Bliznets (slow)

เมื่อเห็นว่าแผนปองร้ายรอบนี้ไร้ทีท่าสำเร็จ ท้ายที่สุดจึงตัดสินใจยอมแพ้ ค่อยๆผ่อนแรงเพื่อชักมือกลับเข้าหาตัว ไม่ให้คนพูดล้อกันอีก

รีบๆออกไปได้แล้ว นายคงไม่คิดอยากช่วยฉันแต่งตัว?

บลิซพยายามสื่อสารข้อความนี้ผ่านสายตาที่จ้องมองวัลแทนคำพูด ไม่ว่าจะเข้าใจหรือไม่ สิ่งหนึ่งที่แสดงออกมาอย่างชัดเจนคือต้องการ 'ไล่'

(ฉันปวดหัวกับมันมากนะ /กุมขมับ)

"...อ..อก....ไป.."

เด็กหนุ่มกล่าวอีกครั้ง น้ำเสียงยังคงอู้อี้ด้วยสะอื้น

เสื้อเชิร์ตและกางเกงที่เปียกชื้นแนบเนื้อสร้างสัมผัสไม่สบายตัวให้รำคาญใจไม่มากก็น้อย อยากจะเปลี่ยนมาใส่ชุดใหม่เต็มทน

+

มือที่ถูกยกขึ้นมาเป็นหลักฐาน ส่งผลให้ใบหน้าเกิดแดงเรื่อขึ้นมาอีกครั้ง ความไม่พอใจฉายชัดท่ามกลางน้ำตาที่ยังคงไหลรินอยู่ประปราย

ด้วยนึกหมั่นไส้ในความ 'โอหัง' ของวาเลริก เขาจึงคิดประทุษร้ายโดยเพิ่มแรงบีบของมือให้แน่นขึ้น หวังให้กระดูกนิ้วอีกฝ่ายเบียดเสียดกันจนเจ็บขึ้นมา อนิจจาพลังงานเหลืออยู่น้อยนิดเสียจนกลายเป็นการกระชับมือให้กุม 'แนบแน่น' กว่าเก่าแทน

(เจ้าคิดเจ้าแค้นที่หนึ่ง 🫠)

+

หากถามแล้วก็คงไม่รู้เหตุผลเหมือนกันว่าเป็นเพราะเหตุใด เขารู้เพียงว่าไม่อยากปล่อย อีกทั้งไม่ยินยอมที่จะปล่อยมันไปก็เท่านั้น

เขาไม่ได้เอ่ยขอบคุณ อย่างน้อยก็ไม่ใช่ตอนนี้ มีแค่คำว่า "ออก" เท่านั้นที่หลุดจากปากอย่างสั่นเครือด้วยหวังจะไล่ให้คนไปจากห้องน้ำเสียที

แต่การกระทำดันขัดกันกับคำพูด เพราะแม้จะสามารถยืนได้อย่างมั่นคงด้วยตนเองแล้วแต่เจ้าตัวกลับไม่ยอมปล่อยมือของวาเลริกที่จับเอาไว้ตอนยันตัวลุกจากพื้น มิหนำซ้ำยังกุมเอาไว้แน่นราวไม่อยากปล่อยไปไหน

(ผมมีสลิป ผมมีหลักฐาน คุณไม่ได้งงคนเดียว ผมก็งง–)

+

ด้วยเหตุนี้ เมื่อวาเลริกยื่นมือมาเพื่อเสนอความช่วยเหลือ เจ้าตัวจึงไม่ต่อต้านและคว้ามันเอาไว้อย่างว่าง่าย

บลิซปล่อยกางเกงวอร์มของวัลที่จับเอาไว้ แล้วใช้มือข้างนั้นในการปาดน้ำตาแทน ใจยังคงนึกหงุดหงิดตัวเอง ทว่าสุดท้ายก็ทำได้เพียงสูดลมหายใจเข้าลึกแล้วออกแรงดันตัวลุกขึ้นยืนตามเพื่อนสนิท

+

ทันทีที่ฝ่ามือสัมผัสโดนเส้นผม ร่างกายก็เกิดแข็งทื่อขึ้นมาโดยอัตโนมัติ ดีที่สัมปชัญญะคอยเตือนว่าเจ้าของสัมผัสนั้นคือใคร กล้ามเนื้อที่หดเกร็งจึงค่อยๆคลายลงและแปรเปลี่ยนเป็นเอนเอียงเข้าหาความอบอุ่นแทน

ใช่ ไม่ได้ร้อง...

