Charles🌾&Charlotte🌼

POV:เมื่อคุณมองไปที่ส้วมฝั่งตรงข้าม

(ปล.ไม่ได้เปิดเป็นโรล เดี๋ยวมันจะฮาเกิน แต่โครูทนี้ได้นะคะ(?​??)

"อ้ะ โอ้!!"

เธอขานรับในขณะที่ยังคาบลูกแอปเปิ้ลไว้ในปาก เอียงซ้ายเอียงขวารอตะกร้าแล้วกระโดดรับมันอย่างพอดิบพอดี

"ฮี่ฮี่ สนุกจังเลย"

"รอบหน้าถ้ามาเก็บอีกเราขอมาด้วยสิ!"

ทั้งสนุกทั้งได้กินของฟรี(?) เด็กสาวชื่นชอบอยู่แล้ว

"เอาสิ! หุหุๆ" เด็กสาวหัวเราะคิกคักในลำคอ ความรู้สึกภูมิใจล้นอยู่เต็มอกเมื่อได้รับคำชม

ในตอนแรกเธอยังงุนงงอยู่ว่าสิ่งที่อยู่ในมือคืออะไร แต่พอแกะกระดาษห่อออก ดวงตาสีม่วงก็เปล่งประกายทันที

"คะ แค่ช่วยยกของก็ได้กินของดีขนาดนี้เลยเหรอ!?"

เธอจ้องมองของหวานตรงหน้ามันราวกับสิ่งศักดิ์สิทธิ์ แถมจะคิดสภาพตัวเองตอนกินไม่ออกเลยด้วยซ้ำ

“อ้ะ อ้าว!”

เธอทำสีหน้าผิดหวังเมื่อไม้กวาดร่วงลงมาในระยะที่แทบจะไม่ต่างจากเดิม

“ได้ค่า! ไว้ใจได้เลย!”

ชาร์ล็อตยกมือสองข้างขึ้นและดูจะอยากเล่นสนุกกับการปาแอปเปิ้ลในครั้งนี้

เด็กสาวพยายามโดดเก็บแอปเปิ้ลทีลงมาทีละลูก บางลูกรับไม่ทันก็ใช้ปากคาบไว้ โอ้ ลาภปากแท้

“เอ๋? รวยเหรอ?”

ดูท่าเด็กสาวจะหาความเชื่อมโยงไม่ได้ว่าเวทมนตร์จะสร้างเงินได้อย่างไร

แต่ช่างเถอะ คิดไปก็ปวดหัว

“เอ้าฮึบ!“

”เรียบร้อยแล้วค่า!“

ถึงจะทำงานที่ได้รับการไหว้วานเสร็จแต่เธอก็ยังไม่ไปไหน ยืนนิ่งยิ้มร่าราวกับกำลังรอคำชม

“ทางลัดเหรอ!? น่าสนใจจัง!”

ชาร์ล็อตรีบเดินตามไปติดๆขณะที่ในปากก็ยังเคี้ยวคุกกี้อยู่

(ขอบคุณที่มาโรลด้วยเช่นกันค่ะะะ🙏)

ชาร์ล็อตเก็บแอปเปิ้ลใส่กระเป๋า พลางมองความสูงของต้นแอปเปิ้ล

”พี่เราบอกว่าห้ามปีนที่สูงอะ…“

”แล้วเราก็บินไม่เป็นด้วย“

ถึงกระนั้นเธอก็ยังหยิบไม้กวาดที่วางอยู่ต้นไม้ขึ้นมา ก่อนจะจับเล็งไปที่รุ่นพี่ที่น่าเคารพด้วยท่าเดียวกับการปาหอก

”รับนะ!“

“ห้ะ หา?!”

เด็กสาวสะดุ้งจนหางเปียลอย ก่อนจะเอียงซ้ายเอียงขวามองของในตะกร้าอีกครั้ง พร้อมกระชับมือให้แน่น

“ชอบสิ! มีทั้งที่นอนแล้วก็อาหาร!”

“รุ่นพี่ไม่ได้มาที่นี่เพราะเรื่องนั้นเหมือนกันเหรอ?”

คนส่วนใหญ่ที่เจอที่นี่ล้วนมีเป้าหมายในการหาที่พักพิง

(ขอแจมรุ่นพี่ค่ะ!)

"ว้าว! แอปเปิ้ลล่ะ! พระเจ้าส่งมาให้งั้นเหรอ!?"

ชาร์ล็อตกล่าวอย่างตื่นเต้นขณะก้มเก็บลูกแอปเปิ้ลด้วยตาเป็นประกาย แต่พอเงยหน้าขึ้นก็พบกับคนคุ้นเคย

"อ้าว รุ่นพี่ทาเลียสขึ้นไปทำไม เดี๋ยวก็ตกหรอก"

ว่าพลางใช้แขนเสื้อเช็ดฝุ่นออกจากผลไม้สีแดง และถือว่าลูกนี้เป็นของตน

#mgr_commu
(บวกได้นะ !)

