Ümit Karabulut

Bir başka normalde duyguların bastırılarak inkar edilerek yönetilmeyiyip ifade edilip dillendirip hissedililip yaşantılandırılması hissettiğin duyguları dengeye getirecek yegane şeydir.

İntihar ederek hayatına son veren yakınına karşı hissettiğin öfke normal. Böyle bir öfkeye duygusuna sahip olduğun için hissettiğin suçluluk da normal.
onun yokluğuyla yüzleşmenin sonucunda hissettiğin keder de normal.
onun seni bırakıp gitmesinin yarattığı hayal kırıklığı da normal.

Özellikle dış dünyasının beklentilerine kolayca uyum sağlayan ve kendi ihtiyaç ile duygularından hızla kopabilen kişiler için, dış dünyayı bu denli öncelikli görmek zorlayıcıdır; bu nedenle kumar, bir kaçış yolu olarak ortaya çıkar.

Kumar, sadece haz ve keyif aracı olarak değil, aynı zamanda insanların aile, iş ve ilişkilerinden doğan stresli beklentilerden kolay ve hızlı bir kopuş sağlaması açısından da güçlü bir seçenek olarak öne çıkabiliyor.

Kumar zihnini uyuşturuma yöntemidir. Zihninde olup biten ve artık katlanılmaz bir stres seviyesi yaratan her şeyin uyuşturularak artık onların yarattığı stresin hissedilmemesini sağlama girişimidir

Kendini feda herzaman beklenilen karşılığı yaratmaz. Alacaklılığın öfkesinde kendini de ilişkiyi de boğarsın. Sınır, karşılığı alacaklılık düzleminde tutmaz.

Eşiniz her olayda eleştirel iç sesin kendisini nasıl ele geçirdiğini fark edemeyebilir ama dışarıdaki siz onun için de neyle boğuştu anlayabilirsiniz.

Bir ilişkide eleştirel iç seslerin dış temsilcileri olmak yerine; eleştirel iç ses, dış dünyada olan biten herhangi bir şey karşısında tetiklediğinde eşinize iyi gelecek şey; onunla koalisyona geçip bu iç sese karşı onun yanında olduğunuzu ikinizin daha güçlü olduğunu ona hissettirmenizdir.

Yani hem güven hemde saygınlık alanının varlığını net bir biçimde sürdürmeye çalışır.

Yalnız bu dinamikte bir bedel var; kişinin hem özgünlüğü azalır, hem de ‘birisi de benim duyguma baksın’ yüzleşme cümlesi pek belirmez. Kişi gittikçe kendine açtığı alanlara mahkum olur.

Memnun edici birisi öncelikli olarak kendini korumaya çalışır. Karmaşa karşısındaki çaresizliği/umutsuzluğu/üzüntüsü ciddi seviye derindir. Sonrasında mağdur birinin kurtarıcısı olma dinamiğiyle kabul, onay, değer üçlüsünü gayet iyi doyurur.

Memnun edici birisiyle tanıştığınızda; sizin geriliminizi takip edecek, sakinleşmenizde destek olacak, sorunun içinde umutsuzca takılıp kaldığınızda yalnız hissetmeyeceksiniz.

Ya güçsüz, aman dileyen kardeşimizi, en mağdur gözüken ebeveyni ya da zorbayı rahatlatmakla o kadar meşgul olmak zorunda kalırız ki, ötekinin duygusunu hissetmek doğal refleksimiz haline gelir.

Duygularımıza göre seçimler yapmak konusunda sıra bize hiç gelmez. Çünkü duygularını dengelemeyen ebeveynlerin savaşının ortasında kalmak duygularımızdan kopmayı mecbur kılar.

Keşke kaotik ailedeki kavgaları, çekişmeleri, gerginlikleri sakinleştirmeya çalışma sorumluluğu çocuklara kalmasa!

Sorun şu ki, bizi hiç bırakmayacak birini ararız, işin sırrı ise gidebilme özgürlüğünün varlığını hissedebilmekte

Hissettirdiği gerginlik, huzursuzluk; sizin yanlış, eksik değerlendirmeniz sonucunda geliştiğinde ısrarcı olmasıyla kendi yapıp, ettiklerini normalleştirmesi bir manipülasyondur.

Sıradan hissetmekten kaçınmak aslında kalbinin ortasındaki kusurluluk yarasıyla baş etmeye çabandır.

İnsan utandırılabilme riski aldıkça kendini daha az kusurlu hissedip kendine güvenen birine dönüşüyor!

Kendimde gördüğümü( ezik, yetersiz, beceriksiz, yanlış gibi) dışarıdakilerde görmeye başlayacağı için kendimi devamlı açıklıyorum. Böylelikle kimse içerdeki yarama dokunmuyor.

insan en sevdiğim dediklerinden öğrenir sevginin yalnız başına yetmediğini. Sevginin aslolan tüm gerçeği nasıl da örttüğünü ve diğerinin bu örtüyü kendi için nasıl da kolay kullandığını görmek yetiyor.

İnsan yanlış anlamak için her an hazırda beklemez. Anlayışının tüketildiği yerdeki hoyratlığa karşı bir duruştur bu!!!

İnsan canının yanacağına yere girmeden edemez; illa ki başka bir seçim yapıp yapamayacağını yeniden yeniden görmek ister. O seçimi hiç yapamasa da… bu yüzden insan bilse de oraya girer çünkü yaşamının dersi budur. İnsan derdi yaşam sanar.

Hikayenin sonunu bilmek onu yaşamaktan uzak duracağın anlamına gelmez.
İnsan belkilerin umuduna yaslanmayı düstur edinmiş bir canlıdır, nede olsa…

Üzüleceğinizi bilen birinin hassasiyetiyle çevrelenmek cennettir.

Anlamak, gözünüzün önündekilere siz kör yapıyorsa bu, kendi yarattığınız ilüzyona hapsolmaktır.

Yalnızca sevgin onu anlayacak sebepler sana buldurabilir. İnsan sevdiği için konduramaz. İşte insanlar tam burada en büyük yanılgılarıyla tanışıyorlar. Konduramadıklarının onun apaçık gerçeği olduğuyla….

Gitmekle kalmak arasında kaldığın bir ilişki seni böyle bir ikilemde bırakıyor oluşuna bak! İkilem seni tüketen yegane yapıya dönüştüğünde cevap aramaya pek gerek yok! Çünkü cevap aranarak bulunmaz.

Dürüst bir öfke ikiyüzlü sevecenlikten iyidir.

F. Nietzsche

Hala mümkünken kendi yardımına koş!
Marcus Aurelius

Dolayısıyla suçluluğu hissetmemek için olağan uyumlanma refleksine kayar. Girdaptan bir türlü çıkamaz