Kaelen Stormborne

[แจ้งอัพเดทค่าสเตตัส]

สำหรับลูกมูที่ผ่านบททดสอบที่ 3 จะได้รับสเตตัสเพิ่มซึ่งเป็นสิทธิพิเศษในฐานะผู้เล่นเบต้า โดยจะมี 20 แต้มที่เพิ่มมาโดยอ้างอิงจากคำตอบในฟอร์มอีเวนท์ 03 และไม่สามารถแก้ไขได้

ตรวจสอบค่าสเตตัสที่ลิงก์นี้
bit.ly/43vllr4

เมื่อเรื่องราวทั้งหมดสิ้นสุดลง และร่างกายได้รับการเยียวยา แม้จะมีบาดแผลแต่ก็ไม่ถึงขั้นสาหัส สการ์เล็ทจึงฟื้นตัวได้ค่อนข้างรวดเร็ว

ในห้องพักอันเงียบสงบ แสงแดดอ่อนยามเย็นลอดผ่านบางๆ เส้นผมของเธอซึ่งพันกันยุ่งเหยิงจากการต่อสู้นานวันดูใกล้หลุดเปียเต็มที เธอจึงนั่งลงข้างหน้าต่าง

มือค่อย ๆ สางปมเส้นผมทีละช่อด้วยความใจเย็น ก่อนจะเริ่มถักเปียใหม่ช้า ๆ

( cms : Jarwkai )

ร่างเล็กลิ้งไถลออกมาจากความมืดด้านหลัง วิเวียนตั้งตัวนั่งในจังหวะสุดท้าย สายตาจับจ้องยังจุดที่พึ่งหนีออกมา

ฝ่ามือกำมีดข้างเอวไว้แน่นขณะมองกลับไปว่าอะไรก็ตามที่ไล่กวดเธอมาจะโผล่ตัวให้เห็นเมื่อไหร่

"..."

แต่ทว่ากลับไม่มีสิ่งใดหรือเสียงไหนเกิดขึ้นเลยแม้แต่น้อย ราวกับทุกอย่างหยุดและถูกตัดขาดไปในทันทีที่เธอก้าวขาเข้ามาอยู่ในโถงใหญ่นี้

เด็กสาวกลืนน้ำลายหนืดลงคอที่แห้งผาก

+

[ขอบคุณทีมงานสำหรับรอบเบต้านะคะ! สนุกๆมากเลยค่ะ! 🥺🤲]

[ Epilogue ]
#ROC_betaFIN
bit.ly/4l9WSPy

นับร้อย​วิญญา โรยราเหลือเพียงหยิบมือ

หลุดพ้นไปจากซากปรักแห่งความพินาศ​ พวกเจ้าได้ถักทอชะตาขึ้นใหม่แล้ว

คราบททดสอบถึงคราอวสาน​ เส้นทางนั้นได้เปิดออก

จงปีนสู่หลังมังกร​ ​ทะยานสู่ฟากฟ้าอันไร้ขอบเขต

ขอต้อนรับสู่ 'เอลิเซียม'

[ ประกาศปิดคอมมู ]

#ROC_beta04

คำถามนั้น คือการทดสอบสุดท้าย

หากคุณให้ข้อมูลสำคัญไป
อ่าน bit.ly/4l70xxm

ไม่แน่ใจว่าทำอะไรกันแน่
อ่าน bit.ly/4khvOwr

และหากคุณไม่ได้ปริปากบอกไป
อ่าน bit.ly/3TfogiT

มือหนาคว้าบีบเข้าที่ลำคอ ยกร่างยับเยินขึ้นหมดความอดทนต่อความเงียบที่ผ่านมา

เขาถามสิ่งเดิม หัวเธอวนเวียนถึงคำตอบไร้หลักประกันมาตลอดแม้กระทั่งตอนนี้

หากต้องจบลง ความเงียบจะทำให้คนข้างหลังปลอดภัย

...

