Matsumoto Itsuki (ข้อยมาแว้ว)

รู้สึกถึงความมืดที่เข้ามาแทนที่ภายใต้เปลือกตา จึงค่อย ๆ ลืมตาขึ้นช้า ๆ

"..."

ความเงียบเกาะกุมอยู่ชั่วอึดใจ มองไปยังกระดาษที่มีตัวหนังสือเขียนไว้ แววตาอ่อนแสงลง

"จะที่ไหนก็ได้ทั้งนั้นครับ"

"ถ้ามีของอร่อย ผมชอบหมดเลยน่ะครับ"

เขายิ้มออกมา

"แต่ถ้าเป็นข้าวหน้าเนื้อก็ดีเนอะ"

พูดจบก็หัวเราะออกมาเบา ๆ

มองรีวิวแล้วบุ๊คมาร์คร้านไว้ หันไปยิ้มแซวคุณ "พูดจากคนที่เป็นเด็กโข่งของร้านเลยหรือเปล่านะ?"

เหลือบตามองสมุดแล้วพูดออกมา

"ไม่ได้จะไปไหนเป็นพิเศษหรอกครับ"

ยิ้มจาง ๆ แต่พอกลอกตากลับมาอย่างเดิมก็หลับตาลงอย่างรวดเร็วเมื่อปะทะแสงจ้า

"ตะวันเหนือหัวแล้วนะครับ"

เปรยขึ้นทั้งที่ยังข่มตาไว้อยู่จนคิ้วย่น

"พวกเราออกไปหาข้าวเที่ยงทานดีไหมครับ?"

ได้ยินแล้วก็ทวนคำในหัว หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดแมพ กดดูรีวิวด้วย() "เห..." อุทานขึ้นมา "น่าสนใจนะครับ"

ฟังคำพูดสุดท้ายแล้วนิ่งไป "ไม่เป็นไรครับ"

เขาพูดขึ้น

"ถึงต่อให้น่าเบื่อ ผมก็ยินดี"

สะดุ้งเล็กน้อยเหมือนเพิ่งรู้ตัวว่าพูดอะไรออกไป ถึงจะเสียงเบาจนคิดว่าคุณคงไม่น่าได้ยินก็ตาม เขายิ้มแหย ๆ ให้ เสริมต่อทันควัน "เสาร์หน้าที่โบสถ์สินะครับ เป็นช่วงเวลาประมาณสาย 10.00? 9.00? หรือเร็วกว่านี้?"

"ขอบคุณนะครับ ผมดีใจจริง ๆ"

มือจับกระเป๋าแน่นขึ้น จนได้ยินเสียงกระดาษเสียดสีกับชายเสื้อ อีกข้างวางแตะที่กล่องสีดำใส่เครื่องดนตรี

"ขอบคุณนะครับ ที่วาด 'คลาริเน็ต' ขึ้นมา"

พูดจบก็เอนหลังแนบไปกับพื้นหญ้า เส้นผมสยายไปตามแรงโน้มถ่วง รอยยิ้มประดับบนใบหน้า

"วันนี้เป็นวันที่ดีจริง ๆ"

© @Lionally_

#RKM_Commu (พินชั่วคราว)

‎「 Yotsuhara Mima 」
‎Y.1-A —— Mihanada
‎___________________________

Profile on bio
( ‎Feel free to co-role chat > dm )

(เค้าขอโทษที่ตอบช้านะคะ(ᐡㅠㅠᐡ)꜆꜄꜆)

พอได้ยินคำว่าไม่เป็นไรก็โล่งใจขึ้นมา

"โล่งอกไปที หลังจากนี้ต้องเดินระวังด้วยนะครับ"

ว่าจบก็ช่วยประคองคนในอ้อมแขนให้กลับมายืนทรงตัวดี ๆ เหมือนเดิม

(หลังจากเจอประชาชนแล้วเจอเพื่อนสมัยเด็ก(?)ที่เป็นซับคาร์ต่อค่ะ(...) /แวะเอามาแปะเล็กน้อย--)

[ 22 May @13.00-16.00PM | ย่านมินามิโกะ , ร้านดันรัน
#dunran-rkm ]

[ 🦑 たこボム ,Tako-Bomu!💥]
กิจกรรมพิเศษจากทางร้านดันรันเอาใจวัยรุ่นที่กล้าได้กล้าเสี่ยง!?!

