Maria🔥

ภาพหมู่จากกิจกรรม🥬🍎🥖
ขอบคุณเด็กๆ และคุณเมดทั้ง 62 คนที่มาช่วยกันขนของ!

🎗️ ไม่มีอะไรหล่นแตก งานส่วนนี้เรียบร้อยดี
🌻 ทุกคน...*ซึ้ง* เยี่ยมไปเลย! ขอบคุณที่มาช่วยกันน้า!
🪵 บนหัวนายนั่นมันอะไรน่ะ *ขำ*

· ── ᛟ ── ·

(คนเยอะกว่าที่คิดไว้เยอะเลย?! ดีใจที่มาร่วมกิจกรรม! แล้วเจอกันใหม่โอกาสหน้า ขอบคุณมากค่า😭✨)

#Mgr_commu #Mgr_summerss1 #Mgr_minievent
🥬🍎🥖

"...อ๊ะ!"
"อืม...."

//เหมือนจะตื่น แต่ก็กลับมาหลับอีก

//ตกปลา
//ปลาไม่กินเบ็ดเลย...
//สัปหงก หลับ...

ปรกติมาเรียไม่เคยเอางานอดิเรกนี้มาบอกให้ใครฟังเลย ไม่เคยคิดว่าจะมีคนชอบอะไรที่เธอวาดขึ้นมาแบบนี้

...ดีใจแฮะ
ดีใจมากๆ เลยล่ะ...!

"อื้อ! ได้จริงๆ ใช่มั้ย?!"

"ส-ส่วนใหญ่จะเป็นพวกบ้านเรือนน่ะค่ะ... กับ เอ่อ... อื่นๆ?"

เธอยื่นเล่มของเธอให้แบบอายๆ
เมื่อไซม่อนลองเปิดดู จะพบว่ามีพวกวิวกว้างๆ และมักมีปราสาท หอคอย บ้านเรือน อยู่ในนั้น กับพวกชุดเกราะ บางทีก็ดาบ บางทีก็อัศวินทั้งตัว
ดูเหมือนเธอจะชอบอัศวินเอามากๆ

เธอไม่ได้วาดเก่งกาจอะไร แต่คุณรู้สึกได้ว่าความใจรักของเธอเป็นของจริง

+

และหลังจากเห็นภาพวาดต่างๆ ที่ไซม่อนวาดไว้ เธอก็ปิดมันลง ทำหน้าเขินๆ นิดหนึ่ง...

...แล้วหยิบสมุดหน้าตาคล้ายๆ กันออกมาจากกระเป๋าห้อยข้างเอว กับแท่งถ่านห่อผ้าสำหรับเขียน ที่ผูกไว้ด้วยกันกับสมุด

"...ช-ชอบวาดภาพเหรอคะ? ไม่นึกว่า... จะมีคนอื่นชอบเหมือนกันด้วย..."
เธอดูเขินๆ แต่ดีใจจนแดงไปถึงหู

"มาหาที่ตกปลาดีๆ ค่ะ... ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว อยากจะสนุกกับหน้าร้อนให้สมกับที่ไม่ค่อยได้ทำมาก่อนน่ะ"

เธอพยักหน้ารับคำ แล้วเริ่มเดินมองหา เริ่มจากจุดที่ตกลงมา
หยิบได้ไม้ยาวๆ หนึ่งอันและเริ่มเขี่ยๆ เปิดทางมองหาอะไรที่ดูเหลี่ยมๆ ตัดกับธรรมชาติรอบด้าน

ซึ่งไม่นานก็พบมันวางอยู่ในพุ่มหญ้า ฝุ่นติดนิดหน่อย แต่ไม่บุบสลายอะไร
"เอ อันนี้รึเปล่านะ?"

ด้วยความไม่ได้คิดอะไร เธอเลยเผลอเปิดดู

+

เสียงความคิดหลายๆ อย่าง ตีกันอยู่ในหัว ทั้งอดีต ปัจจุบัน และอนาคต
อยากจะพูดต่อ อยากจะถามอีก อยากจะเอาอารมณ์เหล่านี้ปล่อยออกมา

แต่กระนั้น การที่จะดันทุรังและรบกวนอาจารย์ต่อก็คงไม่ดี

...ไม่มีหนทางที่ถูกสร้างมาที่พอดีตัวกับเราหรอก
...มีแต่ต้องเดินเอง หาทางเองเท่านั้น

เธอสูดหายใจเข้า ออก สงบใจลง และถอนสายบัวลา
"...ถ้างั้นก็ ในอีกสามปีต่อจากนี้ ก็ขอรบกวนด้วยค่ะ"

คำพูดนี้ดึงความทรงจำของมาเรียที่ไม่อยากนึกถึงขึ้นมา...

...พี่ชายที่เก่งกล้าสามารถ
...นักดาบที่เข้าต่อสู้กับอธรรม
...ธงที่ขาดวิ่น
...ซากศพกองพะเนินบนรถไม้ที่ถูกเข็นมา
...ดาบที่ยังถูกกำไว้ในกำมือไม่ยอมปล่อย

...คนที่ถูกทิ้งเอาไว้ข้างหลัง

'ก็ดาบอย่างเดียว... มันไม่พอนี่นา...!'

