Rosetta⚔️Raegan

(💕💕 เอ็นดู ขอบคุณนะคะที่เล่นกันน))

"สวยเหรอ???"

เธอแปลกประหลาดใจขึ้นมา ก็ห่างกันแค่สองปีเองแท้ ๆ โรเซตต้ากับลืมรูปลักษณ์ของภูติไปหมดซะแล้ว

"..."
แต่พอเห็นใบหน้าเด็กสาวที่ดูจะมีความสุข เธอก็ไม่อยากเค้นคำตอบ

"ฮุฮุ อยากรู้จังเลยนะคะว่าถ้าได้เจอคุณภูติจะคุยเรื่องอะไรบ้าง"
"ชื่อเฟย์สินะคะ ถ้าเกิดยังไม่เจอคุณภูติ แล้วอยากจะเจอเรื่องสนุกๆแทนก็มาหาฉันก้ได้นะคะ"
โรเซตต้ายิ้ม ลุกจากการนั่งที่ตรงนั้นเธอปัดๆฝุ่น

///เดี๋ยวก็ตกน้ำหรอก
//คนที่มีผ้าปิดตาส่งเสียงเข้าไปเตือน

#Mgr_commu #mgr_summerss1
(เซปที่แอบยิ้มตอนได้รับแสงแดดยามเช้าเลยไปเก็บดอกไม้หลากสีแถวๆ ริมทะเลสาบ(ที่ผปค.จิ้มสีมั่วเอง) ว่าแต่...เช้าแค่ไหนกันนะ ไม่เรียนรึไงนาย ไม่เหนื่อยเร้อ)

"มีใครอยากให้ช่วยขนตะกร้าไม๊ค่าา🧹✨"
"ร่วงหมดแล้ว ยัยบ้า 💢"

#Mgr_commu #Mgr_summerss1 #Mgr_minievent

#Mgr_commu #mgr_summerss1 #mgr_minievent

ทั้งสองคนก็ร่วมด้วยช่วยถือตะกร้าเช่นกัน
H: เกรต้าถือตั้งสามเลยหรอ
G: อื้อ!
H: เก่งจังเลยน้า
G: หงุบๆๆ
H: ....'แอบกินงุบงิบอยู่สินะ'

"อ่อ เรื่องภูตินี้เอง.... "
"คุ้น ๆ ว่าน้องสาวของฉันเองก็เหมือนจะชอบ..."
เธอครุ่นคิดไปถึงตอนเด็กน้อยของพวกเธอเอง

"เรียกว่า โรเซตต้าก็ได้ จ่ะ💕"
เธอยิ้มให้เด็กสาว

"ชอบพวกภูติงั้นสินะ"
"แล้วพอได้เจอตัวจริงคุณภูติแล้ว....ไม่กลัวเหรอ..."

ปลายนิ้วชี้ไปบริเวณเหนือแก้มของตัวเองด้านที่ไม่มีลูกตาอยู่ ให้เด็กสาวรู้นัยๆว่าคุณภูติทำอะไรไป...

"คิกๆๆ ล้อเล่นค่ะ ไม่มีอะไรแบบนั่นหรอก"
เธอมือป้องปาก เอ็นดูท่าทีของเด็กสาว

"มีแต่วิญญาณที่ไม่มีร่างมามากกว่า- "😇
หยอกไปอีกรอบ ทำไมการแกล้งคนช่างสนุกอะไรแบบนี้กันนะ
โรเซตต้าโน้มตัวไปหยิบหนังสือที่ร่างมาปัดๆ

"ชอบอ่านนิทานเหรอคะ ?"

"ใช่แล้วล่ะ"

เสียงสะดุ้งตกใจน่าพึงพอใจมาก... หญิงสาวยิ้มให้ก่อนจะปล่อยมือจากการถักเปียผมถึงจะยังไม่เสร็จเลยก็เถอะ

"อีกอย่าง พึ่งเคยเห็นคนที่เคลิ้มหลับสบายตรงหน้าชั้นหนังสือแบบนี้ครั้งแรก..."
"เพราะปกติไม่ค่อยเจอคนที่หลับแถวนี้แล้วยังหายใจอยู่น่ะค่ะ ..."

โรเซตต้าหัวเราะเบา ๆ ดูจากภายนอกเหมือนคนใจดี แต่จริง ๆ เธอกำลังปั้นเรื่องหลอกเด็ก -

พึ่งเคยเห็นคนนอนหลับพริ้ม สบายใจทั้ง ๆ ที่ไม่ใช่ที่เตียงนอนแท้ๆ
เธอมองไปที่หนังสือนิทาน ...