สามารถอ่านรายละเอียดวิธีการร่วมเล่นได้ดังนี้ ...
bit.ly/44es4Xm

#rkm10yearslater

(ทนายสาวท่านหนึ่ง อนาคตอาจจะไต่เต้าเป็นตุลาการและอื่น ๆ --)

เห็นภาษามือคำนั้นก็ยกยิ้มเอียงอายขึ้นมา เขารับม้วนกระดาษที่คุณม้วนให้มาติดมือ ความยาวของกระดาษทำให้เลยออกมานอกกระเป๋าสะพายตัวเอง

"ขอบคุณนะครับ" เขายิ้มออกมากว้าง ๆ "ทางนี้จะเก็บไว้อย่างดีเลย"

นึกอะไรได้แล้วถามออกมา

"ฟุวาริซังจะยังวาดต่ออีกหรือเปล่าครับ ผม..." เขาลากเสียง "รู้สึกเกรงใจหน่อย ๆ เท่ากับว่าวันนี้คุณก็ไม่มีรูปกลับไปเลย ทั้งที่อุตส่าห์ออกมาแล้วแท้ ๆ"

ยิ้มออกมาน้อย ๆ "งั้นเป็นเสาร์หน้าไหมครับ?" เขาพูดขึ้น "หรือจะเป็นช่วงหลังเลิกเรียนที่ไม่มีซ้อม ถ้าช่วงเวลานี้ผมสะดวกหมด"

ยิ้มจาง ส่ายหน้าช้า ๆ "เพราะไม่ได้นับถือแต่แรกน่ะครับ"

ถึงจะรู้จักพระคัมภีร์บางวรรคบ้าง แต่กับการเป็นคริสตชนคนละเรื่องกันเลย

"แต่ถ้าจะเข้าไป ก็คงได้สินะครับ?" พูดขึ้น มือวางขอบโต๊ะทั้งสองข้างหันไปคนละทาง เหมือนกอดอกอยู่กลาย ๆ "ผมไม่เคยเข้าไปเลย ไม่รู้ว่าที่โบสถ์จะให้การต้อนรับแบบไหน"

มองหนังสือขณะที่ฟังคุณไปด้วย พลิกหน้าไปเรื่อย ๆ ดูเนื้อหาด้านในแล้วพยักหน้า "งานหินเลยนี่ครับ" หันไปมองคุณ "ทางนั้นมีคนสอนหรือยังน่ะครับ?"

"—ระวัง!"

มือจะเข้าไปคว้าแต่พูดไม่ทันจบดีก็เห็นคุณล้มไปกองที่พื้น เลยคุกเข่าข้างหนึ่งลงไปนั่งทันที สีหน้าเป็นกังวลขึ้นมาเล็ก ๆ

"เจ็บตรงไหนหรือเปล่า— ...นั่นแผลนี่ครับ" สอดส่องไปแล้วก็อุทานออกมา ถึงไม่ได้ยินเสียงร้องแต่เห็นแผลก็คิดว่าน่าจะเจ็บแน่ ๆ "ไปห้องพยาบาลเถอะครับ ทางนั้นลุกไหวหรือเปล่า?"

"เอ..."

ได้อ่านแล้วมือแตะปากคิดอยู่ครู่หนึ่ง จับคลำกระเป๋า แต่แล้วความคิดบางอย่างก็ผุดขึ้นมาในหัว

มือขึ้นยกเสยผมที่อยู่ข้างกกหูไปด้านหลังศีรษะ เมื่อคลำเจอสิ่งที่ต้องการแล้วดึงมันออกมา มันเป็นยางรัดผมเชอร์รี่สีแดง ผมที่ถูกมัดรวบครึ่งหัวจึงคลายออก

"คงจะได้แล้ว รบกวนด้วยนะครับ" ยิ้มให้คุณ มียางรัดสีแดงของลูกเชอร์รี่เกี่ยวอยู่ที่ปลายนิ้วขวา

มองค้อนไปทีแล้วก็ยกยิ้มจาง ๆ ไม่ถือสาอะไร "ไว้ว่าง ๆ จะลองไปดูนะครับ" ตอบกลับไป "ชื่อร้านล่ะครับ?"

ปล่อยให้พนักงานคิดเงินไป แล้วก็วางเงินบนเคาท์เตอร์ด้วย "ผมว่าก็อร่อยดีนะครับ?"

