𝐇𝐲𝐚𝐜𝐢𝐧𝐭𝐡🪻

ใบหน้าคมคายก้มลง ผ่อนลมหายใจ และอาจก้มต่ำลงอีกจนกระทั่งหน้าผากแตะชนกัน

ถ้าหากว่าเธอไม่ได้หลบหน้าหนีไปล่ะก็นะ—

”ฉันจะลองดู“

เขากระซิบ
เสียงทุ้มนุ่มคลอเคลียไม่ห่าง

”ขี่ม้า“

”ฉันว่าจะลองดูอีกครั้งนึง“

ดวงตาสีน้ำเงินสบมองลึกเข้าไปยังม่านต่างสี คล้ายอยากให้เธอช่วยรับฟัง

ประโยคพล่ามลมๆแล้งๆ ไร้สาระ

ของผู้ชายที่ลากผู้หญิงออกมากลางดึก แล้วหวังใช้เวลาเละเทะร่วมกันกับเธอ

สองเท้าย่ำลงบนทรายชื้นแฉะ ก้าวเดินไม่เร่งตรงเข้าหาความมืดที่สาดสะท้อนประกายดาวบนฟ้า
น้ำทะเลเย็นเยือกกัดเซาะข้อเท้า แต่ความอบอุ่นด้านบนช่วยเขาไว้ไม่ให้รู้สึกสะทกสะท้านนัก

ก่อนจะหยุดลงเมื่อสายลมเย็นระลอกใหญ่พัดผ่าน
เสียงคลื่นดังก้องกังวาน

“ถ้าเราเปียก ฉันจะไม่ให้เธอเปียกคนเดียวหรอก“

(+)

เขาคลี่ยิ้มกว้างจนได้
แล้วเพียงไม่กี่วิถัดมาก็หัวเราะจนแผงสั่นไหว

เมื่อวงแขนเธอวาดโอบรอบลำคอเขาไว้ ราวกับจะอาศัยมันเป็นที่ยึดเกาะสุดท้าย
ไฮยาซินธ์ก็กระชับร่างในวงแขนให้แน่นขึ้นประหนึ่งตัวเองคือเกราะกำบังขนาดใหญ่

เป็นปราการกลางทะเลที่จะปกป้องเธอจากลมหนาวและคลื่นอันบ้าคลั่ง —จนกว่าจะผ่านพ้นค่ำคืนอันโดดเดี่ยวโหดร้าย

(+)

ก่อนจะฉวยโอกาสสุดท้าย แกล้งคว้าร่างเล็กขึ้นมาอุ้มแล้วพุ่งตรงไปยังทะเลทันที

"ฉันจะนับหนึ่ง ถึง สาม"

ไฮยาซินธ์ก้มหน้าลง ทำเสียงขู่กระซิบใกล้ใบหูเธอ

ชายหนุ่มปล่อยให้สองขาวิ่งตามเจ้าของเรือนผมสีแดงเข้มไป กระทั่งร่างอยู่ขนาบเคียงกัน

แม้จะดูไร้ทิศทาง สะเปะสะปะ
หรือมองเห็นเพียงแค่เกลียวคลื่นดำมืดสาดกระทบชายฝั่งเท่านั้น

แต่สิ่งที่เขาทำ ก็แค่เอียงใบหน้าพลางส่ายศีรษะ
ทั้งไม่เข้าใจ ทั้งขบขัน

(+)

ระหว่างเผลอลดเกราะป้องกันทางร่างกายลง จึงเป็นจังหวะเดียวกับที่ฝ่ามือถูกเด็กสาวในวันวาน ฉุดกระชากพาวิ่งไปด้วยกันบนหาดทรายโดยไม่ทันตั้งตัว

"เฮ้-"

ลมต้านพัดเอาเรือนผมสีเงินออกจากใบหน้า ปรากฏเรียวคิ้วที่เลิกขึ้นคล้ายตกใจต่อสถานการณ์ไม่คาดฝัน

