Morad Panahi

این‌جا چه‌قدر خلوت است.

مغز حفیظ منصور به کدوتنبل‌های گندیدهٔ دکان یاسین‌دراز می‌ماند.

حالا رسماً در ترکیب بازی می‌کند. ببینیم در روزهای آینده چه می‌کند. تا حالا که خوب بوده.

طرف دانشجوی پزشکی‌ست و در عین‌حال دورهٔ ستاژش را هم می‌گذراند. بی‌خیالِ بی‌خیال وسط راهروی پارک شفاخانه سیگار می‌کشید. گفتم: «چرا این‌طور؟». خندید و گفت: «از نوع موند است و زیاد ضرر ندارد. احتمالاً دیرتر به سی‌او‌پی‌دی گرفتار می‌شوم». عجبا!... .

و همچنان مهران غلامی.

‏ای‌کاش فرزاد محمودی می‌بودیم و دستمزد میلیاردی می‌گرفتیم که حتی فدراسیون فوتبال قادر به پرداختش نمی‌بود. بخت نداریم که... .

: «شما لبخند ما را به‌سرقت برده‌اید».

Alibaba Awrang

علی‌بابا اورنگ |انار.

دردشان جانکاه و توصیف‌ناپذیر است.

‏در زلزلهٔ هرات دیدیم که خیلی‌ها خانه‌های خیمه‌شکل ساختند، خیلی‌ها –که در اصل میلیاردر است– مدعی شهرک‌سازی بودند و به‌مجردی که عکس‌های‌شان را گرفتند و رفتند، بعضی‌ها هم آمدند و اموال‌شان را چور کردند و رفتند. امیدوارم که با شرقی‌ها این‌طور نشوند.
‎

مرگ‌حادثه‌‌ها پایان ندارند. می‌آیند و می‌برند. مرگ‌بارتر از مرگ‌حادثه‌ها و مرگ عزیزان، تسلیت‌های بعضی‌هاست: «با تأسف فراوان اطلاع یافتم [...] مردند و برای خانواده‌های‌شان تسلیت می‌گویم». این‌ها حتی از مرگ ما تغذیه می‌کنند. اگر چنین نباشد، حتی همان تسلیت‌نامهٔ‌شان را هم نمی‌دهند.
#زلزله

‏با دو چشم حریف مثنوی‌اش
طعنه بر بلخ می‌زند گاهی

با لبش، آن رقیب طعم عسل
خندۀ تلخ می‌زند گاهی

– احسان پارسا.

من و تو
دو جلد از یک رمان عاشقانه بودیم.
تنگ در آغوش هم
خوابیده در قفسه های کتابخانه ای روستایی!
گاهی تو را گاهی مرا، تنها به سبب
تشدید دلتنگی هایمان
به امانت می برند.
:)

عباس معروفی

مشکوک می‌زنی عزیز ⁦:⁠-⁠)⁩

قرن‌هاست داستان زندگی ما این‌گونه رقم می‌خورد. طوری می‌میریم که هیچ نشانه‌ای از ما نمی‌ماند و برای همیشه می‌رویم پی کار خود. انگار چیزی نیامده و چیزی هم نرفته. چه روزهای دشوارگذری و چه سرنوشت بی‌مانندی.

بی‌کاری به اوج خود رسیده و این خیلی وحشتناک است. مردمان کم‌توقعی‌ای که به نان شب‌شان راضی‌اند ولی همان هم پیدا نمی‌شود. از قدیم گفته‌اند: «شکم گرسنه دین و ایمان نمی‌شناسد».

از این حادثه‌های غم‌انگیز کم نداشته‌ایم. هرروز در بزرگراه‌ها رخ می‌دهند و باید شرکت‌های مسافربری پاسخگو باشند. که نیستند. لابد بی‌اهمیتیم دیگه.

‏انسان افغانستانی حتی مرگ‌شان هم کم‌ارزش است. هیچ‌‌کس هم نیست از علل مرگ‌شان سوال کند، به خانواده‌‌های‌شان سربزنند، از وضع اقتصادی‌شان خبردار شوند و مسببانش را مسئول بدانند. فقط برای چند ساعتی تیتر اخبار می‌شوند و می‌روند پی‌کارشان: «در حادثه ترافیکی بیش از هشتاد مهاجر کشته شدند». به همین سادگی می‌میریم.

