☁️Hakumo (busy)

"งั้นหรือครับ"

หัวเราะน้อยๆ ถือลูกไฟดวงน้อยค้างไว้ แม้สายตาจะจับจ้องอย่างอื่นที่น่ามองมากกว่าของที่อยู่ในมือ

เช่นดวงตาประกายดาวที่สะท้อนแสงไฟคู่นั้น

ไม่นานประกายไฟก็ได้มอดลง แต่เจ้าตัวแทบไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ

"น่าเสียดาย ครู่เดียวก็ดับเสียแล้วครับ"

ไม่ต่างจากช่วงเวลาอันแสนสุข ที่ไม่รู้ว่าจะเงียบสงบอย่างนี้ไปถึงเมื่อไหร่

แต่ราตรีนี้พึ่งจะเริ่มต้นเท่านั้น หากมีเวลาอันสั้นก็อยากจะตักตวงให้เต็มที่

[4]

(1)

ที่ตรงนี้ห่างจากผู้คนพอควร เขาหยิบไฟแช็กจุดมันอย่างรวดเร็ว ไม่นานดอกไม้ไฟดวงน้อยก็บานราวกับเล่นกล

และถูกยื่นออกไป

"หากไม่รังเกียจ..."
"ดอกแรกนี้—ขอมอบให้ท่าน"

ฮาคุโมะหันไปตามเสียงเรียกคุ้นเคยของคนที่นัดเอาไว้ หญิงสาวในทรงผมและชุดที่แปลกตาจนเกือบจำแทบไม่ได้สะกดสายตาให้จ้องมอง

อย่างไรก็คงไม่ได้มีโอกาสให้เห็นบ่อยๆ

รอยยิ้มที่ประดับยกสูงขึ้นเมื่อได้ยินคำเชิญชวนด้วยสำนวนที่ต่างออกไป แต่เข้ากับค่ำคืนนี้อย่างประหลาด

"จิ้งจอกเช่นผมคงไม่อาจปฏิเสธท่านหญิง" เสียงทุ้มสงบนิ่งของจิ้งจอกริมทางเอ่ยตอบ พลางเอื้อมมือไปรับไว้

+

#KzK_LostDoggo
โรลปิด w @kouki-kzk.bsky.social

1 กันยายน เวลาบ่ายสองโมงเศษ ๆ
สถานีตรวจวัดสภาพอากาศ

วันฟ้าหม่น บรรยากาศอึมครึม และการมาเยือนของเม็ดฝนสีดำราวละอองหมึก

หลังจากเสียงน้ำหยดกระทบพื้นหยุดลง นักเรียนชายสองคนจึงได้ก้าวออกจากอาคารเพื่อเข้าร่วมการตามหาบุคคลสูญหาย

+

#KzK_Tanabata
โรลปิด @kzk-hakumo.bsky.social
[ 20:31 ]

โยวไคสาวในวันทานาบาตะดูไม่กลมกลืนกับผู้คนอีกมาก แต่เจ้าตัวหาได้สนสายตาใคร เพียงคิดทำตามใจตน

เท้าค่อยๆก้าวพร้อมร่มพยุงไปยังจุดนัดหมาย, ผมสีขาวสยายของคนผู้หนึ่งต้องแสงจันทร์น้ำเงินก็รู้ได้ว่านั่นใคร

"จิ้งจอกท่านนั้น"
"สนใจเล่นสิ่งนี้ด้วยกันหรือไม่?"

แท่งไฟเย็นยื่นออกไปเชื้อเชิญด้วยถ้อยคำที่ปรับให้เข้ากับชุดที่สวมใส่

[3]

[ ประกาศรายละะอียดกีฬาสี ]

docs.google.com/document/d/1...

( นาฬิกาปลุกรุ่นพิเศษหนุนนอนได้(?) ใช้แล้วอย่าลืมรีวิว ให้ดาว และรางวัล🫴✨️ )

( ขอบคุณที่มาโรลด้วยกันนะคะะ พี่จ๋าหลับปุ๋ยให้เต็มที่🫳 เดี๋ยวน้องปลุกเอง🥺 )

จนคล้ายจะปล่อยสยาย แต่เจ้าตัวไม่ได้สนใจจะรวบมัน

"อยากจะยืมตักไหมครับ หรือจะพิงมาก็ได้นะ"

คลายมือที่กุมออกให้หลวมๆ ปล่อยให้อีกฝ่ายจัดแจงได้ท่าที่ถนัดให้เหมาะแก่การงีย

"ผมน่าจะรออีกสักสิบนาที"