ทว่า-เพียงแค่ครู่เดียว
พวกมันก็ลดระดับลงมากลายเป็นความรู้สึกสงบและผ่อนคลายอย่างน่าประหลาดนัก

(+)

รอยยิ้มและสีสันของทุ่งหญ้าที่ค่อยๆหยีลงเหมือนจันทร์เสี้ยวดวงเล็ก
ปรากฏสะท้อนบนม่านตาต่างสี ซึ่งดูคล้ายคลึงกับท้องฟ้ายามกลางคืนที่เพิงถูกแต่งแต้มดวงดาวลงไป

และเพราะไม่ใช่คนที่จะลืมเลือนอะไรง่ายๆ
ไม่ว่าม้วนฟิล์มแห่งความทรงจำนั้นจะเก่าแค่ไหน

ไฮยาซินธ์ก็คงไม่มีทางลืมมัน

(+)

เมื่อพาหนะคันเล็กแน่นิ่งลงเลียบริมฟุตบาท ชายหนุ่มก็ก้าวขาลงหนึ่งข้าง
ยอมเอียงเสี้ยวหน้าเปิดเผยความอ่อนโยนอันเจือจางในดวงตา

ย้อนแย้งกับท่าทางและคำพูดที่ผ่านมาตั้งแต่ต้น

“ค่อยไปงอแง ตรงนั้น"

ตรงสถานที่ที่มีเพียงคลื่นทะเลและคลื่นลม

ลมหายใจผ่อนลงกลายเป็นไอควัน มือหนายื่นให้เธออีกครั้งเพื่อรอการกอบกุมไว้ดังเดิม

สกูตเตอร์ไฟฟ้าชะลอความเร็วลงเรื่อยๆเมื่อเข้าใกล้จุดหมาย รอบชายหาดสีหม่นยามวิกาลกลายเป็นเพียงพื้นที่เงียบสงัดเงียบไม่มีใคร

นั่นหมายถึง
ความลับต้องห้ามแห่งนี้คงรอดเร้นจากทุกสายตาผู้คน

“ต่อให้เหตุผลดีแค่ไหน แต่ชีวิตเธอขึ้นอยู่กับพวกเขารึไง?”

(+)

บางที ไฮยาซินธ์คงนึกอยากจะหยุดพาหนะโง่เง่าคันนี้ซะ
เพื่อหันหลังกลับมา กระชากตัวเธอเข้าแนบกาย ประคองใบหน้าแต้มกระไม่ให้หลบสายตาหนีไปไหน

ไม่ให้เธอพูดว่ายอมแพ้ หรือหวนคืนสู่เส้นทางที่มันถูกต้องกับเธอมากกว่าแต่อย่างใด

ไม่ให้—

…

“ถ้าชอบมากขนาดนั้น ก็เลิกพูดคำว่า ‘จะหยุด’ ซะสิ”

(+)

โชคดีเหลือเกิน ที่เสียงลมพัดดังชัดจนแทบกลบเสียงน่ารำคาญอื่นไปจนสิ้น

ยกตัวอย่างเช่น— เสียงก้อนเนื้อตรงอกข้างซ้ายที่สะดุดคร่อมจังหวะปกติ เต้นระส่ำคล้ายกำลังเสียท่า
เมื่อฝ่ามือคู่นั้นเคลื่อนย้ายจากการเกาะเกี่ยวไหล่แกร่ง เปลี่ยนมาโอบรอบกอดรอบเอวพร้อมทั้งฝังหน้าซุกลงแนบกับแผ่นหลังกว้าง

มือหนาที่กำรอบแฮนด์บังคับเผลอกดน้ำหนักขึ้น จนมองเห็นเส้นเลือดชัดจากการเกร็งชั่วขณะ

(+)

"แมทซ์ไหนล่ะ?"

เขาถามกลับ ฟังดูฟุ้งเฟ้อราวเหมือนเสียงกระซิบจากฝัน
ความเร็วถูกเร่งขึ้นจนมองเห็นวิสัยทัศน์ของทะเลสีดำมืดใต้ท้องฟ้ารัตติกาล

"เธอแข่งตั้งหลายรายการ ถ้าไม่ระบุชื่อมาฉันจะตอบได้ยังไง"

และคำถาม—
ที่อีโก้เจ้ากรรมนึกอยากโกหก ตัดรังควาญใจทิ้งให้สิ้นซาก

บางทีอาจเป็นเพราะบรรยากาศ
หรืออาจเป็นเพราะสายลม รวมถึงแสงไฟสีส้มสลัวข้างทาง

ชายหนุ่มนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง หลังพบคำตอบที่เธอไม่ควรรับรู้ถึง 'มัน'

(+)

นี่คือองศาแห่งความลับ ที่พระจันทร์และดวงดาวสามารถเป็นสักขีพยานได้เท่านั้น

เมื่อใบหน้าคมคายกำลังลอบยิ้มบางที่ผู้หญิงคนนี้คงไม่มีวันเห็นมัน
ขบขันต่อประโยคประชดประชันซ้ำแล้วซ้ำเล่าราวกับไม่สะทกสะท้านแต่อย่างใด

ไม่ใช่แค่เธอหรอก
ที่สมองเต็มไปด้วยความคิดวุ่นวาย

แต่ไฮยาซินธ์ โลวาโต้เองก็กำลังถูกเล่นงาน จากสัมผัสที่แนบชิดแผ่นหลังของเขาผ่านเสื้อผ้าเช่นกัน

(+)

แต่พวกเขาเองก็กำลังจะเดินทางไปในสถานที่ที่เวิร์คกว่านั้น ผู้ทำหน้าที่คนขับจึงหันหน้ากลับไปมองเส้นทาง หลังจากสกูตเตอร์ไฟฟ้าพาคนทั้งคู่ทะยานตัวออกสู่ท้องถนนยามค่ำคืน

"เดี๋ยวเธอก็รู้เอง"

เสียงทุ้มโต้กลับผ่านสายลม ทั้งเสื้อผ้าและเรือนผมต่างสะบัดพริ้วจากความเร็วที่ถูกเร่ง
ไฮยาซินธ์เป็นพวกขับขี่ทุกอย่างเร็วเกินความจำเป็น แต่กลับไหลลื่นจนแทบไม่ต้องห่วงเรื่องความปลอดภัย

สัมผัสจากฝ่ามือบางกดลงบนไหล่กว้าง ฝากฝังความกดดันที่ทำให้เขาต้องเอียงหน้ากลับมาหาอย่างช่วยไม่ได้
มุมปากกระตุกยิ้มเยาะแกมดูถูกคนตัวเล็กกว่ากลายๆ

"ตัวเธอแค่นั้น จะอุ้มฉันไหวรึไง"

ด้วยเสี้ยวความคิดไม่เข้าท่า บางทีไฮยาซินธ์คงอยากเห็นสภาพทั้งเขาและเธอ ตอนพยายามยื้อยุดฉุดกระชากกันลงสระอยู่เหมือนกัน

(+)

ยอดเยี่ยม

สีหน้าของคุณชายโลวาโต้กำลังแสดงออกมาเช่นนั้น เมื่อคำเชิญชวนแกมบังคับถูกตอบรับจากผู้ร่วมทาง
แม้จะถูกเธอตัดสินไปแล้วในใจว่ามันอาจล่มจมไม่เข้าท่าก็ตามที

แต่่คอราเลียคงไม่รู้จักความสามารถในการขับขี่ของผู้ชายคนนี้
ว่าเขาช่าง— 'มีพรสวรรค์'น่าดูชม

(+)

ใบหน้าคมคายหันมาย้ำกับคนข้างกายราวกับเป็นสัญญาณให้เธอเตรียมใจ ก่อนจะก้าวเท้าข้างแรกขึ้นไปเหยียบบนพื้นพาหนะ แล้วจึงเพยิดหน้าให้อีกคนตัวเล็กตามขึ้นมา

