Tsukiai ⋆˙⟡

(เอ็นดูละเกิน โอ้ย555555555555555555555555😭😭😭😭😭)

(ชิองเองก็มีชุดไปรเวทนะ! สไตล์ชุดที่มักใส่อย่างสุภาพอย่างทัศนศึกษา สไตล์เลิฟคอมโชวโจวทั่วไปเลยค่ะ!💗)

#KengakuRKM

กวาดตามองเห็นอีกสองหนุ่มสบายดีก็โอเค

“แคลร์จังดื่มน้ำหน่อยไหม”

วางมือลูบเส้นผมคนหอบแฮ่กอย่างนึกเอ็นดู ชะลอฝีเท้าลงด้วย ขณะช่วยมองสำรวจรอบๆ

เหมือนว่าจะกลับมาทางเดิม— ค่อยยังชั่วหน่อย

“คงจะไปได้แค่ทางนี้สินะ“

ก้าวเท้าเดินต่อ ในเมื่ออีกเส้นทางโดนนกเจ้าถิ่นคุมไว้แล้ว, หวังว่านี่จะเป็นทางที่ถูกต้องแล้วกัน

(d5 = จำนวนทางแยกต่อไป เท่าไหร่ดี🫣)

@clairerkm.bsky.social

“ขอบคุณนะ เกรสจัง”

รับลิปแท่งใหม่มาไว้ในมือ หมุน ๆ เชยชมอยู่ครู่หนึ่ง มันก็เหมือนที่เคยใช้นั่นแหละ

เพียงแต่พิเศษที่ความรู้สึก, เพราะมีคนซื้อให้ไง

เงยมองคนตรงหน้าอีกครั้ง ยิ้มกว้าง

“เค้าจะไปซื้อพวกของสดเข้าบ้าน แยกกันตรงนี้เลยก็ได้จ้ะ“

เห็นถือของมากมาย ให้เดินไปด้วยกันต่อคงหนักแย่

”ไว้จะชวนไปช็อปปิ้งด้วยกันอีกนะ“

แลกคอนแทคกันแล้วนี่นา— จะเจอกันเมื่อไหร่ย่อมได้เสมอ

“ได้สิ แต่จดรีวิวมาด้วยนะ”

มองตา เอ่ยน้ำเสียงจริงจัง แต่แล้วก็ยิ้ม

“ล้อเล่นจ้ะ ถ้ามันอร่อยก็แบ่งเถอะ“

พายกับเค้กน่ะ มั่นใจ

ส่วนโมจิ,
ถ้าไม่อร่อย— อย่าแบ่งเลยนะ

มองก้อนแป้งขาว ๆ กลม ๆ ในกล่อง
—ก้อนโมจิที่ทำออกมาตรงตามตำราทุกอย่าง หากแต่แป้งอาจจะหนาไปสักนิด ด้วยว่าคนทำกลัวเก็บไส้ได้ไม่หมด

ครีมชีสหวานตัดรสผลไม้ ถ้าได้ตัดแยกส่วนแป้งกับผลไม้ทานแบบพอดี คงอร่อยใช้ได้ทีเดียว

ดวงตาหยีลง รอยยิ้มยกขึ้นเปี่ยมความเอ็นดูชัดเจน, ไม่แน่ใจเลยว่าส่วนไหนที่สนุกสำหรับเธอกัน ที่ได้เลือกลิป ? ที่ได้ถือถุงช็อปปิ้ง ?

น่ารักจริง

“ดีใจที่สนุกนะ“

กระชับข้าวของตัวเองทั้งหมดเอาไว้บนแขน โบกมือร่ำลาคนตรงหน้ากลับเช่นกัน

”ไว้เจอกันจ้ะ โฮมุระจัง“

หากเป็นเร็ว ๆ นี้ก็คงดี

(ปิดจบไว้แค่ตรงนี้เลยก็ได้ค่ะ ขอบคุณที่ให้บวกโรลนะคะ! โฮมุระจังน่ารักมากเลยยย🫶)

(นิดๆหน่อยๆ เร้กๆน้อยๆก็ปล่อยผ่านให้กันได้มั้ยคะ ฮืออออออ😭😭😭😭 สาวๆหยอกกันน่ารักจางเลย แงแงงง😭😭🫶💖💓💘)

ถ้าตีกันเอง ก็อยากอยู่เชียร์นะ
แต่ถ้ารวมตัวกันมาตีทางนี้ล่ะก็— ขอวิ่งก่อนละกัน !