เด็กหนุ่มจ้องมองคนตรงหน้า สองตากระพริบถี่เพื่อไล่น้ำออกจากคลองจักษุ ถึงตายก็ไม่มีทางยอมรับว่าอยากให้อีกฝ่ายลูบหัวตัวเองนานขึ้นอีกสักนิด

+

สุดท้ายแล้วจึงหันกลับไปมองตัวต้นเหตุด้วยแววตาคาดโทษอีกครั้ง ทว่าริมฝีปากที่เบะออกคล้ายจะกลั้นสะอื้นไว้ไม่อยู่และมือที่สั้นเทาเลื่อนไปจับผ้ากางเกงวอร์มของวัลเอาไว้นั้นบอกเล่าอะไรที่แตกต่างออกไป

นายไม่โมโหกันได้มั้ย....

(โปรดอย่าถามว่ามันเป็นอะไร ถ้าไม่ผีเข้าก็เป็นบ้านะทรงนี้–)

"...блять..!" เด็กหนุ่มสบถ พยายามใช้สองมือปาดเช็ดหยาดน้ำใสให้พ้นดวงหน้าด้วยความหงุดหงิดจนเกือบได้แผลบนตัวเพิ่ม

เขาไม่อยากร้องไห้แบบนี้....ไม่อยากร้องไห้ต่อหน้าวัล

ทั้งทีก่อนหน้านี้อดกลั้นได้ดีมาตลอด กลับตกม้าตายด้วยเหตุผลน่าสมเพชอย่างนึก 'น้อยใจ' ในคำพูดของอีกฝ่าย

แค่คิดถึงก็อับอายไปสิบชั่วโคตร

+

มือหนึ่งถูกยกขึ้นสัมผัสความเปียกชื้นบนใบหน้า ส่วนอีกข้างยื่นไปรับของที่ถูกส่งมาให้ตามอัตโนมัติของร่างกาย สายตาจับจ้องทิชชู่เขม่งประหนึ่งมันเคยทรยศอะไรเขาเป็นการส่วนตัว

"...เปล่า..ร้อง" คนงึมงำปฏิเสธเสียงอู้อี้ ตั้งใจว่าเช็ดน้ำตาออกแล้วจะแสร้งทำเสมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น หากเพียงต่อมน้ำตาเจ้ากรรมคงมีความคิดเห็นที่ต่างออกไป เพราะนอกจากจะไม่ยอมหยุดทำงานแล้ว ยังทำให้น้ำตายิ่งพรั่งพรูกว่าเก่า

+

สายตาแข็งกร้าวในตอนแรกอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัดเมื่อเพื่อนสนิทยอมถอยให้และรับผิดในข้อกล่าวหา

คราวนี้นายผิดจริงหรอก...

ทว่าประโยคสุดท้ายของวาเลริกกลับทำให้บลิซตระหนักรู้อะไรบางอย่างขึ้นมาจนนิ่งค้างไปดุจไมโครซอฟท์เอดจ์โหลดดิ้งข้อมูล

ร้อง.......อะไรนะ?

ใครร้อง......?

เอ๊ะ....?????

+

หากเพียงเจ้าตัวคงไม่รู้ว่าหยาดน้ำตาที่เคยกลั้นเอาไว้ได้ บัดนี้กำลังร่วงหล่นไล้ตามกรอบหน้าลงมาทีละเม็ดกลม

"...นาย..ว่า....."

"...เป็น.....เพราะ...ใคร"

เสียงแหบแห้งเอ่ยถามขึ้นอย่างสั่นเครือ ภาพคู่สนทนาถูกทำให้พร่าเลือนด้วยกลุ่มน้ำใสที่เริ่มไหลแหมะดุจสายธาร

วาเลริก อิวาโนวิช เวียตก้า

นายคิดว่าเป็นเพราะใคร

แรงกดย้ำของแผ่นประคบเย็นส่งผลให้เด็กหนุ่มสะดุ้งโหยงขึ้นมาอีกครั้ง เป็นเรื่องยากที่จะไม่เอี้ยวตัวหลบเลี่ยงน้ำหนักมือที่เพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆจนชวนนิ่วหน้า

ตั้งใจซ้ำเติมกันหรืออะไร

ขณะที่กำลังจะปริปากด่า คำพูดของเพื่อนสนิทก็กระแทกลงกลางใจเข้าอย่างจัง ทำเอาเจ้าตัวเงียบกริบเป็นเป่าสากแทน

แม้ไม่นานนักก็หันกลับมาสู้หน้าด้วยแววตาแข็งกร้าวแบบไม่คิดยอมคน

(จะปล่อยระเบิดในอีก 3...2...1....)

