Etoile Luminous

📜 Rursus Orbis - Week 5
[ โรลปิด w/ @phias-wyh.bsky.social | โกงเวลา ]
[ 🍎 ภารกิจช่วยเหลือชาวเมือง - ฉันจะรอที่เก่าเวลาเดิม ]

หลังผ่านพ้นมาได้สามวันหลังจากที่ซิกฟรีดรับภารกิจมา เขาก็ยืนจ้องเขม็งอยู่กับจดหมายในมือที่เพิ่งได้รับ

จากใบภารกิจไร้คำอธิบายที่ตนเข้าใจในทีแรกว่าคงเป็นการช่วยเหลือเก็บผลแอปเปิ้ลหรืออะไรซักอย่าง

+

เมื่อถูกทักเขารีบก้มมองตัวเองปัดแบบลวกๆ แต่กลับช่วยหยิบเศษฟางจากศีรษะหรือจุดที่เอื้อมไม่ถึงบนตัวหล่อนอย่างเบามือ

"ขอรับ พับฟี่อยากกลับบ้านหรือเปล่านะ เอตวลกับทีฟาจะไปส่งแล้วนะะ"

ช่วงเตรียมตัวกลับ ก้มไปเล่นกับกระต่ายอีกรอบ ความนุ่มนิ่มซุกซนที่เจ้าของสาธยายทำให้เอตวลบีบเสียงตัวเองลง ลืมตัวเสียสนิท

@tifa-wyh.bsky.social

"ไม่ใช่อย่างนั้น..ท่านทีฟาก็น่ารัก"

สายตาละจากหูกระต่ายไปยังหูเออร์มินทันที เอตวลที่เอาแต่มองค่อยๆตอบกลับแบบไม่คิดทันใด
พอนางพูดแบบนั้นเขาก็สัมผัสที่เคยติดมือมาก่อนได้ทันที ทีฟานุ่มกว่าเห็นๆ--

"ก..ก็น่ารักกว่าจริงๆ"

ย้ำอีกรอบเพราะไม่กล้าปิดบังหล่อนอีก ภาพหญิงสาวหยอกล้อกระต่ายน้อยทำหัวใจชายหนุ่มเต้นระรัวด้วยความน่ารักน่าเอ็นดู

ชายหนุ่มรีบหันไปมองแต่ดูเหมือนจะไหวตัวช้ากว่าเออร์มินสาวที่ประสาทสัมผัสดียิ่งกว่า ลุกขึ้นโดยไม่ได้ปัดเศษฟางและดินตามที่นั่ง เดินไปยังทิศทางที่นางอยู่

ได้เห็นทั้งคนและกระต่าย เอตวลก็ยิ้มออกอย่างโล่งใจ

"โอ้ เจ้านี่เองตัวแสบ.."

ย่อตัวลงให้พอดีอ้อมแขนหญิงสาว ยื่นนิ้วแตะหัวและจมูกมันเบาๆ และโอบใบหูเล็กกระดิกไปมา

"ฮะๆน่ารักจัง หูยาวกว่าท่านทีฟาแฮะ.."

@tifa-wyh.bsky.social

หางตาเหลือบไปเห็นวัตถุหนึ่งไหวตัวได้ ใช่หรือไม่ แต่เอตวลกระโดดใส่ลืมฟังสัญญานจากทีฟาสนิท

"ท่านทีฟา ทางนี้!"

เขาวิ่งหายไปยังด้านในซากเกวียนและกองฟางเก่าๆ คุกเข่าลงกับพื้นมองหาพับฟี่อย่างขะมักเขม้น

"ห..หายไปไหนแล้ว"

@tifa-wyh.bsky.social

ร่างสูงเดินช้าๆเปิดประตูเหล็กที่ส่งเสียงดังลั่นตามกาลเวลา ภายในมีเกวียนไม้ฟังๆและกองฟางเก่าๆวางขวางเต็มไปหมดราวกับกำแพงหลายชั้น

เขาพยายามเบาฝีเท้าหนักๆของนักดาบไปยังเป้าหมาย ถึงกับสูดหายทางปากจนแก้มป่องกลั้นหายใจอย่างลุ้นระทึก(...)

หางตาเหลือบไปเห็นวัตถุหนึ่งไหวตัวได้ ใช่หรือไม่ แต่เอตวลกระโดดใส่ลืมฟังสัญญานจากทีฟาสนิท

"ท่านทีฟา ทางนี้!"

