FireStorm

Bardzo polecam również DLC. Night Springs cudownie bawi się formą i daje okazje pobudzić wyobraźnię fanów Remedy Connected Universe. Pozwala też dać opust chęci eksperymentowania z bronią, jako że nie żałuje amunicji. Ale to naprawdę przerażający i przykry Lake House jest szczególnie warty uwagi.

YouTube video by Petri Alanko - Topic Yötön Yö

Uwielbiam też muzykę. Niepokojąca i melancholijna ścieżka dźwiękowa Petriego Alanko to klasa sama w sobie, ale najbardziej urzekły mnie stworzone na potrzeby gry piosenki różnych artystów. Yötön Yö czy Dark, Twisted and Cruel nie opuszczają mojej playlisty. www.youtube.com/watch?v=fQAVUpCGM0I

Strona wizualna zachwyca. Nie tylko pod względem technicznym, choć i tutaj gra uzyskała status benchmarku na najbliższe lata, ale przede wszystkim artystycznym. Niesamowite i sugestywne zabawy kolorami czy fenomenalne efekty nakładania się światów oczarowują mnie za każdym razem, gdy je widzę.

Wątek detektywistyczny wypada nieco słabiej. Świetnym pomysłem jest mind palace, który wymaga łączenia sznurkiem różnych poszlak na ścianie, by rozwikłać zagadkę. To angażujący segment, szczególnie na początku, ale szkoda, że nie dano większej swobody w wyborach i możliwości popełniania błędów.

Jako survival horror jest niezwykle skuteczny w budowaniu niepokoju, szczególnie w Dark Place i jego logiką snu. Rzeczywistość zmienia się i gracz ma na to realny wpływ, "przepisując" ją. Nawet znaki drogowe czy graffiti przy bliższym kontakcie okazują się być odzwierciedleniem psychiki bohatera.

Wprowadzenie drugiej bohaterki, Sagi, było kluczowe dla fabuły i znacznie lepiej pozwala wybrzmieć wadom Wake'a oraz jego przemianom. Bo historia w gruncie rzeczy jest o jego problemach małżeńskich oraz o indywiduacji za sprawą jungowskich archetypów. Dodanie true endingu w NG+ to wspaniały ruch.

Niesamowite jak wielowarstwowym dziełem jest Alan Wake 2. Nie tylko ma nieliniową i postmodernistyczną narrację, ale jest też fantastyczną kulminacją prób Remedy w łączenie wielu różnych mediów. To jednocześnie gra, film, album muzyczny, powieść i musical. Eklektyczna i cudownie unikalna mieszanka.

YouTube video by Stormiaczek The Chronicles of Riddick: Escape from Butcher Bay - menu

Nie mogę nie wspomnieć też o cudownym menu w formie sześcianu z poruszającymi się fragmentami. Wygląda fenomenalnie i o niebo ciekawiej niż zwyczajna lista opcji. youtu.be/FOcpcBQu00M?...

Co ciekawe, gra ma też wbudowany tryb z rozbudowanym komentarzem developerskim. To samo w sobie jest miłym dodatkiem, ale w tym wypadku posłużyło też za wzorzec dla Valve w ich trybie z podobnym komentarzem do Half-Life 2.

Samo więzienie jest niemal drugim bohaterem. To przyszłość, ale ośrodek trzyma się dzięki tonom betonu i stali. Wszystko jest brudne, szorstkie i wrogie. Nawet stacje medyczne leczą przez wbijanie wielkich igieł w szyję. Przy tym kolejne poziomy mają odrębny charakter, w tym zaskakujący triple-max.

Walka wręcz jest brutalna i naturalistyczna, choć też mocno drętwa i wymaga nauki. Ze sztyletami jest łatwiej, ale niektórzy bossowie wciąż potrafią napsuć krwi. Doceniam za to diagetyczny HUD broni. Gra bardzo dobrze radzi sobie z mieszaniem sekcji skradankowych i tych z większą dozą akcji.

Ciemność potrafi być tu całkowita, więc faktycznie można się w niej poczuć swobodnie i polowanie na strażników jest nierzadko bardzo satysfakcjonujące. Choć czasami zdarza się, że przeciwnicy zauważają Riddicka, mimo że nie powinni, przez co trudno stwierdzić gdzie się popełniło błąd.

Riddick widzi w ciemności, więc i w niej czuje się najlepiej. Szybko zaznajamia się z szybami wentylacyjnymi czy skrzynkami rozdzielczymi dostarczającymi prąd do lamp. Może używać siły, ale rekomendowane jest skrytobójstwo, zwłaszcza że blask strzałów w ciemności potrafi być oślepiający.

Wielka szkoda, że Chronicles of Riddick: Escape from Butcher Bay jest tak trudno obecnie dostępny, bo to nadal fantastyczna pozycja z fenomenalną atmosferą. Nie jest to immersive sim, ale ma zaskakująco dużo opcji rozwiązywania lokacji czy zadań. Niemniej, największym sprzymierzeńcem jest ciemność.