ตุ้บ

แอปเปิ้ลลูกนึงตกเฉียดหัวคุณไปเล็กน้อย หากเงยขึ้นไปมองบนต้นแอปเปิ้ลป่าสูงชะลูดเกือบเท่าชายฉกรรจ์โตเต็มวัยเกือบหกคนต่อตัวกันนั้นจะมีร่างของเด็กหนุ่มคนนึงอยู่

—เขานั่นเองตัวการของแอปเปิ้ลผลนั้นที่เกือบตกโดนหัวคุณ และดูเหมือนว่าเขาจะมีปัญหาอยู่เล็กน้อย ?

“สวัสดี ? พอดีผมลงจากนี่ไม่ได้ จะทิ้งตะกร้านี่ก็ไม่ได้ด้วย…พอจะช่วยหน่อยได้ไหมครับ? ~ ”

"ให้จริงเหรอ!? ใจดีจัง! ขอบคุณนะ!"

ชาร์ล็อตรับคุกกี้ไว้และกินมันทันที เด็กวัยกำลังโตค่อนข้างหิวโหยพอดู

"งั้นพวกเรากลับ...เออ เรียกว่าอะไรนะ อา....'โรงเรียน'? นั่นแหละๆ เอาเป็นว่ากลับก่อนฟ้าจะมืดกันเถอะ!"

"เอ๋!?...เสียดายอะ"

หากเธอพาฝาแฝดมาด้วย คงได้รางวัลไปแล้ว แต่แค่ตะกร้าเดียวก็ตึงมือขนาดนี้คงต้องยอมแพ้

"แล้วสมมุตินะ สมมุติว่าเราทำตะกร้าหล่น ของข้างในเสียหายจะเป็นอะไรมั้ย?"

ชาร์ล็อตเดินไปสำรวจตะกร้าที่ว่า เอียงซ้ายเอียงขวาอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะหันมาบอกอีกฝ่ายด้วยเสียงดังฟังชัด

“ไม่ไหวอะ!”

พูดด้วยความสัตย์จริง แขนลีบๆแบบนี้ยกอะไรไม่ได้มากนัก

“แต่ถ้าอันเดียวก็พอได้อยู่นะ”

เธอลองใช้แรงแขนทั้งสองยกหนึ่งในตะกร้าขึ้นมา

เด็กสาวหัวเราะชอบใจกับคำว่ารุ่นน้องที่น่ารักพอควร ถึงได้มีแรงพอจะช่วยเหลืออีกฝ่ายได้

“ได้สิๆ! ให้ยกอะไรดีล่ะรุ่นพี่ที่เคารพ!”

เด็กสาวกางมือออกสองข้างเป็นการบอกว่าพร้อมสุดๆ

“เอ๋~? ก็ชอบล่ะมั้ง เราชอบท้องฟ้าตอนกลางคืนมากกว่า”

เด็กสาวเหมือนจะลังเลแต่ก็ตอบว่าชอบออกไป

“ก็นะ เทียบกับซุปมะเขือเทศของที่นี่เราก็ชอบซุปมะเขือเทศมากกว่าอยู่ดี กลางคืนน่ะอันตรายจะตายไป ว่าไหม?”

"เราชาร์ล็อต!"

"รุ่นพี่ทาเลียสที่น่าเคารพมีอะไรให้ช่วยงั้นเหรอ?"

เด็กสาวกล่าวอย่างซื่อตรง ดูจะชอบชื่อแปลกๆของอีกฝ่ายเสียด้วย แถมยังกระตือรือร้นที่จะทำตามคำขออีก

"เวทมนตร์นี่สุดยอดไปเลยเนอะ"

เพราะไม่มีท้องฟ้าที่ไหนเหมือนมากิเรอา แม้จะมองท้องฟ้าด้วยความชอบใจแต่สุดท้ายก็เอนคอลงมามองคู่สนทนา

"ซินเดอชอบท้องฟ้ารึเปล่า?"

"ฮุๆ งั้นเหรอ? ไว้คราวหน้าจะทำอีกนะ"

คำตอบนั้นน่ายินดีเมื่อได้ฟังชาร์ล็อตก็อดที่จะภูมิใจไม่ได้ ทั้งยังขำกับสิ่งที่ซินเดอพูดต่อ

"ฮะฮะๆๆ! ไม่สลบหรอกน่า! เราแข็งแรงดีจะตาย! มาดูท้องฟ้าต่างหาก! ท้องฟ้าน่ะ!"

