Coralia

"ถ้าเราเปียกทั้งคู่ ขากลับนายหนาวตายแน่"

หล่อนขู่บ้าง ถ้าจะนับว่ามันเป็นการขู่น่ะนะ

เพราะแน่นอนว่าคอรัลจะทำแบบเดิม อาศัยเอาแผ่นหลังกว้างปกป้องตัวเองจากลมทะเล... และไม่แน่ว่าอาจได้แนบใบหน้าซบลงไปเพื่อแสวงหาไออุ่นสักเล็กน้อยอีกคราว จบค่ำคืนนี้ด้วยอะไรที่น่าจดจำมากกว่าการทะเลาะกันอย่างทุกที

น่าแปลกที่มันไม่ได้ฟังดูเหมือนประโยคจิกกัด ประชดประชัน หรือแม้แต่ดื้อรั้นไม่ยอมแพ้ เป็นเพียงน้ำเสียงของหญิงสาวที่ไม่อยากเล่นสนุกเพียงลำพัง

ลมหายใจกระชั้นขึ้นจากการวิ่งเมื่อครู่ ปนด้วยเสียงหัวเราะแผ่วจางในอากาศ

นี่อาจเป็นวิธีการงอแงของคนที่ไม่ชอบร้องไห้

+

มีเสียงวี้ดว้ายเล็กน้อยเมื่อร่างกายถูกอุ้มจนลอยขึ้น หากแต่คำขู่หลังที่อาจสร้างความกลัวกลับเป็นตรงกันข้าม

"นายจะโยนฉันลงน้ำจริงๆ เรอะ!?"

เด็กสาวแสร้งทำเป็นตกใจ ดิ้นพอเป็นพิธี ก่อนจะวาดแขนคล้องคอคนตัวสูงไว้แนบแน่น

เอาสิ โยนตอนนี้คงได้มีหวังหน้าคว่ำชิมน้ำทะเลลงไปด้วยกันทั้งคู่

"ฉันไม่ยอมเละเทะคนเดียวหรอกนะ"

+

บางทีสุดท้ายมันก็อาจจะเป็นแค่การวิ่งวนไปวนมาบนชายหาด เตะน้ำทะเลที่สาดขึ้นมาเล่นอย่างไร้สาระ และบางทีผู้ร่วมทริปของเธออาจจะมีแต่คำถามว่าทำไปทำไม แต่กระนั้น— เธอก็หัวเราะออกมาจนได้

ไร้คำพูดอธิบายใดๆ คนปากแข็งก็คือคนปากแข็ง แถมยังร้องไห้ก็ไม่เก่ง แต่คอรัลเชื่อ... ว่าไฮยาซินธ์จะเข้าใจ

นี่อาจจะเป็นข้อดีเดียวของการเป็นคนดื้อด้านประเภทเดียวกันกระมัง

เธอปิดเปลือกตาแล้วก็สูดลมหายใจลึกเข้าปอดจนเกิดเสียง รับเอากาศชื้นๆ เข้าสู่โพรงจมูกที่ยังคงเจ็บแสบ

เมื่อพร้อมแล้วจึงคว้ามือของเขาที่รออยู่ ฉุดกระชากให้ออกวิ่งเต็มแรงโดยไม่ทันตั้งตัว ไม่สนใจแม้กระทั่งว่ายานพาหนะที่พาพวกเขามาถึงที่นี่จะอยู่ในสภาพไหน

เส้นผมสีแดงเข้มพลิ้วไปตามลม หล่อนวิ่งและวิ่ง โดยไม่รู้ว่ากำลังพาตัวเองไปไหน

+

ความหวังดีของผู้ชายตรงหน้าถูกตอบรับด้วยท่าทางคุ้นตา

หล่อนระบายรอยยิ้มอย่างเบาบาง ดวงตาหยีลงเป็นวงโค้งเหมือนพระจันทร์ที่ล้อมรอบด้วยดวงดาวเล็กๆ ที่เรียกว่ารอยกระ ภายในลูกแก้วสีเขียวสดมีประกายอ่อนจางที่อาจทำให้ใครบางคนนึกถึงเด็กสาวใสซื่อในวันวาน