"น่าคิดถึงจัง..."
เพราะอยากแกล้งเด็กให้ตกใจเล่น โรเซ็ตต้าลงไปนั่งข้าง ๆ เด็กสาว ลูบปอยผมมาถักเปียเล่น...🎵😊

"แหมๆ....😊"
หญิงสาวที่มีสีผมคล้ายกันกับเด็กน้อยที่กำลังหลับอยู่ ถึงผมขแงตัวเองจะเข้มกว่าก็ตาม แต่เธอก็ชื่นชอบผมสีอ่อน ๆ นะ

"ยังมีลมหายใจอยู่ใช่ไหม─"
หญิงสาวยื่นหลังมือไปอังแก้มเด็กสาวที่กำลังหลับ...

ตัดภาพไปที่ โรเซตต้าใช้พลังน้ำจากน้ำซักผ้า วะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า
ก็เป็นเรื่องจริงที่ถึงจะซักได้แต่มันก็ไม่สะอาดเท่ามือ แถมผ้าขาดอีกตะหาก- และน้ำที่กระจายไปทั่วทำให้ทุกคนเปียกกก
เรแกนที่พยายามห้ามกลายเป็นสงครามเวทย่อมๆ

หวังว่าเวลาสงบสุขจะมาหาคุณเมดรูน่าไว ๆ

//จบโรลแล้วครับบบ แง้

"ทุกวันเลยสินะ.... ถ้างั้นข้าขอกลับก่อนแล้วกัน "

เรแกนขอตัวไปก่อน เธอค่อนข้างคาดหวังในการเจอครั้งหน้า
หวังว่าจะได้คู่ซ้อมดาบ ไว้ทบทวนการใช้ดาบของตัวเองด้วย

แล้วเจอกันลูซ

/// เรแกนวางดินปั้นมาประดับห้อง แต่โรเซตต้ารู้สึกไม่ชอบใจนัก-

(((ขอบคุณที่ให้โรลได้ยาวขนาดนี้คับบบบ😭💦)))

ไม่กินแร้วคุกกี้ เก็บไว้แจกน้อลๆ

"เจ้าจะบอกว่าข้าสกปรกงั้นสิ...😊💢"
โรเซ็ตต้าคิ้วกระตุก
แต่ไม่ทันได้พูดต่อปากต่อคำกลับไป ก็โดนคุณเมดลากไปซะแล้ว

"ฮึ...เดี๋ยวข้าจะทำให้ดู การใช้เวทน้ำของข้าในการทำความสะอาด
🫵😊🔥แล้วเจ้าต้องถอนคำพูด"
"ไม่ต้องห่วงนะ รูน่า เดี๋ยวเราจะทำให้เจ้าต้องทึ่งเลยล่ะ💕"

โรเซตต้าโม้ให้คุนเมดฟังไม่หยุด ในขณะที่เรแกนกรอกตาเบี่ยหนาย🙄

"เจ้าชื่ออะไรล่ะ..."
ยื่นดาบไม้ที่ติดตัวมาให้กับรุ่นน้อง เป็นดาบไม้ที่มีน้ำหนักประมาณหนึ่งความยาวมาตรฐาน คมบิดไปบ้าง แต่ก็ไม่ถึงกับแย่เท่าไร

"วันนี้อาจจะไม่เหมาะ แต่ถ้ามาที่นี่ตอนเวลาก่อนหน้านี้ ในทุก ๆ สองวัน
ข้าจะอยู่ที่นี่คอยสอนให้เจ้าเอง"

🩸
"ฮุฮุ ขอบใจจ้ะ" เธอคนนั้นตอบรับ

"แผลเอ๋ย จงสมาน"

เมื่อสิ้นคำร่ายสตรีผมแดงก็แตะริมฝีปากลงบนฝ่ามือเล็กๆ อย่างแผ่วเบา เป็นสัมผัสชวนให้จักจี้ ก่อนที่รอยบาดทั้งหลายจะจางลงราวกับละลายหายไป

น้ำเสียงนุ่มนวลเอ่ยถาม
"เป็นยังไงบ้าง? รู้สึกดีไหม?"

