ага, інтрыга

Калі б пісьменнікам плацілі кожны раз, калі пісьменнік у кіно пачынае пісаць кніжку з загалоўка, пісьменнікі б жылі не гаруючы.

Ты: Восень.
Буккросінг:

Гугл букс, за што?

Другі раз запар выйграю кніжку ў розыгрышах. Можа, час ісці ў казіно?

гартаючы стужкі сацсетак)

Пісьменнікі па-руску часта пішуць так, нібыта селі ў цягнік з Калінінграда да Уладзівастока і ўсю доўгую дарогу расказваюць пра чабурэк, што купілі і з’елі яшчэ на станцыі адпраўлення. Выпадкова трапіўшы ў такі цягнік, выходжу на першым прыпынку — у Вільні (хацелася б, канешне, у Бабруйску).

З тых шыльдаў, за якімі — дакладна ведаеш — героя чакае срака.

У Малдове ёсць «Наша партыя Рэната Усатага», і гэты Рэната не вусаты.

Ютуб рэкамендуе трывожныя падкасты.

:D Мне дужа падабаюцца вашы варыянты!

Што вы адчуваеце, калі бачыце навіну, праілюстраваную карцінкай з нейронкі: 1) безнадзейнасць ці 2) безнадзейнасць?

так!)

На вечарынцы згулялі ў «я ніколі не...», а потым у такую гульню, дзе ўсе мераюць ціск і прайграе тая, у каго бліжэй да 120/80.

Не ведаю, як яшчэ патлумачыць людзям, што не трэба дасылаць у часопіс тэксты з чата джыпіці. Можа, у чата спытаць, як ім патлумачыць?

ну) або «5x2» Франсуа Азона)

Шукала ілюстрацыю па тэге «булінг». Знайшла гэтую мілую пысу. Калі булінг — то толькі такі.

Перад кінасеансам хлопец укленчыў перад жанчынай з пярсцёнкам. Яна сказала «так». Потым пайшло кіно — «Кабінет доктара Калігары», у якім герой — пацыент псіхіятрычнай лякарні — робіць прапанову ў атачэнні такіх жа гаротнікаў. Але там гераіня адмовіла, бо «каралевы не могуць ісці за поклікам сэрца».

Чал напісаў пост пра тое, як ён збіў іншага чала, пахваліўся, што затое не дасылае дзікпікі, і папрасіў грошай. Цяпер я бачыла ў фэйсбуках усё.

ясна-панятна

тыпу яму не спадабалася крыніца?

Ён карыстаецца мудрасцю продкаў — вадкім блакітам, трэба пашукаць нешта такое

— Што ты глядзіш, каб расслабіцца?
Я:

Хайпану на трэндавай тэме і нагадаю, што варшавяне хутка пабачаць, як квітнее вось гэты прыгажун — аморфафалус тытанічны.

так! і ўсё гэта транслявалася з нейкім смакаваннем

У дзяцінстве ў цягніках прадавалі іконы і «Частный детектів». Гэта газета вымушала асцерагацца ліфтаў і аўтаспына. Cёння яе ролю бліскуча выконвае паблік «Новости Варшавы». Махляры, бойкі з мачэтэ, няшчасныя выпадкі, крадзёж элітнага шакалада на раёне Бемова, а таксама халера і пестыцыды ў чарэшні.

Ён мабыць не адзін)

Калі пемзу завуць Жан-Луі Давід, ад яе чакаш не толькі мяккіх пятак, але і можа якую сімфонію. Ці хаця б парфуму з ноткамі кіпарысу.

З папярэдняга альбома Vapna мемнай стала для мяне фраза «не маё, не маё», якую можна напяваць у выпадку, калі табе прапануюць не твой кубачак гарбаты. З новага «Amal» напэўна «не хачу, не хачу, не хачу» — пасуе для тых жа абставін.

Тіпічныя урокі жыцця ад дарослых: