Kiyoko🌺

"ขอบคุณมากเลยนะคะ"

เธอกล่าวขอบคุณกับคุณแม่ของอีกฝ่ายก่อนที่จะหายเข้าไปทางด้านหลังร้าน

..

จนตอนนี้เหลือเพียงแค่เราสองคนที่อยู่หน้าตู้ขนมเท่านั้น

หันไปมองอีกฝ่ายก่อนจะตอบกลับไปอย่างเงียบๆ

"ทาร์ตเลม่อน..กับชาดำก็แล้วกันค่ะ"

เธอไม่ได้ใจร้ายถึงขั้นจะไม่คุยด้วยเพราะเรื่องแค่นี้หรอกนะ

โค้งลาให้คุณเจ้าของพร้อมโบกมือให้เจ้าสุนัขตัวโตที่เดินจากไป

"คงงั้นล่ะมั้ง?"

พูดไปก็นึกสงสัยว่ามาชอบอะไรกันนะ เลยยกมือมาดมๆกลิ่นตัวเองเผื่อว่าอาจจะเป็นกลิ่นอะไรบางอย่างที่พวกสุนัขชอบงั้นหรอ?

แต่ก็ไม่เห็นมีกลิ่นอะไรแปลกนี่

ก็เป็นกลิ่นอย่างพวกดอกไม้เหมือนเคย

แล้วก็..?

ใบหน้าสงสัยกับประโยคที่อีกฝ่ายพูดออกมาไม่หมด แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่ได้คาดคั้นคนตรงหน้าไป

"ไม่มีหลักฐานพิสูจน์ไม่ได้นะคุณเจ้าหน้าที่"

"ฉันขอปฏิเสธทุกข้อกล่าวหาที่ว่ามา"

ไหลตามน้ำไม่รู้ว่าไปจำจากหนังหรือจากนิยายที่เพื่อนสนิทแนะนำมากันแน่

(โดนโกดแน้ว)

ผงกหัวตามน้ำไป

"นั่นสินะคะ~ หนูเองก็ตกใจอยู่นิดหน่อยน่ะค่ะไม่นึกว่าบ้านของคิฮารุซังจะเป็นร้านโปรดของหนูเหมือนกัน"

"ปกติจะฝากให้คนที่บ้านมาซื้อให้น่ะค่ะครั้งนี้เป็นครั้งแรกเลยที่มา ร้านน่ารักมากเลยค่ะ"

ปกติแล้วก็ไม่ใช่คนช่างพูดเท่าไหร่ แต่พอคุยกับผู้ใหญ่แล้วราวกับเปลี่ยนไปเป็นคนละคน

"จะว่าไปที่ร้านพอจะมีที่นั่งเหลือมั้ยคะ?"

(หลอกจับมือมั้ยครับอันนี้)

คนโดนจูงเดินไหลตามไปอย่างว่าง่ายหันไปโบกมืออีกข้างให้คุณเจ้าของเชิงว่าเรื่องแค่นี้เอง

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ คือว่าเจ้านี่..ก็น่ารักดีนะคะ"

"ดูร่าเริงมากเลย"

ถึงจะรับมือกับเอเนอจี้เยอะๆไม่ไหวก็ตาม—

โฮ่ง!

เจ้าตูบส่ายหางไปมาเหมือนจะดีใจที่ถูกเธอชม

ข้อมือถูกอีกฝ่ายกำไว้ไม่ให้ไปไหนก็เลยเล่นตามน้ำไป

"ข้อหาอะไรงั้นหรอ?"