"โรเซตต้า บินไปทั่ว แล้วก็ชอบไปแกล้งคนอื่นน่ะค่ะ...จนเมื่อครู่ข้าพึ่งโดนดุแทนนางมา..."
เรแกนอธิบายด้วยความเบื่อหนาย

"เอาเถอะ...ข้ารู้ว่าแค่ซักผ้าเจ้าก็ทำไม่ได้ ที่ผ่านมาถ้าไม่ได้คุณเมดช่วย เสื้อผ้าเจ้าคงจะสกปรกยิ่งกว่าผ้านี้เป็นแน่"
เธอแซะฝาแฝดไปทีหนึ่ง

"คุณเมดรูน่า ข้า เรแกน จะไปช่วยงานคุณเอง...ไปกันเถอะค่ะ"
เรแกนเสนอตัวรับผิดชอบ เปิดประตูห้องรอคุณเมดตามออกไป-

"เห็นไหม รูน่า บอกว่าอยากจะทำความสะอาดเองนะคะ"
😊เรียกชื่ออย่างสนิทสนม ก่อนจะเดินมาวางมือที่ไหล่ของคุณเมดอย่างเบามือ

💢🫵😠 " แล้วที่ข้ามาสภาพนี้เพราะคนเข้าใจผิดว่าข้าเป็นเจ้าไงล่ะ ข้าจะไม่ยอมให้เจ้าพ้นความผิดหรอก!"
หลายครั้งนักที่โรเซตต้าเล่นสนุก แต่คนรับเคราะห์กับเป็นเรแกน เพียงแค่คนจำหน้าตาผิดกัน

"😊👍 เยี่ยม พวกเรารอดแล้วนะ รูน่า-"
โรเซตต้าหันมาบอกกัยรูน่า อาวุ้ว

"งั้นข้าสอนเจ้าฟันดาบดีไหม ✨🔥"
แววตาของเรแกนเป็นประกายขึ้นมานิดหน่อย อีกมือที่ว่างอยู่ขยับดาบที่สะพายอย่างมั่นใจ
คิดว่าจะดีมากเลยถ้ามีคนมาฝึกและทบทวนการฟันดาบไปด้วยกัน

"จะรู้ไว้ป้องกันตัว หรืออย่างน้อยก็เอาไว้พลิกแพลงกับเวทดินของเจ้าได้-"

"คุณเมดรูน่า นี่ ผ้าของคุณ แต่ว่ามันสกปรกมาก"
เรแกนที่รู้จักชื่อคุณเมดทุกคนในนี้อยู่แล้ว จึงไม่แปลกอะไรที่เรียกชื่อ

"เจ้า...ไปทำความสะอาดซะ 🫵"
เธอคิ้วขมวดทำหน้าจริงจัง ชี้ตัวต้นเหตุที่ทำให้ผ้าสกปรก เพราะเธอเห็นตั้งแต่ต้นที่สองคนนี้กำลังจะเริ่มบินเสียอีก,

"ทำไมต้องเป็นข้าด้วยล่ะ..."
โรเซตต้าสบัดผมใส่ ถึงจะใช้เวทน้ำวนๆให้ผ้าสะอาดขึ้นได้ แต่ยังไงก็ต้องลงมือซักอะนะ

"เพราะเจ้าแกล้งคุณเมดไง"

"ใช่แล้วค่ะ 💕 "
น้องมาร์ล่าว่าไงพี่ก็ว่างั้น-

"ฮึฮึ ดีกว่าวิ่งไล่ตามผ้าที่บินไปบินมาใช่ไหมล่ะคะ ? "
รอบยิ้มมุมปากเผยความคิดเจ้าเล่ห์

แต่ไม่ทันไร เสียงดังจากประตูก็ดังขึ้น

ปึ้ง

"...เจ้า มัน เหลือเกินจริง ๆ โรเซตต้า "
น้ำเสียงโกรธเก้วจากคนหน้าเหมือนโรเซตต้า เพียงแค่มีสิ่งต่างอย่างเดียวคือมีผ้าปิดตา และตัวเธอกำลังห่อตัวด้วยผ้าปูที่เคยบินหนีคุนเมด...

" ...คุณ..."
เรแกนเห็นเมดก็ชงัก

"ก็ถูกของเจ้า"
"ขอข้าเอาไปได้รึเปล่า ? ไม่สิ มีอะไรที่จะแลกกับสิ่งนี้ได้บ้าง??"

เธออยากเก็บไว้ประดับในห้อง ถึงแม้ยัยนั้นจะโวยวายก็ตาม

"ทำได้ดีเลย"
เรแกนหยิบมาดู เธอยิ้มมาบาง ๆ ถึงจะเหมือนแค่นิดหน่อย แต่ก็เห็นความตั้งใจในรายละเอียดของเวทมนต์ดี จนไม่กล้าเอามาใช้เป็นเป้าซ้อมซะแล้วสิ..

