@toukirkm.bsky.social
喜春冬喜 | คิฮารุ โทคิ | 3-A | Tomoyasu | ประธานชมรมวิจัยสัตว์ทะเล #RKM_commu Profile . https://shorturl.at/kYGSg pfp. ผปค.ฟุตาบะจัง
ความเงียบโรยตัวชั่วขณะที่โทคิมาอยู่หน้าตู้ขนม
…
“อยากกินอันไหนบ้าง“
ยังไม่รู้ว่าจะต้องทำตัวยังไงก็โดนแม่ยัดให้มารับออเดอร์เฉยเลย
(อภัยให้แมวจ้ม)
”ตายจริง เป็นร้านโปรดเลยเหรอ ดีใจจังเลย“
รอยยิ้มกว้างขึ้นเมื่อรู้ว่าสาวสวยคนนี้เป็นลูกค้าประจำก่อนที่จะได้รู้ว่าเพื่อนตัวเองเป็นลูกชายที่นี่
”มีจ้ะ เดี๋ยวให้อยู่หลบลูกค้าหน่อยละกันนะ พวกหนูจะได้ไม่อึดอัด“
ว่าจบก็หันมองลูกชายที่ยืนเป็นธาตุอากาศด้านหลัง
”โทคิมารับออเดอร์แล้วพาสึบากิจังไปที่โต๊ะนะ“
พูดจบก็หันมายิ้มให้ลูกค้าพิเศษก่อนหายเข้าไปหลังร้าน
(อย่าเปิดโปงครับ!?)
เจ้าของขอบคุณพลางหัวเราะฮ่าๆๆๆ อย่างร่าเริงก่อนจะขอตัวพาสุนัขเดินเล่นต่อ
“ดูมันจะชอบเธอนะ”
กล่าวเมื่อเห็นท่าทางสุนัข หันไปโค้งเล็กน้อยให้เจ้าของที่กำลังจากไป
“ขัดขวางการทำงานของเจ้าหน้าที่ ก่อกวนเจ้าพนักงาน”
พูดสุ่มออกมามั่วๆ จากที่เคยได้ยินในหนังแนวสืบสวน
“แล้วก็..”
เขาเงียบไป ก่อนกลับคำ
“ไม่มีแล้ว”
ข้อสุดท้าย
มาทำให้ตกหลุมรัก
“ตกใจสินะ ปกติโทคิเขาไม่ค่อยพูดเรื่องบ้านตัวเองกับใครเท่าไหร่ ก็พูดน้อยอยู่แล้วด้วยล่ะเนอะ”
“ป้าเองก็ตกใจเหมือนกันนะที่สึบากิจังเข้ามาพร้อมโทคิน่ะ“
เธอร่ายยาวออกมา คุยเก่งผิดกับลูกชายลิบลับ แถมยังพยายามแก้ตัวให้ลูกชายที่ยืนทำอะไรไม่ถูกอยู่ข้างหลังอีก
(เจ่บ เทอเรียกเราแบบห่างเหิน)
อึ้งไปตอนถูกเรียกด้วยนามสกุล เป็นชื่อและเสียงที่คุ้นเคยแท้ๆ แต่เมื่อมาอยู่ด้วยกันกลับไม่คุ้นชิน
เหมือนจะโดนโกรธแล้ว..
คุณแม่ที่มองมาตั้งแต่ต้นก็พอจะจับสังเกตอาการจ๋อยๆ ของลูกชายตัวเองได้
“สึบากิจังสินะ ยินดีต้อนรับสู่ร้านของเราอีกครั้งนะจ๊ะ”
รอยยิ้มอ่อนโยนวาดบนใบหน้าขณะพูด
“ย๊า โทษทีนะเด็กๆ พอดีสายมันเก่าแล้วก็เลยหลุดน่ะ”
เจ้าตัวกุมต้นคอหัวเราะฮ่าๆ แบบแห้งๆ..
