Aiden | ❤️=Read |

รอยยิ้มเล็กๆผุดขึ้นมา เอ่ยคำปลอบโยนให้แก่เกลนน์ ผิดที่เขาเองที่หายไปไม่บอกกล่าว แต่พอได้ให้ในสิ่งที่ไอเดนอยากจะให้แก่เกลนน์เขาก็สุขใจแล้ว

“เจ้ามีความสุขหรือเปล่า?” เขาถามด้วยรอยยิ้มเล็กๆ

“ข้าดีใจนะ…ที่เจ้ารับของพวกนี้ แล้วเจ้าเองก็รู้สึกแบบเดียวกันกับข้า ”

...ดีใจจนหัวใจแทบระเบิด

...อะไรจะดีไปมากกว่าการให้ของขวัญแก่คนรักกันเล่า

ใบหน้าแสดงออกถึงความจริงจังและมุ่งมั่น และเขาเองก็อยากให้รู้ว่าต่อให้เกลนน์จะงี่เง่าบางคราเขาก็ไม่รำคาญใส่แม้แต่น้อย เขาอยากจะคอยกอด คอยข้ามผ่านวันและคืนไปพร้อมกันไม่ว่าจะมีสิ่งใดเกิดขึ้น

“แต่ข้าก็..ขอโทษที่หายไปทั้งวัน”

“เจ้าคงเหงาแย่เลย”
+

ดวงตากระพริบช้าๆฟังทุกๆอย่างที่เกลนน์ได้กล่าวออกมาทั้งหมด เขาได้เห็นสีหน้าที่มีแววตาที่ปนเปไปด้วยความรู้สึกผิด ทุกๆอย่างที่เกลนน์พูดออกมาแม้จะเป็นเรื่องที่เข้าใจผิดสักหน่อย แต่ไอเดนก็ไม่ถือโทษหรือต่อว่าแม้แต่น้อย อีกทั้งไอเดนยังกุมมือของเกลนน์เอาไว้อย่างเบามือ จ้องมองใบหน้าคนตรงหน้า แววตาสีมรกตดูจะสว่างไสวเล็กน้อย

“ไม่มีใครเหมาะไปมากกว่าเจ้าแล้ว”

“ข้าอยากอยู่กับเจ้า”

+

" ข้ายินดีรับไว้ "

" ทุกอย่างที่เจ้าให้แก่ข้าก็เหมือนของขวัญพิเศษ.. "

ฝ่ามือหนาข้างนึงเอื้อมไปรับดอกไม้จากมือเรียวบาง ใบหน้าของไอเดนเองก็ค่อยๆขยับไปช้าๆ เพื่อที่จะประทับรอยจูบลงบนข้างแก้มของเกลนน์ด้วย

เห็นใบหน้าที่เปี่ยมไปด้วยรอยยิ้มของเกลนน์ ไอเดนเองก็อดดีใจลึกๆภายในใจไม่ได้ ราวกับว่าที่ทำมาทั้งหมดมันไม่ได้สูญเปล่าไป

" ...? "

เขาเห็นเกลนน์ไปหยิบบางอย่างมา เป็นบางอย่างที่ไม่ว่าจะเป็นสิ่งใดที่เกลนน์ให้ตัวเขาก็จะเก็บไว้เสมอมา

"ดอกกุหลาบ...?"

เกลนน์ก้าวเข้ามาใกล้ ไอเดนมองดูดอกกุหลาบที่มีรอยช้ำเล็กน้อย แต่มันดูเหมือนสิ่งที่ล้ำค่าเหลือเกินสำหรับเขา

+

คราที่ถอนจูบทำให้เขาได้มีเวลาหายใจครู่นึง แต่ไม่ทันไรก็ถูกจุมพิตอีกคราไอเดนเองก็ไม่แม้แต่จะผลักไสออกได้เพียงแต่โอบกอดเอาไว้ เวลานานมากขึ้นไอเดนก็ผละจูบออกมาเอง

“ รับเจ้ากล่องนี้ไปก่อนเถอะ..”