คว้ามือสาวน้อยใกล้ตัวแล้วพาออกวิ่งมาด้วยกัน พยายามไม่วิ่งเร็วจนเกินไป, หนึ่งคือรออีกฝ่าย สองคือไม่ชอบวิ่งเลย ให้ตายสิ

ย้อนกลับมาอีกทาง เหลือเส้นทางเดียวเลยวิ่งไปไม่หันหลัง— คิดว่าพ้นแล้วนะ ?

“แคลร์จัง โอเคไหม”

ถามพลางลดฝีเท้า แต่ยังก้าวยาวอยู่

“อยากพักไหม”

@clairerkm.bsky.social

“ยินดีจ้ะ“

ยิ้มหวานรับคำขอบคุณ แต่แหม— ฝั่งที่ขอบคุณน่ะต้องเป็นทางนี้มากกว่า ได้ทั้งคนชิม และคนช่วยกินเชียว

”ไส้ผลไม้รวมจ้ะ“

เพราะมีทั้งองุ่น สตอเบอร์รี่ ส้ม และกี่วี่อัดยัดอยู่ในนั้นผสมรวมกับครีมชีส มันเลยได้ไซส์ขนาดเท่าฝ่ามือนี่แหละ

“เค้กกล้วยหอมน่ะ อร่อยแน่”

เพราะเคยทำแล้วหลายครั้ง

“แต่โมจิเค้าไม่รู้นะ”

บอกตรง ๆ ไปเลย

“ชิมแล้วบอกด้วย”

ละเหมือนจะได้เป็นคนรีวิวขนมอีกแหนะ

มองแมวเล่นเชือกรองเท้า
มองคนที่ยืนปิดตา

เป็นภาพที่แปลกมาก จนต้องกลั้นขำมือสั่น ขณะยกโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายเก็บไว้เงียบๆ (…)

“เค้าเป็นพวกแพ้ของน่ารักน่ะสิ”

ส่วนคนน่ารักน่ะยิ่งแพ้เลย, ปล่อยอีกฝ่ายให้เป็นอิสระ อมยิ้มขำไปที

ได้ลิปสีที่ต้องการแล้วก็วางลงตะกร้า

”อื้ม—“

สบตาคนข้างกัน เอามือแตะปลายคาง

“ให้เค้าได้เป็นแฟนคนที่น่ารักขนาดนี้จะดีเหรอเนี่ย”

ยิ้มหวาน เอียงคอเอ่ยตามน้ำด้วยเสียงจริงจังกลับ— ก่อนจะหัวเราะคิก ยิ้มกว้างอีกที

“ไปเคาน์เตอร์กันจ้ะ”

ระหว่างเดินไปก็คงหยิบของจุกจิกตามรายทางอีกนั่นแหละ

/ตั้งใจเต้นน่าดูเลย

เชฟที่เธอเรียกก็อยู่ในยูนิฟอร์มหญิงโทโมยาสึ โดดเด่นท่ามกลางบรรดานักเรียนเซย์โจทีเดียว

“สวัสดีจ้ะ เซย์จัง”

ยิ้มกว้าง โบกมือทักทายกลับไป

“แต่นแต๊น— สุขสันต์วันเปิดเทอมจ้า✨“

ยกถุงผ้าขึ้นที่เธอเคยเห็นรูปแล้วล่ะขึ้นโชว์

แต่ในนั้น, นอกจากพายที่ตัดยกมาทั้งครึ่งซีก ยังมีอีกสองกล่องแยกบรรจุเค้กกล้วยหอมสี่ชิ้น กับโมจิขนาดใหญ่เท่ามือแปลกๆ

“เค้าลองทำโมจิครั้งแรก”

เอ่ยด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น

(ลองใส่ค่ะ🥺)

“แล้วก็นี่—”

หยิบถุงช็อปปิ้งมาใบหนึ่งก่อน ค้นแฮนด์ครีมที่ซื้อมา

“ให้โฮมุระจังนะ”

