En 🐈‍⬛

(แง่ ขอบคุณมากนะคะ น้องดูหน้าตาไม่น่าไว้ใจสมใจเลย5555)

ตั้งใจฟังที่อีกฝ่ายอธิบาย นึกในใจว่าสมแล้วที่เป็นคุณชายเสียจริง ความคิดคำพูดคำจาฉะฉานชัดเจนกว่าคนอื่นที่เคยเจอ

...ว่าแล้วก็ยกยิ้ม กัดคุกกี้คำสุดท้ายหมดพอดี ปัดๆมือให้เศษร่วงลงพื้น

"ไม่ถึงกับไม่อยาก แค่ไม่ชินกับการถูกมองเยอะๆ เลยไม่ค่อยไปที่หมู่บ้าน"

ค่ำคืนฤดูร้อน ร่างในชุดนอนขดตัวใต้ผ้าห่มผืนบาง เครื่องนอนนี้ดีกว่าหลายคืนในหลายเดือนที่ผ่านมา

... แม้ว่าไม่นุ่มชวนเกลือกกลิ้งไปมาอย่างที่เคยจำได้

นี่ก็ดีมากพอแล้ว

เจ้าเอนขยับตัว ให้แขนข้างหนึ่งสอดใต้หมอนด้วยความเคยชิน ก่อนผลอยหลับไป 💤

โบกมือให้ไหวๆ "แน่นอน"

จนลับตาไปแล้วก็ค่อยยิ้มกว้างขึ้นกว่าเดิม

"น่ารักดีจังน้า~"

(ขอบคุณที่มาเล่นกับน้องค่า)

"แบบนั้นข้าก็แย่งคุกกี้ของน้องสาวไปแล้วสิ?"

พูดแบบนั้นแต่ก็กัดคุกกี้เคี้ยวเลย

"ไม่ใช่คุณชายลูกขุนนางแล้วพูดแบบนั้นจะเดือดร้อนเอาได้นะ แต่คนที่นี่อาจจะไม่คิดมากก็ได้ ถ้าได้ขนมจริงๆ"

"........คนที่หมู่บ้านจะกลัวเอาน่ะสิ"

มองทั้งคู่ "พวกเจ้าเป็นพี่น้องสินะ" พูดไปก็หักคุกกี้ไป แต่ไม่ได้หักออกมาสองชิ้นแต่หักออกมาสามชิ้น ดูขนาดเท่ากัน

แกะผ้าที่ห่อออกแล้วยื่นให้ทั้งคู่แล้วหยิบขนมปังคืน

สะดุ้งทันทีพอมีคนขยับผ่าน มองซ้ายมองขวารีบมองว่าคนอื่นเขียนถึงไหนแล้ว รีบเขียนคำตอบแล้ว ยกมือ

มองคุกกี้ดำจากมือคนตรงหน้า ยิ้มแป้นเลยทีนี้ ปัดๆมือกับขากางเกงให้หมดฝุ่นใหญ่แล้วรับคุกกี้มา

แต่ก็หักคุกกี้ครึ่งนึงยื่นคืนให้

"ถ้าไม่ได้เป็นคุณหนูแล้ว ก็ไม่ค่อยได้กินของหวานบ่อยๆแล้วนะ เซป"

แทะส่วนที่ถือในมือไปด้วย กัดคำเล็กๆทีละนิด

"แต่ข้าก็ยินดีนะถ้าจะมีคนติดนิสัยใจบุญสุนทานอยู่แถวนี้"

เจ้าเด็กที่นั่งอยู่มีผมสั้นยุ่งๆฟูสีดำ และแม้ดวงตาสีทองนั้นจะวาวสะท้อนแสงอาทิตย์ มันก็ดูผ่อนคลาย "เขากำลังต่อรองขนมปังหนึ่งชิ้นกับคุกกี้ครึ่งหนึ่ง"

เอนพูดไปด้วย ดวงตาสีทองกลมนั่นก็สำรวจทั้งคู่ไปด้วย

"แล้วเจ้าไม่กินขนมปังของเจ้าเหรอ ถ้าจะโดนลงโทษเรื่องขโมยน่ะข้าไม่เอาด้วยหรอกนะ แต่ถ้าเจ้าไม่กิน ข้าก็แลกได้"

หากหัวหน้าชั้นปีว่าให้ช่างมัน เจ้าคนตัวเล็กกว่าก็ไม่ขัดข้อง

ดวงตาสีทองที่ปกติมักจะจ้องแป๋วเลื่อนขยับไปเหมือนคิดถึงบางสิ่ง แต่สุดท้ายก็ไหวไหล่

"แล้วลูซต้องไปเปลี่ยนผ้าพันคอรึเปล่า?"

