Funda Alpaslan Talay

Böyle bir sanatla aynı nefesi paylaşmak insanın içini ferahlatıyor; iyi ki varlar, iyi ki üretmeye devam ediyorlar.

Antalya Devlet Tiyatrosu’nun Misafir oyununu izledik bugün. Sahnedeki her ayrıntıya incelik katan Antalya Devlet Tiyatrosu oyuncuları, dokundukları her şeyi güzelleştiren o büyülü enerjiyi yine salona yaydı.

Gel, bugün sadece yağmuru değil; içimizde ne varsa onu da asalım göğe.
Belki böylece bulutlar biraz açılır, bizimle birlikte.
Ve hayat, tam da böyle anlarda içimize doğru parlar.

Yağmurla göz göze geldiğim o durakta, kalbime dokunan sesiyle içimin sesinin birbirine karıştığı o narin eşikte...

İçimizdeki fırtına da dışarıdaki gökyüzü kadar gerçek; sakladıkça değil, paylaştıkça diner.
İnsanın kendiyle barışması, en çok böyle anlarda olur;
Yağmurun iplerde nefes aldığı, gökyüzünün içime sızdığı o kılcal çizgide...

Gel, yağmuru beraber asalım.
Çünkü bazen insan yağmuru astığında, aslında kendi ağırlaşmış yanlarını asar gökyüzüne.
Damla damla hafifler, damla damla yeniden başlar.

Sabahın sessizliğinde, iplerde biriken her damlada kendimi gördüm.
Görmek dediğimiz şey, kalbimizin ayarında aslında.
Biriktirme yağmuru içinde; bırak taşsın dışarıya, senden de bir şeyler taşıyarak…

Böyle bir manzaranın içinden geçerken insan ister istemez yönünü düşünür. Yönü her şeye rağmen aydınlıktan yana olanlara hayat hep gülümsesin. İçindeki ışığı taşıyanların yolu açık olsun.

Gökyüzü bugün böyle soluk, böyle tuhaf aydınlık bir karanlıktı. Ne tam geceyi çağırıyor, ne tam gündüzü bırakıyor. Hafif kararmış bir aydınlık, insanın içini düşündüren bir ton… Tıpkı insanın zihni gibi dalgalı ama bir o kadar gerçek.

Dünyayı daha adil, daha dayanışmacı ve daha yaşanabilir kılmak için gönlünü ortaya koyan herkes iyi ki var; emeklerine, umutlarına ve yüreklerindeki ışığa sonsuz teşekkürler.

Hayatın karmaşasında elini taşın altına koyan, bir tebessümün, bir çocuğun umudunun, bir yaşlının huzurunun ardındaki görünmez emeği taşıyan tüm gönüllülerin Gönüllüler Günü’nü kutluyorum.

Kadın hakları mücadelesi insanlığın vicdanıdır. Kadını güçlendiren toplum ilerler, nefes alır, büyür. Bugün, adaletin ve eşitliğin yerinden kımıldadığı gün olsun.
Kadınların hakkı için, özgürlüğü için, yaşamı için…

Kadın kazanırsa insanlık kazanır.

Eşitsizlik, şiddet, taciz, yok sayılma… Bu tablo değişmedikçe hiçbir kazanım gerçek olmayacak. Hepimizin omzunda aynı sorumluluk var: Hakların kâğıttan çıkıp hayata geçtiği, sevginin ve dayanışmanın yaşadığı bir ülke kurmak.

Atatürk’ün sözleri de tam burada duruyor:
“Milletimiz güçlü bir millet olmaya azmetmiştir. Bunun gereklerinden biri de kadınlarımızın her konuda yükselmelerini sağlamaktır.”
“Dünyada her şey kadının eseridir.”

Kadın hakları, bir toplumun aynasıdır. Kadını geride bırakan her düzen karanlığa gömülür; kadını güçlendiren her adım memleketi aydınlatır.
Bugün, kadınların üzerindeki yükü hafifletecek bir geleceği kurma irademizi hatırlatan bir gün.