เขาวิ่งหายไปยังด้านในซากเกวียนและกองฟางเก่าๆ คุกเข่าลงกับพื้นมองหาพับฟี่อย่างขะมักเขม้น

"ห..หายไปไหนแล้ว"

@tifa-wyh.bsky.social

พยักหน้าให้ทีฟาเป็นสัญญานออกตัวตามเป้าหมาย ทำท่าเหมือนจะออกตัววิ่งแต่แล้ว

"แต่ว่า เดินเบาๆนะขอรับ!" กระซิบเสียงเบา ก้าวช้าๆเดินให้เบาที่สุด

มุมอับมีประตูเหล็กขึ้นสนิมบานใหญ่คั้นกลางโรงนาพอดี คงเป็นพื้นเก็บพืชกันชี้น

"หากท่านได้ยิน บอกข้าได้เลยและระวังเหยียบอันตรายด้วย.."

เมื่อต้องทำงานชายหนุ่มถึงกับจริงจังแบบไม่รู้ตัว ร่างสูงมุ่งหน้าไปยังเป้าหมายช้าๆ

@tifa-wyh.bsky.social

เขารื้อเศษซากออกมาจนมุมนั้นเป็นที่โล่งแต่ก็ไม่พบอะไร จึงสำรวจตามแนวกำแพงโรงนาจนสุดพอดีกับที่ทีฟาเดินกลับมาพอดี

"..ไม่เจอเลยขอรับ"

เดาไม่ออกเลยว่าเจ้ากระต่ายสีขาวไปหลบอยู่ที่ใด เอตวลมองอีกฝ่ายสังเกตท่าทางของนักบวชหญิง

"มีอะไรหรือ?"

ลองเงี่ยหูฟังตาม ประสาทสัมผัสอาจไม่เทียบเท่าเผ่าสัตว์ แต่เขาเป็นถึงนักดาบที่แม้แต่หลับตาก็ต้องฟันให้ถูกศัตรู

"ทางนั้น.."

"เช่นนั้น ข้าจะรีบตามหา.."

ถึงกังวลแต่สุดท้ายก็ยอมพยักหน้าและหันหลังไปยังมุมที่เต็มไปด้วยข้าวของระเกะระกะ โดนหันมามองทีฟาอยู่เนืองๆ

กระต่านไม่เหมือนหมา แมวที่แค่ทำเสียงเรียกก็มา มือหยิบยกของออกเพื่อดูด้านในอย่างละเอียด

"พับฟี่..อยู่ในนี้หรือไม่?"

@tifa-wyh.bsky.social

พงหญ้าสูงเทียบเข่าสำหรับขาเอตวล..หากไม่ได้สวมชุดมิดชิดคงระคายหน้าขาไม่น้อย สองมือแหวกทางเดินนำทีฟาอย่างระมัดระวัง

เขาไม่กล้าส่งเสียงพูดหรือชวนคุยเพราะกลัวทำลายสมาธินาง กระทั่งพ้นดงหญ้าเข้ามาถึงเขตโรงนา

ชายหนุ่มขยี้จมูก กลิ่นโลหะและหญ้าชื้น ทำหายใจลำบากขึ้นมา

"..ท่านอยู่คนเดียวได้ใช่ไหม ถ้าเกิดอะไรขึ้นเรียกข้าได้เลยนะขอรับ"

ฟังนางพูดสิได้ยินอย่างนั้นเริ่มกังวลขึ้นมาทันใด

หลังพบกันที่ใจกลางเมือง ทั้งคู่ก็ได้ออกเดินทางกัน

ไกลจากที่พักเจ้าของภารกิจพอสมควร ที่นั่นมีโรงนาถูกทิ้งร้างไว้และลานทุ่งหญ้าสูงถึงเข่า

"ข้าคิดว่ากระต่ายคงไม่หนีไปถึงในเมืองอย่างที่คนรับใช้ว่าหรอกกระมัง"

"ลองไปดูกันดีไหมขอรับ?"

@tifa-wyh.bsky.social

Rursus Orbis - Week 1 ภารกิจช่วยเหลือชาวเมือง - เจ้ากระต่ายอยู่ไม่นิ่ง
[ Private | โรงนาที่ถูกทิ้งในทุ่งหญ้ารกร้าง ช่วงเวลาสายสาย] w/ @tifa-wyh.bsky.social

หลังมีโอกาสพบปะทีฟามากขึ้น ตามสัญญาเอตวลได้ชวนนักบวชหญิงมาทำภารกิจด้วยกัน โดยเลือกงานที่ไม่ทำให้เหนื่อยหรือต้องใช้แรงมากนัก

เขาเชื่อว่าทักษะผูกมิตรกับสัตว์ของตนจะต้องได้ผลแน่

ไวเท่าความคิด จากฝ่ามือที่แนบใบหน้าเขาก็เคลื่อนลงมาปิดริมฝีปากช่างเจรจาและใบหน้าช่วงล่าง

“เดี๋ยวเถอะ”