"โอเค"

+

ถ้อยคำของเขาค่อยๆ ซึมลึกเข้าสู่ความทรงจำ ในตอนนี้คอราเลียไม่อาจพูดได้ว่าจะทำอย่างนั้น อย่างที่เขาบอก กล่าวออกมาอย่างเข้มแข็งว่าจะไม่มีวันหยุด

แต่ในคืนนี้ หน้าชายหาดร้างผู้คน ท่ามกลางคลื่นทะเลและสายลม อย่างน้อยที่สุดเธอจะก็จดจำได้ตลอดไปว่าเขาเคยเอ่ยมัน

+

"ซึ่งฉันไม่สนหรอก" เธอแค่นหัวเราะ "ความเห็นของคนอื่นน่ะนะ"

และพระจันทร์ก็กำลังมองดูเธอที่ยอมพูดเรื่องเหล่านี้ให้ไฮยาซินธ์ฟังอย่างกับคนโง่เง่าเช่นกัน

"แต่ว่าบางครั้งมันก็มีเหตุผลที่ดีพอจะต้องฟัง และมันชัดเจนอยู่แล้ว อยู่ที่ว่าจะยอมรับได้เมื่อไหร่"

ยังหรอก ยังไม่ใช่ตอนนี้ คอราเลียขึ้นชื่อเรื่องดื้อด้านอย่าบอกใคร แม้จะรู้ว่าอย่างไรก็อาจไม่มีวันชนะ

"ฉันแค่ทำใจไม่ได้สักที"

ไม่มีการตอบกลับเพิ่มเติมสำหรับคำถามของไฮยาซินธิ์ เจ้าของเรือนผมสีแดงยอมรับเงียบ ๆ ถึงความนัยที่ว่าเขาเคยมาดูเธอแข่ง ก่อนจะทำลายความเงียบลงด้วยเรื่องใหม่

"นายรู้อยู่แล้วว่าฉันมาจากไหน"

สมัยที่เจอกันคราวแรก เธอยังพูดภาษาอังกฤษด้วยสำเนียงแปร่ง ๆ อยู่เลยด้วยซ้ำ

"ที่นี่... พวกเขาไม่พอใจนักหรอกที่ฉันอยากจะว่ายน้ำไปเรื่อย ๆ"

+

คอราเลียหลุบตาลงต่ำ เธอแนบหน้าผากลงกับแผ่นหลังกว้าง ฝ่ามือบางค่อยเปลี่ยนจากการจับยึดบนบ่าไปคล้องอยู่รอบเอวชายหนุ่ม เกาะเกี่ยวกับข้อมืออีกข้างของตนเองเป็นการกอดไว้หลวม ๆ

ไม่รู้แล้วเหมือนกันว่าตนเองกำลังจะทำอะไรกันแน่

บางทีเธอก็อาจจะแค่ทำเหมือนอย่างที่เขาทำ ภาษากายอันไม่ชัดเจนที่จะลอยล่องอยู่ในห้วงความคิดไปอีกหลายวันให้คิดคำนึงถึงความหมาย

+

หญิงสาวพรูลมหายใจออกมาอย่างเงียบเชียบ

ทั้งอยากรู้ แล้วก็ไม่อยากรู้
ทั้งอยากเห็น แต่ก็ไม่อยากเห็น

เธออยากทำความเข้าใจกระบวนการคิดของคุณชายโลวาโต้ขึ้นมานิดหน่อย แต่นั่นก็หมายถึงเธอต้องทำความเข้าใจตัวเองใหม่ในเรื่องที่ 'มั่นใจ' หนักหนาอยู่แล้ว... ว่าไม่ชอบขี้หน้าเขา

แค่ประชดกลับมาก็พอแล้วแท้ ๆ

+

กลิ่นเค็มจางของเกลือลอยอยู่ในอากาศ เสียงเบา ๆ ของมวลน้ำที่กระทบฝั่งดังคลออยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล

เธอนึกดีใจที่พวกเขาอยู่บนสกูตเตอร์ขึ้นมาเป็นครั้งแรก นั่นเพราะมันง่ายที่จะหลบซ่อนสีหน้าของตัวเองเอาไว้ด้านหลัง แม้ว่าอันที่จริงแล้วจะอยากรู้สีหน้าของผู้ตอบคำถามไม่น้อยเลยเหมือนกัน

+

ร่างเพรียวทำทีบ่นอุบ ไม่รู้ว่าฝ่ายคนฟังจะได้ยินหรือไม่

"นี่..."

