𝙼𝚊𝚡❄️🏒 (rest พักฟื้นยาวๆ)

(แวะมาแซวย้อนหลังนะคะ แหมมมมมมมมมมมมมม)

(ช่วงนี้เค้าอาจหายจากการแอคทีฟยาวๆ เพื่อพักฟื้นสุขภาพกายและจิตใจตัวเองนะคะ 🥹 อาจหายไปนานแบบซักพักใหญ่เลยค่ะ 😭😭😭 แต่ถ้าเรื่องส่วนตัวค่อยๆดีขึ้นเค้าอาจกลับมานะคะ 🫠)

(อ่ยยยย เค้ายื่นเจ้าแมกซ์(ที่ขดเป็นก้อน)ให้กอดเลย 🥺🥺🥺🥺😭😭😭😭😭😭😭)

(/ยื่นก้อนแมกซ์ให้กอด 🥺)

(กอดๆด้วยคับ ฮือออออ /ยื่นแมกซ์ให้กอด)

(🥺🥺😭😭😭😭😭 ฮือออออออออออ ความจริงอันเจ่บปวด 🫂🫂🫂🫂)

(😭😭😭😭😭 มุแง้)

(ฮรึก ขออนุญาตซบหนึ่งวัน 😔)

(กอดๆด้วย โฮฮฮฮฮฮฮ 😭😭😭)

ระหว่างที่อีกฝ่ายเล่า แมกซ์ก็สัมผัสได้ถึงความหลงใหลในศิลปะจากตัวฟิเดลเลียได้เป็นอย่างดี และเพราะเหตุนี้เองเลยทำให้เรื่องราวและความคิดเห็นมันน่าฟังจนลื่นหู

และไม่นานนักเสียงดนตรีก็จบลง เธอเองก็ละออกจากอีกฝ่ายและก้าวถอยห่างออกเล็กน้อยให้พื้นที่ส่วนตัวกับเจ้าตัวอีกครั้ง

“…อย่างน้อยฉันก็ไม่ได้เหยียบเท้าเธอ”

เธอกลั้วหัวเราะเบาๆ “แต่ขอบคุณสำหรับประสบการณ์ดีๆเช่นกันนะ”

(CMS. Dhaya deabochta)

แต่สุดท้ายเธอก็หยุดลงตรงที่ใต้ต้นไม้แห่งหนึ่งที่ลับตาคนภายในโรงเรียน—สถานที่ที่เธอคิดว่าไม่น่ามีใครมาเห็น อย่างไรเสียวันนี้เธอก็หยุดเรียนไปวันนึงแล้วนี่

แล้วที่เธอพยายามทำตัวเองดีมาตลอด เป็นทั้งนักเรียนและนักกีฬาที่ดี เพื่อที่เธอจะได้เป็นที่ภาคภูมิใจให้กับครอบครัวสมกับเป็นทายาทคนต่อไป

มันยังจำเป็นอีกหรอ

เธอมันก็แค่ลูกเลี้ยงด้วยซ้ำ

และนี่เป็นวันที่โลกทั้งใบของแมกซีน แอชฟอร์ด ถล่มลงมาในพริบตา

มิน่า ทำไมลุงของเธอถึงเกลียดเธอนักหนา

และทำไมเวลาไปงานต่างๆ คนจึงมองเธอด้วยสายตาที่แปลกประหลาด

คำโกหกหลอกลวงที่ครอบครัวบอกเธอมาตลอดว่ามันเป็นเพราะเธอพิเศษกว่าคนอื่นๆ ตั้งแต่เด็ก และเมื่อโตมาก็บอกว่ามันคงเป็นยีนส์ด้อย

เธอจะเชื่ออะไรได้อีก

ขนาดจะเชื่อตัวเองยังไม่ได้เลย

เธอไม่รู้ว่าขาพาเธอไปยังที่แห่งใด หรือความเหน็ดเหนื่อยมันเริ่มแทรกเข้ามามากเพียงใด

+

คำพูดที่หลุดออกมาจากผู้เป็นพ่อทำให้เธอตาเบิกโพลงไปด้วยความตกใจสุดขีดจนพูดอะไรออกมาไม่ได้ นอกจากหยาดน้ำตาที่เริ่มไหลออกมาอย่างควบคุมไม่อยู่

เธอไม่ได้ฟังคำพูดอะไรของผู้เป็นพ่ออีก นอกจากวิ่งออกมาจากร้านโดยไม่ได้สนอะไรทั้งนั้น

ถูกรับเลี้ยง..?

