KeeAn

เมื่อเรื่องราวทั้งหมดสิ้นสุดลง และร่างกายได้รับการเยียวยา แม้จะมีบาดแผลแต่ก็ไม่ถึงขั้นสาหัส สการ์เล็ทจึงฟื้นตัวได้ค่อนข้างรวดเร็ว

ในห้องพักอันเงียบสงบ แสงแดดอ่อนยามเย็นลอดผ่านบางๆ เส้นผมของเธอซึ่งพันกันยุ่งเหยิงจากการต่อสู้นานวันดูใกล้หลุดเปียเต็มที เธอจึงนั่งลงข้างหน้าต่าง

มือค่อย ๆ สางปมเส้นผมทีละช่อด้วยความใจเย็น ก่อนจะเริ่มถักเปียใหม่ช้า ๆ

( cms : Jarwkai )

[ ประกาศปิดคอมมู ]

[ คีอันพบเข้ากับยาดมเฉพาะกิจ——💐]

เงียบไปได้ไม่นานก็มีคำถามน่ากลัวออกจากปากเด็กหญิงลูกคุณหนูตรงหน้า
คีอันยิ้ม

"ก็ลองถามชื่อมัน แล้วชวนมันไปกินอาหารทะเลที่บ้าน มันอยู่ในหอคอย อาจจะไม่เคยกินเหมือนเจ้าก็ได้"

เด็กตัวโตตอบด้วยรอยยิ้มหยอกเย้า
ใช่ว่าไม่กลัว แต่เลือกจะไม่คิดว่ามันมีอะไรน่ากลัวอยู่ที่นั่นจะดีกว่า

"ข้าหูไวเกินไปน่ะ ทหารพวกนั้นชอบเสียงดัง ทำข้าอารมณ์เสีย"

เขาตอบพลางยู่หน้าไปทางกลุ่มทหารหน้าตาถมึงถึง
แต่พอเดินเข้าไปใกล้ๆกองไฟ ก็ดูจะดีขึ้น

"ข้านั่งแถวนี้ก็ได้"

ห่างจากพวกทหารและกลุ่มคนออกมานิดหน่อย
เด็กตัวโตนั่งลงกอดอกมองอีกฝ่ายเชิงว่า นั่งด้วยกันไหม?

"ข้ารู้ว่าหนทางข้างหน้ามันอาจจะยากเย็น แต่ถึงอย่างนั้นข้าก็อยากให้พวกเรามีความหวังเอาไว้นะ"

จะเรียกว่าไม่มองโลกด้วยความเป็นจริง หรือ มีความหวังมากเกินไป
คงมีเส้นกั้นแค่เพียงบางๆ

เมื่ออีกฝ่ายขยายความ เขาก็เข้าใจถึงสิ่งที่อีกฝ่ายพยายามจะบอก
รอยยิ้มสดใสเจือจางลงเล็กน้อย แต่ยังดูมีความหวัง

"ไม่เป็นไรหรอก มันเป็นสิ่งที่ต้องแลกกันน่ะ ข้าก็พอเข้าใจ"

ไม่มีอะไรได้มาง่ายๆและไร้ข้อแลกเปลี่ยน
ถ้ามันแลกกับคุณภาพชีวิตที่ดีขึ้นของครอบครัว
นั่นก็นับว่าคุ้มค่าแล้ว

+

แต่เพราะขาของเธอได้รับบาดเจ็บ ทำให้เด็กคนนั้นเซถลาและตกลงไปในหลุมนั้นต่อหน้าของเขา

"ไม่นะ!!!!"

ร่างกายไปไวกว่าความคิด
คีอันพุ่งตัวกระโดดตามลงไปในกลุมนั้น
และคิดได้ในชั่ววินาทีถัดมา

นี่ข้ากำลังทำอะไรเนี่ย!!!