เธอคิดอย่างอย่าง เหมือนจะอยากพูดอะไรแต่ก็ไม่ปริปากเสียที สุดท้ายก็กลายเป็นเสียงถอนหายใจ

"นายเคยดูฉันแข่งไหม?"

คำถามที่เลี่ยงประเด็นหลักแบบนั้นถูกโยนออกไปถามทางก่อน อย่างน้อยถึงอีกฝ่ายจะแค่หัวเราะแล้วบอกว่า 'ใครจะไปดูเธอ' มันก็ช่วยฆ่าเวลาบนสกู๊ตเตอร์นี่ได้สักหน่อย

คอรัลจำไม่ได้ว่าเธอเคยอยู่ในตำแหน่งแบบนี้มาก่อนหรือเปล่า มองแผ่นหลังเขาเฉยๆ แล้วปล่อยให้ไฮยาวินธ์นำทุกอย่าง ถ้าเป็นเธอในคราวนั้นคงไม่รู้สึกว่ามันแปลกพิศวงอย่างในตอนนี้ แต่มันก็ไม่ใช่ความรู้สึกที่.... แย่

โดยเฉพาะในตอนที่คนเรากำลังไขว้เขว

"ถ้านายแค่พาฉันไปเมสโก้ล่ะก็ ฉันยินดีจะกลับไปกระโดดลงสระเย็นๆ อีกสักรอบ"

+

สาวผมแดงแค่นหัวเราะ

เหอะ เอาจริงถ้าเป็นปกติเธอก็คงจับชายหนุ่มนักกีฬาที่ตัวสูงกว่าเป็นคืบเหวี่ยงลงสระว่ายน้ำไม่ได้หรอก แต่ถ้าเป็นนายคนนี้ พลังแห่งความหมั่นไส้อาจจะช่วยให้เธอทำได้เหมือนคนที่วิ่งหนีไฟไหม้พร้อมยกตู้เย็นออกจากบ้านนั่นแหละ

ขณะที่คิดอยู่ อีกฝ่ายก็พาออกตัวไปแล้ว

สายลมเย็นตีผ่านผิวหน้า แม้มันจะไม่โดนเยอะนักเพราะมีใครบางคนบังอยู่

+

"แต่ถ้านายพาล้ม คนที่จะโดนโยนลงสระคงไม่ใช่ฉัน" เธอขู่บ้าง ไม่ลืมที่จะบีบมือบนบ่ากว้างเบาๆ เป็นการกดดัน

นอกจากมันอาจจะทุลักทุเลสักหน่อยแล้ว คอรัลก็ไม่เชื่อว่าเจ้าสกู๊ตเตอร์เครื่องนี้มันจะพาพวกเขาไปได้ไกลสักเท่าไหร่

"นายอยากจะไปไหนกันแน่?"

เธอไม่ได้คิดว่าเขาจะพาไปทำอะไรไม่เข้าท่า (นั่นไม่รวมชอยส์ของยานพาหนะที่เลือกใช้) แต่ก็อดสงสัยไม่ได้จริงๆ

คอราเลียถอนหายใจ เธอตัดสินใจแล้วว่าวันนี้จะปล่อยสมองให้โล่ง และดูเหมือข้อสรุปของ 'เข้าท่าหรือล่มจม' อาจมาถึงไวกว่าที่คิดอย่างไรอย่างนั้น

"เอาเหอะ ฉันไม่หนีอยู่แล้ว"

เธอก้าวเท้าเหยียบขึ้นไปตาม และเนื่องจากยานพาหนะชิ้นนี้ไม่ได้ทำไว้เพื่อให้ขับขี่สองคน เธอจึงจำเป็นต้องเกาะไหล่ผู้ชายด้านหน้าเอาไว้แทนแฮนเดิล

+

แน่นอนว่าคอรัลไม่ลังเลเลยสักนิดในขณะที่เธอเลือกช้อยส์ C แถมยังกระหยิ่มยิ้มย่องลำพองใจเป็นอย่างมากเมื่ออีกคนออกปากว่าเลือกได้ดี

จนกระทั่ง.....