หลอดสีขาวกลิ่นแป้งถูกหย่อนลงใส่ถุงเสื้อผ้าของอีกคน ไม่ให้สิทธิ์ปฏิเสธ

“ปกติเค้าใช้ทุกครั้งหลังล้างมือเลย”

ยิ้มให้, นี่ไง เผยเคล็ดลับมือนุ่มที่เธอชม

แต่ไม่ได้ถึงขนาดคาดหวังให้ทำแบบเดียวกันหรอก

“จริง ๆ แค่ใช้ตอนรู้สึกว่ามือแห้งก็พอแล้วล่ะ“

หรือนึกอยากใช้ตอนไหนก็ตามแต่เธอได้เลย
แค่หยิบใช้, คนให้ก็ดีใจแล้ว

“วาซาบิ ?”

ขนมที่มีส่วนผสมของวาซาบิ
เอ— น่าสนใจดีจัง ?

“งั้นไว้จะทำมา ฝากชิมหน่อยนะ”

ไม่ได้บอกว่าจะทำอะไร แต่เหมือนวันนี้คนชอบทำขนมจะได้ไอเดียบางอย่างแล้ว

เดินต่ออีกหน่อยก็ใกล้ถึงทางเข้าบ้าน จึงหยุดเท้าอยู่ตรงนั้น

“ส่งแค่ตรงนี้ก็ได้จ้ะ”

“ขอบคุณมากเลย”

ไม่นึกเลย ว่าวันนี้แค่เก็บเด็กหลงทางมาหนึ่งคน ก็จะเผอิญได้มือช่วยถือของช็อปปิ้งแถมด้วย

หัวแถวเบรดเอี๊ยดใส่ก็ชะงักไปที

“มีอะไรเหรอ วากิจัง—”

พูดยังไม่ทันจบประโยคดี เพราะแค่ปล่อยมือมาเอียงตัวมองก็เห็นแล้ว

โอ้- บรรยากาศมาคุนี่มัน ?

ไม่ทันไรสองฝ่ายก็แผดเสียงแกว้กกว้ากใส่กัน กระพือปีกแบบที่ดูก็รู้ว่าเตรียมทำศึกกลางเวหา ?!

“พวกเราต้องอยู่เชียร์ไหมน้า”

หัวเราะ แต่ก็ถอยหลังช้าๆ มาแล้วสองก้าว มือดึงสาวน้อยที่อยู่ข้างกันให้ถอยตามมาด้วย

@clairerkm.bsky.social

เห็นคนต้องยืดแขนเพื่อเกาะไหล่ตัวเองแล้วก็หัวเราะเบาๆ

“แคลร์จังน่ารักจังเลย”

หันไปหยีตาลง ยิ้มหวานให้ คิก- น่าเอ็นดูจริง สาวน้อยตัวเล็กของกลุ่ม

เดินตามหัวขบวนต้อยๆ ยังไม่ปล่อยมือ หันซ้ายหันขวาตามทางไปเรื่อย ๆ ด้วย

“หวังว่าจะมีป้ายบอกทางบ้างนะ..“

อ้ะ— พูดปุ๊บเจอปั๊บ !
แต่ปัญหาที่สองก็ตามมา

”ตรงหรือเลี้ยวดีล่ะทุกคน“

เอียงคอเหลือบมองแผนที่

@clairerkm.bsky.social

”เค้าชอบทำขนม อยากแบ่งไปชิมไหม— ถ้าไม่รังเกียจ”

”มีที่ชอบเป็นพิเศษหรือเปล่า“

เพราะน้ำเสียงที่ตอบมาดูกลางๆ เลยลองถามเพิ่มอีกนิดหน่อย, หาไอเดียทำขนมด้วยแหละ

”อาจจะไม่ถนัดขนมญี่ปุ่นเท่าไหร่นะ“

”แต่พยายามฝึกอยู่จ้ะ“

สบตาคนข้างกาย หัวเราะใส่ตัวเองเบาๆ

“หรือถ้าไม่ได้ชอบของหวานก็ไม่เป็นไรนะ”

ยิ้มให้ เพื่อยืนยันว่าไม่เป็นไรจริงๆ แค่หาคนแบ่งขนมไปกินเท่านั้นเอง

เห็นคนนึงเดินไปต่อหลังสุด
อีกคนก็รอเดินปิดท้าย

เอ้า— เหลือแค่เราสองคนแล้วสิ
งั้นขอชิงต่อท้ายด้วยอีกคนเลย !

