Kitsuneta Shiroha

“แน่นอน ปรึกษากันได้เสมอไว้ใจรุ่นพี่คนนี้ได้เลย ! ”

เขาโบกมือลาอีกคนที่เดินออกไป พอลับสายตาก็ลดมือลง พลางมองโทรศัพท์ตัวเอง ถอนหายใจโล่งอก

รอดแฮะ..

พึ่งนึกขึ้นได้ว่าเบอร์เชื่อมกับไลน์ไว้ แต่ก็ช่างแล้วกัน เขาไม่ได้เขียนอะไรลงในนั้นอยู่แล้วล่ะนะ

เจ้าตัวลุกขึ้นยืน ปัด ๆ ตัว ออกไปหาอะไรกินดีกว่า-

(ขอบคุณที่มาเล่นด้วยกันค้าบ แย่มาก วันปัจฉิมเมื่อไหร่รู้กัน5555555555555555555)

“ได้ทุกตอนเลย! จะส่งข้อความมาก็ได้นะ แต่จะตอบมั้ยก็อีกเรื่องล่ะนา“

ว่าไปนั่น ความจริงแล้วเขาตอบข้อความเร็วเอาเรื่องเลยล่ะ เพราะเฝ้าจออยู่ตลอด

เขาว่าก่อนจะกด ๆ เม็มเบอร์ของตัวเองไว้ให้อีกคนแล้วโทรเข้ามือถือของตน

เพื่อเม็มชื่ออีกฝ่าย ถึงจะโกหกก็เถอะ...แต่เราก็ปีสองล่ะนะ ยังไงก็เป็นเซทไป...

เขาคิดก่อนจะพิมพ์ชื่อลงไป [ รุ่นน้องฟุยุกิ ] เป็นอันเสร็จเรียบร้อย

พอบอกจะขอแลกคอนแท็กเขาก็เหมือนจะอึกอักไป

มีแต่แอคเคาต์ด่าคน ให้ไม่ได้เด็ดขาด! ! !

แถมจะความแตกเอาด้วยนี่สิว่าอยู่แค่ปีสองทำเบ่งไปงั้น อันตราย ๆ ๆ ๆ

“โทษทีพอดีไม่ค่อยเล่นโซเชียลน่ะ” ทั้งที่เมื่อกี๊พึ่งจะเลื่อนมือถือเล่นแท้ ๆ แต่พูดออกไปเต็มปากเต็มคำ

เขาลูบท้ายทอยเบา ๆ แก้เก้อ ก่อนหยิบโทรศัพท์ที่มีพวงกุญแจรูปจิ้งจอดสีขาวห้อยอยู่ออกมา ยื่นให้อีกคน

“แต่ถ้าแลกเบอร์ก็พอได้นะ!”

@RoshiFox

นายก็ชวนคนอื่นเองเลยสิwwww

แต่อันที่จริงฉันหาตี้สไน-เอ๊ย คิวปิดสื่อรักอยู่นะ ไปยิงธนูด้วยกันป่าว?

มือข้างหนึ่งของเขาพาดไปด้านหลังก่อนจะถอยไปอีกก้าว พยายามตั้งสติให้มั่น มองกลับไปไม่กล้าละสายตา

ถ้าหลบสายตาตอนนี้ต้องแย่แน่นอน

คนคนนี้อันตราย...

“ไม่ใช่...ครับเซ็นเซย์...”

“พวกแมลงมันดูน่าตกใจเฉย ๆ ...”

“บังเอิญผ่านมาแถวนี้พอดี เห็นมุมแถวนี้ดูน่าสนใจก็เลยเผลอเดินเล่นเข้ามาจนหลงมา...น่ะครับ...” ทั้งที่อีกฝ่ายยังไม่ได้ถามก็แก้ตัวแล้วเสร็จสรรพ

จะรอดไหมก็อีกเรื่อง

"อ่-ก็...มีเสียงประหลาดบนหอพักนิดหน่อยน่ะนะ?“ เขากล่าวตอบ แต่เรื่องจริงมั้ยก็อีกเรื่องนึง