+

ใช้เวลาไม่นานก็รีบตะเกียดตะกายตัวลุกขึ้นนั่งอย่างทุลักทุเลจนหัวเกือบกระแทกชนกำแพงเข้าอีกครั้ง ลืมสิ้นทุกสัมผัสเจ็บชาของร่างกาย ไม่ได้รู้ตัวด้วยซ้ำว่าทำน้ำกระเซ็นเป็นหมาสะบัดขนหลังอาบน้ำ

"ด–เดี๋ยวฉันเปลี่ยนเสื้อ"

"น นาย...นายออกไป"

เด็กหนุ่มกล่าว เบือนหน้าหนีไม่ยอมสบตากับเพื่อนสนิท เนื้อตัวเปลี่ยนเฉดสีจากกุ้งต้มสุกเป็นแดงลูกมะเขือเทศ

(สงสารวัล ทำบุญไม่ขึ้นกับบลิซเลย... ขออภัยนะ 🥲)

ไม่ทันจบประโยค แผ่นประคบเย็นในมือของวาเลริกก็ประจักษ์สู่สายตาจนคำพูดที่เหลือถูกกลืนลงคอไปเดี๋ยวนั้น สีหน้ากระอักกระอ่วนผุดขึ้นโดยพลัน สามัญสำนึกคล้ายเริ่มรู้จักคำว่า 'สำนึกผิด'

"..เอ่อ.....อ่า...." คนตัวเปียกอึกอัก ประหนึ่งไม่อาจเค้นหาคำพูดที่ 'ถูกต้อง' ออกมาได้

+

เสียงฝีเท้าอันคุ้นเคยดังเข้าโสตประสาทอีกครั้ง บลิซไม่ได้หันไปมอง เพียงเตรียมคำผรุสวาทจากก้นบึ้งหัวใจออกมาพร้อมเอ่ยไล่

ทว่าสัมผัสเย็นเยียบของอะไรบางอย่างที่ถูกแนบเข้าหลังหัวกลับทำให้ตัวสะดุ้งโหยง คิดอยากดิ้นหนีเพื่อหลบเลี่ยงแต่พื้นที่ห้องน้ำไม่เอื้ออำนวย ได้แต่รีบพลิกตัวหันกลับไปมองว่าอีกฝ่ายกำลังทำอะไรอยู่

"อย่ามาจั—!"

+

เสียงคนเดินห่างออกไป ทำให้สองมือที่ยกขึ้นบดบังใบหน้าค่อยๆลดลงอย่างช้าๆ ลมหายใจเฮือกใหญ่ถูกพรูออกมาจากปอดอย่างไม่รู้ตัวว่าเคยกลั้นไว้

นี่มันวันอะไร...

เขานอนนิ่ง คิดทบทวนถึงความบัดซบของชีวิตตั้งแต่เหตุการณ์ในร้านอาหารลากยาวจนวินาทีปัจจุบัน....โดนเหวี่ยงเป็นรถไฟเหาะยิ่งกว่าตอนเสพเมฟีโ*รน

+

เนื่องจากว่าหันหลังให้ วัลสามารถสังเกตุเห็นได้ว่าส่วนหัวที่กระแทกไปกับพื้นนั้นไม่มีร่องรอยบาดเจ็บอะไรมากนอกจากปูดโนขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด

"....ออกไป" เสียงอู้อี้ดังขึ้นจากคนบนพื้น ลำตัวยิ่งหดลงแนบเข่า ความชายังคงแผ่ซ่านชวนให้เนื้อตัวสั่นเทา แต่จังหวะนี้เจ้าตัวคงไม่ได้สนใจอะไรไปมากกว่าความอยากมุดกระเบื้องหนี และการกล่าวโทษวาเลริกในใจอย่างไม่สนความเป็นธรรม

(เป็นกุ้งสุกแทนวัล–)

"อย่าจับ!" บลิซเอี้ยวหลบวาเลริกทันทีที่ได้ยินเสียงอีกคนเข้ามาใกล้ เด็กหนุ่มพลิกตัวตะแคงข้างคุดคู้เป็นกุ้งลวกอยู่บนพื้น หันหลังหนีเพื่อนสนิทสุดกำลัง สองมือยิ่งขยับขึ้นมาบดบังใบหน้าตัวเองอย่างมิดชิด

เขาไม่ได้ตอบคำถามว่าเป็นอะไรมากรึเปล่า ทว่าเนื้อตัวที่แดงเรื่อตั้งแต่หัวจรดเท้า หากไม่ใช่เพราะอับอายเกินทน ก็คงโดนน้ำที่อาบต้มจนสุกไปเรียบร้อยแล้ว หรือบางทีอาจจะทั้งคู่