เจ้าคนคลุกฝุ่นยืดตัวขึ้นยืนตรง มือสองข้างไขว้หลัง

"เรียกข้าว่าเอนก็พอ คุณชายเซป" ดูท่าจะหัวไวพอๆกับที่เคลื่อนไหวได้ไว แต่แล้วก็สูดหายใจเข้า ผ่อนคลายท่ายืน

"ข้าไม่เป็นไรหรอก เมื่อก่อนเล่นแบบนี้บ่อยๆ" ว่าพลางดึงใบไม้ออกจากผมอีกใบ

"ขาเหรอ ไม่เป็นไรนี่" ยืนขึ้นมามองขาตัวเอง มือก็ปัดๆฝุ่นจากมือไปด้วย

เท่าที่ดูนอกจากจะมอมแมม และมือแดงๆเพราะรับแรงกระแทกก็ดูเหมือนจะไม่เป็นไร

"ใช่ข้าอยู่ชั้นปีต้น" ชี้ให้ดูรอยเส้นที่ผ้าพันคอ แล้วก็มองผ้าพันคออีกฝ่ายด้วย

#Mgr_commu #Mgr_summerss1

อากาศกำลังดีแบบนี้เหมาะแก่การออกไปข้างนอกสุดๆ
☀️(◍＞◡＜◍ ⋈)

(อัพเดทสกินหน้าร้อน!)

สายไปแล้ว ร่างนั้นกระโดดลงไปก่อนที่เสียงจะจบประโยค ดวงตาสีส้มทองสบในจังหวะหนึ่ง ก่อนร่างเล็กๆจะลงพื้นแล้วกลิ้งไปกับพื้นหญ้า

กลิ้งไปข้างหน้าอีกสองตลบ แล้วหยุดในท่านั่งหมอบกับพื้น ผมมีหญ้าและใบไม้ติดเต็ม

"....................." เจ้าคนที่คลุกอยู่กับพื้นนิ่งไปก่อนจะเอียงคอ

"ตะกี้ว่าอะไรนะ?"

มือขวาหงายขึ้นกางนิ้วห้านิ้วไว้บนโต๊ะ ตอนแรกตั้งใจ มือซ้ายทำสามนิ้วไว้

แต่ก็ว่าผอ.จะพูดจบประโยคก็ หัวหัก คอตก หลับเปิดเผย (...)

(ได้เลยค่า) เจ้าเด็กจิ๋วที่ใส่กางเกงวิ่งทะโมนอยู่คนเดียวดูจะมีทักษะร่างกายดีมากๆ และก็ท่าทางจะมั่นใจในทักษะของตัวเองด้วย เพราะหลังจากวิ่งปีนขึ้นคาคบไม้ที่ค่อนข้างสูงแล้วก็กระโดดลงพื้น สูงขนาดถ้าลงผิดท่าอาจจะหัวแตกหรือข้อเท้าหักได้เลย

"ก็หน้าที่ของหัวหน้าคือดูแลลูกน้องไม่ใช่เหรอ ลูซที่บอกว่าจะตั้งใจก็แปลว่าจะตั้งใจดูแลพวกปีหนึ่ง ก็เลยแปลว่าใจดีไง"

ตาแป๋วแล้วเอียงคอกลับ "ไม่ใช่เหรอ?"

อากาศอบอุ่นชวนออกไปเที่ยวเล่น หากใครผ่านไปที่สวนอาจจะเจอเจ้าเอนกำลังเล่นซน เดี๋ยวก็ปีนต้นไม้ เดี๋ยวก็วิ่ง เดี๋ยวก็กระโดดไปมา

เหมือนกำลังเผาผลาญพลังงานที่สะสมไว้จากการนอนทั้งวัน ...☀️

"อ้าว อ้าว เจ้าไม่ได้กะเกณฑ์ขนาดไว้ตั้งแต่เดินมาขอข้าแล้วเหรอ"

ยิ้มๆแต่ก็หยิบห่อผ้าออกมาจากกระเป๋ากางเกงหลังเสื้อคลุม มันดูเล็กกว่าขนาดคุกกี้ซัก 3/4 เอามือสองข้างจับไว้ทำท่าเหมือนจะหัก

"ถ้าขนมปังของเจ้าชิ้นเล็กลงเรื่อยๆ เจ้านี้ก็จะเล็กลงเรื่อยไปนะ"

เจ้าคนพูดมากยังยิ้มอยู่จนกระทั่งหัวหน้าชั้นปีเดินลับไป

"หน้านิ่งกันทั้งคู่เลยแต่นิสัยต่างกันอยู่แฮะ" พึมพำกับตัวเอง แล้วก็ไปหาที่นอนกลางวัน

ได้รู้จักหัวหน้าชั้นปีทั้งสองคนเรียบร้อย ข้าต้องให้รางวัลตัวเองด้วยการนอนซักงีบ ✨

(เย้ๆ โรลจบเป็นครั้งแรก ขอบคุณมากๆเลยค่ะ /เคาะหัวน้องขอขมาที่กวนด้วย 🙇🏻‍♀️)

"ถ้าเป็นขนมปังหนึ่งชิ้นละก็ แลกกับคุกกี้ได้ครึ่งชิ้น" ตาเหลือบมองตามเห็นละว่าขนมปังชิ้นที่ว่าอาจจะมาจากจานของคนอื่น "เนื้อของทั้งชามจะแลกคุกกี้ได้ทั้งหมด..."