ไอเดนยื่นกล่องเล็กให้แก่เกลนน์ ใบหน้าหันไปมองทางอื่นราวกับกำลังหลบสีหน้าของตัวเองที่แดงแจ๋ถึงแม้จะไม่สามารถปกปิดได้ก็ตาม

“อีกอย่าง..ตัวข้าเลอะเทอะขนาดนี้ จะเปื้อนเจ้าเปล่าๆ”

“เกลนน์-”

ดวงตาเบิกโพลงขึ้นโดยไม่ทันตั้งตัว เผยให้เห็นชัดถึงความตกตะลึง
เมื่อริมฝีปากอีกฝ่ายจุมพิตไม่ให้ได้ตั้งหลักก่อนความตกใจฉายชัดในแววตา

แขนทั้งสองข้างของเขาค่อยๆโอบกอดคนตรงหน้าเอาไว้ในมือเองก็ยังคงถือกล่องเล็กๆเอาไว้แน่นไม่ให้ร่วงหล่น
ความหนาวเหน็บที่เดินทางเป็นเวลานาน ในตอนนี้ร่างกายค่อยๆอบอุ่นขึ้น ไม่แน่ใจว่าเพราะเข้ามาในบ้านหรือเพราะคนตรงหน้ากอดให้อุ่นขึ้น

+

แหวนข้างในฉายแสงวิบวับเล็กน้อยเป็นของที่ก็ไม่ได้หาได้ง่ายๆ หากไม่ทุ่มไปกับการทำภารกิจเก็บหอมรอมริบมาแทบหลายสัปดาห์

“ แต่ข้า…อยากจะอยู่ร่วมกับเจ้า เกลนน์… ”

คำขอจากหนุ่มนักธนูได้หลุดออกจากปากมา ทั้งยังยื่นกล่องเล็กๆให้แก่เกลนน์อีกด้วย

“ อืม… ข้าคิดว่าเจ้าคงจะอยากเห็นน่ะ ”

“ อีกทั้ง… ”

ประโยคนั้นถูกทิ้งเอาไว้ จังหวะหัวใจเต้นระรัวจนน่าตกใจ แค่เพียงจะพูดบางอย่างและยื่นของให้ได้รับไว้ก็รู้สึกเขินจวนจะแย่ มือซ้ายค่อยๆเปิดกล่องเล็กนั่นช้าๆ จนเผยให้เห็นสิ่งที่อยู่ข้างใน

“ ข้าไม่รู้ว่าเร็วเกินไปหรือไม่…ที่จะพูดแบบนี้… ”

+

เมื่อกลีบดอกแดงแผ่ซ่านไปทั้งหมด มันช่างดูงดงามดุจดั่งเรื่องเล่าในวันวาน เขาเผยรอยยิ้มเล็กๆขึ้นมาบนริมฝีปากอย่างไม่รู้ตัว

…กระนั้นก็ยังมีสิ่งที่สำคัญยิ่งกว่า…
บางอย่างที่เขาตั้งใจเตรียมไว้ด้วยหัวใจทั้งดวง

มือขวาล้วงเข้าไปในกระเป๋าช่องมิติ ก่อนจะหยิบกล่องเล็กสีขาวสะอาดบริสุทธิ์ออกมา รูปลักษณ์เรียบง่ายไม่สะดุดตา ทว่าในสายตาของเขามันกลับเปล่งประกายยิ่งกว่าแสงใด

+

มือไม้ของเขาจะขยับไปเปิดกระเป๋ามิติอีกคราแต่หากรีบร้อนไปอาจไม่ดี จึงไม่คว้าสิ่งใดออกมาอีกจนกว่าจะมั่นใจกับสิ่งที่เขาได้ให้ไปแก่คนที่เขารัก

" ข้าทำให้เจ้ารอนานเลยสินะ "

เขากล่าวด้วยน้ำเสียงที่เริ่มเบาลง ตอนนี้ถ้าเป็นไปได้เขาอยากจะกอดอีกฝ่ายไว้แน่นๆ แต่หากว่าทั้งตัวเขาดูมอมแมมไม่ต่างจากผ่านดันเจี้ยนมาสักเท่าไหร่นี่สิ

" ลองดูเจ้ากุหลาบนั่นสิ "

มือขวาชี้ไปที่ดอกไม้ที่เกลนน์ถือเอาไว้

หนุ่มนักธนูเบิกตากว้างเพียงไม่ทันไรก็ถูกคว้าแขนเข้าไปข้างในตัวบ้าน คำถามเริ่มพุ่งตรงมาหาตัวเขาทันที แต่แววตากลับจ้องที่ดอกไม้อย่างไม่วางตาราวกับกำลังรออะไรสักอย่าง

...มันกำลังเปลี่ยนสี...