"ฉันเป็นผู้บริสุทธิ์นะ"

เอียงหัวช้อนตามองอีกฝ่ายอย่างไม่รู้สึกรู้สา

รอยยิ้มซนยังคงประดับบนหน้าเช่นเคย

"ฉันยังไม่ได้พูดอะไรเลยนะคะ คิฮารุซัง^^"

รอยยิ้มเย็นยังคงอยู่ แถมคราวนี้ยังเรียกอีกฝ่ายด้วยนามสกุลแทน

คราวจริงแล้วไม่ได้โกรธอีกฝ่ายเรื่องนั้นสักหน่อย แต่เป็นเรื่องที่ชอบเดินไปส่งเธอคนละครึ่งทางทั้งๆที่มันเป็นคนละทางเลยแท้ๆ

หันกลับไปหาคุณแม่อีกฝ่ายอีกครั้ง

"ขอโทษด้วยนะคะคุณแม่ของคิฮารุซัง ยังไม่ทันได้แนะนำตัวดีๆเลย หนูสึบากิ คิโยโกะค่ะ"

กล่าวแนะนำตัวเองด้วยท่าทางที่สุภาพเหมือนปกติ

หงิง..

เจ้าตัวโตที่หลบเข้ามาอยู่ข้างหลังร้องขึ้นมาเหมือนไม่อยากไป แถมยังถูไถขาเธอไปมาราวกับอ้อนขอให้ช่วยหน่อย

"ถึงมาหลบอยู่ข้างหลังฉันมันก็หลบไม่มิดหรอกนะ.."

พยายามไม่สบสายตาที่อ้อนมานั่น เพราะเธอเองก็ไม่รู้จะช่วยยังไงเหมือนกัน

อะ— หันมาแล้ว

จ้องมองคนตรงหน้าที่พึ่งหันมาด้วยท่าทีตกใจเหมือนกับแมวไม่มีผิด

หูแดงด้วยล่ะ..น่ารักจัง

"เปล่า ก็แค่...มือซนน่ะ"

แบมือทั้งสองข้างไว้กลางอากาศเหมือนกับยอมมอบตัว รอยยิ้มซนๆผุดขึ้นมาบนใบหน้าสวย

ดูเหมือนคงไม่ต้องรอคำตอบจากอีกฝ่ายก็ได้ข้อสรุปจากคุณแม่ของคุณหัวหน้าแทน

"ค่ะ มาซื้อขนมน่ะค่ะ"

"ต้องขอรบกวนหน่อยนะคะ"

เธอยิ้มทักทายคุณแม่ของอีกฝ่ายอย่างเป็นมิตร ก่อนจะหันไปหาอีกฝ่ายด้วยรอยยิ้มเช่นกัน

แต่ว่ารอยยิ้มนั่น..กลับแผ่รังสีเย็นๆออกมาแปลกๆ

"เปล่า..จู่ๆก็กระโจนเข้ามาน่ะ"

อธิบายให้ฟังแบบย่อๆ มองเจ้าตัวที่วิ่งรอบเหมือนไม่รู้จักเหนื่อยเลยสักนิด

โฮ่ง!

ตอนนี้อยู่ดีๆก็ดันหยุดวิ่งแล้วมาจ้องหน้ากันอีก

(น่าฉงฉานจริงๆ😔🫳🐱)

เสียงหัวเราะน้อยๆดังขึ้นมาก่อนจะตอบกลับไป

"อื้อ ได้สิ"

ไม่ได้ว่าอะไรยืนจ้องแผ่นหลังอีกฝ่ายอยู่อย่างนั้น

พอผ่านไปสักพักก็เหมือนจะแพ้เสียงในหัวขึ้นมา—

นิ้วจิ้มไปที่หลังของคุณหัวหน้าเบาๆ

(ตะไมเขินน่ารักจังง่ะเหมียวๆๆๆๆๆๆ🫳🐱🧡✨️ ขอติดสินบนด้วยแมวเลียเขินอีกเย้อะๆนะ😔)

ถึงอีกฝ่ายจะบอกให้หันมาได้แล้วก็เถอะ

แต่ว่า …

หน้ายังร้อนอยู่เลย ตอนนี้คงแดงมากแน่ๆ

“เดี๋ยว..หันไป”