"เอาจริงดิ?"

สาวสวยหลุดปากออกมาอย่างไม่อยากจะเชื่อ ก่อนคุณชายโลวาโต้จะก้าวเท้าข้างแรกขึ้นไปเหยียบบน E-Scooter เครื่องนั้น แถมยังขู่เธออีกด้วย

+

(วาดลูกคนอื่นสนุกเสมอ 😈)

(แถม 🙂‍↕️)

พลันเสียงในหัวเริ่มพาเธอคิดไปต่าง ๆ นา ๆ เขามีแผนอะไร? หรือนี่ก็แค่เรื่องตลกที่เขาพยายามจะแกล้งเธอสักอย่าง? บางทีพรุ่งนี้ก็อาจเป็นเหมือนเดิม เขาหายไป แล้วเราก็ไม่คุยกันอีก

แต่เมื่อสบมองนัยน์ตามีน้ำเงินเข้มที่ในขณะนี้กลับมีประกายของความสนุกสนาน คนฟุ้งซ่านกลับคิดได้ว่าช่างมันเถอะ ช่างมันให้หมดไปก่อนในตอนนี้

คอราเลียตัดสินใจอะไรโง่ ๆ มาหลายครั้ง เธอยอมรับ แต่ไม่เคยเสียใจ

ให้ตาย... ยังไงเธอก็รู้สึกว่าชอบเขาที่กระเซอะกระเซิงแบบนี้มากกว่าเซ็ทผมเรียบร้อยอยู่ไม่น้อยเลย ไม่แน่ว่าเพราะมันทำให้เขาดูจับต้องได้ขึ้นมา

หญิงสาวผมแดงจับปลายผมตัวเองขึ้นทัดหู เลิกคิ้วเป็นทำนองว่า ตอนนี้สภาพเริ่มจะดูไม่ได้เหมือนกันแล้วไง ก่อนจะเอ่ยตอบอย่างไม่ลังเล

"C"

แน่นอน เธอชื่อ Coralia นี่นา ไม่มีช้อยส์อื่นในหัวตั้งแต่แรกแล้ว

+

ความรู้สึกของปลายนิ้วที่สอดประสานราวกับมีกระแสไฟฟ้าอ่อนๆ ตัวเธอยังชื้นอยู่ฝ่ามือก็เลยเย็นจัด เมื่อแตะโดนผิวเนื้อที่ร้อนกว่าจึงเกิดเป็นความรู้สึกอุ่นสบาย คอราเลียขนลุกไม่น้อย แต่ก็ไม่ใช่ในทางที่ไม่ดี

จะว่าคุ้นเคยก็คุ้นเคย แต่ก็ไม่เหมือนเดิม และในรอบหลายปี— เธอก็ยอมให้เขาจับจูงได้โดยง่ายเป็นครั้งแรก

ด้านนอกมืดแล้ว

คอรัลหันมองข้างกาย พบว่าผู้ชายน่าหมั่นไส้กำลังโดนแรงลมเล่นงาน

+

และวางมือข้างหนึ่งลงไปตอบรับ แม้ว่ามันอาจจะทำให้ความสัมพันธ์ไม่สู้ดีของพวกเขาวุ่นวายมากกว่าเดิมก็ตาม

อย่างไรเสียเย็นนี้เธอก็คงไปซ้อมต่อไม่ได้อยู่แล้ว ทำหัวให้โล่งหน่อยคงไม่เสียหาย และจะมีอะไรที่ฟังดูเหมือนในหัวเธอโล่งไปมากกว่าการปล่อยให้คุณชายโลวาโต้ตัดสินใจโปรแกรมต่อไปแทนกันล่ะ ถูกไหม

“งั้นนายนำ”