+

เด็กหนุ่มพยายามสูดลมหายใจเข้าลึก มือข้างหนึ่งยกขึ้นกุมหน้าผาก เนื้อตัวสั่นเทาด้วยความชาที่แผ่กระจายไปทั่วร่าง

ดูแล้ววันนี้คงมีแววเจ็บตัวหรือไม่ก็ดวงห่วยเป็นพิเศษ

(วัลไม่ต้องเหนื่อยต่อยละ มันทำตัวเอง–)

ไม่แรงพอที่จะทำให้เลือดตกยางออก แต่ก็มากพอที่จะทำให้น้ำตาคลอเบ้าขึ้นมาอีกครั้ง จังหวะหัวใจเต้นรัวเร็วก้องอยู่ในหูจนอื้ออึง

puta**n!!!

เขาสบถในใจ สีหน้าบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด ฝ้าเพดานตรงหน้าพร่ามัว น้ำจากฝักบัวยังคงสาดกระทบแก้มและเส้นผมอย่างต่อเนื่อง

+

ประตูที่ถูกเปิดออกอย่างกระทันหันทำให้คนข้างในสะดุ้งโหยง รีบก้าวถอยร่นไปด้านหลังตามสัญชาตญาณอย่างไม่ทันระวัง สายตาทันเห็นเพียงกลุ่มเส้นผมสีแดงและเงาร่างที่คุ้นเคยก่อนที่แรงโน้มถ่วงโลกจะเหวี่ยงเขาลงพื้นห้องน้ำ

"อั่ก...!!!"

ศีรษะมนกระแทกกระเบื้องเสียงดัง 'ตุ้บ'

+

ตามตรงนะ พร้อมใช้ชื่อเต็มแบบทางการและห่างเหินมาก แต่จู่ๆก็นึกสะกิดใจ... เลยมาทอย แล้วก็อย่างที่เห็น(...) ไม่ได้เรียกมากี่ปี แล้วจะมาเรียกอะไรตอนนี้หลังมีเรื่องเกือบโดนฆ่าตุยเป็นผีเฝ้าหอพัก งงนาง

อันนี้คือถามยืนยันเป็นล้านรอบว่าหล่อนไม่ได้อำเล่นใช่มั้ย หล่อนแน่ใจนะ หล่อนจะเอาแบบนี้จริงๆหรอ ช็อค

ก็..... ตามนั้น...........

บลิซถึงกับกลืนน้ำลายอึกใหญ่เมื่อกลับมามีสติมากพอที่จะตระหนักได้ถึงความเป็นจริงข้อนี้

"วัล......วัลลี่" เสียงแหบแห้งเคียงกระซิบดังขึ้นใกล้กับประตูห้องน้ำ ฟังดูลังเลใจอย่างไม่อาจปกปิดไปสามส่วน แลดูลำบากใจอีกหนึ่งส่วน ทว่าในสี่ส่วนกลับมีเศษเสี้ยวความออดอ้อนแอบซ่อนอยู่ในทุกส่วนอย่างน่าประหลาดใจ

"ชุด....เปลี่ยน"

(โปรดอย่าถาม มันผีเข้า ถามหลายรอบมาก ผีเข้าแน่ๆ อ่าน alt ได้)

จนถึงตอนนั้นจึงค่อยนึกขึ้นมาได้ว่านี่ไม่ใช่ห้องน้ำในห้องนอนตัวเอง แต่เป็นของวาเลริก

ทว่าตอนนี้ตัวกำลังเปียกปอนกับชุดเฉอะแฉะลู่แนบเนื้อ ทั้งยังไม่มีเสื้อผ้าเปลี่ยน หรือแม้แต่ผ้าขนหนูไว้เช็ดตัว

ควรจะทำยังไงดี....

แน่นอนว่าคำตอบของคำถามนั้นมีอยู่เพียงหนึ่งเดียว..........