یکی از شگردهای دولت‌ها –اگر بهتر بگوییم سیاست‌مداران– دروغ است. آن‌ها همواره برای اغفال و فریب مردم از این ابزار استفاده می‌کنند. چنانچه امروز شاهد آنیم. این قشر هیچ‌وقت با مردم روراست نبودند.

‏زمانی استقلال داریم که این زن گدایی نکند، خانه‌ای داشته باشد، فرزندانش بخندد و زندگی‌شان به‌شادمانی بگذرد.

وقتی درس‌ها آغاز می‌شوند، استادهای ما می‌شوند توصیه‌گر. این‌قدر قشنگ می‌حرفند و راهنمایی بیرون‌درسی می‌کنند که کلاً از مرز ذوق‌زدگی هم فراتر می‌‌رویم. بعد در امتحانات باید خط کتاب را حفظ کنیم تا مبادا از مضمون‌شان بمانیم. هیچ‌کس در این خراب‌آباد به حرف‌شان نکرد، حتی استادهای دانشگاه: منظورم همان «پانتون» است.

‏امروز دلم برای زنی –زن میان‌سال، سیاه‌چرده و چشم‌نگران– سوخت که در پس‌کوچه‌های جادهٔ بهزاد گدایی می‌کرد. خدا می‌داند چه در دلش می‌گذرد و چه روزهایی را تجربه می‌کند یا می‌کنند. وقتی از کباب‌فروش چاق و مغرور درخواست کمک کرد، او گفت: «برو گم شو زنکه». همین «زنکه» یک جهان حرف دارد.

خاک خسته –آن‌قدر که از آن تعریف می‌کنند– زیبا نبود. بابه دریا سال‌هاست مانند روزگار قدیم نمی‌خواند.

وضع طوری‌ست که نمی‌شود دو کلمه حرف زد، دو کلمه شنید یا دو قدم راه رفت. از چپ‌وراست تبعیض می‌بارد. انگار بعضی‌ها –البته در افغانستان بدنام– برای این‌کار آفریده‌ شده است. هیچ‌وقت ملت نمی‌شویم.

‏زندگی پست‌و‌بلندی‌های غم‌انگیز زیاد دارد، یکی از آن‌ها رفتن کوه‌صفتان خانه‌هاست. رفتن‌شان تبری می‌شود بر درخت ثبات و صبر خانه. برای دوست عزیزم، عبدالرازق خلیلی، تسلیت می‌گویم. روح آن کدبانوی رنج‌دیده شاد باد... .

‏فکر می‌کنم قضیهٔ لیگ امسال فراتر از شکایت تیم اتحاد است. به‌تازگی محسن رضایی –ملی‌پوش سابق و مربی فعلی فوتسال– هم گپ‌های عجیبی زده است. اگر چنین باشد پس باید روی خیلی از چیزها، حتی ورزش نیمه‌دم، خط‌بطلان بکشیم.

‏بزرگ علوی در چشم‌هایش این‌گونه می‌نویسد: «آخ، چه پرت‌و‌پلا می‌گویم! باور کنید تمام شب را نخوابیدم. خیالات جورواجور، دهشتناک و فریبنده، امیدبخش و ظلمانی، نوازش‌دهنده و پریشان، مرا دائماً از یک قطب به‌قطب دیگر پرتاب می‌‌کرد».

‏هوا به‌شدت آلوده است و این را می‌توان از نفس‌های خسته‌ و چشم‌های نگران هاتف مختار حس کرد: نگاه تزلزل قومیتی. او که سرامد جلوه‌گران کاذب اند و خوب می‌داند نتیجهٔ رفتارهای قوم‌گرایانه به کجا می‌انجامد. مناطق مرکزی کجا و حق‌طلبی او کجا.

‏... و صالح‌محمد خلیق هم رفت. در اوج بی‌خبری روزگار. یادشان گرامی باد.

‏گزارشگر ورزشی آریانا گفت: «این علی امیری چرا پیر نمی‌شود و از کی هست که بازی می‌کند؟». حرف‌شان کاملاً دقیق است. این بشر یک‌قرن است که بازی می‌کند و همچنان می‌درخشد. ان‌شاءالله همیشه ساکن فرح‌آباد باشد و تنش دور از گزند روزگار. همین.