ชาร์ล็อตชี้ขึ้นไปเหนือหัวของตน ชี้ท้องฟ้าที่เสมือนมีอะไรสักอย่างครอบไว้

อยู่ดีๆทิวทัศน์ตรงหน้าก็ถูกบดบัง และมีใบหน้ายิ้มแย้มเข้ามาแทน

"ท้องฟ้าเปลี่ยนสีแล้ว"

เด็กสาวดีดตัวลุกขึ้นนั่ง พร้อมเงยหน้ามองบุคคลแปลกหน้าที่อาจเป็นเพื่อนใหม่กันได้ และพอเดาได้จากชุดว่าอีกฝ่ายอยู่ในชั้นปีที่สูงกว่าเธอ

"รุ่นพี่เหรอ?....ใครอะ?"

"ยินดีที่ได้รู้จักซินเดอ! เราชาร์ล็อต!"

เด็กสาวกล่าวอย่างร่าเริงขณะปัดเศษฝุ่นออกจากเสื้อผ้า

"ตอนแรกนึกว่าเป็นพี่เราเลยกะจะหลอกให้ตกใจเล่นสักหน่อย...เป็นไง? ตกใจมั้ย?"

ชาร์ล็อตดูจะภูมิใจกับสิ่งที่ทำ ทั้งยังถามความคิดเห็นน่าระรื่น

ได้ยินเสียงคนเดินมาก็คิดในใจว่าคงเป็นฝาแฝดของตนจึงหวังจะแกล้งให้ตกใจเล่นเสียหน่อย

”แฮร่!“

ร่างที่นอนนิ่งอยู่ๆก็เด้งขึ้นในท่าสะพานโค้งพร้อมร้องแฮร่แล้วแลบลิ้นใส่ส่งท้าย

”อ้าว ใครอะ?“

มองคนแปลกหน้าในท่ากลับหัวด้วยความสงสัยก่อนจะดีดตัวยืนขึ้น

”โทษทีนะ นึกว่าคนรู้จัก”

ยิ้มร่าแบบไม่รู้สึกผิด

🌼 วันนี้ชาร์ล็อตทำอะไร? 🌼

ชาร์ล็อตนอนอยู่บนพื้นหญ้า เหม่อมองท้องฟ้าของมากิเรอาที่ราวกับรอยร้าว ไม่ใกล้นักมีกำแพงหินเตี้ยๆคั่นอยู่ เป็นสัญลักษณ์ว่า 'ห้าม' ก้าวออกไป

แม้จะถูกมองเป็นเด็กโง่แต่เธอก็ไม่ได้โง่บริสุทธิ์ ชาร์ลบอกไว้หลายครั้งแล้วว่าห้ามออกไป เพราะฉะนั้นวันนี้เธอแค่มาดูท้องฟ้าเท่านั้น

"เหมือนที่โบสถ์เลยแหะ"

โดยเฉพาะลวดลายของรอยร้าว

"วันนี้ก็เป็นสีฟ้า...น่าเบื่อจัง"

Magi✦lair
‪@mgr-commu.bsky.social‬
#Mgr_commu #Mgr_Moonsetss1

🌕🌗🌑
เสียงของเหล่าเด็กน้อยอื้ออึงอย่างตื่นเต้น พวกเขาถูกเรียกให้มารวมตัวที่ห้องโถง เมื่อมากันครบแล้วประตูก็ปิดลง

"จากนี้ไปจะเป็นการเริ่มพิธี"
บุรุษผมสีดำยาวกล่าวด้วยเสียงเรียบนิ่ง
"จงฟังสิ่งที่ข้าพูดไว้ให้ดี"

· ── ᛟ ── ·

ขอให้ช่วงเวลาแห่งจุดเปลี่ยนนี้ตราตรึงในความทรงจำ
🌕🌗🌑

(ขอบคุณสำหรับโรลและโบว์ใหม่เช่นกันค่า เดี๋ยวคราวหน้ามาเกาะแกะเน่ซังใหม่—)

เสียงเด็กแฝดกรีดร้องโหยหวน

(โหดร้าย😭)

"จะรอนะ..."

ทั้งชาร์ลและชาร์ล็อตต่างก็เงยหน้าขึ้นมามองรูเอลแล้วยิ้มในพิมพ์เดียวกันให้ ดูจะประทับใจในตัวเมดสาวผมแดงไม่น้อย

"พี่สาวก็อย่าลืมกินข้าวล่ะ"

(อ้าว แง ใครทุบลิงค์หนู)

ได้โปรดอย่ามองแบบนั้น มันลำบากใจแท้...รีบแบ่งกันยัดคุกกี้เข้าปากให้หมดก่อนดีกว่า ของหวานหายาก

ชาร์ลทำสีหน้างุนงงเล็กน้อยเพราะไม่ได้ถูกลูบหัวมานาน แต่พอตั้งสติได้ก็ยิ้มกว้างออกมา ตอนยิ้มดูคล้ายกับชาร์ล็อตในยามปกติ

“จากนี้ก็ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะ“

“ชาร์ล…ชารล็อต ยินดีที่ได้รู้จักนะลูซ”

“เธอเองก็พึ่งมาที่นี่เหรอ?”