+

บลิซกดหน้าผากตนเองแนบชิดกับผืนกำแพงเย็นๆของห้องน้ำ เด็กหนุ่มยืนนิ่งอยู่แบบนั้นจนสายน้ำสามารถไหลผ่านใบหน้าของเขาได้ประหนึ่งหยาดน้ำตา หรือจนกว่าจะไม่มีคนสามารถแยกแยะสองสิ่งออกจากกันได้

หลายนาทีผ่านไป หรืออาจจะนานกว่านั้น เจ้าของเรือนผมสีทองอ่อนก็ลืมตาขึ้น ทั้งร่างแดงเถือกจากอุณหภูมิความร้อนที่มากเกินพอดี

จังหวะหัวใจเต้นถี่ลงแล้ว จังหวะการหายใจก็เช่นเดียวกัน

+

จนกระทั่งอุณหภูมิของน้ำเปลี่ยนแปลงจากเย็นเฉียบ เป็นอุ่นพอดี เป็นร้อนลวก เจ้าตัวถึงยอมหยุดแล้วค่อยๆหลับตาลงรับความแสบร้อนที่ช่วยให้เขาได้รับรู้ถึงการ'มีชีวิต'

และแล้วภาพต่างๆก็ผุดพรายขึ้นมาอีกครั้ง ดั่งภาพยนตร์ฉายซ้ำด้านหลังเปลือกตาที่ปิดสนิท ไม่ว่าจะ สัมผัส เสียง รอยยิ้มหรือเสียงหัวเราะที่ไม่ใช่ของเพื่อนสนิท'คนปัจจุบัน'

+

เชิร์ตขาวและกางเกงสแลคที่ใส่อยู่เริ่มหนักอึ้งด้วยความชุ่มฉ่ำ เสียงน้ำตกกระทบเนื้อและเสื้อผ้าดังก้องในโสตประสาทกลบเสียงรบกวนจากความคิดและโลกภายนอกให้มลายไป

สองมือเลื่อนขึ้นลงตามแขน ขัดถูอย่างแรงจนเกิดรอยแดงเป็นปื้นใหญ่จากรอยเล็บและเส้นเลือดฝอย ราวกับว่าถ้าทำเช่นนี้แล้วจะสามารถลบล้างสิ่งที่เคยเกิดขึ้น และสิ่งที่ยังคงเกิดขึ้นซ้ำซากแม้จะไม่ใช่เรื่องจริงแล้ว ออกไปได้

+

ประตูห้องน้ำถูกปิดลงตามด้วยเสียงคลิ๊กเบาๆของตัวล็อค การเคลื่อนไหวตามสัญชาตญาณมักรวดเร็วกว่าการประมวลผลของสมอง เด็กหนุ่มเอื้อมเปิดน้ำฝักบัวทั้งที่ยังสวมใส่เสื้อผ้าอยู่บนตัว

หยาดน้ำพรั่งพรูลงกลางขวัญก่อนไล่ผ่านกลุ่มผมสีทองอ่อนลงหลังคอแล้วแผ่กระจายไปตามแนวสันหลัง แต่ละหยดเย็นเยียบบาดผิวราวหิมะกัด ทั้งยังเหน็บหนาวกินกระดูก ทว่าช่วยเตือนใจได้อย่างดีว่าร่างกายของเขายังคงอยู่ตรงนี้

+

บลิซไม่ได้ตอบอะไรเมื่อวัลบอกให้เขาไปอาบน้ำ บรรยากาศรอบตัวหนักอึ้งด้วยความเงียบที่ทำให้ทุกลมหายใจเสมือนความผิดโทษมหันต์

เขาจ้องมองพื้นพรมเบื้องหน้าอย่างเลื่อนลอย บาดแผลเล็บจิกบนท่อนแขนและหนังศีรษะเต้นตุบตามจังหวะชีพจร ผ่านไปเนิ่นนานกว่าจะยอมออกแรงยันตัวลุกขึ้นด้วยสองแขนที่สั่นเทา กล้ามเนื้อขายังคงอ่อนแรงจนเกือบหัวคะมำในก้าวแรก สายตาไม่คิดเหลือบขึ้นมองวาเลริกแม้เพียงนิด

+

บลิซอยากร้องไห้ อยากโวยวาย อยากหายตัวไปจากตรงนั้น แต่เขากลับไม่คิดยินยอมให้หยาดน้ำตาที่เอ่อล้นจนปริ่มขอบร่วงหล่นลงแม้สักหยด

มือสองข้างเลื่อนขึ้นตามแนวผม ปลายเล็บเปื้อนเลือดจิกทึ้งเข้าหนังศีรษะ กลุ่มเส้นผมสีทองถูกเจ้าของขยุ้มเสียจนยุ่งเหยิง ลมหายใจเฮือกใหญ่ถูกสูดลึกเข้าปอด เนื้อตัวยังคงสั่นเทาจากเงาสัมผัสที่คอยตามหลอกหลอนในทุกค่ำคืน

"......ว-วัล"

(บลิซเกือบโดนฆ่าตุยละมั้ย💀)