m i r e i

ถ้าหันมามองก็จะเห็นว่าคนฟังพยักหน้ารับแทบจะทุกประโยคแบบเข้าอกเข้าใจกัน

“อื้อ เรียกว่าอยู่ชมรมกลับบ้านก็ได้” เหมือนจะพูดติดตลกกลับไป “แต่ถ้าต้องเลือกเข้าสักชมรมฉันก็นึกไม่ออกเหมือนกันว่าจะเข้าชมรมอะไรอยู่ดี“

กะพริบตาปริบๆมองสองนิ้ว— แล้วก็จะเห็นรุ่นพี่หน้าตายคนนี้ชูสองนิ้วกลับเหมือนกัน—

“เรียบร้อยแล้วล่ะ ขอบคุณเธอมาก”

“ถ้าไม่มีคาเฟอีนแนะนำเป็นพวกโกโก้ค่ะ โกโก้เข้มๆก็เข้ากับของหวานเหมือนกัน หรือไม่ก็อิตาเลี่ยนโซดา“

”พวกโกโก้สตรอวเบอร์รี่หรือโกโก้มินต์ก็มีค่ะ“ ขายเต็มที่—

“นอกจากภาษาอังกฤษกับประวัติศาสตร์ .. รองลงมาก็คงเป็นศิลปะล่ะมั้ง“ โคลงหัวนึกก่อนจะตอบกลับไป ”เรียกว่าฉันไม่ค่อยมีหัวด้านสายศิลป์เลยก็คงได้“

หลังเลิกเรียนอยู่แบตติ้งเซนเตอร์แถวๆย่านการค้า/สวนสาธารณะ

โรล / โค ok
- ประกาศลงไลน์กลุ่มว่าอยู่ๆก็โดนเทครับ(...) ว่าจะไปแบ็ตติ้ง มาแจมกันได้นะ
- เดินเจอคนรู้จักระหว่างทางก็จะชวนมาด้วย—
- คนไม่รู้จักก็มาเจอกันที่นี่ได้เลย!

(มาบ่อย เจนรูทจำนวนมากได้คับ)

กะพริบตาปริบๆ—

“ทั้ง.. สตรอว์เบอร์รี่ชีสเค้กและชีสเค้กมันหวานเลยนะคะ“ ทวนออเดอร์แบบไม่แน่ใจเท่าไหร่ ”รับเครื่องดื่มด้วยมั้ยคะ?“

“ก็ใช่ แต่——” คำพูดถูกขัดด้วยคำว่าห้ามสงสัย เม้มปาก คิ้วยังขมวดอยู่ มองของในมือสลับไปมากับอีกฝ่าย

“นายไม่จำเป็นต้องให้ฉันสักหน่อย” สุดท้ายก็อดพูดไม่ได้— แล้วก็รีบแก้ “แต่ก็ขอบคุณ ห้ามเปลี่ยนใจเอาคืนทีหลังล่ะ”

เหมือนกลั้นหายใจไปแว้บตอนอีกฝ่ายยังไม่พูดประโยคสอง— แต่พออีกฝ่ายพูดต่อก็พยักหน้าสมทบหงึกหงัก

อาจารย์ที่รับฟังก็ดูจะเข้าใจ บอกขอบคุณที่พวกเรามาแจ้ง จริงๆก็ได้รับเรื่องจากนักเรียนคนอื่นเหมือนกัน และพูดว่าเดี๋ยวจะปิดตู้ไว้แล้วเรียกช่างมาซ่อมให้แน่นอนไม่ต้องกังวล

พอได้ยินแบบนั้นก็พยักหน้า เอ่ยขอบคุณหน่อยๆ ค้อมหัวอย่างสุภาพ

“เนอะ” เข้าใจกันดี เออออห่อหมก— “จำลำดับเหตุการณ์ยังพอไหว แต่ฉันไม่เข้าใจว่าเราจะต้องจำเป็นเลขปีทำไม แค่รับรู้ว่าแต่ละเหตุการณ์เกิดจากอะไรเกี่ยวข้องกันยังไงก็น่าจะพอแล้ว”

ควันหลงคริสต์มาส
หอบสินค้าที่ได้จากงานคริสต์มาสกลับบ้าน ซื้อจองเค็มมือเพื่อหวังกาชา…

“ปีหน้าต้องอัพดวงเพิ่มแล้ว!”

