MZ.

#kmi_วัยเด็ก

-Story
ฟุรุคาวะยามเป็นเด็กน้อย มักจะมีแผลติดตัว ทั้งภายในใจและภายนอกกาย ทุกครั้งที่ได้ไปเยี่ยมคุณยายที่รักก็มักจะร้องไห้

"ยิ้มเข้าไว้จะทำให้มีความสุข"

คุณยายบอกเอาไว้ เป็นคำพูดสุดท้ายที่จำฝัง ก่อนในปีถัดไปคุณยายจะเสียชีวิต

ตั้งแต่เจ้าของคำพูดนั้นจาก ฟุรุคาวะก็มักมีรอยยิ้มบนใบหน้า
โดยไม่รู้ว่าเป็นเพราะคุณยายบอกว่าดี
หรือมันเพียงเก็บซ่อนความรู้สึกได้อย่างที่ใครเขาต้องการ

แม้ตนจะไม่ได้ชื่นชอบให้เรื่องราวประหลาด และเลือกได้ก็จะเลี่ยง แต่มันก็ ฟังดูน่าสนใจในระดับนึง

หัวคิ้วขมวดเมื่อเห็นกระดาษบิงโกในมือของคุณ คงจะชื่นชอบพวกนี้จริง ๆ

“ อ๋า ก็ไม่ยังไงหรอกครับ ”

“ แค่เห็นพอกระพริบตาก็หายไป แล้วถึงเดินมาเจอกับคุณ ”

“ ก็แค่ขนลุกนิดหน่อย ”

คงเป็นเรื่องราวที่น่าเบื่อ ส่วนตัวก็ไม่ได้สนใจขนาดนั้น เลยไม่ค่อยเจออะไรน่าตื่นเต้น

ผู้ฟังพยักหน้ารับ อืมออไปตามนั้น แม้แต่ตนเองก็มีอาหารที่โปรดปรานเป็นพิเศษ จึงไม่ได้รู้สึกประหลาดใจกับท่าทีแบบนั้น

นิ่งครุ่นคิดไปชั่วครู่นึง จึงได้เอ่ยปากตอบ

“ ก็ไม่ได้เกลียดครับ ”

“ ทานคู่กับชาก็เป็นรสชาติที่ดี ”

“ ถ้าเธอเบื่อผมคงจะแย่น่าดู ”

ทั้งน้ำเสียง และสีหน้าของคนที่พูดดูเรียบเฉยจนเดาไม่ถูกเลยว่าพูดเล่นหรือพูดจริงกันแน่

ผมก็ได้แต่ยกมือขึ้นจับข้อมือของคุณเอาไว้ ยืดตัวขึ้นนั่งตามปกติ อีกมือนึงก็ลูบเกลี่ยเส้นผมของตน

“ ผมยุ่งหมดแล้วครับ ”

#KMI_โรลเปิด

📍หลังศาลเจ้าคุเมอิ | 16:00 หลังเลิกเรียน

คงมีสักเหตุนึงที่คุณมายังศาลเจ้านี้ และอีกสักเหตุผลที่เดินมาด้านหลังศาลเจ้าแบบนี้ หรือไม่ คุณก็แค่เดินตามจิ้งจอกมา ?

ภาพที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าคุณคือ ชายคนนึงในชุดนักบวช อุ้มเจ้าจิ้งจอกหยอกล้อเล่นไปกับมันอย่างเอ็นดู

ด้วยความไม่ระวัง คุณจึงเผลอเหยียบกิ่งไม้เข้า นั่นทำให้สายตาสองคู่จ้องมาทางคุณ

“ ใคร ? ”

จะวางให้ทั้งกล่อง ก็คิดว่าจะทานไม่ได้เอา จึงเลือกจิ้มให้ทีละชิ้นแทน จับมือเปลี่ยนองศา ก่อนส่งบราวนี่ให้

“ บราวนี่น่ะครับ ”

ไม่ได้พูดอะไรเพิ่มเติมนอกจากนั้น พาเดินไปตามทางต่อ

( ยิ้มบ่อย ๆ นะคะพี่ มันสำคัญต่อชีวิตนุมาก

* ไหว้ *

( อาร์ตบล็อคหนักมากค่ะ ทำได้แค่นี้ 💔

#KMI_TsunagiNoYoru

— ค่ำคืนแห่งสายใย

muddy-possum-9ca.notion.site/14053ae51601...