เสียงแหบหัวเราะร่วน พอหายดีแล้วก็แกล้งหยอกเธอได้โดยไม่สนสังขารตัวเองเลยสักนิด

"ได้ครับ ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวผมปลุกเอง"

ไม่ใช่ทุกเรื่องที่ฮาคุโมะจะทำตามที่พูดได้ แต่อย่างน้อยนี่ก็เป็นหนึ่งในสิ่งที่เขาสามารถ—คงไม่อาจปล่อยให้อีกฝ่ายหลับลึกไปง่ายๆ

แม้อากาศจะน่านอนชวนง่วง ลมเบาๆที่พัดพามาทำให้ผมของเขาที่ถูกรวบอย่างง่ายๆ เริ่มหลุดลุ่ย

+

[2]

"ผมไม่ดีกว่า ชิซุยจังล่ะ อยากพักสายตาหน่อยไหมครับ?"

ฮาคุโมะส่ายหัวปฏิเสธ ไม่ใช่ว่าไม่อยาก เขาสามารถเอนลงไปได้ทุกที่โดยไม่กลัวจะเปรอะเปื้อน แต่สภาวะตอนนี้มันไม่เอื้อเอาเสียเลย นิสัยการนอนของเขามันแย่ลงจนทุกครั้งที่ตื่นมายังไม่อยากจะยอมรับ ครั้งลืมตาจากนิทราภาพหลอนก็โผล่มาทักทายก่อนแล้ว

เลยเลือกที่จะหลีกเลี่ยงการนอนข้างนอกมาระยะหนึ่ง

"ก็..พออยู่ครับ ช่วยได้เยอะเลย"

หัวเราะน้อยๆ ถ้าเอาแค่บรรเทาความหนักอึ้งที่เกิดจากภาพหลอนนั้นก็ถือว่าเพียงพอแล้ว ที่ยังไม่พอคือความเอาแต่ใจต่างหาก

ภาพข้างหน้าก็กลับเป็นปกติแล้ว ถึงจะเสียดายนิดหน่อยที่ความสบายคงต้องหยุดไว้แค่นี้

"เมื่อยรึเปล่าครับ"

เอื้อมไปจับฝ่ามือที่ลูบหัวเขาอยู่ ค่อยๆ ประคองลงมากุมไว้แล้วลูบอย่างแผ่วเบาคล้ายจะขอบคุณ

+

"รบกวนด้วยนะชิซุยจัง"

เจ้าของเรือนผมสีขาวก้มหัวลงอำนวยความสะดวกให้อีกคนลูบได้ถนัดมือ สัมผัสแผ่วเบาที่กลุ่มผมชวนให้หลับตาพริ้ม ศีรษะโน้มลงตามแรงโดยไม่รู้ตัว

"สบายครับ.."

เอ่ยพร้อมรอยยิ้มบางประดับ ลืมตาขึ้นดูอีกทีหมือนจะภาพรอบข้างเบาลงแล้ว

"คิดว่าดีขึ้นแล้วล่ะครับ"
"แต่จะลูบต่อก็ได้นะ"

คนตัวโตเอียงหัวซุกมือพลางช้อนตามอง ก็กลัวว่าจะเมื่อยอยู่หรอก แต่มันสบายเกินไปเนี่ยสิ

#KzK_AnomalyReport

#KzK_BigCleaning

กริ๊ง—
เสียงกระดิ่งจากจักรยานแม่บ้านดังขึ้น

เขาไม่ได้ช่วยงานอยู่ที่เรียวกัง แต่ก็คอยนำของจากชาวบ้านมาส่งให้แทน

ช่วงนี้ดูเหมือนจะเริ่มขี่จักรยานคล่องขึ้นแล้ว

“ไปเลย โรสินันเต้!”

เขาเอ่ยอย่างอารมณ์ดี พลางคิดจะเร่งความเร็ว

ทว่าจังหวะถัดมา จักรยานกลับเสียหลัก เอนตัวพาเขาพุ่งตกลงไปในนาข้าว

จนร่างทั้งร่างเปื้อนโคลน

[ วันที่ 1 ]

[ ประกาศกิจกรรมที่ 2 เดือน 4 : ทามาเนกิจัง อยู่ไหนกันนะ………….?]

docs.google.com/document/d/1...

