𝐂𝐚𝐫𝐥𝐢𝐬𝐥𝐞𝐡𝐚𝐧

"ข้าว่า... เจ้าต้องเอาอาหารล่อมัน"

"ส่วนข้าจะเป็นคนเข้าไปเก็บ"

ชายหนุ่มวางแฝนอย่างเป็นจริงเป็นจัง ยอมรับหน้าที่เสียสละหากจะต้องโดนรุมจิกทึ้งแทนนาง

ยามนางสะบัดกระโปรงด้วยท่าทางล่อแหลมใส่
คาร์ลิเอลฮานก็เป็นสุภาพบุรุษมากพอที่จะรู้จักการเบือนหน้าหนี เอาสายตาไปวางไว้กับดินฟ้าอากาศแถวนั้นแทน

จนกระทั่งพวกเขาเดินทางมาถึงที่หมาย รับรู้ได้ถึงสายตาจ้องเขม็งของเหล่าแม่ไก่จอมหวงไข่ จึงยังไม่กล้าลงมือทำอะไรบุ่มบ่ามนัก

(+)

"อันที่จริง ข้าไม่เคยฝันเวลานอน"

เขารู้สึกอาย กับความอยากรู้อยากเห็นราวกับเด็กน้อยคนหนึ่ง

"ก็เลย.. อยากรู้ว่า 'ฝันดี' ที่ว่านั่นเป็นอย่างไร..."

ดวงตาสีอำพันแอบชำเลืองลอบสังเกตปฏิกิริยาจากผู้ฟัง ว่าเลลานี่จะขบขันกับเหตุผลไร้สาระจนถึงขั้นต้องมาเอาจริงเอาจังกับภารกิจทั่วไปเช่นนี้หรือไม่

คาร์ลิเอลฮานยังคงส่ายหน้าปฏิเสธ ความอ่อนโยนใจดีของเลลานี่ทำให้เขารู้สึกผ่อนคลายเมื่ออยู่ใกล้ ต่างจากหญิงเจ้าเล่ห์ราวสุนัขจิ้งจอกอีกสองคนที่เหลือ

"ไม่เป็นไรหรอก ข้าว่าเจ้าสมควรจะได้ใช้เงินไว้ทานอาหารอร่อยๆหรือซื้อของที่ชอบ"

พอถูกถามถึงจุดประสงค์ ท่าทางก็ดูเงอะงะปนเคอะเขิน เมื่อต้องยอมรับความจริงบางอย่างต่อหน้านาง

ชายหนุ่มกระแอมเบาๆ

(+)

จากนั้น ชายหนุ่มก็ยกกระสอบไปวางพาดบนหลังจู๊ดสีขาว ก่อนจะหันกลับมาทางเงือกสาว

ใบหน้าเปื้อนรอยยิ้ม แววตายังคงซื่อตรงและจริงจัง

"ขอบคุณสำหรับการช่วยเหลือในครั้งนี้"

"อันที่จริง ข้าต้องการแค่โพชั่น เพราะฉะนั้นเจ้าเอาเงินรางวัลทั้งหมดได้เลย"

ช่างน่าสงสัยเสียจริง
หลายต่อหลายครา อัศวินครึ่งมังกรไม่เคยสนใจรางวัลในภารกิจ แต่ครั้งนี้เขากลับพูดความต้องการตัวเองอย่างตรงไปตรงมา

"อา"

คาร์ลิเอลฮานขานรับพลางมองผลงานของพวกเขาอย่างภาคภูมิใจ
แม้จะเป็นเพียงการเก็บสมุนไพร แต่ถ้าไม่ได้เลลานี่ช่วยเหลืออีกทั้งให้คำแนะนำ เขาคงได้แต่ถางวัชพิชจนตะวันตกดินเป็นแน่

ระหว่างกล่างตอบ มือหนาก็เริ่มมัดปากกระสอบเข้ามากันจนแน่น

"ข้าว่าเจ้าของภารกิจคงใช้ประโยชน์จากมันได้เหลือเฟือ"

(+)

(แปลงร่างเปนเบ๊)

ร่างสูงใหญ่ย่อตัวลงหลังกล่าวจบ รีบเก็บเกี่ยวสมุนไพรอย่างขะมักเขม้น
เวลาผ่านล่วงเลจนดวงอาทิตย์บนท้องฟ้าเคลื่อนตำแหน่งต่ำลง

จำนวนหญ้าทหารในกระสอบที่ทั้งสองคนช่วยกันเก็บเกี่ยวก็เพิ่มพูนมากขึ้นจนเกือบเต็ม

สถานการณ์คลี่คลายลงทำให้คาร์ลิเอลฮานผ่อนลมหายใจออกมา

เขาเก็บดาบเข้าฝัก มองให้แน่ใจว่าพวกมันจะไม่มารบกวนการเก็บเกี่ยวสมุนไพรในครั้งนี้อีก แล้วจึงค่อยหันกลับมาทางเลลานี่ ระบายยิ้มบางพลางส่ายศีรษะเล็กน้อย