#KMI_TsunagiNoYoru

บอกแล้วใช่มั้ยว่าอย่าออกมานอกห้องกลางดึก

( TW ; ศีรษะมนุษย์ , เลือด ใต้เมนชั่น )

#KMI_TsunagiNoYoru

[ ค่ำคืนแห่งสายใย ]

ตัวผมในวัยเด็ก กับเรื่องที่คุณแม่ปิดบังไว้

TW : เลือด

ปลายนิ้วยกขึ้นแตะที่หลังมือของคุณ เพียงแค่กุมมันไว้หลวม ๆ ไม่ได้ขัดขืน แต่ก็ไม่ให้คุณได้บีบแก้มตนเล่นต่อ

“ ไม่ได้หรอกครับ ”

“ ถ้าเป็นเด็ก ผมก็ต้องตามอ้อนนายตลอด ”

มั่นใจว่าถ้าตนเป็นเด็กขึ้นมาจริง ก็คงจะอ้อนอย่างปากว่านั่นแหละ คุณแม่ท่านก็เคยว่าไว้ ตนสมัยยังเยาว์ ขี้อ้อนซะยิ่งกว่าอะไร

รออยู่เพียงครู่เดียวก็ได้ของที่ตนสั่งมา ผมหันกลับไปมองทางคุณ

“ ขอมืออีกข้างครับ ”

เพราะตนไม่ได้ถนัดเรื่องปลอบโยนใคร สิ่งที่นึกออกจึงมีแค่เพียงของหวานเท่านั้น เหมือนน้องชายจะพูดไว้ มันควรจะช่วยได้ ?

ได้รับฟังคำตอบจึงพยักหน้า กวาดสายตามองไปรอบข้าง และไปสะดุดอยู่กับร้านขนมหวานแห่งนึง

“ ผมขอแวะสักครู่นะครับ ”

ไม่ทันรอให้คุณตอบก็ก้าวขาเดินเข้าไปยังร้านแห่งนั้น บอกกล่าวคุณพนักงานว่าขอบราวนี่ และเค้กสตอเบอรี่

+

ตนส่ายหน้าตอบปฏิเสธ

“ แบบที่ มีเงาสองเงา ทั้งที่ตรงนั้นมีผมอยู่คนเดียว ”

อ๋า ? โดนแดนซ์ใส่หรอ คนได้ฟังขมวดคิ้วนิดหน่อย แม้ใบหน้าจะยังเรียบเฉย แต่สายตาบ่งบอกหมดแล้วว่างุนงงกับคำพูดของคุณมาก็แค่ไหน

สิ่งที่เจอจะคล้องกับนิสัยของคนที่เจอด้วยรึเปล่านะ . . .

( ไม่เป็นไรค่า ชิลชิล )

ดวงตาที่มองจ้องมายังคุณดูสับสนนิดหน่อย คล้ายว่าไม่เข้าใจเรื่องที่คุณตื่นเต้นกับสิ่งพวกนั้น

แต่ก็เลือกจะเคารพในสิ่งที่คุณสนใจ และเอ่ยตอบตามสมควร
การไม่ได้ยินมันควรจะเป็นเรื่องดีไม่ใช่หรือ

“ คราวหน้าผมจะลองตั้งใจฟังครับ ”