มาเรียพูดเบาๆ สายตามองต่ำลงพื้น มือกำด้ามดาบแน่นขึ้น
เธอเองก็ไม่รู้จะพูดอะไรต่อได้เหมือนกัน...

"...ม-ไม่ได้เหรอคะ?"

เธอตัวหด หน้าตาเหมือนเด็กโดนดุ

"อ่า มาเรียค่ะ ปีหนึ่ง"
ด้วยความเคยชินจากที่บ้าน เธอจับปลายกระโปรงด้วยสองมือ ถอนสายบัวเรียบร้อย
เธอดูเหมือนสาวน้อยธรรมดาๆ พิเศษหน่อยตรงที่มีดาบอันหนึ่งห้อยเอวมาด้วย
"ได้ค่ะ สมุดสินะ... น่าชื่นชมจริงๆ แม้แต่นอกเวลาก็ยังขยันเรียน!" เข้าใจว่าเป็นหนังสือเรียนแน่ๆ

"กะว่าจะกำไว้พร้อมกันกับดาบเลยค่ะ แบบนี้--”
มาเรียทำท่าถือดาบโดยกำคทาไว้ด้วยที่ด้ามดาบเหมือนมัดติดกัน
"--น่าจะใข้ดาบไปด้วย ถือคทาไปด้วยได้?"

"เอ่อ... ชอบ...?"
มาเรียเองก็ไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้มาก่อน แต่ก็พยายามกลั่นกรองความคิดออกมา

"อะไรที่รุนแรงและรวดเร็ว... ทรงพลัง..."
"ลม? เอ่อ ไม่สิ ไฟกระมังคะ?"

เธอลูบคางใช้ความคิด แล้วพยายามสรุปเป็นคำตอบออกมาให้อีกฝ่ายฟัง

"ถึงจะอย่างนั้นก็เถอะค่ะ! สิ่งที่อาจารย์รู้ สอนชั้นหน่อย... ได้มั้ยคะ?!"
เธอกำหมัดแน่น สายตาเป็นประกาย
"ถ้าเป็นอย่างอาจารย์เทเรซิก้าได้แล้วล่ะก็ ก็คงไม่ต้องกลัวใครอีก!"

"ค่ะ!"
เธอตอบ แต่หลังจากอ้ำอึ้งไปพักหนึ่งก็พูดเติมต่ออีกหน่อย

"...คือ ยังไงดีล่ะ? ให้คนไม่ดีกลัวชั้นจนไม่กล้าทำอะไรน่ะค่ะ แต่คนดีๆ เห็นเป็นที่พึ่ง ช่วยเหลือได้ อะไรแบบนั้น...?"

พอเริ่มถูกถามเยอะๆ เข้าก็จะเริ่มอธิบายไม่ถูกขึ้นมา
เธอเริ่มประหม่ามากขึ้น อาการออกอย่างเห็นได้ชัด

ถึงจะรู้สึกว่ามันน่าจะเจ็บ แต่เธอก็ไม่ได้มีวิชาพบาบาลอะไรจะช่วยได้ เธอไปก้มดูใกล้ๆ...

"นายน่ะ เป็นอะไรรึเปล่า--"

ก่อนจะเห็นผ้าระบุชั้นปี
โทนเสียงเธอเปลี่ยนทันควัน

"--รุ่นพี่?"

เธอรับคำถามนั้นมาพิจารณาอย่างจริงจัง

ถ้าเป็นคนคนนี้... เธอน่าจะเข้าใจ
เธอน่าจะไม่หัวเราะเยาะเป้าหมายของฉัน
คงไม่คิดว่าเป็นความฝันของเด็กสาวโง่ๆ

"สิ่งที่ชั้นต้องการน่ะ....!"

เธอรับคำถามนั้นมาพิจารณาอย่างจริงจัง

ถ้าเป็นคนคนนี้... เธอน่าจะเข้าใจ
เธอน่าจะไม่หัวเราะเยาะเป้าหมายของฉัน
คงไม่คิดว่าเป็นความฝันของเด็กสาวโง่ๆ

"สิ่งที่ชั้นต้องการน่ะ....!"

"ถ้าเป็นอย่างนั้นก็แล้วไป ระวังตัวด้วยนะอย่าให้ตก--"

แต่เธอได้ยินเสียงไม้ลั่น ดูท่าทางไม่น่าปลอดภัย เลยรีบเตือนออกไป

"ระวังนะ กิ่งไม้นั่น--!"