คนที่ใจแหลกสลายสุดน่าจะเป็นคุณเจ้าของ
“ทำไมล่ะบจจิ มาหาพ่อมา”
คุณเขาพูดด้วยน้ำเสียงเจ็บปวดราวกับกำลังจะถูกทิ้ง
“พ่ออยู่นี่!!”
โทคิ … สองพ่อคนลูกหมาคู่นี้มันอะไรกันนะ
แก้ปัญหาโดยง่ายที่สุด เขาเดินไปจูงเธอมาทางตัวเองแทน เปิดให้พ่อลูกเจอกันจะๆ
เจ้าหมาที่ไร้ที่กำบัง พอเผยตัวโดยไม่ทันตั้งตัวก็โดนจับใส่ปลอกคอทันที
หน้ามุ่ยเล็กน้อยเมื่อรู้ตัวว่าโดนแกล้ง รอยยิ้มมันฟ้องนะ
“แกล้งกันนี่”
สองมือขยับไปกำรอบข้อมือบางไว้แล้วดึงให้มาอยู่ตรงหน้า เหมือนเวลาผู้ร้ายถูกใส่กุญแจมือ
“จับกุมครับ”
สวมบทบาทเป็นตำรวจจับผู้ร้ายแล้ว
รู้สึกเสียวสันหลังวาบขึ้นมาเมื่อได้รับรอยยิ้มจากอีกฝ่าย
“คือ..มัน.. บังเอิญ ฉันก็ตกใจเหมือนกัน”
อืม เหมือนจะไม่ได้ช่วยอธิบายให้ดีขึ้นสักเท่าไหร่
“ไม่ได้ตั้งแต่จะปิดบังนะ”
อธิบายแบบรวบรัดและร้อนรนอย่างคนมีชนักติดหลัง ท่าทางจ๋อยๆ
ส่วนคุณแม่ยืนเท้าคางอมยิ้มบนเคาน์เตอร์ วัยรุ่นนี่ดีจังเลยน้า
รับมือกับสัตว์เอเนอจี้เยอะขนาดนี้ไม่ไหวจริงๆ..
ขณะที่กำลังคิดอยู่ว่าจะเอาไงดี เดินหนีเลยดีไหม ก็ได้ยินเสียงแว่วๆ เหมือนใครกำลังวิ่งมาทางนี้
“เจอตัวแล้ว!!”
ใครคนนั้นเอ่ยพร้อมชี้สุนัขด้วยมือที่ยังกำเชือกล่ามไว้
อ้อ หลุดมาสินะ จะว่าไปก็เพิ่งสังเกตเห็นปลอกคอ
ตอนที่คิดว่ารอดแล้ว เจ้าสี่ขาดันไม่ยอมแล้ววิ่งไปหารองหัวหน้าซะงั้น!?
“เจ้าของแกมาแล้ว ไปได้แล้วน่า..“ กล่อมหมา(?)
เพราะไม่ทันตั้งตัวจึงสะดุ้งเบาๆ เมื่อโดนจิ้ม ก่อนหันขวับไปด้านหลังหน้าตาเหลอหลา และใบหูที่ยังขึ้นสีจางๆ
“อะ- อะไร..”
จู่ๆ ก็ร้อนตัวจนคำพูดตะกุกตะกัก
จนถึงเมื่อกี้แล้ว รู้สึกอย่างกับไม่เป็นตัวเองตามปกติเลยสักนิด..
ทำหน้าไม่ถูกกับสถานการณ์ตอนนี้ แต่ยังไม่ทันพูดอะไรก็มีคนชิงพูดก่อน
“ยินดีต้อนรับรับจ้ะ เพื่อนโทคิเหรอ”
คุณแม่ยกยิ้มกว้าง เอ่ยทักทายเพื่อนลูกชายพร้อมกวักมือเรียก
“เจ้าลูกชายคนนี้ จะพาเพื่อนมาทำไมไม่บอกกันก่อนล่ะเนี่ย มาซื้อขนมเหรอจ๊ะ“
ไม่ต้องให้เขาอธิบายอะไรแล้วล่ะ ครบ จบ ในประโยคเดียว …
ตัวการยังคงนั่งส่ายหางไปมาอย่างร่าเริง มองมนุษย์สองคนสลับกันไปมา
ก่อนจะวิ่งวนๆ รอบทั้งคู่
… ???