”เรื่องนั้นเกี่ยวข้องกับเนโกะซังเหรอครับ?“

”ก็เลยอยู่ในสภาพเช่นนี้?“

ว่าไปนะ พลางยื่นมือให้ เผื่ออีกฝ่ายอยากจะลุกขึ้นมายืนดีๆ

#THK_COMMU
[คำสาปหรือไงนะ...]
----------------------
@thk-ishidaharuki.bsky.social
@thk-hamamotodaiki.bsky.social
@thk-risahibiki.bsky.social

[วันผู้ปกครอง]

นาน ๆ ทีอุระยาคิ โซวสุเกะ จะได้มีโอกาสมาโรงเรียนพร้อมกับเจ้าหลานชายบ้าง

ถึงจะเป็นวันที่น่าปิติ ทว่าฮะคุโตะเองกลับรู้สึกไม่ค่อยดีนัก ด้วยเหตุบางอย่าง ในวันที่โรงเรียนเรียกว่าวัน 'ผู้ปกครอง' ทำให้บรรยากาศอึดอัดที่แผ่มาจากเขารุนแรงกว่าวันปกติ

คนธรรมดาคงไม่ได้รู้สึกอะไร แต่หากเป็นคนมีสัมผัสบางอย่าง คงโชคร้ายหน่อยที่อาจเจอฮะคุโตะที่โถงทางเดิน รวมไปถึงห้องเรียน

( พึ่งเห็นขอยาดบวกนะคับ )

น่ากลัวแต่ก็ดึงดูด

เขานิยามคนคนนี้ว่าแบบนั้น ในตอนที่เขาก้าวขาข้างหนึ่งเข้าไปหาอีกฝ่ายล้ำเส้นจากการหลบซ่อนตัวด้วยความขี้ขลาดของตัวเอง

ใบหน้าที่แต่เดิมสีซีดอยู่แล้ว ซีดลงไปอีกเพราะเหตุการณ์ไม่คาดคิด

เขาเผลองับอากาศโดยรอบและเงียบปากไป โดยไม่รู้จะแก้ตัวในคราวนี้ว่าอย่างไรดีนะชั่วขณะนั้น

สมองประมวลผลไม่ทันว่าอะไรจะทำให้ตัวเองรอดไปจากตรงนี้ได้บ้าง

#THK_โรลเปิด (แยกรูท)

วันเสาร์ , 14.00
พื้นที่ใกล้ป่า

คุณอาจจะเห็นผีเสื้อปีกดำปลายแดงบินผ่านตา หากมองตามไปคงเห็นว่ามันกำลังบินไปวนรวมกันสักที่ คุณอาจจะสงสัยจนเผลอเดินตามไป หรืออาจจะไม่สนใจแล้วผ่านไป

แต่พอมองลึกเข้าไปเหมือนจะเห็นร่างมนุษย์ชุดขาวนั่งนิ่งอยู่กลางวงผีเสื้อ ที่บ้างก็บิน บ้างก็ถลาลงเกาะดอกไม้ใกล้ๆ

ปกติเขามักจะแอบมองทั้งสองคนในที่ที่มีผู้คนมากกว่านี้หน่อย

เขาหยิบโทรศัพท์ที่จดโน๊ตไว้เม็มข้อความเพิ่มลงไปรวมกับข้อความอื่น ๆ ในส่วนของคนผมสีดำว่า

[ ต้องระวัง : มุเซย์หูดี ]

พลางคิดอยู่ว่าจะก้าวขาออกไปตั้งแต่ตอนนี้ก่อนอีกฝ่านจะไหวตัวเลยดีไหมหรือว่าจะรอไปก่อน

เขาคิดว่าเพราะยังไงที่นี่ก็[โรงเรีย] คงไม่ได้ทำอะไรอันตรายเหมือนคนอื่น ๆ ล่ะนะ เขาใช้มันปกป้องตัวเองมาเสมออยู่แล้ว

บ้ารึเปล่า ! นี่โคตรจะเงียบสุด ๆ ไปเลยนะ! เงียบกว่านี้ก็หยุดหายใจแล้ว

ชิโรฮะคิด ทั้งใจเต้นตึกตักแทบจะหลุดออกมา แย้งในใจกับสิ่งที่ตนคิดว่าทำได้ดีแล้ว แต่ยังถูกจับได้

