@pauloalexander.bsky.social
Filosofie [Descartes], Geschiedenis [De oudheid], Beeldende Kunst [Armando], Muziek [Händel], Poëzie [Fernando Pessoa], Proza [Italo Svevo], Geluksvogels [De ekster].
« De Rougons maakten een vreemde crisis door van ijdelheid en onvervuld verlangen. Hun weinige goede gevoelens werden bitter. Ze beschouwden zichzelf als slachtoffers van de tegenspoed en werden zonder enige berusting bitterder en nog meer vastberaden om niet te sterven voordat ze bevredigd waren. »
16.03.2025 08:44 — 👍 1 🔁 0 💬 0 📌 0
« Félicité was een kleine donkere vrouw, zoals we ze in de Provence zien. Ze was als een van die bruine krekels, droog, schril, die plotseling vliegen en met hun kop tegen de amandelbomen slaan. Mager, met een platte borst, puntige schouders en een gezicht als een vossenkopje, zonderling gegroefd. »
15.03.2025 18:25 — 👍 0 🔁 0 💬 0 📌 0
«Al snel arriveerde het moment waar Pierre op zat te wachten. Het huis Puech & Lacamp kreunde doodsreutels. Hij onderhandelde toen met behoedzame handigheid over zijn huwelijk. Hij werd verwelkomd, zo niet als redder, dan toch op zijn minst als een noodzakelijke en aanvaardbare uitweg.»
Émile Zola.
«Lawaaierig zoals alle kinderen die vrijgelaten worden in het leven, bezat Pierre toch een basis van doordachte wijsheid die hem altijd zou beletten een onproductieve waanzin te begaan. Zijn ondeugden, zijn luiheid en zijn drang naar genot, hadden niet de instinctieve impuls van Antoines ondeugden.»
15.03.2025 17:32 — 👍 0 🔁 0 💬 0 📌 0
« Vaker wel dan niet lachte Ursule met nerveuze uitbarstingen en droomde ze met zachtheid als een vrouw die waanzinnig van hart en hoofd was. Haar ogen, waar de verschrikte blik van Adélaïde voorbijkwam, waren kristalhelder, net als die van jonge katten die gaan sterven aan de tering. »
Émile Zola.
«Pierre Rougon was de zoon van een boer. De familie van zijn moeder, de Fouques, bezaten tegen het einde van de 18e eeuw een uitgestrekt terrein achter de oude begraafplaats Saint-Mittre. Dit land werd later opgenomen in Jas-Meiffren. De Fouques waren de rijkste groentetelers van het gebied.»
Zola.
« De adel sluit zich hermetisch op. […] Ze gaan naar niemand toe en ontvangen zelfs elkaar niet. Hun salons kennen alleen priesters als vaste gasten. In de zomer wonen ze in hun kastelen in de buurt; in de winter blijven ze in een hoekje bij het vuur. Het zijn doden die zich in het leven vervelen. »
15.03.2025 15:39 — 👍 2 🔁 0 💬 0 📌 0
«De hele geest van de stad, gemaakt van lafheid, egoïsme, routine, externe haat en de religieuze wens van een afgezonderd leven, werd samengebracht in het belangrijke dichtdraaien van de sloten van de poorten, elke nacht. Plassans zei bij zichzelf als de hangsloten goed dicht waren: ‘Ik ben thuis.’»
15.03.2025 13:49 — 👍 1 🔁 0 💬 0 📌 0
«‘Hé, dat is een Chantegreil,’ zei iemand, ‘de nicht van Rébufat, de pachter van Jas-Meiffren.’
‘Waar kom je vandaan, lichtekooi?’ riep een andere stem.
Silvère, dronken van enthousiasme, had niet gedacht aan de vreemde figuur die zijn geliefde zou slaan bij de grappen van sommigen van de werklui.»
« Het gebrul van de opstand, de oproep om te vechten en wel tot de dood, met schokken van woede, zijn brandende verlangen naar vrijheid, zijn verbazingwekkende mengeling van bloedbaden en verheven impulsen, raakte onvermoeibaar Miettes hart. »
Émile Zola (1840-1902) in ‘Het fortuin van de Rougons.’
« ‘Ze zullen het campagneplan veranderd hebben,’ zei Silvère. ‘Het was de bedoeling ons naar de hoofdplaats te begeven langs de weg van Toulon, ten westen van Plassans en Orchères. Ze zullen vanmiddag uit Alboise vertrokken zijn en zullen ‘s avonds voorbij Tulettes zijn aangekomen.’ »
Émile Zola.
« De twee jonge mensen op de grafsteen werden roerloos en stil in het bleke licht. Silvère had zijn arm om Miettes middel geslagen en ze vleide zich tegen zijn schouder. Ze wisselden geen kussen uit, er was niets anders dan een omhelzing waarin liefde onschuldig was als een broederlijke tederheid. »
14.03.2025 12:12 — 👍 0 🔁 0 💬 0 📌 0
«Men kan de warmte en vage adem voelen van de zinnelijkheid van de dood die opwelt uit oude graven die door de sterke zon verhit zijn. Er is geen plek op het platteland van Plassans die meer bewogen is, meer trilt met milde warmte, eenzaamheid en liefde.»
Émile Zola in ‘Het fortuin van de Rougons.’
« Door eenieder verlaten, zuiverde de oude begraafplaats zich elke lente door zich te bedekken met donkere en dichte vegetatie. Deze rijke grond, waarin de grafdelvers niet langer een spade in de grond konden steken zonder een menselijke huidflap af te scheuren, was enorm vruchtbaar. »
Émile Zola.