ลีเธียขมวดคิ้ว สีหน้าคล้ายจะดุ หากแต่บริเวณครีบหูและโหนกแก้มพลันขึ้นสีระเรื่อจางๆ

“คนอยู่เยอะ เจ้าพูดอะไรเนี่ย”

แล้วจึงหลบสายตาเล็กน้อย ไม่ยอมสบตาแบบทุกที

ให้ตายเถอะ…ไหนเขาบอกไม่เคยเกี้ยวใคร

“ไปเลือกหินต่อได้แล้ว”

Cms: Shibell

" อันที่จริง..ที่เจ้าพูดมันก็ใช่นะ " เขาเอ่ยก่อนจะเดินมาใกล้อีกคนเล็กน้อยแล้วประคองมืออีกฝ่ายมาจับหน้าตัวเองพร้อมส่งสายตาอ้อนใส่

" เพราะเวลาเจ้ามองมันจะได้...นึกถึงข้าไง " เน้นประโยคหลังแบบชัดเจน

“ฟีอัส
“เจ้าต้องการจะรักข้าจริงๆหรือ?”

ไซรอสถามย้ำอีกครั้ง

เขาทั้งหัวรั้น ไม่ฟังใคร หยาบกระด้าง และมีข้อเสียตั้งมากมาย เขาเป็นเช่นนี้มาโดยตลอด

และอีกฝ่าย ต้องการที่จะรักเขาจริงๆใช่ไหม?

(รับทราบเลยค่า)

"...งั้นก็ไปกันเถอะ" ผละศีรษะออก ยิ้มน้อยๆให้นาง

ที่พื้นยังเหลือของให้ถือนิดน้อย อย่างพวกห่อผ้าบรรจุข้าวของเล็กๆและของใช้จากบ้านเกิด

"ข้าหวังว่าพวกเขาจะไม่ตกใจที่พานักบวชไปที่บ้านนะ.."

เกาท้ายทอยอายๆ เมื่อตระเตรียมเรียบร้อยแล้วจึงเริ่มออกเดินทางจากโบสถ์ไปยังถนนสายหลักในเมือง

เอตวลทำตาโต พยายามเหลือกตามองฝ่ามือเล็กที่ลูบเส้นผมสีทองสว่าง สลับกับมองทีฟาด้วยความแปลกใจ พลันพวงแก้มทั้งสองค่อยๆขึ้นสีอีกครั้ง

"โธ่ ท่านทีฟานี่ล่ะก็..."

ลากเสียงยาว ยอมแพ้ที่ไม่สามารถทำตัวสงบได้อีกต่อไป ศีรษะก้มลงเข้าหากับมือนักบวชสาวและส่ายหัวเบาๆราวเด็กน้อย

[ 🦇 Story : 1/? ]

"งั้นข้าเก็บของก่อนนะขอรับ!?"

หน้าร้อนผ่าวทุกครั้งที่พูดออกไปตรงๆ กับหญิงสาวยิ่งแล้วใหญ่

เอตวลเก็บของที่วางพักไว้อย่างตื่นตัวปนลนลาน ตอนนี้ต่อให้แบกเสาคงไม่รู้สึกหนัก

เสร็จแล้วจึงยืนรอการตัดสินใจจากทีฟา เหงื่ตก กังวลว่านางจะโกรธตนที่พูดจากลับไปกลับมาหรือไม่

"เอ่อ..ไม่ใช่อย่างนั้น.."

เพราะขี้อายและไม่มั่นใจ เลยมักพูดให้ผู้อื่นปฏิเสธตนเสมอ แม้ใจไม่ได้ต้องการเช่นนั้น ซึ่งเขาเข้าใจดีว่าไม่ใช่ทุกคนที่รู้ใจกันจึงไม่กล้าคาดหวังใดๆกับใคร

"ข-ขออภัยขอรับ อันที่จริง..."

"ข้าอยากให้ท่านไปด้วย...แต่ก็ไม่อยากให้เดินเหนื่อย.."

เอตวลค่อยๆอ้าปากเอ่ยความคิดทีไม่ตรงกัน เพราะหากไม่พูดตอนนี้ครั้งหน้าคงถูกเข้าใจผิดว่าไม่ต้องการทีฟาแน่ๆ

"..ท่านไม่เป็นอะไรใช่ไหมขอรับ? ถ้าโดนแมลงกัดต่อยที่มือล่ะก็ ต้องบอกนะ!"