ดูเหมือนจะคิดเงินเสร็จแล้ว เลยหยิบเงินทอนกับขนมตัวเองอีกห้าชิ้นใส่กระเป๋า ยื่นอีกสองชิ้นที่คุณเลือกให้คุณด้วย "นี่ครับคาวาอาริซัง"

"รบกวนด้วยนะครับ" ถือโทรศัพท์ไปใกล้ ๆ แล้วก็แอดเฟรนด์ไป พอได้มาก็ส่งสติ๊กเกอร์ค้อมหัวให้จะได้เห็นแชทด้วย

"ผมควรต้องเก็บภาพนี้ยังไงครับ?" ถามคุณด้วยความสงสัย "ม้วนได้หรือเปล่า หรือถือไปแบบนี้เลยจะเหมาะกว่า?"

ทำภาษามือเป็นคำว่า 'ขอบคุณ' แล้วรับมาถือไว้ในมือ จับชูกระดาษขึ้นเหนือหัวจนเงาตกสะท้อนที่ใบหน้า เขาหยีตา รู้สึกแสงแดดเจิดจ้ากว่าเมื่อตอนมาถึงมากนัก

"..."

วางกระดาษที่หน้าตัก แสงแดดสะท้อนสีขาวจากกระดาษเข้าสู่สายตาจนต้องหันไปทางอื่น

"ฟุวาริซังมีไลน์ไหมครับ?" ถามไปปุ๊บก็ชะงักคำพูดตัวเอง "เอ่อ... ผมหมายถึง ถามเผื่อไว้ ในหลาย ๆ โอกาสน่ะครับ 💦"

ได้ยินคำพูดก็ชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยขึ้นมา

"ครับ ลาก่อนนะครับ"

ยิ้มแล้วค้อมตัวให้ จากนั้นก็หมุนตัวไปยังทิศตรงข้ามกับของคุณ ออกเดินไปในเส้นทางของตัวเขาเอง

(ปิดรูท! ดีใจที่ได้เล่นด้วยกันนะคะ เด็ก ๆ น่ารักมาก ไว้คราวหน้ามีโอกาสเจอกันค่ะ 🥺💖)

"แต่ถ้าเป็น 'คน' ที่ทำให้ผมได้วิธีการตามหานี้มา..."

รอยยิ้มหายไปจากบนใบหน้า

"คือ 'เขา' น่ะครับ"

เมื่อพูดจบ สายตาก็หันไปทางประตูสีขาวที่อยู่ห่างไกลออกไป

"จะว่าแบบนั้นก็ได้ครับ"

ว่าแกมยิ้ม ๆ

"ผมแค่ได้วิธีการไปให้ถึงน่ะครับ แต่ปลายทางยังไม่อาจคว้ามาได้"

"เหมือนอย่างที่คุณว่า แรงโน้มถ่วงที่มากพอจะดึงดูดวัตถุบนท้องฟ้าให้ตกลงมา บางครั้งแรงชนิดนี้ในทางฟิสิกส์คือตัวเร่งอย่างหนึ่ง ถ้าหากคุณเจอของคุณเอง อย่างน้อยก็จะย่นระยะเวลาในการได้มาของสิ่งนั้น ๆ "

"ผมยังไม่เจอหรอกครับ สิ่งล้ำค่าที่ว่า"

ส่องดูที่คุณกำลังเขียนอยู่ รอจนทางนั้นวางดินสอลงแล้วถามอีกรอบให้แน่ใจ "ผมเอาไปได้เลยใช่ไหมครับ?"

"เห..." ร้องอุทานเสียงเบาแล้วพยักหน้า "ถ้าไม่รบกวนมากทางนี้ขอดูหนังสือหน่อยได้ไหมครับ?"

"ถ้าอย่างนั้นก็... รบกวนเซ็นต์ลายเซ็นให้ด้วยนะครับ!"

พูดจบแล้วก็ยกยิ้มดีใจขึ้นมา

"ผม... ได้... เหรอครับ?"

ชี้มาที่ตัวเองแล้วกะพริบตาปริบ ๆ ทำหน้าเหมือนไม่อยากจะเชื่อเท่าไร

"ผมจะรอดูนะครับ"

เขายิ้ม

"ฟุวาริเซนเซย์"

ลมพัดจนหน้าม้าที่รวบไปไว้ด้านหลังกลับมาปกปิดดวงตาสีน้ำตาลอีกครั้ง

プチサブレ

พยักหน้า คราวนี้มองไปรอบ ๆ ร้าน สายตาปะทะกับโปสต์การ์ดคาเมนไรเดอร์พอดี "เห... น่าคิดถึงจังเลยนะ..."

เดินไปหยิบของตัวเองมั่ง เป็นซองคุกกี้เนยที่มีตัวการ์ตูนไก่น้อยน่ารัก ๆ หยิบมาประมาณ 5 ซองได้

"งั้นจ่ายเงินเลยนะครับ?" ถามคุณ