—ไม่ ที่ผ่านมาก็ไม่ใช่ หากต้องการดั่งภาพฝันต้องสร้างทางขึ้นมา

จริงจงมีศัตรูร่วมกัน

หลอกจงลวงให้ถึงที่สุด

ไร้คำตอบอื่น

เราดูเป็นนักบุญในสายตาใครๆ อยู่แล้วนี่

"เซเลส—เทียร์ร่า"

#ROC_beta04
ถูกกระหน่ำโจมตีใส่ไร้ทางต่อต้าน

ร่างของฮิลเดอการ์ค่อยๆทรุดลงกับพื้น กลิ่นคาวสนิมฟุ้งในปาก ทว่าไร้คำพูดโต้ตอบใด

ไม่แม้จะแสดงร่องรอยของการดิ้นรนที่จะมีชีวิตต่อ

เธอรู้จักกลุ่มคนที่แต่งตัวเช่นนี้เป็นอย่างดี รู้ดี...ว่าพวกมันเกลียดคนของจักรวรรดิยิ่งกว่าอะไร

ต่อให้บอกข้อมูลแสนสำคัญเพียงไหน จุดจบก็คงไม่ต่างไปจากเดิม

จึงกระทำตนเฉกเช่นหุ่นกระบอกให้พวกมันทุบตีเล่น

( วาดตี้ย้อนหลังค่ะ 🙌 )

[ขอจบตรงนี้เหมือนกันค่ะ ขอบคุณที่มาเล่นด้วยกันนะคะะ 🥺]

เหนี่ยวรั้ง ผลักดัน

อะไรก็ตามที่เกิดขึ้นจากการทำงานของประตูปริศนานั่นลากวิเวียนข้ามมายังอีกฝั่งในทันที

ก่อนที่เสียงการเคลื่อนไหวที่รวดเร็วของบางสิ่งจะเกิดขึ้นพร้อมเสียงกระแทกประตูที่ปิดดังตามมา

ไม่ว่าแรงเมื่อครู่จะมาจากอะไร วิเวียนก็รู้สึกขอบใจที่มันอนุญาตให้เธอเพียงผู้เดียวที่ข้ามมายังฝั่งนี้

+

[วนเกวียนกลับมาแล้วน้องพัดด 🥺]

นัยต์ตาสีน้ำเงินเข้มสบเข้ากับดวงตาสีมรกต

"นั้นสินะ"

"ก็ลายเสื้อคลุมเจ้าเหมือนลายที่เห็นบ่อยๆในลุนด์เบิร์ก" ทำมือชี้ๆไปที่ตัวเอง แต่หมายถึงผ้าคลุมที่อีกฝ่ายกำลังสวมอยู่

"ข้าเลยสงสัยว่าเจ้ามาจากลุนด์เบิร์กเหมือนกันรึเปล่า?" เด็กชายผิวสีแทนกระพริบตาปริบ ถามเด็กหญิงร่างเล็กตรงไปตรงมา

"และจะว่าไป เจ้าเองก็มองข้าอยู่เหมือนกันไม่ใช่รึยังไง มีอะไรรึเปล่า?"



หารู้เลยว่าเมื่อไหร่จะได้กลับ หรือในอนาคตอันใกล้จะต้องเจอกับเรื่องราวเสี่ยงตายมากแค่ไหน

“ที่บ้าๆสินะ” คาเอลันพยักหน้ารับ

และโดยไม่ได้ต่อคำสนทนา เสียงของพวกผู้ใหญ่ก็ดังเข้ามาเร่งรัดเหล่าเด็กน้อย พร้อมกับเด็กคนอื่นที่เริ่มทยอยลงจากเกวียนซอมซ่อ

“ลงกันเถอะ” ชะโงกหน้า หยิบเอาสัมภาระ ก่อนขยับตัวลุกเดินตามเด็กคนอื่น



“ไว้ค่อยคุยกันต่อ ดีใจที่ได้คุยกับเจ้านะ เอลินดร้า”

“มีคำนี้ในภาษาเอลฟ์ด้วยหรอ?” เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามีภาษาอื่นนอกจากภาษาที่ตัวเองใช้อยู่

เรื่องราวที่ไม่รู้ล้วนสร้างความน่าประหลาดใจและตื่นเต้นได้เสียทุกครั้ง

“ข้าไม่เคยถามเลยว่าชื่อข้ามีความหมายว่าอะไร” เอียงคอซ้ายทีขวาที ครุ่นคิดว่าพ่อเคยหลุดพูดเรื่องพวกนี้บ้างรึเปล่า



“ถ้าข้ากลับไปคงต้องถามดูบ้างแล้ว” เด็กชายพึมพำเบาๆ

+

#ROC_beta03
[ Mirror of the Soul ]

ตั้งแต่เมื่อไหร่ เดินมาไกลแค่ไหน
เวลาผ่านไปนานแค่ไหนแล้ว..
เธอไม่อาจทราบได้

ทว่าอย่างน้อยก็นานพอให้ร่างกายของวิเวียนได้พักผ่อนขจัดความเหนื่อยล้าจากทะเลทรายก่อนหน้า

เธอกวาดสายตาไปรอบๆความมืดมิดและกลืนเป็นหนึ่งเดียวไปกับมันอย่างง่ายดาย

หากยังมีแสงอยู่ แม้เพียงริบหรี่ก็ไม่ใช่เรื่องเลวร้ายสำหรับชาวซีลนาวีร์อย่างเธอ

+

#ROC_beta02 | Trial of the Fearless

and then the fear is all I could feel.