“หมาคนรู้จักเหรอ?“
แค่ไม่เข้าใจว่าเจ้านี่มาดีดอะไรกับคนแปลกหน้า จะติดคนไปไหม..
[วันศุกร์แรกของเดือนพฤษภาคม]
/กระเป๋ามีไอเทมใหม่งอกขึ้นมา! ได้มาจากมายโทโมดาจิเรวัจจินี่เอง
/ตั้งแต่เมื่อไหร่ และเนื่องในโอกาสอะไรเป็นความลับนะ! (เหรอ)
(มากกว่านี้อาจจะต้องหามส่งโรงบาลด้วยอาการช็อคนะคะ😔🫳🏻)
08.11.2025 16:30 — 👍 0 🔁 0 💬 1 📌 0
ถึงอีกฝ่ายจะบอกให้หันมาได้แล้วก็เถอะ
แต่ว่า …
หน้ายังร้อนอยู่เลย ตอนนี้คงแดงมากแน่ๆ
“เดี๋ยว..หันไป”
คงแปลกน่าดู แต่อย่างน้อยก็ขอให้อุณหภูมิใบหน้าเย็นลงกว่านี้สักหน่อย
เพียงประโยคเดียวก็ทำให้ทั้งใบหน้าแดงซ่าน และยังทำให้หัวใจพองโต
ความรู้สึกมากมายตีรวนในอกจนไม่สามารถเรียบเรียงออกมาเป็นคำพูดได้
แต่สิ่งแน่ใจก็คือ
"ฉันก็..ดีใจเหมือนกัน"
เหมือนกันกับเธอ เขาเองก็ดีใจที่ได้ทำความรู้จักกัน
การที่อีกฝ่ายซบหลังอยู่แบบนี้อาจจะดีแล้วก็ได้ ถ้าเป็นตอนนี้ เขาคงเก็บสีหน้าและแววดาไม่ได้หรอก
ยังไม่ทันพูดจบก็เงียบไป เมื่อเห็นว่าเจ้าลูกชายที่บอกว่าจะออกไปข้างนอกดันกลับมาเร็ว พร้อมพาคนมาด้วย
แถมยังเป็นสาวสวย!!??
สองแม่ลูกสบตา คนหนึ่งทำหน้ากระอักกระอ่วน ส่วนอีกคนทำหน้าตะลึง—
“เปล่า”
พออีกฝ่ายดูเหมือนจะเข้าใจผิดจึงรีบตอบกลับ
“เรา.. เข้าไปกันเถอะ”
อะไรจะเกิดก็เกิดละกัน..
เสียงกระดิ่งบนประตูดังหลังจากที่ผลักเปิดเข้าไป ตามมาด้วยเสียงต้อนรับจากพนักงานหน้าเคาน์เตอร์
ซึ่งก็คือ คุณแม่ของเขาเอง..
“อ้าว ทำไมกลับมา— ??????”
พอจะทำความเข้าใจสถานการณ์ได้แล้ว เลยพยายามเรียกความสนใจจากหมา ให้ลุกออกจากตัวอีกฝ่าย
ดูเหมือนจะได้ผล เพราะมันเปลี่ยนเป็นวิ่งมาทางเขาแทน เพราะตั้งตัวไว้อยู่แล้วจึงไม่ล้มลงไปตอนถูกกระโจนใส่
มือข้างหนึ่งลูบหัวมันไว้เพื่อให้สงบ อีกข้างก็ส่งไปตรงหน้าเธอ โน้มตัวไปเล็กน้อย
“ลุกไหวไหม”
ขยับไปดูว่า เป็นคำสั่งแบบไหนกันที่ทำให้สองคนดูตื่นตกใจกันขนาดนั้น
อ่านจบก็เลิกคิ้ว
“เดินแถวเรียงหนึ่ง?”