[เปิดโรลย้อน 25 Dec : 2.30pm แถวย่านการค้าคิตะ]

เข้ามานั่งหาอะไรอุ่นๆจิบในคาเฟ่แห่งหนึ่งคนเดียว ระหว่างนั้นก็มองผู้คนเดินไปมาด้านนอกไปด้วยเพลินๆ

oO(เทศกาลครึกครื้นดีจังน้า ต้องแวะไปดูการแสดงซักหน่อยท่าจะดี)

(แว้บมาแปะรูปค่ะ แวะมาทักทายได้ แต่ทางนี้ติดธุระอาจจะตอบช้าหน่อยค่าช่วงนี้)

“คงเพราะวิชาประวัติศาสตร์ต้องท่องจำเยอะรึเปล่า? ฉันเองก็ไม่ถนัดขนาดนั้นเหมือนกัน“ พูดแล้วก็ถอนหายใจเบาๆ เหมือนกับว่านึกแล้วท้อ

—— มองค้างไปแป๊บ

ก่อนจะขมวดคิ้ว
“นายแอบขโมยมาเหรอ?” (….)

“มันไม่ใช่พาร์ทไทม์ฉันเลยเลี่ยงที่จะไม่ทำไม่ได้หรอก” แต่กลับเลี่ยงไม่ตอบคำถามแรกซะอย่างงั้น

“ถ้ายังไม่สั่งอะไรฉันจะขอตัวไปทำอย่างอื่นก่อน คุณลูกค้าจะได้ใช้เวลาค่อยๆคิดเลือกเมนู“ เงยหน้าขึ้นสบตาอีกที ชิ้ง—

เดินออกมาจากห้อง โค้งลาหนึ่งที แล้วค่อยเลื่อนประตูปิดแอ่ด—-

“…..” หันมาเงยหน้ามองคนตัวสูงกว่า
“อะ นี่” ยื่นกระป๋องน้ำคืนให้

“….” เงียบไปหน่อย “ก็ใช่—- เพราะน้องแมว” เห็นด้วยเฉย(…)

“ตอนแรกไม่คิดว่าจะซื้อของเยอะขนาดนี้น่ะเลยไม่ได้เอารถเข็นมา” แก้ตั— อธิบายให้อีกฝ่ายฟัง “แต่วันนี้ซุปเปอร์มีลดราคาน่ะ จะไม่ซื้อก็คงไม่คุ้ม“

เลือกเข้าไปหาครูผู้หญิงอายุราวๆสามสิบกว่าคนนึงเพราะดูคุยรู้เรื่องสุด(…) อธิบายตามเหตุการณ์ว่าเครื่องกดน้ำกินเหรียญ และเป็นแบบนี้หลายครั้งแล้ว

“พวกเราเลยคิดว่าควรจะปิดตู้ไว้ชั่วคราวและติดต่อช่างมาซ่อมค่ะ” เหลือบไปทางคนข้างๆ เหมือนบอกให้ช่วยสมทบหน่อย—

“หมายถึงพวกเลข เคมี ฟิสิกส์ใช่มั้ยนะ? ก็.. ชอบอยู่” พยักหน้าตอบรับ
“ฉันคิดว่าฉันถนัดวิชาพวกนี้มากกว่าพวกวิชาภาษาน่ะ ก็เลยต้องมาท่องหนักหน่อย“ ตาเหลือบไปทางหนังสือภาษาอังกฤษเหมือนจะบอกว่านี่ล่ะที่ไม่ถนัด

“เห็นฉันเป็นคนแบบไหน” ยอกย้อนกลับไปบ้าง

ตอนถึงหน้าห้องก็เป็นคนที่ตั้งท่าจะเคาะ แต่ไม่ทันไรประตูก็ถูกเท้าดันเปิด—— กะพริบตาปริบๆ แน่นอนอาจารย์ในห้องก็กะพริบตาปริบๆ

