🪶Teresiga | 🍇Spine

(ส่งถึงปลายทางเรียบร้อย ขอบคุณสำหรับโรล 🙌
ส่วนเรื่องโดนดุก็... อา... นั่นสินะ)

🪶
ส่งตะกร้าเปล่าให้ กินหมดแล้วจริงด้วย

"มองอะไรเล่า...? ของอร่อย ยังไงเสียก็อร่อย ต้องกินก่อนที่รสชาติจะชืดลง!" ท่าทางจะถูกใจขนมปังนั่นจริงๆ นอกจากจะไม่เขินอายที่โดนจ้องเพราะกินไวแล้วยังดูจะภูมิใจอีกตังหาก

ดูไว้ซะ ความไวของระดับอาจารย์...!! (???)

เดินไปอีกไม่เท่าไหร่ก็ถึงหอพักชายหอพักหญิง
"แยกกันตรงนี้สินะ แล้วเจอกันใหม่"

🪶
พยักหน้าหงึกๆ ยืนยันหนักแน่นว่าอย่าทำให้คนๆ นั้นโกรธ

เทเรซิก้ากินขนมปังมาตลอดทาง(...) ได้ปั้บกินปุ้บ

"อื๋อ? เจ้าทำงานที่นั่นตลอดรึเปล่า เอาจากเราไปตอนนี้เลยมั้ย?" ถามคนที่น่าจะได้แวะไปบ่อยกว่า ดูท่าจะกินขนมปังด้านในจนหมดแล้ว

🪶
เทเรซิก้าเหน็บไม้กวาดหักครึ่งเข้ากับผ้าพันเอวเพื่อความคล่องตัว

"สมัยเรียน ตำราเวท... เผลอทำไหม้..." ตอบช้าๆ แล้วเงียบไปอึดใจหนึ่ง ก่อนจะยกมือขึ้นกุมหัวสีหน้าเหยเกอย่างหาได้ยาก

"อุ... ไม่เอาแล้ว ไม่อยากนึกถึง ถ้าเจ้ายืมหนังสือละก็ รักษาเท่าชีวิตเลยนะ"

🪶
"เจ้ายังไม่เคยเห็นเขาโกรธน่ะสิ.... จะลองพูดแบบนั้นดูนะ" หงอย

เทเรซิก้ามองท้องฟ้า หลังจากตอนที่เจอกันเวลาก็ผ่านไปพอประมาณ จนตอนนี้ฟ้าใกล้เปลี่ยนสีแล้ว

"ไม่ดีกว่า ใกล้จะมืดแล้ว เจ้าน่ะควรกลับหอพัก" ถึงแม้กลางคืนในเขตกำแพงเวทจะปลอดภัยแต่ช่วงกลางคืนก็ไม่ควรอยู่ข้างนอกเท่าไหร่ โดยเฉพาะคนที่เป็นนักเรียน

"หอพักชายใช่ไหม เราต้องผ่านทางนั้น เดินไปด้วยกันไหม?"

🪶
“คนๆ นั้น… น่ากลัว….” เทเรซก้ามองซากไม้กวาดในมือ ท่าทางดูหงอยลงจริงๆ

“ได้เหรอ…?“

#Mgr_commu #Mgr_summerss1 #Mgr_minievent

🥬🍎🥖
ผัก ผลไม้ ขนมปัง...! ทั้งหมดนี้จะกลายเป็นมื้อเที่ยงวันไหนของพวกเรากันนะ รอที่จะได้กินไม่ไหวแล้ว...

มาช่วยผอ.ขนตะกร้าไปที่โรงเรียนกันเถอะ!

· ── ᛟ ── ·
⚠️Deadline 31 กค. 2025 สำหรับใครที่อยากร่วมภาพใหญ่ นอกนั้นย้อนเล่นได้ไม่จำกัดเช่นเคย🙌

📂เบสสำหรับวาด: drive.google.com/file/d/1dEHU...