เดี๋ยวก็ได้ข้อสรุปเองแหละว่ามันเข้าท่าหรือล่มจม คงไม่นานเกินรอ

สาวแกร่งในโหมดอ่อนไหวไม่แน่ใจว่าตัวเองอยากจะกัดเขาเพิ่มอีกสักคำหรือท้าให้มาว่ายน้ำแข็งกันให้รู้แล้วรู้รอด เพราะสิ่งเหล่านั้นจะทำให้เธอรู้สึกเหมือนว่าตัวเองหวั่นไหวน้อยกว่านี้

แต่สายตาที่ถูกแกมบังคับให้สบมองกัน.... ก็ทำให้เธอลงมือเซ็นสัญญาสงบศึกโดยไม่รู้ตัวไปเสียก่อน

ไฮยาซินธ์ยังคงมีดวงตาที่อ่านออกได้ยากไม่เปลี่ยน ถ้าจะมีอะไรต่าง ในคราวนี้อาจจะเป็นเฉดสีเขียวเข้มของเธอเองที่โอนอ่อน

+

คอรัลถูกบีบแก้มโดยไม่ทันตั้งตัว เธองงจนนิ่งไปชั่วขณะ ยังจับต้นชนปลายไม่ถูกก็ได้ยินประโยคท้าทายอย่างการบอกว่าจะรอหัวเราะเยาะ

“หา—” เสียงที่เปล่งออกมาฟังดูอู้อี้

ด้วยเหตุการณ์เหล่านี้ อย่างน้อยอารมณ์ซึมกะทือของเธอก็เบาบางลงไป

+

เอาเข้าจริง ไอเดียเรื่องยอมแพ้แทบไม่เคยโผล่เข้ามาในสมองเธอเลยสักนิด และมันส่งผลให้เธอมีสภาพอย่างที่เห็นตอนนี้— ดูไม่จืด

ดวงตาสีมรกตเหลือบมองนาฬิกาจับเวลาที่ยังนอนแอ้งแม้งที่พื้นโดยไม่มีใครเหลียวแล มีเสียงถอนหายใจเบาๆ ก่อนที่คอราเลียจะลุกไปเก็บมันขึ้นมาและนั่งลงที่เดิม

'ฉันก็รู้หรอกว่าตอนนี้สภาพดูไม่ได้'

เป็นประโยคที่ไม่ได้กล่าวออกไป หญิงสาวรู้ตัวดี เพียงแต่มันยากจะเอ่ย

“ช่างเหอะ ถ้านายอยากจะไล่ประกาศให้คนอื่นรู้ว่า -เฮ้ เมื่อคืนฉันเห็นคอราเลียเลือดกำเดาทะลักอยู่หน้าสระ หน้าเธอตลกเป็นบ้า- ก็เอาเลย”

เท่าที่จำได้ คนตรงหน้าใช่ว่าจะมีเพื่อนฝูงมากมายให้ป่าวประกาศเสียเมื่อไหร่

“ฉันยอมแพ้ก็ได้”

คอรัลเอียงคอ ถ้ามันไม่ทำให้ดูน่ารักน่าเอ็นดู ก็คงออกมากวนจนอยากลุกขึ้นมาเขย่าคอสักทีล่ะมั้ง

+

คนตัวเล็กกว่าจ้องเขม็ง เมื่อครู่ไฮยาซินธ์ทำราวกับจะช่วยอย่างตั้งใจ แต่ตอนนี้กลับมากวนส้นเท้าเธออีกครั้งในเวลาไม่ถึงสิบนาที

….แต่คราวนี้จะโทษเขาคนเดียวก็คงไม่ได้ มันรู้อยู่แก่ใจ

คอรัลไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองไปเอานิสัยหัวแข็งแบบนี้มาจากใคร คงไม่ใช่แม่ หล่อนแค่ใจดีและเข้มแข็ง เธอรู้ว่าลึกๆ แล้วตัวเองก็ไม่ได้เป็นคนดีอะไรนักหรอก นั่นอาจจะเหมือนพ่อก็ได้ เธอไม่รู้ข้อนั้นด้วยซ้ำ

+

(น่าร้ากที่สุดเยยคนนี้)