เช่นเดียวกับเด็กหญิงที่ถูกฝนทรายเข้าที่ขา
เสียงกรีดร้องของเธอยังคงดังชัดเจน

หลุดดำในครั้งแรกเปิดออกอีกครั้งตรงหน้าของเจ้าหนอนยักษ์
มันโจมตีใส่เด็กหญิงก่อนเพราะเธอพยายามขยับตัวให้ออกห่างจากหลุมนั้น

แต่ผลที่ตามมาคือฝนทรายสีดำพวยพุ่งออกมา
ตามด้วยเสียงกรีดร้องของเด็กทั้งคู่

"อ้ากกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!"

เด็กทั้งสองดีดตัวแยกห่างจากกัน แขนของคีอันที่ถูกฝนทรายนั้นแดงเถือก ตามมาด้วยความแสบร้อนอย่างสาหัสในแบบที่เขาไม่เคยรู้สึกมาก่อน

เขาไม่รู้ว่านั่นเชื่อถือได้มากน้อยแค่ไหน แต่ถ้าไม่เชื่อแล้วจะทำอะไรได้
ในเมื่อทั้งคู่ก็ตกอยู่ในสถานการณ์เดียวกัน

เด็กหญิงขว้างหอกปลายแหลมเข้าไปในปากของมัน และเขาเองก็แทงปลายทวนเข้าไปด้วยเช่นกัน

มันแทงเข้า...

เขาตะโกนกลับไป ไม่ทันสิ้นเสียง เจ้าหนอนยักษ์ก็พุ่งพรวดขึ้นมาจากพื้นทรายและพ่นเมือกเหนียวมาทางเขาทันที
นับว่าสัญชาติญาณและปฏิกิริยาตอบสนองของเขายังไว
คีอันกลิ้งตัวหลบได้ทัน

พร้อมๆกับที่เด็กหญิงวิ่งตรงเข้ามา

"เปลือกมันแข็ง! แทงที่ปากมัน!!!"

และขณะที่เขากำลังตั้งรับรอการโจมตี เสียงของเด็กหญิงคนหนึ่งดังขึ้นมาจากที่ไม่ไกลนัก

"ออกมาจากตรงนั้น!!!!"

ข้าก็อยากออกเหมือนกันนั่นแหละ...แต่มันง่ายอย่างที่พูดเสียที่ไหนเล่า!

"ไม่ทันแล้ว!!!"

เขาพยายามที่จะวิ่งเพื่อหาทางออกจากตรงนั้น แต่นั่นไม่ง่ายเลย
สิ่งมีชีวิตพวกนี้ว่องไวกว่าเขามาก
เจ้าเด็กจึงจำใจต้องหยิบเอาทวนปลายแหลมของตัวเองขึ้นมาถือเอาไว้ให้มั่น

"ไม่ฆ่ามัน...มันก็ฆ่าเรา"

บอกตัวเองอย่างนั้น ทั้งที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองจะสามารถทำอันตรายอะไรเจ้าสิ่งมีชีวิตปริศนานั่นได้หรือไม่

ป่านนี้จะเป็นยังไง....พ่อจะยังแข็งแรงดีอยู่ไหม
พี่สาวของเขาคงกำลังเป็นห่วงเขาอยู่มากแน่ๆ
ระหว่างที่กำลังก้าวเท้าอย่างช้าๆไปตามผืนทราย
เสียงของอะไรบางอย่างก็ดึงเขาออกจากห้วงความคิด

บางสิ่งคืบคลานหมุนวน...สร้างร่องรอยใต้ผืนทราย
คีอันแทบกลั้นหายใจ ต้องเป็นหนอนยักษ์พวกนั้นแน่ๆ

คีอันเริ่มลุกขึ้นยืนและก้าวเดินออกไปให้ห่างจากหลุมนั่น
หลุมที่ไม่รู้ว่าไอ้หนอนยักษ์จะผุดขึ้นมาเมื่อไหร่

ผ้าพันคอถูกยกขึ้นปกคลุมใบหน้า เพื่อป้องกันทรายเข้าตาและจมูก
ไม่มีจุดหมาย ไม่มีคำไบ้บอกทาง ไม่รู้ว่าจะต้องผ่านที่นี่ไปอย่างไร
ทรายที่นี่ แม้จะไม่เหมือนทรายบนชายหาดที่บ้าน
แต่ก็ทำให้เจ้าเด็กหวนคิดถึง

#ROC_beta02
[ Trial of the Fearless ]

ยอมอยู่ในถ้ำเลี้ยงลูกไวริกซ์ยังคงจะดีเสียกว่า...