โดยไม่ลืมแกล้งขู่ด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ

"ถ้าคิดหนี ฉันจะอุ้มเธอไปโยนลงสระอีกรอบนึง"

ทีเล่น หรือ ทีจริง
ก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน

แต่จากประสบการณ์ที่ผ่านมา คอราเลียน่าจะรู้ดีที่สุดว่าคนอย่างไฮยาซินธ์เป็นอย่างไร

บรรดาทรัพย์สินทั้งหมดของคุณชายโลวาโต้ มีทั้งรถยนต์เปิดประทุนราคาหลักล้าน หรือจะรถมอร์เตอร์ไซค์รุ่นเจ๋งที่วัยรุ่นทุกคนต้องอิจฉา

แต่ตัวเลือกสำหรับพวกเขา หรือไอ้ช้อยส์ C ที่ว่า
มันคือ E-Scooter ส่วนตัว ที่ถ้าพากันซ้อนไปคงผิดกฏหมายการขับขี่อย่างแน่นอน

"ฉันถือว่าเราลงเรือลำเดียวกันแล้ว"

(+)

ไฮยาซินธ์ส่ายศีรษะ แอบย่นหน้ากับช้อยส์ที่เขาวางเล่นๆในหัวเอาไว้ แต่ไม่ค่อยอยากให้เธอเลือกมันสักเท่าไหร่

"เลือกได้ดี"

ที่แปลว่า -นั่นแย่มาก-

ชายหนุ่มจับจูงเธอไปตามทาง จนกระทั่งมาถึงลานจอดพาหนะส่วนตัวของเหล่านักเรียน ซึ่งได้รับการอนุญาตจากทางโรงเรียนซอมเบอร์ลินในการนำเข้ามา

(+)

ถ้าคอราเลียตัดสินใจอะไรโง่ๆมาหลายครั้ง ไฮยาซินธ์เองก็คงแทบไม่ต่างกัน
และทุกอย่างมักเกิดจากความรู้สึกชั่ววูบ ที่จิตใต้สำนึกดันทำงานสอดคล้องกับความต้องการมากเสียจนเกินยับยั้ง

เหมือนกับตอนนี้
ตอนที่สบมองดวงตาคู่นั้นแล้วรู้สึกถูกจุดประกายภาพม้วนฟิล์มในความทรงจำ

ทำไมเขาถึงนึกไม่ถึงเลยนะ
ว่าคำตอบมันต้องเป็นตัว 'C' แน่นอนอยู่แล้วไม่ใช่รึไง?

(+)

(ของแถมที่พลังทำลายล้างระดับภัยพิบัติของโลก 😫😭🥹😭>> ตๅย 🪦💀🪏

(แถม 🙂‍↕️)

YouTube video by R3HAB - Topic Jet Plane

ก้าวผ่านประตูอันเป็นทางออกสู่ด้านนอกตัวอาคาร ก่อนที่สายลมเย็นใต้ท้องฟ้ารัตติกาล จะพัดพาเข้าปะทะหน้าจนเรือนผมต่างสีพริ้วไหวไม่เป็นทรง

ไฮยาซินธ์เอียงหน้ากลับมาพลางส่งเสียงหัวเราะเยาะดัง 'หึ' ต่อสภาพของพวกเราทั้งคู่

"ฉันให้เธอเลือก"

เขายิ้มเล็กน้อยพลางโคลงศีรษะ

"A B หรือ C?"

(music.youtube.com/watch?v=SfQy...)

และนั่น—
พาลเอาความรู้สึกบางอย่าง ที่เคยเลือนหายมาเนิ่นนานเริ่มก่อตัว

Is it easy come and easy go?