คำพูดทุกคำของทั้งสองคนทำเอาเขาเกือบจะหยุดหายใจไปจริง ๆ ชั่วขณะหนึ่ง เมื่อคิดว่าตัวเองตีความความหมายแฝงในคำพูดเหล่านั้นได้ เขาก็พยายามหลบถอยออกมาอีกเล็กน้อย

ถือคติว่าเราไม่เห็นเขา เท่ากับเขาไม่เห็นเรา

+

( แวะมาแจมสั้น ๆ คับ)

เขามองร่างที่สะลึมของก้อนแมว(?)ที่นอนแอะแหมะตรงพื้น เกือบจะเอาไม้จิ้ม ๆ แล้วถ้าเขาไม่ผงกหัวขึ้นมาก่อน

“อะ-เห~”

“เนโกะซังทำไมมานอนแถวนี้ล่ะครับ? ”

ว่างั้นพลางนั่งยอง ๆ มองอีกฝ่ายตาปริบ ๆ หรือไปดื่มมาแล้วเมาแอ๋รึเปล่า แบบพวกโอจี้ซังไรงี๊?

ชิโรฮะเอาหนังสือเรื่องสิ่งลี้ลับมาคืนในห้องสมุด พร้อมกันกับที่จะยืมเล่มอื่นออกไป

ในช่วงเวลาที่ไม่ควรจะมีใครอยู่แล้วเขาดันได้ยินเสียงของคนสองคนคุยกัน

ความอยากรู้อยากเห็นล่อให้เขาเข้าไปหาและแอบอยู่บริเวณชั้นวางใกล้ ๆ

เขาไถลตัวนั่งลงกับพื้นพิงชั้นวาง เล่นโทรศัพท์มือถือไปแอบดักฟังใกล้ ๆ คาดหวังว่าทั้งสองคนอาจจะพูดอะไรดี ๆ ที่จะกลายเป็นหัวข้อสนทนาในกระทู้ขึ้นมาบ้าง

“ก็ไม่ขนาดนั้นหรอก นี่ดูสิ” เขาว่าก่อนจะหยิบบัตรนักเรียนออกมาให้ดู

“ฉันไม่ได้ตั้งใจหาก็ยังเจอเลย”

“มันก็ไม่ได้ยากอะไร ไทเฮมันก็เป็นแบบนี้เสมอนั่นล่ะ ” ว่าแล้วก็แปะ ๆ ไหล่อีกฝ่ายเบา ๆ พลางส่ายหน้าเหมือนคนแก่ที่ผ่านโลกมานานทั้งที่ความจริงเจ้าตัวพึ่งจะสิบเจ็ดแท้ ๆ

“เดี๋ยวนายก็ชิน เด็กใหม่คุง โลกนี้ถ้าผ่านความลวงมาเห็นความจริงก็ไม่ได้มีสิ่งใดยากเลย”

“เห~ชิโรฮะ ปีสาม” เห็นอีกคนบอกอยู่ปีหนึ่งก็ฉีกยิ้มร่า คิดอยากแกล้งเด็กใหม่สักหน่อย เอาอายุข่ม เลยบอกไปเช่นนั้น

“เป็นเด็กใหม่นี่เอง แต่โตไวดีนี่นายน่ะ” ว่าแล้วก็ยกมือทาบส่วนสูงกลางอากาศว่าตัวเท่า ๆ กันเลย

“เด็กใหม่แบบนายอาจจะไม่รู้แต่ที่ไทเฮน่ะนะ มีเรื่องเกิดขึ้นเยอะแยะทุกปี มีอะไรก็มาปรึกษาได้นะ”

พูดไปงั้น เอามือกอดคออีกฝ่ายไปอีก ทำตัวเหมือนสนิทสนมขึ้นมาเสียดื้อ ๆ

อืม...ยืดเส้นยืดสายสินะ

เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่นตามความเคยชิน ฆ่าเวลาระหว่างการสนทนา ไม่ได้มองไปทางหน้าของอีกฝ่ายไม่สบตา เอนตัวพิงกับต้นไม้ต้นใหญ่ก่อนจะตอบอีกฝ่ายกลับไป

“ก็...ไม่มี ล่ะมั้งนะ”

เขายิ้มออกมาก่อนลดโทรศัพท์ลง

“ไม่มีกับไม่มาเนี่ย อะไรดีกว่ากันนะ?“
เขาเอ่ยถาม ก่อนจะยืดตัวทั้งแขนทั้งขาสุดเท้า