Jedynie brak nowych przeciwników i broni sprawiają, że nie jest w pełni warty miana nieoficjalnego sequela. Niemniej, wciąż pokazuje jak niezwykle złożoną sztuką jest projektowanie poziomów i jak wiele można osiągnąć mając te same narzędzia, ale prawie 30 lat wiedzy i doświadczeń więcej.

Tworzy demoniczne i różnorodne wizualnie lokacje, łącząc gotycki i industrialny styl graficzny. Prezentuje przy tym ciekawą geometrię map, jak piętra budynków ustawione pod kątem. Jednocześnie sprawniej opowiada historię przez projekt poziomów i udanie łączy fabularnie pierwszego Quake'a z drugim.

Ale to Dimension of the Machine, dodatek stworzony przez Quake Club wewnątrz MachineGames, jest prawdziwą perełką. Trzyma się pod wieloma względami języka oryginału, ale rozwija go i ulepsza dzięki 29 latom rozwoju branży. Nie tylko przez większe poziomy i liczbę detali, ale i sam projekt map.

Dimension of the Past, dodatek stworzony przez Jerka Gustafssona z MachineGames, to świetna celebracja pierwszego Quake'a wydana na jego 20-lecie. Wyraźnie tworzony dla weteranów, na co wskazuje wyższy poziom trudności, ale wciąż zachwyca swoimi zapętlającymi się, labiryntowymi lokacjami.

Wielka szkoda, że miała bardzo słabe przyjęcie i że nie rozpoczęła podobnego dyskursu co Spec-Ops.

YouTube video by 11 bit studios INDIKA | Announcement Trailer

Pierwszy zwiastun jest bardzo dobrym destylatem całości gry. Ukazując jej unikalną stronę, niecodzienną muzykę, religijną tematykę i historyczne tło. Już w tym momencie byłem pewien, że muszę w to zagrać. youtu.be/D0EUUp46H54?...

Jestem pod wrażeniem jak unikalna jest to pozycja. Ryzykuje początek wyjątkowo nużącą sekwencją tylko po to, by podkreślić scenariusz. Zna język gier i swobodnie go używa mieszając gameplay, a przy tym potrafi tworzyć surrealistycznie i świetnie wyglądające cutsceny. Prawdziwie autorskie dzieło.

Indyka zachwyca bogatymi wnętrzami. Pełne są one przedmiotów, w dużej mierze ikon religijnych, i faktycznie wyglądają jak miejsca, w których ktoś mieszka. Ciekawie prezentuje się też monumentalna architektura - świat wygląda jak XX-wieczna Rosja, tylko wszystko, w tym zwierzęta, jest wielkie.

Rozgrywka opiera się głównie na eksploracji i prostych zagadkach. Co ciekawe, istnieje też system rozwoju, ale gra od początku informuje, że nie ma on znaczenia. I ma to uzasadnienie fabularne. Równie ciekawe są sekwencje flashbacków prezentowane w formie szesnastobitowego, kolorowego platformera.

W Indice zakochałem się od pierwszego zwiastuna i gra okazała się dokładnie czymś dla mnie. Narracyjny tytuł z trzeciej osoby o zakonnicy w kryzysie wiary i z diabłem na ramieniu. Dojrzale eksploruje temat religii oraz kontroli za pomocą jej sprawowanej i ciekawie wplata w to język gier.

There are games that appeal only to a certain demographic and, because of that, they exclude some people. And, as with all art, that is fine. I think most of the issues around the difficulty discourse on both sides stem from treating difficulty just as an option setting,rather than as a design tool.

Your first example happens when a game that tries to appeal to the broadest player base on its default difficulty ends up being too easy for most people. Of course, a game can also be too hard and too punishing, but the second example stems from the soulslike discourse, which isn’t the case here.

But there are constant complaints when a game that is meant to be challenging doesn’t have clear difficulty options. In both cases, the developer treats difficulty as a mechanic to evoke a certain emotion, but only in one case is it accepted. In the other, it’s seen as a design flaw.

I agree that discourse around game media is often in bad faith, but I don't think this is a good example. Nobody complains when a game that is meant to be easy, like Stardew Valley, is easy and doesn’t provide challenge. It’s supposed to be a chill experience, and the developer achieves that goal.

YouTube video by Ninja Theory Senua's Saga: Hellblade II - Announce Trailer | The Game Awards 2019

Na tym etapie pierwszy zwiastun drugiego Hellblade jest wypalony na mojej korze mózgowej. Zdecydowanie jeden z najlepszych, jakie widziałem. www.youtube.com/watch?v=vvKQ...

Senua tym razem nie jest sama. O ile pierwsza część była intymnym opisem doświadczeń psychozy, spojrzeniem wewnątrz, tak druga przedstawia kolejny etap jakim jest spojrzenie zewnętrzne. Najważniejsze staje się to, w jaki sposób inne postacie widzą Senuę oraz jak ona radzi sobie z ich spojrzeniem.