“เมื่อครู่ฉันมาแจ้งเรื่องตู้กดน้ำตรงโถงพัง พวกเราก็เลยนำกระป๋องเครื่องดื่มที่ออกมาคืนให้ค่ะ” บุ้ยใบ้ไปยังกล่องที่คนข้างตัวถือ

สายตามองสมุดที่อีกฝ่ายหันมาให้ดูแล้วพยักหน้า

”โล่งใจไป“ มุมปากยกขึ้นนิดๆกับท่าทางดีใจของอีกฝ่าย ”แต่คุณคิดเลขได้เร็วนะคะ เมื่อกี้หลังจากแทนค่าสมการก็ใช้เวลาแค่แป๊บเดียวเองก็แก้ได้แล้ว“

กะพริบตาปริบๆ ก่อนจะโคลงหัว
“นั่นสิ จริงๆฉันก็ยังมีเวลาอีกเยอะ”

แล้วก็ถึงห้องพักอาจารย์พอดี ยกมือเคาะตามมารยาท

(สกินวันปีใหม่ค่ะ! ไม่ได้ใส่กิโมโนแต่ก็เนียนๆปักปิ่นปักผม👘)

bsky.app/profile/rkm-...

[1 Jan 2025, ศาลเจ้าคาเซะคาวะ ช่วงเช้า]

ออกมาไหว้พระวันปีใหม่พร้อมชายวัยกลางคนใส่แว่นร่างเล็ก และเด็กผู้ชายตัวสูงโย่งอายุดูไล่เรี่ยกันคนหนึ่ง

แยกออกมาเสี่ยงเซียมซี ยืนนิ่งอ่านข้อความอยู่สักพัก

#RMK_HNY2025

winter breaks outfits ☃️🧣

(ขออนุญาตแปะรวมชุดหน้าหนาวช่วงนี้ค่ะ สามารถทักย้อนช่วงเทศกาลคริสมาสต์ได้นะคะ 🥺🫶🏻)

คิดว่า— น้ำชายังคามืออยู่ ส่วนจังหวะจับกล่องเมื่อกี้ก็คือเอาน้ำชาไปหนีบข้างแขน

เงยหน้ามองอีกฝ่าย ก่อนจะยกขวดมาให้เจ้าของดู

“ฉันไม่อยากทรมาณนาย เดี๋ยวถือให้ก่อนแล้วกัน”

แน่นอนว่ามีลูกค้าเงยหน้าขึ้นมามอง ส่วนคนรับออเดอร์ก็สะดุ้งไปด้วย—

“อยู่เซย์โจว?” มุ่นหัวคิ้ว จ้องอีกคนกลับ

“มิทานิ มิเรย์ ยินดีที่ได้รู้จักเหมือนกัน“ แนะนำตัวก่อนจะกะพริบตาปริบๆ

”เมืองนี้มันเล็กหรือว่าโลกกลมกันนะ ถึงได้บังเอิญเจอรุ่นน้องแบบนี้”

เงียบนิด ก่อนจะส่ายหน้า

“ยังหรอก ยังไม่มีเวลา”
“แต่ก็คิดไว้บ้างแล้วล่ะว่าอยากทำอะไรต่อหลังจบม.ปลาย”

ไล่สายตาอ่านโจทย์ไป ปากขมุบขมิบกับตัวเองไปด้วย

“หรือว่าเราลองใช้สมการนี้มาแทนคาา จะทำให้หาคำตอบได้มั้ยคะ”

ใช้ดินสอเขียนสมการหนึ่งลงสมุดของตัวเองก่อนจะยกสมุดให้อีกฝ่ายดู

( #RKM_Christmas | outfits เดินงานคริสต์มาสของยัยเด็กค่ะ 🎄

มางานสามวัน (22- 24) ช่วง 16.00 - 21.00 เดินไปทั่วเป็นเอนพีซีสุ่มเกิด(...)พกกระเป๋าไม่ซ้ำลายไว้กว้านซื้อของ เงินเก็บทั้งปีเอามาถลุงท้ายปีนี่แหละ)