“วากิจังนำเลย✨“

หัวเราะคิกคัก แต่กลัวตัวแบกของกลุ่ทจะเครียดจัง, เลยยื่นสองมือไปจับบ่า พร้อมทั้งเอียงตัวไปด้านหลังเล็กน้อย เชิญชวนให้มาเกาะไหล่ตัวเองต่อ

มาเป็นรถไฟฉึกฉักปู๊น ๆ ด้วยกันเถอะ !

เหมือนเด็กอนุบาลเลยเนอะ คิก- ตลกดีจัง

@clairerkm.bsky.social

#RKM_Commu

星川 流星
Hoshikawa Ryusei

2-B | Tomoyasu High School

.𖥔 ݁ ˖🪐.𖥔 ݁ ˖

ตอนคนถือแผนที่พยายามหาเส้นทาง ก็ช่วยดูไปพร้อมกันด้วย หันซ้ายขวาตาม อืมๆ— คิดว่าเห็นภาพเดียวกันกับเธอนะ

“วากิจังเก่งมาก”

ยิ้มชมเปาะคนเริ่มต้น

“ก่อนอื่น มาถ่ายรูปกันเถอะ !”

หยิบกล้องที่สะพายมา ยืดแขนขึ้นสูง รอทุกคนเบียดชิด ๆ กันก่อนค่อยลั่นชัตเตอร์

ได้ภาพ Before ละ, เหลือ After
หวังว่าจะได้ถ่ายบนจุดสูงสุดนะ

“เริ่มเดินเลยจ้ะ แคลร์จัง✨”

@clairerkm.bsky.social

(ย้อนเวลา)

13 April | หน้าโรงเรียนเซย์โจ | หลังเลิกเรียน ( w/ @rkm-reiwa.bsky.social )

สึกิอาอิยืนพิงกายอยู่ด้านหน้าประตูโรงเรียน ด้วยกลัวว่าจะคลาดกับคนที่มาหา

ในมือพิมพ์ข้อความไปรายงานว่า มายืนรอแล้วนะ

อีกมือหนึ่งถือกระเป๋านักเรียน กับถุงผ้าสีม่วงลายกระต่ายขนาดกลางรวบไว้ด้วยกัน

ดูแล้ว— เหมือนจะใส่อะไรมากกว่าพายแอปเปิ้ลตามที่สัญญากันเอาไว้เลยแหนะ ?

”อ่า-“

หยุดไปทำสีหน้าครุ่นคิดครู่นึง ก่อนจะเอ่ยต่ออย่างจริงจัง

“ว่ายน้ำ พิลาทิส หรือโยคะ เลือกเลยจ้ะ“

ขยิบตาให้ ทุกคลาสยินดีต้อนรับเสมอ

เมื่อรถบัสมาจอดตรงหน้าก็ก้าวขึ้นไปอย่างระวัง เลือกนั่งติดหน้าต่าง วางถุงช็อปปิ้งลงข้างกัน

“บายจ้ะ”

โบกมือผ่านหน้าต่าง แม้จะไม่ได้ยินเสียง แต่ก็พยายามขยับปากให้อ่านได้— จนกระทั่งเพื่อนลับสายตา

(เค้ามาปิดรูทคั้บ ขอบคุณน้า🙌💜)

มองแอคเคาท์ มองตัวจริง

ไม่มีรูปโปรไฟล์แท้ๆ— แต่ทำไมรู้สึกว่าเหมือนจังเลย ?

ตัดภาพมาที่โปรไฟล์ตัวเองนั้น เพราะเป็นภาพถ่ายแบบ ทั้งสีผม ทั้งความยาว ทั้งใบหน้า ถูกจัดแต่งทั้งหมด, อย่างน้อยก็เหลือสีตาที่เหมือนแหละ

“ได้เจอสิ”

อมยิ้ม นึกเอ็นดู

“เจอทุกวันเลยก็ยังได้ ?”

