Krzysztof Kurdyła

🇳🇿🚀 Rocket Labs włącza się do pojedynku na najlepsze filmy z orbity

SpaceX ma godnego konkurenta, testy Neutrona powinny być spektakularne. Nie wiem dlaczego reszta olewa ten temat. Nawet Tory Bruno pokazujący świetne ujęcia z platformy orbitę olewa.

Pozdrawiam urlopowo 🍺

Nie pozostaje więc nic innego, jak trzymać kciuki za tego budzącego nostalgię za Rzeczpospolitą Obojga Narodów satelitą.

A jeśli informację uważacie za interesującą, to tradycyjnie proszę o retwitta. Żeby wątek jak RON nie skończył 😉

6/6

Zapowiedziana rozdzielczość w spot to „poniżej metra”, ale dalej już bez szczegółów.

Eycore przypomnę ma już w backlogu zamówienie na radar dla satelity z programu Camila, który będzie integrowany z busem Hypersat od Creotecha.

5/6

Obecnie budowany satelita zostanie wysłany na orbitę SSO 510 km, zapewne w misji Transporter od SpaceX.

Co do trybów pracy, mamy zapowiedziany sarowski standard, podstawowy Stripmap, dokładny, ale ograniczony obszarowo Spotlight i dający szeroki „składany pokos” ScanSAR.

4/6

Misja tego satelity była początkowo zapowiadana na końcówkę 2025 r. ale w anonsie od @NanoAvionics mamy I kwartał 2026 r.

Z wpisów na blogu wynika, że współpraca obu firm jest szersza, niż tylko wysyłka prototypu, wspólnie mają pracować nad satelitą SAR kolejnej generacji.

3/6

Payload od Eycore, czyli radar SAR, pracujący w paśmie X z anteną zbudowaną w szyku liniowym jest integrowany z mikrosatelitarnym busem MP42, mogący zabierać na orbitę payload o masie do 70 kg.

Radar Eycore według wcześniejszych zapowiedzi ma ważyć 60 kg.

2/6

🇵🇱 🛰️ Eycore SAR 1, czyli satelita Rzeczpospolitej Obojga Narodów 😉

Dotychczas nieujawniony dostawca busa dla pierwszego, testowego radaru SAR od Eycore właśnie się ujawnił. Jest nim litewski Nanoavionics, należący dziś do norweskiego koncernu Kongsberg (77% udziałów).

1/6

Jeśli nitka wydaje Ci się interesująca, prośba o retwitt.

Bez tego wątek poleci jak Eris, z nim może jak Electron.

11/11

Osobiście co do orbitalnych rakiet o napędzie hybrydowym pozostaję mocno sceptyczny, ale losy Gilmour Space i jego konkurentów wykorzystujących tę technologię warto obserwować.

Inżynierowie firm New Space potrafią czasem mocno zaskoczyć.

10/11

Oczywiście ISP Siriusa (nie ujawnione) musi być niższe niż w rakietach na paliwo ciekłe. Widać to po udźwigu, 305 kg na orbitę równikową i 215 kg na orbitę SSO 500 km.

Tyle wynosi dysponujący znacznie niższym ciągiem, ale efektywniej wykorzystujący paliwo Electron.

9/11

Sirius, którego używa się w dwu pierwszych stopniach (4 w pierwszym, 1 w drugim) w testach osiągał aż 110 kN, czyli 11,2 ton siły ciągu.

Jedynie trzeci stopień jest napędzany prostym silnikiem na paliwo ciekłe (nafta + LOX). Silnik Phoenix jest produkowany w technologii druku 3D.

8/11

Gilmour Space miało wyśrubować parametry swojego silnika dzięki nieujawnionemu, samodzielnie opracowanemu paliwu oraz bardzo lekkim ale jednocześnie mocnym elektrycznym silnikom brytyjskiej firmy Equipmake, które napędzają pompy utleniacza, którym jest nadtlenek wodoru.

7/11

W rakietach studenckich czy pojazdach suborbitalnych ma to sens, ale przy znacznie bardziej energetycznie wymagających lotach orbitalnych to problem.

Australijczycy deklarują jednak, że ich rozwiązanie jest na tyle niskokosztowe, że te niedogodności będzie rekompensować.

6/11

Dla osób znających specyfikę takich konstrukcji jest to kontrowersyjny wybór.

Hybrydy są co prawda relatywnie proste w budowie, ale nie mają ani brutalnej siły silników na paliwo stałe, ani paliwowej efektywności silników na paliwa ciekłe.

5/11

Jednak to nie z powodu tych wypadków nazwałem rakietę ciekawą.

Australijczycy, podobnie jak kilka innych start-upów (np. niemiecki HyImpulse, francuski HyPrSpace) zdecydowali się atakować orbitę za pomocą silników hybrydowych.