( รีบมาคุยกับน้องไวๆ ไอกะอยากฟังเสียงพี่จ๋า )

( อาจเป็นเสียงแลกหาง(จิ้ง) น้องเริ่มจะชินกับการพูดคนเดียว เจื้อยแจ้วให้พี่จ๋าฟัง🥺 )

"ครับ แวะซื้อขนมกลับไปกินที่บ้านกันเถอะ"

เอื้อมไปคว้ามือจับอีกฝ่ายไว้พากันเดินออกจากแนวป่ากลับไปยังโซนตลาดเก่าแวะร้านวากาชิที่เป็นทางผ่านเอาขนมติดมือไปไว้เป็นของว่าง

ถ้าไม่นับโคดามะเจ้าปัญหาแล้วนับว่าสำรวจได้ท่วนทั่วดีสำหรับวันแรก

...เขาหวังว่าเสียงของชิซุยจะกลับมาเร็วๆ

[End]

ตีความสัมผัสแผ่วเบานั้นว่าเธอไม่เป็นไร ดังนั้นเขาก็จะลดความกังวลลงไม่ให้บรรยากาศนั้นตึงเครียด ผ่อนลมหายใจอีกครั้ง แล้วปรับสีหน้าและน้ำเสียงดังเดิม

"งั้นระหว่างนี้คงต้องคุยกันผ่านพ็อคเก็ตก่อนสินะครับ"

ถ้าพรุ่งนี้ไม่หายค่อยหาทางอีกที

"ไอกะจังก็จะไปด้วยเหรอ ติดเน่จังน่าดูเลยนะ"

เอียงคอมองเจ้าตัวเล็กที่ไหล่อีกคน ก็ดูเป็นเด็กดีแถมตัวก็ไม่ได้ใหญ่อะไร คงไม่ทำง่ยข้าวของหรือซนไปทั่ว

+

#KzK_Story

[Event???]

Ending B : No Escape

Doc : docs.google.com/document/d/1...

นัยน์ตาที่เคยสดใสวูบไหว ในเมื่อเธออยู่ตรงหน้า เขาก็จะไม่หันไปทางอื่น

"เหมือนแค่จับมือ..จะไม่พอเลยครับ"
"คงต้องลูบหัวไล่ผีร้ายด้วย"

พูดจาออดอ้อนส่งสายตาเรียกร้องให้เอาใจ ใช่ว่าถ้าได้รับการลูบหัวจะไล่ผีร้าย–ภาพหลอนนั่น ไปได้จริงๆ หรอก ที่ไล่ไปได้คือตัวเขาที่ใกล้หมดความอดทน

อยู่ตรงหน้าใกล้แค่เอื้อม แต่กลับเหมือนไม่มีอยู่
ไม่สบอารมณ์เลย

ความตั้งใจนั้นทำให้ย้อนนึกเหตุที่เขาพาตัวเองมาที่นี่ขึ้นมา แต่ก็ไม่ค่อยได้ใช้แรงเท่าไหร่ ไว้พักเสร็จค่อยขยับตัวมากขึ้น

แค่รู้ว่าอีกคนยังอยู่ข้างๆ รวมทั้งไออุ่นที่ส่งผ่านฝ่ามือทำให้ใจชื้นขึ้น ฮาคุโมะกุมมือคู่นั้นไว้ ก่อนขยับตัวหันเข้าหาตามแรงดึง ส่งยิ้มให้เมื่อเห็นเงาลางๆ

"ครับ..จะมองแค่ชิซุยจัง"

น่าเสียดายที่ภาพที่เห็นนี้ไม่ใช่ใบหน้าของคนที่เขาเรียกอย่างทุกที

+

#KZK_Story

#KzK_Story
Side-effect from event ???

ริวโนะสุเกะรับมือกับความจริงที่ตัวเองคลุกคลีอยู่กับสถานที่ไม่พึงประสงค์ร่วมเดือนด้วยแนวคิด‘ช่างหัวมัน’

ของสกปรกที่กินก็ย่อยไปแล้ว ตราบใดที่ยังไม่ตายก็ช่างหัวมัน รสชาติก็ใช่ว่าจะจำได้

ภาพทุเรศลูกตาที่เห็นก็แก้ไขอะไรไม่ได้ เขาไม่รู้ตัวซักหน่อยว่ากำลังทำอะไรในตอนที่อยู่ที่นี่ เพราะงั้นก็ช่างหัวมันด้วยเหมือนกัน

อาเจียนออกมาให้ตายยังไงก็ไม่มีอะไรดีขึ้น