⁠✧⁠* 𝕹𝖆𝖓𝖊𝖙𝖙𝖆✧⁠*⁠。(Slow)

"มันไม่ขู่หรอกน่า ฉันยังไม่มีหมาด้วยซ้ำ"

ถึงมันกล้าขู่เธอก็คงไม่ปล่อยมันไว้นานนักหรอก....ใครจะรู้ล่ะ?

ประตูระเบียงเลื่อนปิดลงพร้อมกับเสียงลมที่เงียบไปเพราะถูกปิดกั้นด้วยกระจกใส

นาเนตค้าหันกลับมาที่คู่สนทนาอีกครั้งก่อนจะจัดทรงผมให้เธอที่ยุ่งไปบ้างเพราะแรงลม

"เอาล่ะ เท่านี้พอจะตอบแทนเรื่องขนมได้รึเปล่า?"

"ไม่ต้องห่วง หมาของฉันไม่ขู่คนที่ฉันถูกใจหรอก"

เถอะหัวเราะก่อนจะทำทีเป็นยืดเส้นยืดสายไล่ควาทเหนื่อยล้าที่สะสมมาตลอดวัน

"เย็นแล้ว เข้าข้างในกันมั้ยคุณผู้หญิง"

เธอโคลงศีรษะไปทางประตูระเบียง แม้อากาศเย็นสบายแค่ไหนแต่หากตากลมนานเกินไปก็คงไม่ดี

(คือ คะแนนตกไม่ได้ติดคุก แต่ขอบคุณนะ—)

(อนาคตของฉัน จบสิ้นแล้วอาร์ชี)

(ใช่...)

นาเนตต้าที่โดนอุ้มมาวางทิ้งไว้หน้าประตูยังคงหน้าตามู่ทู่เหมือนอย่างดิม หล่อนจ้องมองลูก้าเขม็งก่อนจะยอมถอนหายใจแล้วคลายคิ้วที่ผูกกันลง

"ก็ได้ อย่าเป็นลมกลางสนามแล้วกัน"

"ไว้เจอกันยัยเด็กไม่รู้ฟัง"

ว่าจบเจ้าหล่อนก็ก้มตัวลงประทับจูบที่สองข้างแก้มของคนตรงหน้าเบา ๆ แล้วยอมถอยกลับไปในที่สุด

(—จบ—)

(ดีแล้วนี่นาจะได้จบเร็ว ๆ !!!)

"ที่มันเหนื่อยเพราะไม่เป็นตัวเองรึเปล่า?"

ฟังคำอธิษฐานของอีกฝ่ายแล้วรู้สึกแปลกชอบกลแต่พอโดนถามกลับเจ้าแมวดำก็ครุ่นคิดมากไม่ต่างกัน

เพราะมีแล้วทุกอย่างจึงไม่ต้องการอะไรที่มีอยู่แล้ว

"ก็คง...อยากได้น้องหมาที่เหมือนเวน่อมสักตัวละมั้ง"

คำขอแสนประหลาดถูกเอ่ยออกมาราวกับเป็นเรื่องปกติ

"หมาป่าตัวใหญ่ ๆ ไม่ก็ตัวที่ฟันคมมาก ๆ เท่จะตายว่ามั้ย!"

(ของหนูคิวที่เท่าไหร่—)

"ฉันออกมาดูบ่อยจะตายไม่เห็นเจอเลย ถ้าอยากให้ฟ้าชอบอีกคงต้องมากับเธอซะละมั้ง"

ผู้เป็นเจ้าของระเบียงกล่าวทั้งรอยยิ้มโดยที่สายตาไม่ได้ปรายไปมองฟ้าเลยแม้แต่น้อย หากแต่จับจ้องไปที่ผู้มาเยือนข้างกายแทน

"แล้ว ถ้าเมื่อกี้ขอพรได้หนึ่งข้อจะขออะไร"

"ห้ามบอกว่าไม่รู้หรือแล้วแต่ฉันนะ"

"อะไรของเธอเนี้ย!!"

"ก็รู้ตัวนี่นาว่าเหนื่อยทำไมถึงคิดว่าตัวเองในสภาพนี้จะทำผลงานได้ดีล่ะ!"