"เจ้าไม่ลองเปลี่ยนจากสิ่งก่อสร้างใหญ่ ๆ หันมาฝึกใส่ใจรายละเอียดของชิ้นเล็ก ๆ ดูก่อนล่ะ"

"ถึงข้าจะไม่ได้ศึกษาสายวิชาดิน แต่การสร้างปราสาท อาจจะต้องเข้าใจรายละเอียดที่สูงพอ ๆ กับปั้นคนเลยก็ได้"

"ว่าแต่ทำไมต้องปราสาท?"

"ถ้าเลือกได้ ก็ไม่อยากนับยัยนั้นเป็นน้องหรอกค่ะ"
น้ำเสียงเหนื่อยหนาย กับแฝดของตัวเอง
นั้นสินะ...ถ้าถามว่าทำไม

"ก็แค่เข้ากันด้วยไม่ได้..."
"ความคิดของพวกเราต่างกันมากก็...แค่นั้น"
เรแกนกำลังนึกถึงเหตุการณ์ 'นั้น' ที่ทำให้เราสองคนแตกหักกันได้ขนาดนี้...

"...ฉัน เรแกน...ส่วนยัยนั่นชื่อโรเซตต้า"
คุยขนาดนี้เลยถือโอกาสบอกชื่อตัวเองเลยดีกว่า

...อยากจะตอบว่าไม่รู้จักใจจะขาด แต่ก็เพราะสั่งพรีออเดอร์หัวคนที่ว่านั้นอยู่เมื่อครู่นี้เอง ก็คงปฎิเสธไม่ได้

"เจ้าก็มองเห็นหน้าหล่อนไม่ใช่เหรอ"
"ถ้าทำให้ดูกวนประสาทได้แบบนั้นก็ยิ่งดี"
เรแกนเดินไปใต้ต้นไม้ยืนหลังพิงแบบไม่สบอารมณ์ที่เห็นนังตัวดีบินว่อนไปทั่วรร.

"ถ้าเจ้าลงเรียนวิชาเวทลม ก็ขี่ไม่กวาดบินได้อยู่แล้ว..."
เธอ กอด อก รอดูผลงานของรุ่นน้องอยู่...

"รูนา เป็นผู้สมรู้ร่วมคิดที่เป็นงานดีจังเลยนะคะ"
บินโฉบไปมาหาห้องเพื่อนที่ว่า กะว่าเจอจะแกล้งปลุกด้วยน้ำเย็น ๆ สักหน่อ
ยแต่คงต้องกลับแล้ว

"งั้นจะเหาะไปแล้วนะคะ💕"
ว่าแล้วโรเซตต้าก็ควบคุมไม้กวาดอย่างคล่องแคล่ว แง้นม้วนตัว ซิ่งไปรอบโรงเรียน ก่อนจะไปส่งคุณรูนาที่หน้าต่างห้องตัวเอง-

" สนุกเป็นบ้าเลยย🌟🧹" ยิ้มร่า เหมือนเด็กที่พึ่งไปวิ่งเล่นเต็มที่ ที่สวนสักสามสิบรอบได้

"ข้าบอกไว้ก่อนว่าจะเอามาเป็นเป้าซ้อม....เพราะงั้นไม่ต้องพิถีพิถันมากก็ได้..."

พออีกฝ่ายยื่นหน้าเข้ามาใกล้เธอก็จ้อง เพิ่มเติมที่คิ้วขมวดยู่ตอบกลับ
ไม่หลบสายตา

แต่ไม่ทันไรก็เหมือนจะมีเงาอะไรไม่รู้บินผ่าน.....
เป็นสาวสวยสีผมและหน้าตาที่เหมือนเรแกนทุกประการกำลังบินหัวเราะสนุกสนานด้วยไม้กวาด กับ เมดสาวที่ซ้อนท้าย...

"......ยัยบ้านั้น"
เรแกนมองตามไปทางเสียงหัวเราะยั่วประสาท

"ลูน่าเองก็สนใจเด็กผู้ชายเหรอคะ-"
คำถามสุ่มเสี่ยงสุด ๆ แต่ก็แค่แหย่เล่นเท่านั้นแหละนา

เธอบินไปใกล้หอพักชาย เธอจำไม่ได้ว่าห้องเพื่อนของเธออยู่ตรงไหน
แต่การที่มีผู้หญิงสองคนบินโฉบผ่านหน้าต่าง แง้นไปแง้นมาคงเป็นจุดสนใจแน่ๆ

^%#%
เสียงใครสักคนตะโกนขึ้นมาจากด้านล่าง

"อุ๊ย โดนจับได้ซะแล้วสิ-💕"