🪶
“งืม… ไม่ดีเลย” มองซากไม้กวาดเศร้า

“เราต้องไปขอโทษ… ส่งมานี่สิ” แบมือขอหลักฐาน

🍇
"ตามที่ท่านหญิงต้องการเลยขอรับ" ตอบรับด้วยน้ำเสียงกึ่งๆ ล้อเล่น และทำตามคำขอของอีกฝ่ายหลังจากนั้น รวมถึงช่วยถือของด้วย

oO(ถ้ามาซื้อของเองคนเดียวจะขนยังไงเนี่ย... ถึงจะไม่เยอะมากก็เถอะ แต่นึกภาพเธอคนนี้ถือของพะรุงพะรังไม่ออกเลย)

🪶
เทเรซิก้าถึงกับหยุดเคี้ยว
"....."

🪶
พยักหน้ารับ พอออกจากร้านแล้วก็หยิบขนมปังอีกชิ้นขึ้นมากิน

"ง่าจะแงวๆ นั้นล่ะงั้ง" พูดโดยมีของในปากอย่างไร้มารยาท(...) มือก็ชี้ออกไปด้านนึง

"งงไม่ไงออกไปมากหงอก ดูแถวๆ หลังคาก็ไง้" งุ่บงั่บ

🍇
"..."
"ท่านนี่ช่างเป็นบุคคลที่ ‘ห้ามละสายตา’ จริงๆ"

🍇
ผู้หญิงคนนี้ มองเห็นอนาคตได้มิใช่รึ... ใช้พลังนั่นมองหาทางที่ถูกต้องไม่ได้รึไง

"แม่หญิง จากต้นแอปเปิ้ลนี่ ถ้าจะกลับปราสาทต้องไปทางสะพานหรือประตูรั้ว?"

🪶
เจ้าตัวท่าทางเหมือนคิดอะไรนิดหน่อยแล้วก็ตอบสั้นๆ "อืม ก็ดี"

ก่อนจะเอียงหัวกับคำถามของอีกคน
"? ทำไมถาม เจ้าจะมาหาด้วยรึ"

🪶"....."
"แรคคูนกับกระต่าย อยากกินแบบย่าง"

🪶
เทเรซิก้ากวาดตามองคนตรงหน้าก่อนตอบ

"งั้นรึ แล้วทั้งชุดนักเรียน ที่ซุกหัวนอน ทั้งอาหารที่เจ้าได้รับจากโรงเรียนล่ะ?" พายเนื้อหมดชิ้นแล้ว เทเรซิก้าเลียเศษพายที่ติดนิ้ว

ไม้กวาดเองก็เป็นของที่โรงเรียนให้นักเรียนหยิบใช้ได้ฟรีๆ
แต่ก็นั่นแหละ จะไม่มองว่าสิ่งที่ได้รับพวกนี้คือรางวัลก็ช่วยไม่ได้ ของที่มอบให้โดยง่าย และ ความอ่อนโยน มีจุดร่วมกันตรงที่ผู้ได้รับมักจะมองข้ามมันไป

🪶
"ทุกคนที่ซ้อนไม้กวาดกับเรา สุดท้ายก็พูดเหมือนเจ้ากันหมดแหละ" ยังคงเคี้ยวพายกรุบๆ แต่ท่าทางนั้นเศร้าโศกเล็กน้อย(...)ก่อนจะตอบคำถามต่อไป

"ต้องรอให้มีรางวัลหรือการทำโทษเท่านั้นเจ้าจึงจะรับผิดชอบต่อสิ่งที่หยิบยืมมางั้นรึ?" เอียงหัวสงสัย

🪶
อาจารย์ตัวเล็กพยักหน้ารับ
"อืม แล้วเจอกันในคาบ"

🪶
เพื่อขนมปังแล้ว...

