฟห่างๆ คาในมือไว้อย่างนั้น

เสียงพูดคุยเว้นช่วงไปจังหวะหนึ่ง ก่อนจะถามเรื่องก่อนหน้า

"ว่าแต่รุ่นพี่.... เคย...ฆ่าคน... จริง ๆ เหรอครับ?"

มันดูเป็นเรื่องที่จริงจังไม่น่าพูดเล่น น้ำเสียงเลยหนักประมาณหนึ่ง

(วาปมากินข้าวด้วยกันเลยก็ได้ค่ะ~)

"อืม... ผมคงชอบวิชาประวัติศาสตร์เวทมนตร์กับวิชาเวทมนตร์น่ะครับ"

"แล้วก็ อยากลงเรียนวิชาปรุงยากับวิชาสลักเวทครับ!" พอพูดเรื่องเรียนตาก็แววเป็นประกายเชียว

"แต่พวกที่ใช้แรงก็น่าสนใจเช่นกัน..." เขาทำท่าครุ่นคิด

"ว่าแต่คุณสตรอว์ชอบวิชาไหนบ้างเหรอครับ? แล้วอยากลงวิชาแบบไหน" ถามกลับบ้าง✨️

เขายืนแช่อย่างนั้น พอได้ยินเสียงรุ่นพี่ถามสติก็เหมือนกลับมาจากโลกไหนไม่รู้ แล้วก็มองกบเสียบไม้ที่มือตาปริบๆ นึกว่าเมื่อกี๊เราทำอะไรไปนะ

"ได้ครับ..." ค่อยยังชั่วที่อย่างน้อยก็ช่วยย่างไฟได้(...) เขาเดินไปแล้วหยุด หันมาตอบคำถามก่อน

"ไม่ใช่เพราะรุ่นพี่ครับ... ผมยังไม่ทันได้คิดอะไรเลย ฮะๆ พอดีว่าในกบมันー" เขาเว้นจังหวะ

"ไม่มี...อะไรครับ"

เขาเดินไปนั่งย่างกบเงียบๆ คอยดูให้ไม่เกรียม

"ขะขะขขะขะขอโทษครับ...."

สภาพเช่นนั้นน่าจะตอบอะไรไม่ได้

เอวัง

ขณะที่มองรุ่นพี่เล่าเรื่องของตัวเองอย่างเยือกเย็น มือของเซปก็สั่นไปอีก และในจังหวะที่ฟ้าผ่าดังเปรี้ยง! พร้อมกับของเหลวสีแดงที่สาดกระเซ็นที่หน้าอีกฝ่าย มีดก็ได้กระทบกับ. . .เขียง เจ้าตัวเหลือบไปมองนิ้วตัวเอง...โชคดีที่เล็บยาวนิดหน่อยและสามารถทำหน้าที่ของมันได้ดี

ในระหว่างที่รุ่นพี่จัดการกบตัวแรกเสร็จและกำลังล้างเลือดที่เปื้อนใบหน้าตนเอง

แต่ตอนนี้รุ่นน้องของคุณวิญญาณออกจากร่างเสียแล้ว

+

#Mgr_commu
รูป 1 : ช่วยคุณเมดยกถังน้ำ!
รูป 2 : เซปเมื่อเรียนรู้ที่จะเอาตัวรอด--

เขาค่อยๆ หยิบขนมกินดังกรุบ

"แต่ถ้าโนนาอยากไป ผมก็ต้องกลับไปครับ" ในใจคือใดๆ แล้ว น้องสาวเป็นอันดับแรกเสมอ ไม่ว่าจะเกิดอะไรก็ตาม ที่มือก็ถือเมล็ดธัญพืชค้างไว้อยู่

"รุ่นพี่ล่ะครับ เห็นว่าอาจจะต้องเดินทาง... จะกลับบ้านเกิดเหรอครับ"
เขาเริ่มถามกลับบ้าง

เขานั่งฟังเรื่องของอีกฝ่ายอย่างตั้งใจ มือก็ถือเมล็ดธัญพืชคงไว้อย่างนั้น

"ดูเหมือนว่า... จะไม่ค่อยแน่ใจสินะครับ..." เขาพูดด้วยเสียงที่ทุ้มต่ำ จับจ้องที่หนังสือของอีกฝ่ายเหมือนนึกอะไรลึกภายในใจ

"ถ้าเรียนจบจะกลับไปไหมนั้น..."

"ถ้าให้ตอบตอนนี้ก็คง... ไม่กลับครับ ท่านพ่อไม่อนุญาตให้ผมกลับไปแล้ว"
เขาหัวเราะกลบเกลื่อนคำตอบที่ส่งผลกับบรรยากาศพร้อมเอ่ย "ขอโทษนะครับ" คำพูดติดปากไม่รู้ตัว

+

ทางนี้ก็ไม่รู้ว่าอะไรกินได้ไม่ได้... เอาเป็นว่าทำตามรุ่นพี่ไปก่อนแล้วกัน แต่พอเห็นไส้กบที่ปลิ้นออกมาก็หน้าซีด นะ นั่นสินะ มีเลือด...ด้วย... วิชาคหกรรมเจ้าตัวก็ไม่เคยได้หน้าที่ที่ต้องจับมีด--เอาล่ะ (hell kitchen)

สูดลมหายใจตั้งสติ ...ได้กลิ่นคาวจากวัตถุดิบอันโอชะ(?) เตรียมลงมีดตามด้วยมือสั่นเทิ้มไปทั้งตัว...

"ระ รุ่นพี่ ทำไมถึงมือสั่นแบบนั้นละครับ?"
ว่าไป ตัวเองก็ทำหน้าเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

เซปตามรุ่นพี่ไปที่ครัว ยืนมองอีกฝ่ายที่ใช้เครื่องมืออย่างคล่องแคล่ว ตัวเองก็ไม่แน่ใจว่าจะช่วยอะไรได้บ้าง

"ไม่เคยครับ" พลางมองขากบเด้งอย่างตื่นเต้น (...) "แต่ถ้าพอช่วยได้ก็ยินดีครับ"

เซปมือสะอาดมาก แม้แต่กบก็ไม่เคยจับ ทุกอย่างแปลกใหม่ไปหมดสำหรับเขา

"มันต้องทำยังไงบ้างนะครับ" เขาหยิบมีดมาถือไว้ในมือพร้อมช่วยอย่างเก้ๆ กังๆ ท่าจับมีดผิดเหมือนเด็กหัดเขียนหนังสือ (...)