”ช่างเถอะ ! ว่าแต่นายน่ะชื่ออะไรปีไหนกันล่ะ หืม?“

อุบ- ชิโรฮะเงียบไปตอนที่โดนบอกชู่วมองตาปริบ ๆ ประมวลผล

ก่อนจะใช้มือสีซีดของตนปิดปากตัวเองเพื่อลดเสียงหัวเราะ กับท่าทีตื่นตระหนกของอีกฝ่าย

“ฮ่า ๆ อะไรเนี่ยเรื่องแค่นี้เอง-“

“งั้น จะเรียกว่า ออกมายืดเส้นยืดสายชั่วคราวก็แล้วกัน” เขายิ้มออกมาพลางยกนิ้วชี้แตะปากให้เป็นเชิงว่าจะเงียบไว้ก็ได้

“แล้ว... นายเป็นประเภทไหนกันล่ะ ไม่มีหรือไม่อยากให้มา?“

เขาลืมตาตื่นดีดตัวขึ้นมาทั้งมือยังกอดร่มสีแดงเอาไว้ หยิบมือถือขึ้นมาดูเวลาด้วยความลนลาน

"พึ่งจะบ่ายสองเองงั้นเหรอ~! “ เขายีเรือนของตัวเองจนยุ่งก่อนจะสังเกตเห็นว่ามีใครบางคนอยู่ด้วย จึงหันกลับไปคุยด้วยรอยยิ้มร่าเริงของคนพึ่งตื่นนอน

”โย่-นายเองก็โดดงั้นสินะ!“

#BuddyKyudo #THK_Kyudo #THK_ชมรมคิวโด

ระยะเวลาเล่นกิจกรรม : 23-30 เม.ย. 23:59 น.
เฉลยบัดดี้ : 1 เม.ย. 20:00 น.

[ ภาพโปรโมทกิจกรรมอีกรอบค้าบ โพสต์หลักลืมลงไป ]

#THK_Story
#Shinigami_house

วันประชุมผู้ปกครอง..เป็นเรื่องปกติที่พี่ชายเขาเองก็ทำหน้าที่ดำเนินสอน ตัวของชินเงนเขาเองก็นั่งเรียนปกติ ไม่ได้สนใจผู้ปกครองคนอื่นเท่าไหร่ที่มาดูการสอนอยู่หลังห้อง

จนกระทั่งเสียงเปิดประตูดังขึ้นมา ปลายหางตามองไปทางประตู

“ !!!! ”

ใครจะไปคิดว่าตาแก่นั้นมันจะมาด้วยวะ

ชักไม่สบอารมณ์เข้าแล้วสิ

( แฮ่ มาเปิดเผยโฉมหน้าคุณพ่อชินนิกามิค่ะ 🥺 )

( อย่าชมเยอะ อย่าชมให้ได้ยินมันเขิน )

#THK_โรลเปิด โกงเวลา | แยกรูท

14.00 วันผู้ปกครอง

และแล้ว วันที่น่าเบื่อที่สุดของปีก็มาถึง

วันผู้ปกครอง

เพราะความอึดอัดเขาจึงหลบออกมาจากห้องเรียน โดดมาทิ้งตัวนอนใต้ต้นไม้สักต้นรอบโรงเรียน

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่หรือตั้งแต่ตอนไหน เขาหลับยาวจนมีใบไม้ตกใส่หัวแล้ว

[ คุณ ] ที่ผ่านมาเห็นแล้วไม่ได้เดินผ่านไป จะทำยังไงดีนะ?

“คิตสึเนะ คือ จิ้งจอก ส่วนทะ มาจากคันจิว่าความเงียบสงบ” เขาชี้ไปที่รูปจิ้งจอก

“ ชิโรฮะ ตรงตัว คือใบไม้สีขาว” และชี้ไปที่รูปใบไม้

“ของที่ชอบคือมังงะ ข้าวหน้าปลาไหล และ ฤดูหนาว ส่วนของที่เกลียดคือพวกอวดดี กับ คัดลายมือ”

“งานอดิเรกคือโพสต์2chan ด่าคนที่ไม่ชอบและรังแกคนที่อ่อนแอกว่า ดังนั้นช่วยอย่าเกะกะสายตากันล่ะ“