«Het was een hoofddoel van de reizigers geweest om de ruïnes van de heilige taal van de bewoners van Saïs op te zoeken en ook de roep van de oudheid had hen naar Saïs gelokt. Ze hoopten van de ervaren leider van het tempelarchief belangrijke mededelingen te verkrijgen.»
Uit ‘De leerlingen te Saïs.’
01.03.2025 10:58 — 👍 1 🔁 0 💬 1 📌 0
Het citaat komt uit het boek van Jurg: ‘Onder dezelfde sterren.’ Dat is duidelijk. Heb je het al gelezen of ligt het op de stapel op je te wachten en kon je het niet laten om er vast een citaat uit te citeren? 🧐
01.03.2025 10:46 — 👍 0 🔁 0 💬 1 📌 0
« ‘Zoals de golven leefden wij in de gouden tijd, in bonten kleurige wolken, in de zwemmende zeeën en oerbronnen van het levende op aarde, hadden wij lief en schiepen de mensengeslachten in een eeuwig spelen.’ »
Novalis (1772-1801) in zijn onvoltooid gebleven novelle ‘De leerlingen te Saïs’ (1802).
« ‘Hoeveel mensen staan aan de bedwelmende rivieren en horen niet het wiegelied van het moederlijke water en genieten niet van het verrukkelijke spel van de oneindige golven?’ »
Novalis (1772-1801) in zijn onvoltooid gebleven novelle ‘De leerlingen te Saïs’ (postuum verschenen in 1802).
« ‘Zelfs de slaap is niets anders dan de vloed van de onzichtbare wereldzee en het ontwaken het intreden van eb.’ »
Novalis (1772-1801) in zijn onvoltooid gebleven novelle ‘De leerlingen te Saïs’ (postuum verschenen in 1802).
« ‘In de dorst openbaart zich de wereldziel, dit geweldige verlangen naar het vervloeien. Zij die in een roes verkeren, voelen de bovenaardse gelukzaligheid van het vloeibare en aan het einde zijn alle aangename gewaarwordingen in ons veelvoudige vervloeiingen, werkingen van het oerwater in ons.’ »
28.02.2025 14:32 — 👍 0 🔁 0 💬 0 📌 0
« ‘Het water, dit eerstgeboren kind van luchtige versmeltingen, kan zijn wellustige oorsprong niet verloochenen en toont zich op aarde als element van de liefde en van de menging met hemels algeweld.’ »
Novalis (1772-1801) in zijn onvoltooid gebleven novelle ‘De leerlingen te Saïs’ (1802).
« ‘Wat is de overal verschijnende vlam? Een innige omarming, waarvan de zoete vrucht in wellustige druppels naar beneden dauwt.’ »
Novalis (1772-1801) in zijn onvoltooid gebleven novelle ‘De leerlingen te Saïs’ (postuum verschenen in 1802).
«‘Bij wie roert zich niet het hart in kloppende lust wanneer de arme persoonlijkheid in de overslaande golven van de lust zich verteert en niets dan een brandpunt van de onmetelijke scheppingskracht, een verslindende wervel in de grote oceaan overblijft?’»
Novalis in ‘De leerlingen te Saïs’ (1802).
« ‘Bij wie roert zich niet het hart in kloppende lust, wanneer dat machtige gevoel, waarvoor de taal geen andere naam dan liefde en wellust heeft, zich in hem uitbreidt als een geweldige alles oplossende nevel en hij bevend in zoete angst in de donkere lokkende schoot van de natuur verzinkt?’ »
28.02.2025 12:26 — 👍 0 🔁 0 💬 0 📌 0
« ‘Bij wie roert zich niet,’ riep de jongeling met fonkelende ogen, ‘het hart in kloppende lust, wanneer hem het meest innerlijke leven van de natuur in zijn gehele volheid in het gemoed komt?’ »
Novalis (1772-1801) in zijn onvoltooid gebleven novelle ‘De leerlingen te Saïs’ (1802).
« ‘Enkelen zijn bedrijvig en nemen […] iedere verschijning met zorgvuldigheid op en gaan dan, adhv de leidraad van de in duizenden gestalten metamorfoserende geest, door alle geheime boeken van de geheime ateliers om een volledige beschrijving van deze labyrintische gangen te kunnen ontwerpen.’ »
28.02.2025 11:49 — 👍 0 🔁 0 💬 0 📌 0
« ‘Buiten de denker bestaande nog andere vrienden van het weten, die niet bij voorkeur het voortbrengen door het denken zijn toegewijd en dus zonder roeping tot deze kunst liever een leerling van de natuur worden, die hun vreugde in het leren, in het ervaren en in het ontvangen vinden.’ »
Novalis.
«’Wie weet of niet dit natuursysteem slechts een zon is in het universum, die door banden daaraan geknoopt is, door een licht, door een orde en door invloeden die vooreerst in onze geest zich duidelijker laten waarnemen en van daaruit de geest van het universum over deze natuur uitgieten?’»
Novalis
« ‘Overal schijnt de natuur helemaal tegenwoordig. In de vlam van een licht zijn alle natuurkrachten actief en zo representeert en metamorfoseert zij overal en brengt onophoudelijk bladeren tevoorschijn, bloemen en vruchten en is midden in de tijd verleden, tegenwoordig en toekomstig tegelijk.’ »
28.02.2025 10:36 — 👍 0 🔁 0 💬 0 📌 0