[มาลงภาพย้อนหลัง ซีนงั่มๆ 🧑‍🍳]

[หนาวก็หนาว ข้าวก็ยังไม่ได้กิน มอนก็ไม่ได้เลี้ยง น่าสงสารจริงน้องๆหนูๆ 😞]

[นอนเจ็บไป ท้องร้องไป ฝันถึงบุฟเฟ่บาร์บีคิวกวางไป 😞]

#ROC_beta04

เธอเหนื่อย กล่องเสียงของเธอได้รับบาดเจ็บ แม้เด็กๆ คนอื่นกำลังกรีดร้อง แต่เธอไม่สามารถส่งเสียงอะไรได้ด้วยซ้ำ

เธอจึงนอนแน่นิ่ง ให้ทหารรุมทุบตีเธอ หวังว่าจะมีเสียงเล็ดลอดออกมา

แต่ความคิดของคารินกำลังอยู่ที่อื่น..

เหล่าพาเหรดที่เต็มไปด้วยตัวละครจากนิทานที่เธอชอบ ออกมาเล่นบทเพลงกล่อมที่เธอไม่คุ้นหู ในขณะที่สติของเธอค่อยๆ เลือนราง

'เดี๋ยวทุกอย่างจะสบายดีแล้ว'

#ROC_beta04

ตาพร่าเบลอกวาดมองรอบสถานที่แห่งใหม่อย่างเลื่อนลอย


คาเอลันขยับปากขึ้นลงเบาๆ

 ไร้เรี่ยวแรง

"ข้าไม่รู้"

เด็กชายวัยเพียงเท่านี้หาได้เข้าใจความภักดีต่ออาณาจักร หรือแม้แต่จะเข้าใจสถานการณ์ที่เกิดขึ้นตรงหน้า

เขาเพียงเหนื่อยล้า และหวาดกลัวเกินกว่าจะเอ่ยถ้อยคำใด

ต่อ

พวกผู้ใหญ่ยังคงต่อยตีร่างเล็ก จนมันเริ่มที่จะด้านชา



ก่อนนิทราจะมาเยือนเขาอีกครั้ง

[ไม่ยอมน้อยหน้า(?)เพื่อนแน่นอน กำลังตามไป-]

[*นั่งมองเพื่อนๆเจ็บตัวกัน* อ๋ย ☠️]

#ROC_beta04

'แปลก..'

'แปลกจัง..'

เด็กน้อยที่ล้มลงหลังมอนสเตอร์ขนาดใหญ่ได้ตายลง ตื่นขึ้นหลังวูบไปได้ครู่

แม้แทบไม่เหลือแรง แต่ความรู้สึกแปลก ๆ ทำให้รัคชายกมือมาแตะบริเวณตาโดยสัญชาตญาณ

'มองไม่เห็น..'

เมเดนไม่ใช่เด็กที่รอบรู้ขนาดจะพอจะรู้เรื่องอาณาจักรธอรัน

"การคัดเลือก..เพียงเข้าร่วมก็ได้เงินเละเสบียง"

เสียงของเด็กน้อยพูดติดขัด เต็มไปด้วยความเจ็บทั่วร่างแต่ก็พยายามเค้นเสียง เธอไม่ได้กล่าวโกหกแต่อย่างใดเพราะรู้ว่าไม่ควร

"ให้พวกเราเดิมพันทุกสิ่ง แม้แต่ชีวิต เพื่อยกตนเองให้สูงขึ้น"

"โปรเจ็คเอจิส"

"ข้าจะพูดมากกว่านี้ ถ้าท่านปล่อยข้า"

แต่หากพูดความจริงแล้วรอด เมเดนจะทำมัน

"หากทำให้ข้าเชื่องเช่นจักรวรรดิได้ เจ้าก็จะมีทุกอย่างรวมปาฏิหาริย์เรื่องอสูรนั่น.."