มันก็น่าสนใจอยู่นิดหน่อย ดังนั้นคำที่เอ่ยออกไปก็ไม่ใช่เพียงแค่คำปลอบโยนหรอก

มันอาจจะเป็นแค่เพียงเสียงสะท้อนจากที่ไหนสักที่ก็ได้

+

แม้จะโดนเรียกชื่อในทันที แต่ผมก็ไม่ได้ว่าอะไร เพียงแค่พยักหน้ารับคำฝากตัวทักทาย

“ ครับ ซากุระคุง ”

“ ผมจะรีบทานก่อน ”

แค่ทานไประหว่างเดินมันคงจะดูไม่งามเท่าไหร่

“ ดูท่าแล้ว เธอคงจะชอบช็อคโกแลตสินะครับ ”

(ไม่เกี่ยวกับอีเว้นหรือแท็กใดๆ ขอแหวกทล.ด้วยซากุระอีกหนึ่งสกินไปรเวท🌸)

“ เอาตามนั้นแล้วกัน ”

ปล่อยตัวให้ไหลไปตามคุณ ผมมักจะทำตัวให้โต และดูเป็นผู้ใหญ่อยู่เสมอ การเปลี่ยนมาออดอ้อนคุณเหมือนเด็กบ้างก็ไม่เลวเลย

ก้มศีรษะลงให้คุณลูบได้สะดวกขึ้น มือยกขึ้นจับข้อมือของคุณไว้ และเป็นฝ่ายถูไถศีรษะไปกับฝ่ามือนั้นแทน

จนพอใจแล้ว จึงเป็นฝ่ายละออกมาเอง

“ ไม่มีอะไรหรอกครับ แค่อยากทำตัวเป็นเด็กดูบ้าง ”

ผมสอดเก็บขนมที่ได้มาทั้งหมดไว้ในช่องเล็ก ๆ ในกระเป๋า เอียงหลบหลีกทางให้พ้นจากทางที่คนกำลังเดินอยู่ ละสายตาจากกระเป๋าเลื่อนไปมองคุณ

“ ปี 3 ครับ “

” งั้นผมก็ รุ่นพี่สินะครับ “

การคาดเดาอายุจากส่วนสูงคงเป็นเรื่องที่ยากไปหน่อย พอเทียบกับตนที่สูงขนาดนี้ คิดว่าคุณอยู่ปี 1 เสียอีก

“ แต่คนเหยียบคือผมครับ ”

แม้เสียงที่เปล่งออกไปจะไม่ได้แข็งกร้าว แต่ก็ไม่เปิดโอกาสให้คุณปฏิเสธ

“ เข้าใจแล้วครับ ”

“ งั้นไปร้านนั้นกันนะครับ ”

ทราบทางที่ควรจะไปแล้วก็ค่อย ๆ พาคุณเดินไปตามทางอย่างระมัดระวัง ลดความเร็วลงให้คุณที่มองไม่ชัดได้เดินอย่างระวัง

“ ชอบทานของหวานมั้ยครับ ”

“ เข้าใจแล้วครับ เย็นนี้ก่อน ”

เอ่ยปากตอบรับ ยกมือกันจับที่ปลายนิ้วของคุณไว้ จ้องมองมันอยู่ชั่วครู่นึง

“ ผมกำลังตัดสินใจอยู่ว่า ”

“ จะชมเธอว่า เก่งมากแล้วลูบหัว ”

“ หรือจะก้มหน้าลงไปไถอ้อนเธอดี ”

“ ฟุรุนอยากได้แบบไหนครับ ”

สายตาจับจ้องกิริยาท่าทางของคุณ รู้สึกหมั่นเขี้ยวแปลก ๆ ทั้งที่รู้ดีว่าคุณตั้งใจจะทำอะไร แต่ก็ยอมลงให้เสมอ เอาเถิด ปอกลอกยังไงเงินของตนก็ไม่ได้หมดง่ายขนาดนั้น

“ เรื่องแค่นั้นได้อยู่แล้วครับ ”