แม้ว่าจะไม่ถูกกับอากาศหนาว แต่ร้อนขนาดนี้ก็ใช่ว่าจะโปรดปราน
หลังจากปล่อยให้ตัวเองนั่งนิ่งอยู่บนผืนทรายมานาน
และรับรู้ได้ว่าเด็กคนนั้นที่เขาไม่รู้จัก ถูกหนอนยักกลืนกินไปเรียบร้อย

เจ้าหนอนนั่นหายไปแล้ว หายไปในโพรงหลุมดำที่มองไม่เห็นจุดหมายปลายทาง

ชั่วขณะแห่งความเป็นตายนั้น บางสิ่งพุ่งแหวกผ่านอากาศ ปักลงคั่นกลางระหว่างคุณกับอสูรร้ายอย่างแม่นยำ สะบั้นเมือกเหนียวที่พันธนาการคุณไว้ให้ขาดออก

คือดาบอันปราณีตเล่มหนึ่ง ประกายจากคมของมันส่องสะท้อนยามต้องแสงแดด

ดอกเฟยาริสผลิบานอย่างผิดแผกกลางทะเลทราย

“จับมือข้าไว้ เร็วเข้า!”

ร่างของผู้ช่วยเหลือปรากฏขึ้นหลังม่านฝุ่นควัน ยื่นมือให้คว้าจับหวังพาสหายออกจากที่ตรงนี้ให้ได้โดยไว

CMS : Riinfu

#ROC_beta02 | โรลปิด

ชั่วพริบตาหลังวางรูเบธีสลงบนแท่น ทัศนียภาพ​กลับเปลี่ยนแปร​ ดาร์ลีนปรากฏตัวอีกครั้งกลางทะเลทรายอันร้อนระอุ

ลมแรงพัดทรายปะทะผิวหน้า รุนแรงเสียจนจังหวะแรกเธอโงนเงนไป

สูดหายใจลึกขณะหันมอง​ กลับไม่พบสหายร่วมทางแม้สักคนเดียว

"ทุกคน…?"​

กวาดตามองรอบตัว ผืนทรายทอดยาว ไร้เงาผู้ใด แต่เธอเชื่อว่าทุกคนยังมีชีวิตอยู่

'ต้องหาพวกเขาให้พบ'
+

เมื่อผ่านพ้นจากถ้ำนั้นมาได้ เรื่องราวของไวริกซ์และสิ่งที่อยู่ในใจก็ค่อยๆจางหายไปตามสภาพโดยรอบ
เพราะพวกเขาใช้เวลาไม่นานในการทำภารกิจให้สำเร็จ ถึงแวะเก็บผลไม้ตามข้างทางบ้าง
แต่ก็กลับมาถึงจุดเริ่มต้นในที่สุด
คีอันเองก็วางรูเบธีสลงไปบนแท่นหินเช่นกัน...

[ วางรูเบธีสไว้บนแท่นหิน ]

#ROC_beta02 #โรลปิด

ก่อนหน้าสหายเอลฟ์ร่วงลงในพื้นดินแตกแยก แม้จะออกตัวหมายคว้าร่างนั้นแต่ก็ช้าไป และเหมือนมันก็เกิดกับเธอด้วย

วิเวียน? สการ์เล็ท?

"—!"

แรงสั่นใต้พื้นทรายบางสิ่งกำลังเคลื่อนไหว หรือว่า—!

ซู่ม!

เม็ดทรายและไอร้อนระเบิดพุ่งขึ้นทางด้านหลัง เสี้ยววิสิ่งที่ไม่อยากได้ยินที่สุดคำรามกู่ก้องพาสั่นสะท้านไปทั่วร่าง

ที่เลวร้ายยิ่งกว่ามันพ่นเมือกออกมา
ระยะห่าง—ไม่เหลือแล้ว!