4/11

Przypomnę, ten start miał się odbyć kilka tygodni temu, ale wtedy w czasie przygotowań do odpalenia rakiety falstart popełniły... owiewki ładunku.

Z powodu spięcia w układzie elektrycznym te zostały odrzucone na platformie, wstrzymując całą operację.

3/11

Tyle, że w przeciwieństwie do Astry Eris nie odleciała, ale po chwili osunęła się na Ziemię w bezpośrednim sąsiedztwie stanowiska startowego.

Złośliwi powiedzieliby, że to co najwyżej kangurzy skok 😉 Eris notuje więc w swojej pierwszej probie drugi dziwaczny wypadek.

2/11

🇦🇺 🚀 Australijska rakieta Eris próbowała skopiować lot w bok rakiety od Astra Space

Gilmour Space odpalił swoją ciekawą rakietę, ale start, delikatnie mówiąc, dobrze nie poszedł. Rakieta zdołała wykonać tylko niewielki skok w bok w stylu Rocket 3 od Astra Space.

1/11

A jeśli wątek wydał Wam się ciekawy, wiecie co robić.

Algorytmy X czekają na sygnął, dostaną go, wątek poleci w górę, nie dostaną, to go utopią.

10/10

Dlatego w kolejnej rakiecie AGH ma pojawić się właśnie dodatkowy układ z sprężonym azotem.

Standardowo, wielkie gratulacje dla ekipy. Mam nadzieję że koło udostępni film z lotu, niestety mi nie udało mi takiego materiału znaleźć. Jeśli się pojawi, opublikuję.

9/10

Taki układ ma zalety, nie wymaga dodatkowego układu np. ze sprężonym helem czy azotem.

Ma jednak też wady. Uszczelnienie tłoka jest zawsze dużym wyzwaniem, a ciśnienie i w efekcie dosyłane ilości paliwa w czasie pracy spadają. To jest powodem niższego niż zakładano ISP.

8/10

Po podgrzaniu N20 ten zwiększa objętość i naciska na tłok, wyrównując ciśnienia między zbiornikami.

Otwarcie zaworów powoduje rozpoczęcie cyklu rozprężnego. Żartobliwie mówiąc, ten system to taki jednosuwowy „silniczek”. Linia paliwowa jest jednocześnie prowadnicą tłoka.

7/10

Jednak to nie silnik, a zbiornik paliwa i utleniacza jest najciekawszym elementem tej rakiety.

Nie przypadkowo użyłem liczby pojedynczej, mamy tu bowiem pojedynczy zbiornik z ruchomym tłokiem odzielający znajdujący się na górze utleniacz od składowanego niżej N20.

6/10

Silnik Zawisza4000 jak wspomniałem zasilany jest C2H5OH i N20.

Jego komora i dysza jest zbudowana z kompozytowych materiałów ablacyjnych, otoczonych osłoną z aluminium. Prędkość spalin to 2500 m/s, więc ISP wynosi ~255 sekund. Ciąg maksymalny to ~4,6 kN czyli 470 kg siły.

5/10

Rakieta ma dwa stopnie:
- zasadniczy, czyli aktywny booster z silnikiem, sekcją zbiorników, awioniką, sekcją ładunkową i zestawem spadochronów,
- pasywną głowicę, która zostaje odrzucona w apogeum i uwalnia spadochron hamujący.

4/10

Turbulencja to typowo studencka rakieta. Ma 4,5 metra wysokości, korpus o średnicy 20 cm i waży 60 kg.

Do zbiorników można załadować 20 kg paliwa i utleniacza. Ma też dwa spadochrony, hamujący i główny. Sekcja ładunku ma wielkość 3U (30 x 10 x 10 cm) oraz udźwig do 4 kg.

3/10

Rakieta poleciała 27 lipca z toruńskiego poligonu, osiągając zgodnie z planem wysokość 4,9 km. Docelowo AGH chce osiągnąć min. 9 km, ale będzie to wymagać zmian w ciekawym systemie dosyłania paliwa rakiety.

Całość miała miejsce na Lotach Rakiet Eksperymentalnych PTR.

2/10

🇵🇱 🚀 AGH Space System poleciała rakietą Turbulencja na paliwo ciekłe

To pierwsza polski rakieta z takim silnikiem. Wybrano dla niego bardzo wesoły napęd, ponieważ paliwem jest etanol, czyli alkohol etylowy, a utleniaczem jest podtlenek azotu, czyli gaz rozweselający 😉

1/10

Jeśli nitka wydaje Ci się interesując, prośba o retwitt.

Inaczej skończy jak polskie KPK, w limbo... 😉

9/9

Ostatnie miesiące są dla POLSA mocno „energetyczne”,
dr Wachowicz została nowym prezesem, wystartowała misja IGNIS, a teraz agencja zmieniła podległość.

Miejmy nadzieję, że efektem tego wszystkiego będzie zastrzyk energii (i gotówki) na polskie aktywności kosmiczne.


8/9