คงแปลกน่าดู แต่อย่างน้อยก็ขอให้อุณหภูมิใบหน้าเย็นลงกว่านี้สักหน่อย

#RKM_Commu

Kito Daiichi (鬼頭 大一)
Tomoyasu High School 3-B
179 cm | บ้านเปิดร้านราเมง [โอนิ] ในย่านเมืองเก่า

doc : in bio

(โคสตอรี่ / โรล ok ทักทายได้เสมอ ! )

#BunkasaiRKM

🎊 ประกาศแพลนกิจกรรมงานวัฒนธรรมวันที่ 10 พฤษภาคม ผ่านอาจารย์ประจำชั้นและบอร์ดประกาศทุกโรงเรียน

⌛ Story Timeline
10 พ.ค. ประกาศแพลนงานวัฒนธรรม
8 มิ.ย -10 มิ.ย. วันงานวัฒนธรรม

⌛Active
8 พ.ย. - 14 ธ.ค.

รายละเอียดอีเวนต์

รอยยิ้มยังคงไม่จางหายไปไหน เธอซบลงแผ่นหลังอีกฝ่ายเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะค่อยๆผละออกมา

ถึงจะเสียดายนิดหน่อยแต่ว่า..ตอนนี้อยากเห็นหน้าอีกฝ่ายมากกว่าแล้วล่ะ

"ขอบคุณนะ"

"หันมาได้แล้วล่ะ"

น้ำเสียงกล่าวมาดูไร้ความกังวลแตกต่างจากก่อนหน้านั้นเลยทีเดียว

(ขำ5565545445555)

ค่อยๆโผล่ชะโงกหน้ามาจากด้านหลัง สีหน้าเหมือนจะยังไม่ค่อยเข้าใจสถานการณ์สักเท่าไหร่

ทำไมกลับมางั้นหรอ?

..นี่มันหมายความว่ายังไงกันนะ?

เธอหันไปมองอีกฝ่ายเหมือนรอคำอธิบาย

"อื้อ"

จับมืออีกฝ่ายไว้เป็นที่ยึดก่อนจะค่อยๆพยุงตัวเองขึ้นมา

"ขอบใจนะ"

ปัดฝุ่นที่อยู่รอบๆตัวสายตามองเจ้าหมาที่ถูกอีกคนลูบหัวอยู่

ทำไมทีกับเธอถึงไม่ฟังกันล่ะ—

[ห้องสมุด |17:30 ]

Zzz

/ชิเอมิแวะมาอ่านหนังสือก่อนกลับบ้าน ..แต่ว่าอากาศในห้องสมุดดันชวนให้ง่วง...ก็เลยเผลอหลับไปซะแล้ว?! /

(แอบมาจิ้มๆปลุกน้องได้นะคะ!😍)

𝒸𝓂𝓈 : 𝒳𝓀𝒾𝓀𝓎𝑜 𝒳𝓀𝒾𝓇𝒶

"𝒲𝒽𝑒𝓃 𝓎𝑜𝓊 𝓁𝑜𝑜𝓀 𝒶𝓉 𝓂𝑒, ℐ 𝓈𝑒𝑒 𝓈𝓉𝒶𝓇𝓈." 🌟✨

(แวะมาแปะรูปที่คอมมิชมาค่ะ 🥺)

ระบายยิ้มออกมาส่งเสียงตอบในลำคอไป

”อื้อ“

เพราะว่ามีอีกฝ่ายอยู่ด้วยล่ะนะ...ไม่สิ—

..เพราะว่าเป็นอีกฝ่ายต่างหาก

”ฉัน..ดีใจที่ได้เจอกับคุณหัวหน้านะ“

..

ดีจริงๆ..ที่ได้พบกัน

เธอพูดพร้อมรอยยิ้มที่ถูกซ่อนไว้โดยแผ่นหลังของอีกฝ่าย

สังเกตเห็นท่าทีที่แปลกไปจึงเอ่ยทัก

“เป็นอะไรไปหรอ?”

เธอถามด้วยความเป็นห่วงทันใดนั้นก็เหมือนฉุดคิดอะไรขึ้นมาได้

“..หรือว่าคุณหัวหน้าไม่ชอบร้านนี้หรอ?”