การกระทำของลูก้าทำให้เจ้าหล่อนปรี๊ดแตกอย่างไม่ต้องสงสัย แต่แม้จะเป็นอย่างนั้นนาเนตต้าก็ไม่ได้พยายามดิ้นรนหรือทำอะไรไร้ประโยชน์อย่างการขัดขืน

ถ้าโดนโยนลงพื้นมีหวังหน้าสวย ๆ ของเธอคงช้ำแน่

(ตอนนี้ยังค่ะ แต่อนาคตไม่แน่—)

(รวมคะแนนสามวันของนาเนตต้า ทำไมมันน้อยลงทุกวันเลยล่ะเนตตี้....)

#MockExam_SSA

"เวรเอ้ย อุตส่าห์ทำได้ตั้งเยอะ!!"

นาเนตต้านั่งจ๋อยอยู่หน้าห้องปกครอง กำลังคิดว่าเนียนกรอกชื่อในกระดาษคำตอบของคนที่ได้คะแนนดี ๆ ไปเลยได้มั้ยนะ....

หมา?

คำเรียกนั้นทำเอาคิ้วเลิกขึ้นเล็กน้อยอย่างแปลกใจ เธอควรเจ็บที่กลายเป็นลูกหมารึเปล่าในเมื่อลูกหมาน่ารัก...

"นายกลัว?"

เธอถามพลางเอียงคอเหมือนยัยหนูขี้สงสัย

"โดนวางยาพิษเป็นปกติหรอถึงได้ระแวงของคนอื่นขนาดนั้น"

"ชอบรึเปล่า?"

ถามได้ไม่ทันขาดคำดีผืนฟ้ากว้างก็ได้มอบของขวัญให้แก่ผู้มาเยือนหน้าใหม่

เส้นสายของประกายดาวตกวาดผ่านท้องฟ้า หนึ่งดวง สองดวง สามดวงผ่านมาและผ่านไปว่องไวราวกับไม่เคยมีอยู่

นาเนตต้าทำเพียงมองไม่ได้อธิษฐานอย่างเด็กสาวที่ปราถนาในบางสิ่งเพราะเธอไม่ปราถนาสิ่งใด

"เมื่อกี้อธิษฐานทันรึเปล่าคนสวย"

"เหมือนท้องฟ้าจะชอบเธอนะ"

"ฉันช่วยให้ทางเท้าไม่รกหูรกตาก็ถือว่าช่วยสังคมอยู่นะ"

นาเนตต้ายิ้มอย่างคนภูมิอกภูมิใจแม้จะทำไปเพราะหมั่นไส้ส่วนตัวไม่ได้สนใจสังคมอะไรนั่นเลย

หล่อนมองอมยิ้มที่ถูกยื่นคืนมาแต่ไม่ได้ยื่นมือไปรับซ้ำยังถอยหลังห่างออกไปอีกก้าวหนึ่ง

"เด็กน้อย ผู้ใหญ่ให้ของก็ควรซาบซึ้งหน่อยสิ"

"เป็นน้องเหมียวที่ไม่น่ารักเลยนะ"

หญิงสาวสถาปนาตัวเองเป็นพี่ตามใจตัวเอง

"ขี่ม้าน่ะ"

"หรือที่บอกว่ามีเรื่องให้ตัดสินใจคือเรื่องสปอนเซอร์กันนะ..."

หญิงสาวครุ่นคิดกับคำทำนายที่ได้มา แม้ว่าการมีสปอนเซอร์เข้าเอาตอนปีสุดท้ายจะช้าไปสักหน่อยเมื่อเทียบกับคนอื่นแต่ก็นับว่าเป็นข่าวดี

"ขอบคุณสำหรับคำทำนายนะคนสวย~ไว้ว่าง ๆ ฉันจะแวะมาเล่นใหม่"

ว่าจบก็ลุกขึ้นพร้อมโหลผักดองที่ซื้อมาก่อนจะหลีกทางให้คนต่อไปได้ถามสิ่งที่สงสัย

(—จบ—)

"ในที่สุดก็เลิกทำตัวเกะกะทางเท้าสักทีนะ"

เธอยิ้มกริ่มอย่างผู้มีชัยก่อนที่อมยิ้มสีสวยจะลงจอดที่กระเป๋าเสื้อของชายหนุ่มตรงหน้า

"ฉันมีอีกเป็นสิบ อันนี้ถือว่าเป็นรางวัลเด็กดีแล้วกันนะ"

"ขอบคุณซะสิ"

นาเนตต้าแสร้งทำเป็นครุ่นคิดแต่สุดท้ายก็เลือกอย่างคนไม่คิดอะไร โดยเลือกจากด้านซ้ายสุด ขวาสุด และใบกลางครบสามใบพอดี

"ขอให้ดีนะ~"

"แมวก็ยืนสองขาได้นะตอนให้ขนม"

"ไหน~เหมียว ๆ อยากได้ขนมรึเปล่าคะ?"