ลึกภายในใจกำลังเต้นรัวคาดหวังให้มันชะโลมสีแดงฉานไปทั่วตัวดอกไม้ แต่ก็ชะงักครู่นึงก่อนจะเงยหน้ามองเกลนน์ขึ้นมา

" ข้า..ไปเก็บดอกกุหลาบมาน่ะ "

" อีกทั้ง..ข้ายังตกจู๊ดมาด้วย ก็เลยเป็นเช่นนี้ "

+

" ข้า..ขอโทษที่ข้ามาเสียป่านนี้..."

แววตาฉายแววดูเศร้าซึมหน่อยๆ หยิบบางอย่างที่ดูเหมือนดอกกุหลาบออกมา ก่อนจะยื่นมันให้แก่เกลนน์ ซึ่งแน่นอนว่าในช่วงวันเช่นนี้จะเป็นสิ่งใดไปได้ นอกเสียจาก 'กุหลาบเลือดขาวหิมะ'

" ข้า..ไปตามหาเจ้าสิ่งนี้มา.. "

" ให้แก่เจ้า ... "

น้ำเสียงของไอเดนสั่นคลอ ชักไม่แน่ใจว่านั่นมาจากความรู้สึกผิดหรือเพราะความหนาวกันแน่

เสียงประตูค่อยๆถูกเปิดขึ้น เห็นอีกคนยืนอยู่ข้างในบ้านก็โล่งใจที่เขามาได้ทันเวลาพอดี ค

...หรืออาจจะช้าไปมากๆ

" ข้า...- แค่กๆ.."

ยังไม่ทันได้พูดอะไรมากนัก ลมหายใจก็ติดขัดจนไอออกมารวมถึงความเหนื่อยที่วิ่งแทบตายจนมาถึงที่แห่งนี้ด้วย

ฝ่ามือคว้าบางอย่างในกระเป๋าช่องมิติอย่างเฉื่อยช้าพร้อมกับเอ่ยคำพูดไปด้วย

+

เท้ายังคงวิ่งต่อไปจนกระทั่งไปถึงบ้านของเกลนน์ ฝ่ามือเองก็สั่นเล็กน้อยด้วยความเหนื่อยหอบ

*ก็อกๆ*

เสียงเคาะประตูดังขึ้น ไอเดนนั้นหวังว่าอีกฝ่ายนั้นจะยังอยู่ที่บ้าน

“ คราหลังข้าคงไม่ซ้อนจู๊ดกับลิเธียอีกต่อไป…”

ไอเดนเอ่ยส่ายหน้าไปมา การขี่จู๊ดของลิเธียนั้นไวเกินกว่ามนุษย์อย่างเขาจะเกาะให้แน่นได้ นั่นคงไม่แปลกหากจะมีคนตกจู๊ดบ่อยๆอย่างเขาเอง

พลันนึกได้ว่าเขาจะทำอะไร ก็เริ่มสาวเท้าอย่างรวดเร็วไปทางบ้านของเกลนน์ด้วยทันที แม้จะมีช่วงที่เกือบเสียหลักล้มบ้างก็ตามที
ลมหายใจติดขัดเพราะอากาศหนาว แต่ไม่ได้ทำให้ความตั้งใจของไอเดนนั้นต้องหยุดชะงัก

+

#SnowBloom_Roses_WyH (/w @glenn-wyh.bsky.social )

ยามพระอาทิตย์ใกล้ตกดิน ความหนาวเหน็บของฤดูกาลที่น้อยคนจะหลงใหล สิ่งปลูกสร้างถูกทับถมด้วยหิมะสีขาวบริสุทธิ์ ตัวของไอเดนนั้นถูกพามาส่งที่กิลด์นักผจญภัยอย่างปลอดภัย