เธอไม่อยากจะเชื่อเลยด้วยซ้ำ แต่มันก็สมเหตุสมผลเหลือเกินว่าทำไมเธอจึงมีสีผิวและสีผมที่ต่างจากคนอื่น และดวงตาที่ดำทมิฬไม่เหมือนน้องๆเธอซักนิด

+

[ story ]
cw : mentioned self-hatred, worthlessness

วันนี้เป็นวันที่แมกซ์ต้องหยุดเรียนเพราะพ่อมาจัดการธุระที่เมืองนี้ และเขาต้องการพบตัวเธอด้วยความคิดถึงลูกสุดหัวใจ

แต่แทนที่มันจะเป็นการพูดคุยอย่างมีความสุข มันกลับเป็นการทะเลาะวิวาทขึ้นมาแทน

ไม่มีใครรู้ว่ามันเกิดขึ้นตอนไหน หรือมันเพิ่มความรุนแรงตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่สุดท้ายแล้วมันก็ทำให้แมกซ์รู้ความจริงที่ถูกซ่อนมานาน

+

The interest she's taken in Spencer makes her forget surroundings around her for a while. She wants to make sure that the other can be herself around her as well.

"We're all being a nerd in some way."

"I am too obsessed with constellation and tea."

She admits, hoping to ease the nervousness.

Max gives her a reassuring smile, soft yet full of confidence within herself. Her black orbs stare into the person in front of her, no judgement could be seen on her face.

Only acceptance.

"I would not wish any companion in the world but you."

There she says a quote back, but it's sincere.

+

Her eyes perk up with such delight when she hears a Shakesphere quote.

But she can sense Spencer's nervousness after finishing the sentence, and Max doesn't want her to lose her playfulness just because of a possible judgement from herself.

"Hey, don't worry."

"I like it."

+

It's a rare occurence, but Max feels like she could be herself around the person in front of her without any judgement, with jokes throwing around and the bond they're creating.

She's glad to have met Spencer, and to be able to bond with her, no matter what the future holds.

+

"If the sky's clear that night, and there's no light around that area, hopefully..." Max starts to reassure, "You can still see the stars above, trust me."

"And don't worry about dying, it's not that kind of hill, per se."

A slight chuckle comes out uncontrollably, feeling more like herself.

+

And when Spencer accepts her invitation to stargazing, Max feels even more excited about it, both sharing her favorite space to someone and expecting the sky to be clear at night when they decide to go.

"Of course, it shall be thee finest of all."

Max jokes back with a playful tone.

+

Max nods as a different opinion is given, she's glad that despite not liking it the same way she does, Spencer still respects the passion she has for the nature. It is, indeed, the greatest creation in this world.

Such as the view outside, with colorful flowers and birds chirping beautifully.

+

(ตำรวจพร้อมทำงาน 24/7 เสมอ—)

(ห ว า ย ย ย ย ย ย ย ย)

"The view itself is breathtaking."

She's inclined to share her own place with someone who has the same interest, or even take an interest in the stars the same way as she does.

"But only if you want to, of course."

She averts her gaze away to take a sip, masking her own nervousness.

If she wants to do so. Max's never the one who forces people to do what she want.

"Stargazing, I mean. I know the place."

With a small smile, Max decides to ask, "If you ever want to go somewhere with an open sky, I can take you to it."

"It's a little bit far, but I promise..."

+

And there it is, a sparkle in her eyes when she talks about her hobby.

"Indeed, I'm so glad we shared a lot of similarities."

The more she knows about Spencer, the more fascinating she is. Maybe they can form a bond from their shared hobbies and opinions.

"You should do it again."

+

While Max's never good with small talk, she's always been a good listener, but when she gets a chance to exchange views and opinions, or even gives a little bit of her own passion, she's excited to do so.

"I've always liked nature."

"Like hiking or rock climbing, the view is so worth it."

+

สายตาของเธอจับจ้องใบหน้าของอีกฝ่ายที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความสุข มันทำให้ตัวเองมีความสุขไปด้วย แต่ถึงอย่างนั้นการเต้นรำครั้งนี้ก็ยังไม่เผลอเหยียบเท้าเสียที

ถือว่าเป็นเป้าหมายที่ดี

"งั้นหรอ...?"

"เล่าให้ฉันฟังหน่อยสิ"

รอยยิ้มเล็กๆปรากฏบนใบหน้าขณะที่ทั้งสองคนเต้นรำ เธออยากฟังอีกฝ่ายเล่าเรื่องของตัวเองให้ฟังบ้าง เรื่องที่เจ้าตัวชอบ—หรือมีแพชชั่นกับมัน มันทำให้เธอรู้สึกมีไฟตามไปด้วย

(โอ้ย นุ 5555555555555555555 /ตัวแตก)