🪶
“ฮึ… ฮึ่ม… อะแฮ่ม” อาจารย์ที่เป็นเด็กสาวตัวเล็กกว่าคุณกระแอมพลางเอาหลังมือถูจมูกกลบเกลื่อน ดูท่าจะปลื้มกับคำชมที่ได้มาอยู่ไม่น้อย

“งั้นรึ… ถ้าอย่างนั้น จะรับฟังอย่างจริงจัง”

เทเรซิก้านั่งลง หยิบพายแอปเปิ้ลออกมาตัดแล้วเอาเข้าปาก

ดวงตาเหยี่ยวมองดาบใหญ่ที่ห้อยอยู่ข้างเอวของคนตรงหน้า
แล้วจึงเริ่มถาม

มีเด็กสาวผมทองยืนอยู่ข้างล่างต้นไม้ เธอมองขึ้นมาข้างบน หน้าตาเหมือนจะเป็นห่วง
เธอชั่งใจอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะตัดสินใจพูดออกไป

"เฮ้ นายคนนั้นน่ะ ติดอยู่บนนั้นเหรอ? ลงเองได้รึเปล่า ให้ช่วยมั้ย?"

ดูจากริบบิ้น ดูเหมือนจะเป็นเด็กปีหนึ่ง

"ก็แปลว่าต้องลงแรงกันหน่อยไง"

มาเรียทำท่าเบ่งกล้ามละตบบ่าแปะๆ

"แอปเปิ้ลสุกงอม แป้งสาลีบดใหม่ ปลาตัวใหญ่ในท้องน้ำ... เหลือแค่เราไปเอามันมาทำเท่านั้นเอง! หน้าร้อนน่ะเต็มไปด้วยของดีนะ!"

"แล้วก็... มีคนอื่นที่รู้จักด้วยมั้ยล่ะ? ชวนมาด้วยกันก็ดีนะ"

"ฮื่อ ตกลง" เธอกอดอก "เวลามีเรื่องอะไรก็จะไม่เกรงใจเลยล่ะ"

เธอดุเป็นคนพูดตรงๆ ดังนั้นเธอคิดอย่างไรก็คงจะหมายความอย่างนั้นน่ะแหละ

"อย่างนี้ต้องฉลองแล้วรึเปล่านะ?"

"ได้เป็นหัวหน้าชั้น หลังจากนี้คงต้องเหนื่อยหน่อยนะ" เธอเอาหมัดแย้บๆ ใส่ต้นแขน "มีอะไรให้ช่วยก็บอกล่ะ"

"ลุซ!" เสียงฝีเท้าเดินเร็วๆ มาข้างหลัง "ได้เป็นประธานเหรอ?!"

เป็นมาเรียที่เดินมาหาหลังจากทราบข่าว ดูเธอเองก็ตื่นเต้นไม่แพ้กัน

"งั้นก็ไม่อ้อมค้อมล่ะนะคะ..."

เธอสูดหายใจเตรียมความกล้าที่จะพูด

"ช่วยสอนวิธีที่จะทำให้แข็งแกร่งได้มั้ยคะ?!"
"ชั้น... อยากจะเป็นอย่างอาจารย์! ถึงจะตัวเล็ก แต่ก็แกร่งกล้า ไม่ต้องกลัวกับอะไร สู้ได้กับทุกสิ่งทุกอย่าง... ชั้นอยากจะเป็นคนแบบนั้น!"

เธอกำมือแน่น
ถึงมันจะฟังดูโง่และถือดี แต่การเข้าหาตรงๆ อาจจะเป็นวิธีที่ไปสู้ผลลัพท์ที่ไวที่สุดก็ได้

"อาจารยืเทเรซิก้า!" น่าจะเป็นครั้งแรกที่ทั้งสองคนได้คุยกัน "พายแอปเปิ้ลค่ะ! ทำมาเมื่อสักครู่เลย!"

มาเรียยื่นตะดราให้ด้วยสองมือ พายแอปเปิ้ลสีน้ำตาลทองยังดูอุ่น ส่งกลิ่นหอมฟุ้งในอากาศ

และหลังจากส่งให้ เธอก็พุดต่อ;
"อาจารย์... เก่งมากใช่มั้ยคะ? เรื่องการต่อสู้น่ะ..."

ดูเหมือนว่านี่ไม่ใช่การมาหาเพื่อเอาพายมาให้เฉยๆ แต่มีนัยยะอื่นอยู่

ที่ริมลำน้ำ มีนักเรียนปีต้นคนหนึ่งในชุดแขนสั้นฤดูร้อนเงยหน้ามองเทเรซิก้าที่กำลังลอยตัวอยู่ ในมือของเธอถือพายแอปเปิ้ลอบใหม่อันเล็กมาด้วยในตะกร้าถือ สายตาเป็นประกายระยับอย่างชื่นชม

เธอยังไม่กล้าพูดอะไรออกไป เพราะกลัวว่าจะรบกวนรูทีนปฎิบัติยามเช้าของเทเรซิก้า จึงรออยู่เงียบๆ ให้เธอเสร็จกิจเสียก่อน แต่ก้จ้องมองไม่วางตาไปด้วย...!

(ร...โรลได้มั้ยคะ...?)

#Mgr_commu #Mgr_summerss1

🪶
ในยามเช้าของวันหยุดประจำสัปดาห์ อาจารย์ตัวน้อยร่ายรำอยู่ข้างคูน้ำอย่างเดียวดาย

ฤดูร้อนที่อากาศอบอุ่นตั้งแต่เช้าทำให้ขยับตัวได้คล่องแคล่ว การฝึกซ้อมคนเดียวของวันนี้จึงดำเนินไปอย่างราบรื่น
🪶