ร่างกายของไอเดนมีรอยฟกช้ำตามใบหน้าและแขนทั้งสองเล็กน้อย เหตุเกิดจากการไปเก็บ ‘กุหลาบขาวเลือดหิมะ’ พร้อมกับสมาชิกอีก2คนอย่างฟีอัสกับลิเธีย

+

(🔥)

ทีฟาชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะยื่นมือรับผืนผ้านั้นมาอย่างระมัดระวัง เธอเริ่มนําผ้ามาผูกไว้บริเวณคออย่างหลวมๆ ก่อนที่ความอบอุ่นจะเริ่มแผ่เข้ามาสู่ร่ายกายอย่างช้าๆ

ใจที่สั่นไหวนั้นเริ่มสงบลง เธอยืนนิ่งเงียบ ราวกับจะซึมซับไออุ่นนั้นไว้ให้ลึกที่สุด

“ข…ขอบคุณมากนะ”

เธอเอ่ยเสียงเบาภายใต้ผ้าพันคอที่คลุมขึ้นมาจนถึงแก้ม

‘มีกลิ่นของเอตวลจางๆด้วย…ไม่สิ! น่าอายแย่เลยถ้าถูกรู้เข้า’

สายตาหรี่มองนักดาบเพียงชั่วครู่ ลมหายใจถอนออกอย่างช้าๆราวกับเหมือนได้ปลดปล่อยความโกรธของตัวเองออกไป ก่อนกล่าวบางอย่างออกมา

“ อย่าได้คิดมายุ่มย่ามอีก ”

“ ไม่เช่นนั้น เจ้าได้เลือดตกยางออกกว่านี้แน่ ”

“ ไร้ความสามารถเหลือเกินนะ.. ”

“ อย่าได้หวังคนช่วยเลย ”

ทั้งสองมือปล่อยร่างนักดาบไป แต่ไม่ได้จบแค่นั้น หมัดของไอเดนข้างถนัดขวาเหวี่ยงซัดเข้าที่หน้าท้องของอีกฝ่ายอย่างรุนแรงเป็นครั้งสุดท้าย หวังทำให้หายใจสะดุดแล้วสิ้นแรง

หากยังไม่ล้มหรือหยุดปากพล่อยก็ถือว่าอึดใช้ได้เลยทีเดียว…

+

มือหนาของไอเดนยังคงล็อคคนเบื้องล่างกดตรึงไว้กับพื้นอย่างแน่นหนา แม้มันจะดิ้นต่อแค่ไหนก็ตามที อย่างไรซะก็ไม่มีทางหลุดจากแรงกดไปได้แน่ๆ เพียงแต่นักดาบนี่ก็ยังไม่หยุดพล่ามเสียทีเนี่ยสิ ภายในหัวนึกคิดวิธีง่ายๆแต่ได้ผลไวขึ้นมาได้อย่างนึง…

ร่างกายผละลุกออกจากนักดาบ แต่มือทั้งสองข้างของไอเดนก็ฉุดมันขึ้นมายืนตามๆกัน แววตาฉายแววเดือด เอ่ยน้ำเสียงแข็งกร้าวอีกครั้ง

+

สายตาเย็นวาบเหลือบมองอีกสองคนที่มากับเจ้านักดาบนี่ หากใครหน้าไหนเงื้อมมือเข้ามา เกรงว่าก็คงจะจบเหมือนกับไอนักดาบนี่ก็เป็นได้

ใช้กายทับนักดาบเอาไว้ไม่ให้ลุกขึ้นมา และเริ่มต่อยซ้ำอีกครา

“ ข้ากล้า ”

“ กล้ากว่าเจ้าก็แล้วกัน ”

สิ้นเสียงแข็งกร้าว มือหนาทั้งสองก็พยายามล็อคแขนนักดาบปากดีเอาไว้ ราวกับจะทำให้อีกฝ่ายแค่อ่อนแรงจนไม่กล้าหือต่อ กระนั้นก็มีแรงบีบผสมปนไปด้วย ไม่กะให้อีกฝ่ายนั้นปีกกล้าขาแข็งอีกต่อไป