Ben, bu ülkede kadınların öldürülmediği, adaletin dolambaçlı yollara sapmadığı, hakların süslü laflara sıkıştırılmadığı bir düzen istiyorum. Kadınların kendini güvende hissettiği, kimsenin tahakkümüne boyun eğmek zorunda kalmadığı bir yaşamı…

Kadınlar çalışıyor, üretiyor, direniyor ama hâlâ görmezden geliniyor; hâlâ korunmamaya mahkûm ediliyor. Artık bu durum, bir hak arayışından çok, yaşamı savunma meselesine dönüşmüş durumda.

Bugün 5 Aralık, Dünya Kadın Hakları Günü.
Hayatın ağırlığını en çok omuzlarında taşıyan kadınların gerçeği bugün yeniden karşımızda duruyor. Çünkü eşitsizlik, şiddet, dışlama ve yok sayılma hâlâ gündelik hayatın acı bir parçası.

Baba...
Bugün sensizliğinin yıl dönümü. Ama bugün aynı zamanda seninle kurduğum o görünmez bağın yeniden mühürlendiği gün.
İçimdeki boşlukla yaşamayı öğrenirken, hayatın bana bıraktığın yerden akmaya devam ediyor…
Her adımımda, her nefesimde, her cümlemde seni taşıyorum baba.

Ve biliyorum baba, bugün de bana aynı şeyi fısıldayacaksın: “Hayatı hafiflet. İyi ol. Kendine iyi davran. Kimseye acı bırakma.”

Her gün içimde biriktirdiklerimi döküyorum o sakin sessizliğine. Çünkü biliyorum, bir şekilde duyuyorsun beni. Belki rüzgârla, belki ağaçların hışırtısıyla, belki de içimde bıraktığın o derin izle…

Yokluğundan öğrendiğim en büyük ders şu oldu: İnsan sevdiğini kaybettikten sonra büyüyor baba. Zamanın nasıl aktığını,bir sözcüğün nasıl ağırlaştığını,bir sarılmanın nasıl değer kazandığını,hepsini çok geç anlayarak büyüyor.Yüreğim acıdıkça genişledi belki, genişledikçe de daha çok sevmeyi öğrendim.

Bana aldığın takıları da taktım; çünkü seninle aramdaki bağı sadece hatırlamak istemiyorum, yaşamak da istiyorum. Seninle konuşur gibi oluyorum onları takarken. “Seni çok seviyorum baba.” diyorum içimden. “Bugün de yanımdasın.”

Bugün yine senin bu kazağını giydim baba. İçinde saklı olan o tanıdık kokunu, o eski günlerin sıcaklığını hissetmek için.

İnsanların yüzüne bakarken, seslerini dinlerken, kalplerine dokunurken hala her seferinde senden bir iz arıyorum. Bir bakışında, bir tebessümünde, bir kelimenin tonunda seni buluyorum. Çünkü sen artık her yere dağılmış bir varlıksın benim için.

Senin yokluğun yaşamıma yeni bir ritim verdi; daha ağır, daha anlamlı, daha sahici bir ritim.

Baba…

Bugün ölüm yıl dönümün. İlk gün ne hissettiysem, bugün de aynı derinlikte taşıyorum. Fark şu ki, acı artık keskin bir bıçak gibi değil; içimde sakince dolaşan bir gerçeklik. Kabullendiğim değil, yaşamayı öğrendiğim bir gerçeklik.

Sosyoloji burada bile konuşuyor, bir kedinin konforu bazen tüm kuramsal çabalarımızdan daha ikna edici olabiliyor.

Yerin altından çıkarılan her kömür parçasının bir ömürden eksilen bir parça olduğunu bilerek…

Bugün, yıllar geçse de unutamayacağım maden kazalarının bıraktığı tarifsiz acıyla, ama aynı zamanda madenci kardeşlerimizin direnci ve omuz omuza verdikleri mücadelesine duyduğum saygıyla, onların gününü kutluyorum.