ใบหน้าสวยแสดงสีหน้ากังวลขึ้นมา

(ทะลุล้านได้คบกัน—)

หันไปตามเสียงเรียกที่คุ้นเคยก่อนจะเงยหน้ามอง

“คุณหัวหน้า?”

โฮ่ง!

เจ้าหมาตัวใหญ่ส่งเสียงขานรับด้วยแต่ก็ยังไม่ยอมลุกออกไปจากตัวเธอสักที

ทำให้อีกฝ่ายได้เห็นสภาพแบบนี้อีกแล้วสิ—

มองค้อนเจ้าหมาไปหนึ่งทีถึงจะไม่ได้เกลียดก็เถอะแต่ว่า..

สภาพแบบนี้มันน่าอายนะ

(ฮึ้บด้วย—)

พอผ่านไปสักพักนึงก็มีเสียงขำหลุดออกมา

“คิก— “

เพราะเสียงหัวใจของอีกฝ่ายมันดังจนเธอรับรู้ได้

ก็แน่สิ..ก็อยู่ในท่าแบบนี้นี่นา

แต่ก็ไม่ใช่แค่อีกฝ่ายหรอกนะ เพราะหัวใจของเธอเองก็ไม่ได้ต่างไปจากเขาเลยสักนิด..

รู้สึกโชคดีแล้วที่ขอให้อีกฝ่ายหันหลังไปจะได้ไม่เห็นสีหน้ารวมทั้งเสียงหัวใจของเธอในตอนนี้ด้วย—

ส่งยิ้มให้พร้อมหยิบมือถือตัวเองขึ้นมา

อีกฝ่ายก็อนุมัติเรียบร้อยเลยส่งข้อความไปหาคนที่บ้านให้เขียนแผนที่มาให้หน่อย

“อ๊ะ— ได้มาแล้วล่ะ”

หันไปบอกก่อนที่จะเดินนำไปอย่างอารมณ์ดี เดินจ้องมือถือสลับกับทางข้างหน้าไปเรื่อยๆ

จนในที่สุดก็มาถึงที่หมายสักที

“มาถึงแล้วล่ะคุณหัวหน้า”

ชี้ไปยังร้านที่ว่านั่น

เสียงหัวเราะน้อยๆดังขึ้นมาก่อนจะส่ายหน้าให้แม้ว่าอีกฝ่ายจะไม่เห็นก็ตาม

“คิดมากเกินไปแล้ว”

เธอจ้องแผ่นหลังของอีกฝ่ายอยู่สักพัก..ก่อนจะค่อยๆเดินเข้าไปซบลงที่แผ่นหลังนั่นอย่างช้าๆ

ความอบอุ่นจากอีกฝ่ายทำให้รู้สึกสบายใจอย่างบอกไม่ถูก

“..ขออยู่แบบนี้สักพักนะ”

เธอกล่าวด้วยน้ำเสียงที่แทบจะกระซิบแต่ก็พอให้อีกฝ่ายได้ยินสิ่งที่พูด

ได้ยินคำว่าทาร์ตเลม่อนตาก็ประกายวาววับทันที พยักหน้าหงึกๆให้อีกฝ่ายรัวๆ

“คือว่ามันอยู่ตรงแถวๆย่านการค้าน่ะ”

“แต่ปกติจะให้คนที่บ้านไปซื้อ ฉันก็เลยไม่ค่อยมั่นใจทางเท่าไหร่”

“แต่อร่อยมากเลยล่ะ! ทาร์ตเลม่อนของที่นั่นน่ะ”

พอเป็นเรื่องของที่ชอบก็ดูจะตื่นเต้นขึ้นมาเหมือนกับที่เคยไปซื้อของด้วยกันไม่มีผิด—

พอได้ยินคำตอบไหนๆแล้วก็ขอใช้สิทธิ์นั้นเลยแล้วกัน

“งั้นก็—”

“ช่วยหันหลังไปหน่อยได้มั้ย?”

ชี้ไปทางด้านหลังของอีกฝ่าย