+

หมัดของอีกฝ่ายพุ่งเข้าใส่ใบหน้าไอเดนเต็มเปา แรงต่อยที่ส่งมาทำเอาร่างไอเดนนั้นโซเซหน่อยๆ ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะเดือดดาลไม่ใช่เล่นทีเดียว และดูท่าว่าคงจะไม่จบง่ายๆเป็นแน่

มือขวากำหมัดไว้แน่น ร่างกายขยับไปตามอารมณ์ที่พุ่งพล่านพร้อมที่จะสยบอีกฝั่ง ร่างไอเดนพุ่งเข้าประชิดนักดาบนั่น หมัดเองก็ไหวตามแรงพุ่งเข้าซัดหน้านักดาบไปอีกรอบ ไม่ทันให้อีกฝั่งได้พักก็ใช้แรงกายชนให้ร่างนักดาบล้มลงกับพื้น

+

(เปิดก่อนได้เปรียบ😔)

ทั้งนี้นักดาบแปลกหน้ายังมิวายพูดมากความจนหนวกหูสำหรับไอเดน แววตาไม่ยักจะมองอีกสองคนที่เหลือ นอกเสียจากเจ้าตัวพูดมากนี่

" รนหาที่เองนะ "

สิ้นสุดประโยค ก็เหมือนเส้นสติขาดไม่จำเป็นต้องหาเหตุผลมารองรับให้ตัวเองต้องหยุดอีกต่อไป

มือที่เคยบีบแขนบุคคลพูดมาก เริ่มบิดแขนมันช้าๆและรุนแรงขึ้น หวังให้หยุดคว้าแขนเกลนน์ซะ

...นี่คือการเตือนโดยไร้คำพูด...

ฝั่งใดฝั่งนึงต้องนองเลือดไปข้าง

ไม่ทันได้ไปไหนไกล ก็หยุดชะงักเพราะคนแปลกหน้านั้นคว้าแขนของเกลนน์เอาไว้ ทำเอาคิ้วไอเดนกระตุกเล็กน้อย ไอเดนต้องปล่อยมือที่เคยคว้าที่จะพาเกลนน์เดินหนี มาจับแขนคนแปลกหน้าที่รั้งเกลนน์เอาไว้

ฝ่ามือหนาของไอเดนบีบแขนนักดาบนั่นแรงขึ้นเป็นสัญญาณบอกให้ปล่อย

" ... "

ไอเดนไม่จำเป็นต้องพูดอะไรให้มากความเลย แค่ประโยคเดียวเขาก็รับรู้เลยว่า เจ้าคนตรงหน้าไม่ได้มาดีอย่างแน่นอน

+

การวิวาทในที่เปิดแบบนี้ไม่สมกับเป็นไอเดนเอาเสียเลย อีกทั้งอีกฝั่งยังมาหลายคน มีแต่จะเสียเปรียบเอาด้วย แต่กระนั้นความรู้สึกที่ได้ต่อยปากบุคคลที่เหมือนผีเจาะปากมาพูด ก็เป็นความรู้สึกที่ดีไม่น้อย...

ยังไงซะ ตอนนี้ถ้าเดินหนีออกมาก่อนคงจะไม่เป็นไรหรอกกระมัง ?

" รีบไปกันเถอะ เกลนน์... "

ว่าแล้วไอเดนก็รีบคว้ามือเรียวคนรักเอาไว้แล้วรีบเดินออกจากที่ตรงนี้ทันที

[TW : Violence ใช้ความรุนแรง ]

ตัวเขาค่อยๆลุกขึ้นยืน ขยับขาเล็กน้อยไปยืนข้างหน้าเกลนน์ ราวกับเป็นโล่บังให้แก่คนข้างหลังเอาไว้

แววตาฉายความเดือดดาลกับกลุ่มคนตรงหน้า ไม่พูดสิ่งใดต่อ

กำปั้นมือข้างขวาก็พุ่งเข้าไปชกเข้าที่ใบหน้านักดาบของกลุ่มโดยไม่มีการออมแรงแต่อย่างใด

" ดีแต่ปากเช่นนี้ "

" คงไม่มีใครแต่งกับเจ้าล่ะมัง "

น้ำเสียงเขาดูแข็งขึ้น ใบหน้ายังคงเรียบนิ่ง

+