"ไว้ต้องมาส่งอีกสินะ" อันตราย

เทเรซิก้าเอื้อมมือหยิบพายเนื้อมากิน เพราะเป็นพายไซส์พอดีถือก็เลยหยิบกินได้ง่ายมาก ดูเหมือนจะทำไว้ขายพวกนักเรียนที่ต้องรีบกินเพราะกำลังจะเข้าเรียนสาย-

"เรารึ...? เราต้องไปตามหาไม้กวาด"

🪶
รับตะกร้าที่อีกคนยื่นให้

"เอ๊ะ? อีกสองชิ้นนี้ก็ได้เหรอ?"✨
ไม่รู้สังเกตรึเปล่า แต่ที่รู้คือไปสนใจขนมปังได้เพิ่มมาเฉยเลย

ข้อมูลที่ว่าใช้ของกินล่อได้นี่อาจจะเป็นประโยชน์ในอนาคตนะเนี่ย...

🪶
เทเรซิก้าไม่สนใจถ้อยคำกระซิบ
แม้จะได้ยิน แต่ถ้อยคำแผ่วเบาเหมือนไม่ต้องการให้รับฟังก็จะไม่ฟัง
ยังไงเสียที่แห่งนี้มีผู้ครอบครองอดีตอันเจ็บปวดอยู่มากมาย

"เราไม่คิดว่าเรามีอะไรที่เจ้าต้องการ เราไม่จับดาบ และเวทไฟก็เรียนรู้ได้ยากยิ่ง ความเที่ยงธรรมที่เจ้าพูด เราก็ไม่รู้จัก"

"เราสอนเจ้าให้ได้แค่ออกกำลังพื้นฐาน เหมือนที่เรียนในคาบวิชาป้องกันตัวนั่นแหละ"

เป็นคำตอบที่ให้จากการคิดจริงจังแล้ว

🪶
เทเรซิก้าเลียนิ้วให้สะอาดแล้วหยิบพายที่เหลือกลับคืนลงตะกร้า
พร้อมกับถอนหายใจ

"เจ้าน่ะ ทั้งที่หัวใจเลือกดาบตั้งแต่แรก จะมาที่นี่ทำไม?"

🪶
"อื้อ กลิ่น...หอมมาก! น่ากิน!" ✨
ดวงตาข้างเดียวที่มีอยู่เป็นประกายแวววับ ดูท่าทางจะไม่รู้สึกตัวว่าถูกแซวเลย

"แต่เราเลือกแล้ว เอาอันนั้น"
เทเรซิก้าชี้ไปที่พายเนื้อชิ้นเล็กๆ แบบที่ถือกินได้

🪶
"..."

🪶
ไฟ… เวทไร้ร่างที่ไม่อาจคุมได้ง่ายโดยไร้คทา

“แล้วคทาเวทล่ะ?”
“เจ้าจะถือด้วยมือไหน?“

เทเรซิก้าพูดแล้วมองดาบของอีกคน

🪶
“ถ้าพูดอย่างนั้น คงช่วยไม่ได้ล่ะนะ” รับคำเยินยอ ฮึ…

"เจ้า… ปีต้นสินะ“ เหลือบมองโบว์

”จะเลือก…“ คิดนิดหนึ่งแล้วเปลี่ยนคำพูด

”ชอบธาตุอะไร?“

🪶
"ทำให้คนกลัว แล้วก็มีเพื่อนเหรอ??"
อาจารย์หลับตาลงแล้วมุ่นคิ้ว ท่าทางคิดอย่างจริงจัง

"เราทำเป็นแค่ต่อสู้เพื่อเอาชีวิตรอดเท่านั้น เรื่องอื่นเราไม่รู้หรอก"

🪶
"ความชั่ว ผู้เที่ยงธรรม..."

เทเรซิก้าเอาพายอีกคำเข้าปาก

"อืม... เราไม่ค่อยเข้าใจภาษาของนักดาบเท่าไหร่"
"เจ้าอยากทำให้คนอื่นกลัวเหรอ?"

(แง ยิ่งใหญ่มาก)
(สนุกล่ะสิ ครั้งหน้าเอาใหม่นะ)

🪶
เทเรซิก้าพยักหน้าให้แล้วปล่อยอีกคนเดินออกไป

เธอเดินวนไปวนมาในบริเวณชั้นวางขนมปังของร้าน ดูท่าทางดี๊ด๊าเงียบๆ กับของที่ได้เห็นและกลิ่นที่ได้สัมผัส