+

#ROC_beta02 [โรลปิด]

สติดับวูบไปชั่วครู่ในขณะที่มีใครพยายามจะช่วยรักษาแผลให้ก่อนหน้า แต่กลับกลายเป็นว่าเขาต้องถูกปลุกอีกครั้งด้วยแสงแดดจ้าที่แยงตาและไอระอุที่ร้อนเกินกว่าจะนอนพัก

เขาลืมตาขึ้น ดวงตาสีเขียวอ่อนจับจ้องไปทั่วบริเวณ ไม่เข้าใจแม้แต่น้อยว่าตนมาอยู่กลางทะเลทรายแห่งนี้ได้อย่างไร แต่มีบางสิ่งที่ดึงดูดสายตาเขาไว้ ณ สุดปลายม่านฝุ่นที่ปกคลุม

+

CMS : Seiji606

#ROC_commu

"เรา​ ‘ดาร์ลีน’​ เรียกแค่นี้ก็พอ​"

"หูนั่น​...น่ารัก​ ૮₍ •⤙•˶
ให้เราแตะมันได้ไหม​?"

"ถ้าอยู่ด้วยกันต้องไม่เป็นไรแน่​"

₊˚ ✧ ‿︵‿୨୧‿︵‿ ✧ ˚₊
𝘋𝘢𝘳𝘭𝘦𝘯𝘦 𝘷𝘰𝘯 𝘊𝘢𝘴𝘵𝘦𝘭𝘭𝘢𝘯𝘦
♀️ | 10𝘠 | 140 𝘵𝘢𝘭 | 𝘈𝘭𝘥𝘢𝘳𝘪𝘢𝘯
𝘏𝘪𝘥𝘥𝘦𝘯 𝘭𝘪𝘯𝘦𝘢𝘨𝘦 : 𝘏𝘢𝘭𝘧-𝘦𝘭𝘧
︶⊹︶୨୧︶⊹︶୨୧︶⊹︶

Doc : bit.ly/3S733H8

(เน้นเล่นหน้าไมค์​ แต่ใครมีไอเดียอยากทักโคโรลเวิ่นก็สะกิดได้ค่ะ✨)

#ROC_beta02 | โรลปิด

เธอรู้—รู้ดีอยู่แก่ใจ
แต่ไหนแต่ไรแล้ว หากเมื่อเป็นเรื่องที่เกี่ยวข้องกับโชคชะตา...

วิเวียนนับได้ว่าเป็นผู้ที่ไม่เคยถูกเหลียวมองโดยเหล่าเทพหรือเทพีองค์ไหน

แต่ ณ ตอนนี้
ในสถานที่ชั่วร้ายนี่

ไม่ว่าตัวการของลมกรรโชกก่อนหน้าที่เกิดขึ้นทันทีหลังจากที่เดินทางมาถึงทะเลทรายจะเป็นฝีมือของอะไร

ไม่ว่าจะด้วยจุดประสงค์ใดก็ตาม
เธอ...ขอสาปแช่งมัน

#ROC_beta02

ท่ามกลางทะเลทรายที่มองไปก็มีเพียงเส้นขอบฟ้า บททดสอบคือการอดทน? ไม่ใช่ ทะเลทรายเป็นสถานที่ที่เกินไปกว่าคำว่าอดทนอีกทั้งสัตว์ประหลาด ยากเด็กคนหนึ่งจะเอาชนะหรือหนีไปที่ไหนซักแห่ง

แสดงว่าสิ่งเราต้องทำไม่ใช้การสู้ หรือการเดินแบบไร้จุดหมาย
ทว่ามันคือการหา 'ทางออก'

ไม่ใช่บนดินอย่างแน่นอน ไม่ใช่บนฟ้าเป็นแน่ชัด เหลือเพียงอย่างเดียว..