เราไม่ได้ไกลกันสักเท่าไหร่นี่

“โฮมุระจังชอบกินขนมไหม”

เอ่ยคำถามไม่มีที่มาที่ไปขึ้นมา ตอบก่อน เดี๋ยวเฉลย

“งั้นเป็นอันตกลง ฝากวากิจังถือแผนที่ด้วยนะ✨”

ปรบมือหนึ่งแปะ แต่แน่นอนว่าเราจะช่วยกันนำทาง.. ใช่ไหม

“เรามาตั้งจุดหมายกันเถอะ !“

การเดินทางที่ดีต้องมีเป้าหมาย

ว่าแล้วก็ขยับเข้าไปดูแผนที่ใกล้ๆ อืม.. ยิบย่อยจนดูยากจังเลย เส้นไหนเป็นอะไรล่ะเนี่ย

”ไปจุดสูงสุดกันเลยเป็นไง“

ตรงไหนไม่รู้แหละ

”ถ้าได้ชมวิวจากที่สูง ๆ กับทุกคน —คงถ่ายรูปสวยดีเนอะ“

@clairerkm.bsky.social

“อ่า..“

มองโทรศัพท์ในมืออย่างอาลัย นี่มันอวัยวะที่สามสิบสามเลยนะ

เพื่อไม่ให้เผลอตัว เลยจำต้องเก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋าไว้นั่นแหละ ดีที่สุด

“เอาละ เราเริ่มกันยังไงดี“

พอมือที่เคยถือโทรศัพท์อยู่ตลอดกลายเป็นมือว่างเปล่า ก็รู้สึกโล่ง ๆ นิดหน่อย— แต่ฮึบ! มาทำภารกิจกันดีกว่า !

ยิ้มกว้างเรียกพลังใจหนึ่งที ขยับเข้ามาใกล้ เป็นสัญญาณว่ามาสุมหัวกันเถอะทุกคน✨

> @clairerkm.bsky.social

[20 เม.ย. หน้าผาโทจินโบ ~10:20 น.]
#KengakuRKM #FKIRKM_04

จากคำบอกปริศนาในเว็บบอร์ด สมาชิกกลุ่มทัศนศึกษาทั้งสี่คนจึงเจอกับกระดาษคำสั่งสำหรับทริปทัศนศึกษาสามวันนี้

หลังอ่านจบก็รู้สึกหลังหนาววูบขึ้นมาเลย..

“ห้ามใช้โทรศัพท์ตลอดสามวันเลยเหรอคะ..“

.. ลาก่อน GPS เพื่อนรัก

@akaneee-rkm.bsky.social
@rkm-waki.bsky.social
@rkm-tsukiai.bsky.social

ดวงตาสีม่วงเป็นประกาย
ได้คนชิมขนมละ !

“เข้าใจแล้วจ้ะ“

”เรย์จังชอบกินขนมเนอะ”

ยิ้มหวาน หัวเราะคิก สรุปใจความได้แบบนั้นล่ะ

“พอดีเลย เราชอบทำขนม“

”คงจะได้เจอกันบ่อย ๆ แล้วล่ะ“

เอียงศีรษะ อมยิ้มขำ, แต่จริงจังนะ

—สองขามาหยุดอยู่หน้าป้ายรถ มองเวลาแล้วอีกไม่นานรถก็คงมา เลยหันบอกลาคนที่เดินมาด้วยกัน

“ขอบคุณที่ช่วยเลือกแอปเปิ้ลนะ”

“ไว้เจอกันวันเปิดเทอมจ้ะ”

พยักหน้ารับยิ้มๆ แม้ชื่อจะไม่ค่อยคุ้นเท่าไหร่ เพราะไม่ใช่สถานที่ที่ไปประจำ, เพราะไม่มีเพื่อนอยู่แถวนั้นด้วยแหละ

“เค้าอยู่บ้านใกล้โรงเรียนจ้ะ“

ไม่รู้จะบอกพิกัดยังไง เพราะเป็นบ้านเดี่ยวที่ค่อนข้างส่วนตัว เลยพูดไปแค่นั้น

แต่เธอคงพอรู้อยู่ใช่ไหมว่าโทโมยาสึตั้งอยู่ตรงไหน

“นอกจากพายแอปเปิ้ลแล้ว เรย์จังชอบอะไรอีกไหม”

“เผื่อวันไหนทำขนมอีก เค้าจะทักไปบอก”

คาดว่าคงได้ทักไปบ่อยเลยล่ะ