เห็นท่าทางนักบวชสาวที่พูดน้อยก็อดกังวลไม่ได้ว่านางเป็นอะไรหรือเปล่า จึงเอ่ยออกไปอน่างซื่อบื้อกลบเกลื่อนความจริงที่อยู่ลึกในใจ

ชายหนุ่มนั่งพักเล่นในโบสถ์อีกสักพักใหญ่ จนเห็นสมควรว่าต้องกลับบ้านเสียที

"ข้าคิดว่าจะกลับแล้วขอรับ..แต่ว่าไม่ได้ไปที่กิลด์ ข้าจะไปที่บ้านท่านลุง หากท่านไม่สะดวกก็ไม่เป็นไรนะ พักผ่อนเถอะ"

เอตวลผ่อนลมหายใจผ่อนคลาย อ้าแขนรับความอบอุ่นในอาคารแต่ถึงกระนั้นใบหน้าก็ยังไม่หายร้อนผ่าวเลยแม้แต่น้อย

"ไม่เลยขอรับ ทางนี้ต่างหากที่รบกวน.."

ไม่ยอมรับความรบกวนจากทีฟา หากอีกคนพูดต่อนั่นคงเป็นการเถียงแบบไม่รู้จบแน่ๆเพราะเอตวลเป็นสิ่งมีชีวิตที่ชอบโทษตัวเองเป็นส่วนใหญ่-

เอตวลยิ้มน้อยๆ หลังชักมือกลับมาจึงเอาแต่เหม่อใบหูสีขาวปุยแล้วอมยิ้มชื่นชมนางอยู่คนเดียว

เขาเคยหมกมุ่นกับเรื่องอยากสัมผัสเผ่าครึ่งสัตว์แสนนุ่มฟูพอๆกับชอบมอนสเตอร์หน้าตาน่ารักมาก่อน พอระลึกได้จิตใจก็สงบลงทันใด

"อื้อ...ก่อนที่มือท่านจะเย็นไปมากกว่านี้" ได้สติ หลังชมสวนหลังโบสถ์ครบแล้วจึงพยักหน้า

"ท่านจะพักผ่อนแล้วหรือ?" เอ่ยเกรงใจขณะอุ้มกระถางลิลลี่อย่างถนอม ก้าวจากสวนด้วยกัน

ตายังจ้องทีฟาค้าง จากนั้นจึงยื่นมือเกลี่ยผมด้านหน้านักบวชสาวนำใยแมงมุมที่ติดมากับต้นไม้หรือไม่ก็รั้วสูงออกไปพร้อมๆกับจัดทรงเล็กน้อย

“มีใยแมงมุมติดอยู่น่ะ..” คลี่ยิ้มอ่อนโยน บางครั้งเอตวลก็เจตนาดีเสียจนลืมอาย

“ขอบคุณขอรับ ข้าจะรักษาให้ดีที่สุด....ว่าแต่ ถ้าถึงฤดูใบไม้ผลิมันจะบานอีกครั้งไหมนะ ?” สองมือยื่นรับของและสบตาทีฟาเอ่ยถามซื่อๆ เพราะไม่ค่อยได้ใช้เวทมนตร์ลัดบ่อยครั้งจึงกังวลว่ามันจะมีผลในอนาคตหรือไม่—

“..ขออนุญาตนะขอรับ”

นึกถึงจุดประสงค์แรกเริ่มที่มายังสวนแห่งนี้และกลับมาตั้งใจดูทีฟาสลับกับหลับตาเผื่อว่าเป็นของขวัญที่ยังไม่อยากให้เห็นก่อน กระทั่งนางถือกระถางต้นไม้ใบหนึ่งมา

เอตวลไม่พูดอะไร เขาทำตาโตมองลิลลี่แห่งหุบเขาช่อน้อยคลี่ออกมาให้ได้ชื่นชมความสวยงาม

“ว้าว…สวยจัง ให้ข้าจริงๆหรือขอรับ”

เขาเอียงคอมองกระถางจากมุมซ้าย ขวา ด้วยความตื่นเต้น ฟังความหมายของมันรวมกับคำกล่าวทักแล้วก็ยิ่งยิ้มออก

( ทีมออนเซ็นหลังลุยดันเจี้ยน ♨️🤲🏻 )

สมาชิก :
@glenn-wyh.bsky.social
@xyros-wyh.bsky.social
@tifa-wyh.bsky.social
@erevan-wyh.bsky.social

ทีฟาเปรยยิ้มออกมาด้วยความอ่อนโยนและจริงใจ สีชมพูระเรื่อบนแก้มอาจมาจากอากาศเย็นหรือไม่ก็จากความรู้สึกบางอย่างที่กำลังเบ่งบานในใจเธอ

“หวังว่าเจ้าจะชอบนะ โดยปกติแล้วมันจะบานในฤดูใบไม้ผลิ แต่ก็…คิกๆ”

เธอหัวเราะออกมาเบาๆราวกับจะบอกว่าในโลกแห่งเวทมนตร์ ไม่มีอะไรที่เป็นไปไม่ได้