? อยู่ ๆ ก็อยากลองทำอะไรขึ้นมา

“ ฟุรุนครับ ขอมือหน่อย ”

? มองตามมือไปด้วยความสงสัย ในกระเป๋าใบนั้น ยัดมาเยอะแค่ไหนกันนะ

แบมือรับขนมทั้งหมดจากคุณมา คิดว่าจะได้แค่ชิ้นสองชิ้นเสียอีก

“ ขอบคุณนะครับ ”

“ โชฮูดาอิ โชริมิสึ ยินดีที่ได้รู้จักครับ ”

รอยยิ้มจาง ๆ ปรากฏขึ้นเป็นการตอบรับรอยยิ้มของคุณ แม้จะไม่ได้สดใสเท่าก็ตาม

“ แน่นอนว่าผมจะออกค่าใช้จ่ายทุกอย่างให้เองครับ ”

เคราะห์ดีจริง ที่วันนี้ผมพกเงินติดตัวมาเยอะ

“ อ่า แล้วก็ ขอมือหน่อยครับ ”

ผู้กระทำผิดยื่นมือไปหาคุณ เหมือนบอกให้คุณจับมือตน

... สั้นเยอะซะด้วยสิ ปล่อยทิ้งไว้ไม่ได้เด็ดขาด

ความเงียบเข้าปกคลุมไปชั่วครู่นึง เพราะกำลังใช้ความคิดอยู่ แถวนี้ก็ไม่ค่อยได้มาเท่าไหร่

“ ถ้าผมจำไม่ผิดถัดไปอีก 2 ซอยน่าจะมีอยู่ครับ ”

ผมใช้ผ้าเช็ดหน้าของตนห่อเศษแว่นพวกนั้นเอาไว้ เตรียมจะถือติดมือไปด้วย

“ ไปหาแว่นใช้แก้ขัดก่อน ”

“ คุณมีร้านแว่นประจำที่อยากตัดมั้ยครับ หรือจะตัดที่ร้านนั้นไปเลย ”

+

ก็เพราะเป็นเธอ ถึงได้สบายใจที่จะยิ้ม แม้คิดเช่นนั้นอยู่ แต่ก็ไม่มีคำพูดใด ๆ หลุดออกไปจากปากผม

ยา ? คนฟังถอนใจ

“ ไม่ใช่ยาสิครับ ”

“ ให้วันนี้ชิ้นนึง แล้วต้องไปอุดฟันก่อนครับ ”

ผมนิ่งไป เมื่อได้ยินประโยคถัดไป แปลว่ายอมตามเพราะเป็นผม หรือเพราะของฟรีกันแน่เนี่ย

“ ทั้งอาทิตย์ไม่ได้ครับ ลดก่อน ”

....

“ ครับ.. ใช่ครับ ”

ผู้กระทำผิดย่อตัวลงเก็บเศษซากของเจ้าแว่นที่น่าสงสาร

“ ผม . . ขอโทษจริง ๆ ครับ ”

ก้มหัวขอโทษคุณจากใจจริง เพราะความประมาทเลินเล่อของตน สร้างความเสียหายอย่างใหญ่หลวงซะแล้ว

“ คือ . . อ่า สายตาสั้นประมาณเท่าไหร่หรอครับ แถวนี้คงพอจะมีร้านแว่นบ้าง ”

- เหตุการณ์ที่ 4

ไม่มีอะไร ก็แค่ เลิกดีกว่า

เสียงปริศนาที่ชวนให้สิ้นหวัง … ไม่มั้ง บอกทีว่าผมคิดมากไป

ไม่ นายคิดถูกแล้ว ท้ายฝ่าเท้าของตน มีเจ้าแว่นน้อยที่น่าสงสารแตกเป็นเสี่ยง ๆ อยู่

แย่แล้วสิ …

เหมือนเข้าสู่ช่วงเดดแอร์ในทันที