"ล้อเล่น เอาเป็นว่าฝากตัวด้วยนะ“

#THK_EVENTO1 #THK_ปฐมนิเทศน์ #THK_2M
เมื่อถึงคราวถูกเรียกชื่อ เด็กหนุ่มผิวสีซีด ดวงตาสองสีก็ลุกขึ้นและเดินออกไป เขียนชื่อตัวเองบนกระดานช้า ๆ ทีละตัว ให้พออ่านออก

“คิตสึเนตะ ชิโรฮะ” เขาพูดพร้อมกับยกช็อกสีขาวขึ้นจากกระดานดำ เผยให้เห็นข้อความตัวคันจิ ฮิรางานะที่ลายมือเหมือนกับเด็กฝึกเขียนคำ พร้อมรูปจิ้งจอกและใบไม้

(แวะมาแจม ! )
เขาเดินเอ้อระเหยไม่ได้ตามหาบัตรเหมือนคนอื่นเขา คิดเสียว่าถ้ามันจะเจอเดี๋ยวก็เจอ

เขาเดินไปเรื่อยบนทางเดินจนมาเจอกับคนแปลก ๆ ไม่ได้เข้าใจสักนิดว่าอีกฝ่ายทำอะไร แต่เสียงดับปั่ก ! จากการตบบ้องหูก็ดึงความสนใจของเขาให้หันไปมองได้

“อ่อ... แมลงเองเหรอ?”
ตอนที่ถูกจ้องกลับมารู้สึกขนลุกพิลึก แต่มันก็เท่านั้น

เพราะไม่อยากยุ่งสุดท้ายเลยเดินออกไปง่าย ๆ ไม่ซักไซร้

(ฮว้ากกกก น่ารัก ๆ ๆ ๆ😭)

“ ก็ชอบเพราะมันเข้ากับฉันยังไงล่ะ !“ เหมือนอยากจะอวดกลาย ๆ ว่าตัวเองเซนส์แฟชั่นดี

เขานั่งจ้องปลายพู่กันผ่านเลนส์กล้องมือถือโดยไม่วางตา จนกระทั่งมันเสร็จจึงลดกล้องลงแล้วมองของจริง

สวยกว่าที่เห็นผ่านเลนส์อีก เขามองมันพลางฉีกยิ้มร่า

”เห~! สมกับเป็นเด็กศิลป์ ดูดีเลยนี่นา!“

ว่าแบบนั้นแล้วก็โบกไปโบกมา เข้าสุด ๆ เลยให้ตายสิ

เด็กคนหนึ่งที่นั่งอยู่หลังห้องสัปหงก หลับลงไป โดยมีหนังสือตั้งฉากวางบังเพื่อแอบงีบเนียน ๆ แต่ขณะเดียวกันก็ตั้งฉากเด่นจนเหมือนท้าทาย

Zzz...

ไม่ตั้งใจเรียนเลยจริง ๆ ไม่ได้เข้าหัวสักนิด หลับสนิทสบายตลอดคาบ

#THK_Co-story

"...眠い 。"

“三春 彗星です、 よろしく。”

🔁 : ช่วยหาเพื่อน / เนียนรู้จัก
❤️ or dm : สนใจโค

Doc: bit.ly/4cdhT8m

(มาเปิดโคหาเพื่อนให้ซุยเซย์คุงค่ะ นอกเหนือจากในนี้เสนอหรือลองคุยกันก่อนได้นะคะ ฝากน้องง่วงด้วยนะคะ dm ได้เสมอเลยค่ะ ทยอยตอบหน่อยนะคะ🙇🏻‍♀️💙)

#THK_commu

お前は俺になんて呼ばれたいんだ？
อยากให้ฉันเรียกแกว่าอะไรล่ะ?

俺は他の先輩たちみたいに優しくはない…
ฉันไม่ได้ใจดีเหมือนรุ่นพี่คนอื่นหรอกนะ...

________________________________

星落瑠璃 (โฮชิโอะ ริสุ) | ปี3 - L | ชมรมคิวโด

Doc: bit.ly/THK_Rizu

โค/เวิ่น/โรล⇒DM ok! ผปค.เอนเนอร์จี่ต่ำสะดวกตอบเย็น-ดึกๆ