ไม่ว่าเปล่าเจ้าหล่อนยังควักอมยิ้มรสสตอเบอรี่สีชมพูหวานออกมาแกว่งล่อราวกับจะล่อแมว

"เอ้า ยืนเร็ว"

"เห...ทุกวันนี้ฉันใช้แต่เงินคนอื่นไม่เป็นไรหรอก"

เธอกล่าวอย่างขบขัน แม้ที่บ้านจะมีฐานะแต่เจ้าตัวกลับชอบหยิบยืมคนอื่นอยู่เสมอเพราะงกเงินตัวเองเสียยิ่งกว่าอะไร

"อะไรอีกดีล่ะ...."

"แข่งม้าคราวหน้าฉันมีโอกาสชนะมั้ย?"

แม้เธอจะค่อนข้างมั่นใจในฝีมือของตนก็ตาม

นาเนตต้าที่ยืนรออยู่ด้านในถึงกับเผลอหลุดขำออกมาเมื่อเห็นปฏิกิริยาเหมือนลูกหมากลัวโรงพยาบาลของแขกจำกัดเวลา

"มาสิ เวลานี้ดาวกำลังสวยเลยนะ"

เป็นทางเองที่เดินไปจูงมืออีกฝ่ายเข้ามาหลังหาที่วางถุงขนมได้แล้ว

สองเท้าก้าวพาไปยังระเบียงกว้างของห้องเดี่ยวที่มืดสนิททำให้เห็นดาวบนท้องฟ้าชัดเจนพร้อมกับลมเย็นของรัตติกาลที่พัดมา

(เอนดู)

"ขอบคุณค่า~น่ารักเหมือนกันเลยนะทั้งคู่เนี้ย"

มองสองพี่น้องอย่างชื่นชมก่อนจะรับน้ำแข็งใสมาอีกถ้วยหนึ่ง ดูท่างานนี้เธอคงหัวเย็นไปอีกนาน...

"ขอให้ขายดิบขายดีนะ!"

เธอกล่าวอวยพรก่อนจะหลีกทางให้คิวถัดไปหลังจากยืนบังหน้าร้านอยู่นานสองนาน

(คุณไม่มั่นใจเลยอ่ะ55555555)

"ก็จริง"

"ดู ๆ ไปแล้วน้องแมวเหมียวนอนอยู่มุมอับก็เหมาะจริง ๆ นั่นแหละ"

นัยน์ตาคมปลาบมองพินิจคนตรงหน้าตั้งแต่หัวจรดเท้าแล้วหลุดขำเมื่อภาพแมวจรไร้บ้านแวบผ่านเข้ามาในหัว

"โอ๋นะเหมียว ๆ ต้องป้อนแมวเลียแล้วส่งนอนต่อมั้ย?"

(น้ำตาลเปลี่ยนคนได้เคยได้ยินมั้ยคะ)

"จะดีหรอ...งั้นเอาอันนี้!!"

ทำเป็นเกรงใจได้ไม่ถึง 5 นาทีก็จิ้มเข้าที่เมนูสเปเชียลสีสะดุดตาในทันที

!!!

เมื่อได้เห็นคุกกี้รูปสัตว์ในถุงที่ถูกหยิบยื่นมาให้เหมือนได้ยินเสียงระฆังทองแว่วขึ้นในหัว

น้ำตาล!!! น้ำตาลล่ะ!!!

"คนแปลกหน้าให้คุกกี้กับเนตตี้ เนตตี้น้ำตาลขึ้นแล้ว😭"

อยู่ ๆ เจ้าหล่อนก็โคฟเป็นด๊อบ*ี้แล้วชูคุกกี้ขึ้นอย่างดีอกดีใจด้วยดวงตาเป็นประกาย

"ถ้ามีเจ้านี่ไม่ต้องเข้าไปซื้อขนมก็ได้!!!"