" ตามอสูรกายใต้พิภพไป "

ก่อนจะได้ทำอะไรมันกฌพ่นใยใส่ร่างของเธอไม่ทันได้กลิ้งหลบ ทว่ากลับเสียการทรงตัวโดนใยของมันกำลังลากเข้าปากเตรียมตกเป็นมื้ออาหารอันโอชา

มือของเธอพยายามตะเกียกตะกายไปตามพื้นทรายร่วนที่ไร้ที่ยึดเกาะ พยายามไขว้คว้าคันธนูที่ตกอยู่บนพื้นตอนเสียการทรงตัว

แต่ทุกอย่างล้วนไร้ผล

"ช่วยด้วย..ใครก็ได้"

เสียงสั่นเครือร้องออกมาขณะที่ร่างกำลังไหลเข้าไปใกล้เรื่อยๆอย่างหมดหวัง

#ROC_beta02 #โรลปิด
[TW: ความรุนแรงกับเด็ก]

เป็นเวลามากกว่าสองวันหลังจากผ่านบททดสอบแรก และคารินใช้เวลาทั้งหมดไปกับการหลบหนอนทราย และเดินไปอย่างไม่มีจุดหมาย

โชคยังดีที่เธอเจอกับเพื่อนร่วมทางสองคน ได้พบกับซากปรักหักพังกลางทะเลทรายให้พวกเธอค้างแรมสำหรับวันนี้

คีอันยู่หน้าใส่อัซฮัน

"กลิ่นเจ้าก็ไม่ต่างกันเถอะ"

หันไปมองคาเอลันที่เพิ่งจะลุกขึ้นมา กลายเป็นว่าคนที่ขี้เซาที่สุดในนี้คือคนที่ดูเหมือนจะโตสุดสินะ

เจ้าเด็กหันไปมองกองไข่ แม้ไม่รู้สึกแย่เท่าเมื่อคืน แต่ก็ยังคงมีบางอย่างตกค้างในใจ

"ปล่อยมันไปเถอะ แค่นี้พวกมันก็น่าสงสารมากพอแล้ว"

เขาพูดเสียงเบาๆ ก่อนจะหยิบหินเรืองแสงออกมาถือ

"อีกอย่าง เหม็นขนาดนี้ เจ้ากินลงหรือไง"

YouTube video by Kate Grove Concerning Hobbits 🍃🗡️ on wooden soprano recorder #recorder #lotr #lordoftherings #thehobbit

คิดเอาไว้ว่ารัคชาตัวน้อยกว่านี้คงจะเหมือนคนตรงหน้าไม่ผิดแน่
เมื่ออีกฝ่ายบอกว่าอยากฟัง
เขาก็หยิบเอาขลุ่ยออกมา ก่อนจะสูดลมหายใจเข้าปอด
หันไปยิ้มอย่างตื่นเต้นเล็กๆให้รัคชาเชิงว่า ข้าจะเป่าล่ะนะ

เจ้าเด็กเริ่มขยับปลายนิ้วไปตามแท่งขลุ่ย
เป่าเป็นท้วงทำนองไม่ช้า ไม่เร็ว แต่ให้ความรู้สึกหวนคิดถึงบ้าน

คีอันบรรเลงเพลงไปอย่างตั้งใจ

(( youtube.com/shorts/L-6jd... ))

คีอันฟังแล้วขมวดคิ้วเล็กๆ

"ถ้าเจ้าไม่คิดว่าจะได้กลับไป แล้วเจ้ามาที่นี่ทำไมล่ะ?"

ทำไมคนเราถึงจะมุ่งหน้าไปยังที่ที่คิดว่ามันไม่มีความหวังกันนะ?
ถ้าไม่รู้สึกว่าจะชนะแม้เพียงนิด จะสู้ทำไมล่ะ?

"ถ้าผ่านการทดสอบไปได้ เราก็จะได้กลับบ้านแน่นอน พี่ชายข้างบ้านข้ายังกลับมาได้เลย"

เอ่ยน้ำเสียงสดใส เต็มไปด้วยความหวัง
และนั่นดูอันตรายต่อตัวเขาสุดๆ