ดูไม่ได้ยากมากนี่ แต่ปัญหาคือ
“ใครจะเป็นคนนำล่ะ”
ต้องเอาคนที่นำทางได้ด้วย
@junya-rkm.bsky.social
( ขออนุญาตมาลงภาพที่เคยวาดไว้เมื่อนานมาแล้วค่ะ ! )
06.11.2025 15:35 — 👍 13 🔁 18 💬 1 📌 0
cms : aprilntea
「見つけた！」📸
(เก็บภาพคมช.อิตคุงคับ มะมี๊ใจเหลว😭🤲✨💖)
เสียงหัวเราะที่ดังออกมายิ่งทำให้รู้สึกร้อนตัวขึ้นมา
“ขำอะไรเล่า..”
พูดเสียงเบา น้ำเสียงดูจะมีความแง่งอนน้อยๆ ก็เพราะรู้คำตอบอยู่แล้วถึงทำเสียงแบบนั้น
อีกฝ่ายมาหลบอยู่ข้างหลังแบบนี้มันขี้โกงนี่
แต่ถึงจะคิดแบบนั้น มุมปากทั้งสองข้างกลับวาดโค้งขึ้นมา
“ดีขึ้นแล้วสินะ”
เรื่องที่ทำให้ยิ้มก็คือการที่ได้ยินเสียงหัวเราะอีกฝ่ายนั่นล่ะ
ระหว่างที่เดินตามทางมาก็รู้สึกได้ว่า.. เส้นทาง..มันคุ้นเกินไปไหม
ยิ่งเดินไปเรื่อยๆ ก็ยิ่งตอกย้ำ จนมาถึงที่หมายถึงเป็นการยืนยัน
ชัดเลย.. ที่มัน บ้านเขาชัดๆ!!?
ไม่คิดเลยว่าร้านที่อีกฝ่ายว่ามาจะเป็นร้านของที่บ้านเขาเอง
วันนี้เหมือนจะ.. อยู่กันครบเลยหรือเปล่านะ..
ยืนเลิ่กลั่กอยู่หน้าร้านไม่ยอมเข้าไปเสียที
(เป้าหมาย: ล้านโรล)
เหมือนจะเห็นคนคุ้นตา แต่ไม่แน่ใจจึงเดินเข้าไปดูชัดๆ
หืม? หืม????
”คิโยโกะ???“
เรียกชื่อเพื่อความชัวร์ แต่นี่มัน เกิดอะไรขึ้นกันล่ะเนี่ย…
(ฮึบไว้ตัวผม)
แผ่นหลังแข็งเกร็งขึ้นมาชั่วขณะที่รับรู้ถึงแรงพิงจากด้านหลัง ก่อนจะค่อยๆ ผ่อนคลายลง
ดวงตาที่เบิกกว้างด้วยความตกใจก็ค่อยๆ กลับมาเป็นปกติ
“อือ”
หลงเหลือไว้เพียงเสียงหัวใจเต้นถี่รัว และใบหูที่แดงซ่าน
เสียงดังแบบนี้เดี๋ยวอีกฝ่ายก็ได้ยินพอดี..
พอเห็นอีกฝ่ายตื่นเต้นก็อดไม่ได้ที่จะยกยิ้มกับท่าทางนั่น
ตาเป็นประกายเชียว
“เอาสิ ค่อยๆ ลองเดินหากัน”
ตอนพูดไปก็นึกผังย่านการค้าในหัว เพราะบ้านอยู่แถวนั้นเลยคุ้นเคยเส้นทางเป็นอย่างดี
”เธอดูชอบขนาดนี้ ฉันก็อยากลองชิมบ้างแล้วสิ“
จะเป็นร้านไหนกันนะ
ถึงจะงุนงง(มาก)แต่ก็ทำตามที่อีกฝ่ายบอกอย่างง่ายดาย
กลับหลังหันไปอีกด้าน กะพริบตาปริบ แค่นี้เหรอ
“นี่ คงไม่ได้หลอกแกล้งอะไรฉันใช่ไหม”
ว่าด้วยน้ำเสียงขบขัน ก็ตอนนี้เขาไม่รู้อะไรเลยนี่นา