ใบหน้าคมคายกระตุกยิ้ม ดวงตาสีน้ำเงินเข้มพราวระยับเมื่อนึกถึงเรื่องน่าสนุกทั้งหลายภายในหัว

ชายหนุ่มออกแรงฉุดรั้งให้หญิงสาวลุกขึ้นยืน จับจูงพาเธอเดินไปด้วยกัน

(+)

เมื่อฝ่ามือบางของคนดื้อรั้นยอมวางทาบทับลงมา มือหนาก็ขยับสอดนิ้วประสานเข้าหา
เกี่ยวรั้งไล่ทีละข้อต่อ ราวกับเป็นกุญแจมือพร้อมกักขังไม่ให้เหยื่อของเขาหลบหนีโดยง่าย

ครั้งล่าสุดที่พวกเขาเคยจับมือกันคือเมื่อไหร่?

ไฮยาซินธ์นิ่งคิดระหว่างรู้สึกถึงสัมผัสจากฝ่ามือที่เปลี่ยนไป
หากไม่ใช่ว่ามือของเธอเล็กลงกว่าเดิม ก็คงเป็นมือของเขาที่ใหญ่และหยาบกระด้างขึ้น

(+)

หากเธอยังปล่อยปละละเลยตัวเองครั้งหน้า
คงไม่มีผู้ชายปากคอเราะร้ายคนนี้ มาแอบเฝ้ารอด้วยความหงุดหงิดใจ

มายื่นผ้าเช็ดหน้าให้ หรือมานั่งหน้าเคียงข้างอย่างไม่อาย
พยายามแส่ตัวเข้ายุ่ง ในเรื่องที่ตนไม่สมควรล้ำเส้นอีกแล้วจริงๆ

...

ไฮยาซินธ์คลายมืออย่างนุ่มนวลและเชื่องช้ากว่าปกติ เปลี่ยนองศาด้วยการแบมันออกตรงหน้าคอราเลีย

"ฉันเบื่อที่นี่แล้ว"

ริมฝีปากขยับกล่าวพร้อมเลิกคิ้วข้างนึง

กึ่งชักนำ กึ่งบีบบังคับ
ให้จุดโฟกัสสีเขียวมรกตคู่นั้น ปรากฏภาพใบหน้าของเขาแต่เพียงผู้เดียว

"ฉันจะรอหัวเราะเยาะเธอตอนแข่งขัน"

ตรงที่นั่งรับชมข้างสระ —ไม่ใช่ข้างเตียงพยาบาล

อุณหภูมิอบอุ่นส่งผ่านผิวสัมผัส น้ำเสียงทุ้มดังกังวานระหว่างสบประสานสายตา

"จำไว้ด้วยล่ะ ว่าฉันไม่ชอบสระสาธารณะ"

(+)

มุมปากหยักโค้งทำให้ใบหน้าคมคายดูน่าหมั่นไส้เกินต้าน ดวงตาสีน้ำเงินเข้มจับจ้องทุกการกระทำ
ตั้งแต่วินาทีที่เธอก้มลงเก็บนาฬิกาจับเวลาเรือนนั้น และเดินกลับมาทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้ตัวเดิม

...อีกครั้ง

หนีไปตั้งแต่แรกก็จบแล้วแท้ๆ— สรุปว่าคนที่กำลังทำให้มันยุ่งยากคือใครกันแน่

เป็นเธอ หรือว่าเป็นเจ้าของฝ่ามือคู่นี้
ฝ่ามือที่กำลังเอื้อมออกไปบีบแก้มทั้งสองข้างอย่างถือวิสาสะ

(+)

อยยิ้มที่เพิ่งแสยะอย่างชั่วร้าย กลับกลายเป็นรอยยิ้มกึ่งขำกึ่งระอาใจ เมื่อคนข้างกายพูดประโยคชวนหัวเราะทั้งยังเอียงคอใส่

ไฮยาซินธ์รู้ดีว่าคอราเลียเป็นผู้หญิงที่แสนดื้อรั้นมากขนาดไหน
นั่นจึงเป็นสาเหตุที่เขาค่อนข้างพึงพอใจกับผลลัพธ์ แม้ว่ามันอาจเป็นหนึ่งในการประชดประชันของเธอก็ตาม

"หน้าเธอตลกเป็นบ้าจริงๆนี่"

(+)