"อย่างอื่นน่ะข้าไม่มีอะไรอยากได้เป็นพิเศษตอนนี้หรอก ผ้าปูที่นอนก็เปลี่ยนเองเป็นแล้วด้วย"

เข้าใจไม่ตรงกันแต่ต่างฝ่ายต่างคิดว่าเข้าใจกันแล้วแน่นอน (....)

เอนยิ้มกว้างจนเห็นเขี้ยวเล็กๆ ดูเหมือนสัตว์ตัวจิ๋ว

"ต้องอย่างนั้นสิ ช่วยเหลือพึ่งพากันไว้"

"มีหัวหน้าใจดีแบบลูซ ข้าก็ดีใจ"

เอนหัวเราะเบาๆในคอ

"เมื่อมีขึ้นมา คำอนุญาตของข้าจะยังอยู่ตรงนั้น หัวหน้าชั้นปีเครเมน~"

สองมือไขว้หลังไว้ ท่าทางกิริยาคำพูดคำจา บางมุมก็ดูไม่ค่อยเหมือนเด็กกะโปโลวัยสิบสามสิบสี่เอาเสียเลย

"ขอให้เป็นวันที่ดี"

หันขวับ มองหน้าด้วยตาสีทอง ชวนรู้สึกว่าโดนสแกนทั้งตัว

"เห ใครบอกว่าข้าจะไม่กินที่เหลือนั่นกัน"

ช้อนกวาดน้ำจนเกลี้ยง จานสะอาด ไม่เหลือกระทั่งเศษขนมปัง เจ้าตัวเคี้ยวช้าๆ

"อยากจะกินคุกกี้ เจ้าจะเอาอะไรมาแลกล่ะ~"

เอนทำเสียงฮัมออกมาเหมือนรับคำ

"ถ้าตัดสินใจแบบนั้นแล้ว" เจ้าตัวเล็กยิ้มนิดๆ

"มีอะไรให้ข้าช่วยได้ก็บอกเล่า~"

เป็นคำพูดที่เหมือนเสนอความช่วยเหลือ แต่ความหมายเหมือนจะกลับกันยังไงไม่รู้

#Mgr_commu

"ริโก้หรอ? ฉันโลกิต่างหาก!"

· ─── ᛟ ─── ·

Rico (ริโก้)
ชั้นปีต้น | 17 ปี | ธาตุลม

doc : bit.ly/4jNrfcX

บิคุกกี้หนึ่งชิ้นนั้นมาเป็นเศษเล็กๆ แกว่งวนในแก้วน้ำสมุนไพร แล้วค่อยแทะทีละน้อย

...กินจนพอใจค่อยเอาผ้าห่อคุกกี้ที่เหลือเก็บไว้ในเสื้อ

แล้วก็นั่งกินอาหารที่เหลือไปเรื่อยๆช้าๆ

ความเงียบของคู่สนทนาไม่ทำให้เอนคุยต่อลำบากแต่อย่างใด ปากก็เจื้อยแจ้วต่อ

"คนที่จะได้เป็นหัวหน้าชั้นปีก็คือคนที่พวกอาจารย์ไว้ใจ เจ้าก็หน่วยก้านดี ดูพึ่งพาได้ ถ้าทำผลงานได้ดี อนาคตข้างหน้าคงไม่ลำบาก..."

เจ้าคนยุ่งไม่เข้าท่าพูดแล้วก็หยุดครู่หนึ่ง พูดต่อด้วยเสียงเบาลงนี้ดนี้ด

"แต่ถ้าเจ้าไม่อยากได้ผ้าสีดำ มีหน้าที่ความรับผิดชอบให้หนักคอ... ผู้ใหญ่ที่นี่ดูใจดี ก็ลองไปคุยดูคงจะได้ละมั้ง?"

"CLEMENT" เจ้าตัวทวนตาม จะว่าทวนเร็วแบบนกแก้วก็ได้แล้วก็เอียงคอไปข้างนึง

"แล้ว เรามีเครเมนมากกว่าหนึ่งคน หรือว่าเครเมนตรงหน้าข้าจะไม่อยากเป็นหัวหน้าชั้นปีกัน?"

"...อาจจะได้ของหวานเพิ่มก็ได้นะหัวหน้าชั้นปีน่ะ"

"คนเราเลือกเกิดไม่ได้นั้นข้าเห็นด้วย"

เจ้าตัวไหวไหล่ ดวงตาและสีผมที่มีควเป็นเครื่องยืนยันได้เป็นอย่างดีรึเปล่านะ?

"แต่ข้าชอบ ยอมรับว่ามันเป็นอย่างงั้นแล้วก็จัดการมันเสียมากกว่า~ ถ้ามีแรงน่ะน้า"

ได้ยินประโยคสุดท้ายเจ้าจิ๋วกว่าก็ยิ้มประจบ เหมือนจะแสดงอารมณ์เผื่อแผ่แทนแล้วสำหรับสองคน

"ต้องอย่างนั้นสิ ลูซ ข้าเองอาจจะทำอะไรไม่ได้เยอะ แต่ถ้าทำอะไรให้ได้ก็บอกได้เช่นกัน"