"แต่หากไม่รู้ว่าเรามีค่าเพียงใด ก็คงเสียสิ่งที่ถึงขนาดกับต้องทำให้จักรวรรดิสั่งให้เด็กๆเข้าไปในอาร์เทมอย่างสูญเปล่า"

ถึงจะมีเด็กคนอื่นปากโป้งบ้าง แต่ก็คงไม่พ้นในมุมมองทั่วไป

ต่อให้เป็น 'อาณาจักรนั่นจริง' แต่หากไร้น้ำยาไม่ว่าใครก็ไร้สิทธิ์ครอบครองเธอ

"หรือธอรันก็พ่ายแพ้ไอน์ฮาร์ตกระทั่งเรื่องฝึกเด็กให้เชื่องกัน?"

ช่วงเวลาที่เข้าปะทะกับสัตว์อสูร​ หลังจากถูกโจมตี ดาร์ลีนรู้สึกได้ถึงแรงโจมตีฟาดเข้าอย่างจัง​ เลือดอุ่นไหลซึมจากขมับ หยดลงตามแนวคิ้ว โลกหมุนวนวิงเวียนจนเป็นฝ่ายล่าถอย​ เชื่อมั่นว่าสหายทั้งหลายจะร่วมกันจัดการอสูรร้ายได้สำเร็จ

เสียงฝีเท้ามุ่งปะทะ​โรมรัน​ กระทั่งร่างยักษ์​ร่วงกระแทกผืนหิมะ​ เกิดเสียงตีบตันดังสะท้อนก้อง แทนที่จะเป็นเสียงยินดี​ กลับกลายเป็นความวุ่นวายอื่นปรากฏ​แทน
+

ไร้เรี่ยวแรงขัดขืน อีวานนาได้แต่ยอมกลุ่มคนที่ไม่รู้จักทำร้ายซ้ำไปมา หวังรีดเค้นคำตอบจากเด็กน้อยสภาพกึ่งเป็นกึ่งตาย

"...ไม่รู้"

เธอหายใจรวยริน รวบรวมแรงอันน้อยนิดเปล่งเสียงแหบแห้ง

"..รู้แค่..ต้องรอด.."

ไร้คำโกหก เธอไม่เข้าใจด้วยซ้ำว่าการทดสอบท้งหลายที่ผ่านมาคืออะไรกันแน่ ที่ยังมีชีวิตอยู่ก็แทบจะปฏิหารย์แล้ว

ร่างเล็กโงนเงนก่อนจะล้มลงไปกองบนพื้น สติเลือนรางเกินกว่าจะพูดอะไรได้อีก

เอลินดร้าไม่ได้มีสติมากนักคำถามพวกนั้นมันจึงเป็นเพียงลมปากที่เข้าหูซ้ายและทะลุหูขวา ตอนนี้เธอสนใจแค่ว่า

"เพื่อนข้าอยู่ที่ไหน"

ฮิลด์ คารินและดาร์ลีน

เธอนอกจากจะไม่ตอบคำถามแล้วยังตั้งคำถาม ไม่แปลกนักที่จะโดนต่อยตีจนไม่อาจนั่งพับบนพื้นได้ไหว จนตัวงอล้มลงไปนาบกับพื้น

สำหรับเอรินดร้าเธอไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเอจิสเลยนอกจากอยากจะเข้าร่วมเพื่อความเป็นอยู่ของครอบครัว

ในคราวนี้เคลื่อนไหวเร็วยิ่งกว่าความคิดของตน

เจ้ามนุษย์อวดดีนั่น
มันกล้าดียังไงถึงช่วยข้า
ทั้งๆที่พึ่งรู้จักกันมาไม่กี่วันแท้ๆ

ด้านล่างเป็นอะไร?
รังของมันหรือไม่?
แล้วถ้าถูกทรายขังไว้ล่ะ?
หรือเป็นบ่อของพิษสีดำที่อยู่ในปากมัน?

ต้องคล้องโซ่ไว้เผื่อใช้ขึ้นกลับไป
ไม่มีเวลาทดสอบต่อความน่าจะเป็นแล้ว

"หลุมนี่อาจเป็นทางออก จับมือข้าไว้!!!"

แต่ต่อให้มันจะไม่ใช่ ไม่ว่าอย่างไร
เธอจะต้องกลับขึ้นมาให้ได้