"สติปัญญาของพวกมันขาดเขลาเกินกว่าจะเข้าใจ"

"ข้าคิดว่า พวกมันคงกลัวในพลังเวทย์ของเจ้าเสียมากกว่า"

นานๆที บุรุษผู้เคร่งขรึมจะเอ่ยแซวหรือหยอกล้อผู้อื่นบ้าง

(+)

[ โรลเปิด | แยกรูท ]
สถานที่: บริเวณชายป่ารอบๆเมืองventoria

ช่วงเวลากลางวันในฤดูใบไม้ผลิแบบนี้ ช่างเหมาะแก่การพักหายใจสักครู่หลังจากผจญภัยมาเหลือเกิน

[คุณ] ได้ใช้เส้นทางใกล้ๆชายป่า จู่ๆกลับได้กลิ่นหอมอะไรบางอย่างลอยออกมาจากป่า ด้วยความหิวและเหนื่อยมีหรือจะไม่เข้าไปดู เมื่อแหวกพุ่มหญ้าเข้าไปกลับพบบิมโบ้กำลังตั้งแคมป์ทำกับข้าวอยู่

"โอ๊ะ สวัสดีครับ😊"

(+สั้น/ยาวก็ได้นะคะ)

(ชอบมาก555555555)

เมื่อเดินทางมาถึงสถานที่สำหรับทำภารกิจในครั้งนี้

คาร์ลิเอลฮานก็ไม่รอช้า รีบหยิบขวานออกมาจากกระเป๋าสัมภาระ แล้วเริ่มลงมือตัดฟืนทันทีอย่างขยันขันแข็ง ตามประสาคนคุ้นชินกับการใช้แรง

ไม่ว่าจะเป็นคู่ซ้อม ยกของ แบกกระสอบ จิปาถะ

ทั้งที่เป็นลูกชายของขุนนางมนุษย์ผู้ร่ำรวยเงินตรา
แต่ตอนนี้เขาดูเหมือนช่างไม้ตัวจริง

"ข้าตั้งใจจะยื่นเรื่องเพื่อเลื่อนยศ หลังจากจัดการภารกิจในสัปดาห์นี้เสร็จทั้งหมด"

ไม่ว่าความคิดเห็นแท้จริงในใจแต่ละคนจะเป็นเช่นไร แต่บทสรุปคือ -การตัดฟืนเท่าที่จำเป็น- นั่นแล คือสิ่งที่คาร์ลิเอลฮานต้องการ

เขาไม่ได้ออกความเห็นอะไรมาก เพียงแค่ผงกศีรษะรับเรื่องเมนูใหม่ในร้าน
หัวทื่อเสียจนไม่ได้เอะใจเลยสักนิดว่านั่นคือคำเชิญชวนให้ไปร่วมทานอาหารด้วยกัน

"ตัดฟืนเสร็จ ข้าคงต้องกลับไปซ้อมดาบต่อ"

จึงกลายเป็นคำปฏิเสธด้วยถ้อยคำแข็งกระด้าง

(+)

"พวกข้าแค่มาเก็บหญ้าทหาร ไม่ได้มารุกรานอาณาเขตพวกเจ้า"

"แต่ถ้าหากไม่ยอมถอย คงมีแค่ทางเลือกเดียวเท่านั้น"

ดวงตาสีอำพันเหลือบมองเงือกสาวเล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้าเบาๆ
ว่าถ้าหลีกเลี่ยงไม่ได้ เห็นทีคงต้องสู้กับพวกมัน

>ลองเจรจาอีกรอบ

"ข้าว่าเราควรจะ-"

เป็นอีกครั้งที่พูดยังไม่ทันจบดี ก็โดนเจ้าเยลลี่เหนอะหนะยืดตัวมาเขมือบหน้า
แม้ว่าเลลานี่จะพยายามเข้ามาช่วยดึงมันออกไป แต่ดูเหมือนว่าพวกสไลม์คงไม่หยุดง่ายๆหากพวกเขายังรุกรานทุ่งหญ้าแห่งนี้ต่อ

คาร์ลิเอลฮานเป็นนักรบก็จริง แต่เขาไม่ได้เข่นฆ่าเพื่อความสนุก หรือใช้อารมณ์ส่วนตัว
ขณะชั่งใจอยู่ครู่หนึ่ง มือหนาจึงตัดสินใจหยิบดาบออกมาชี้ไปที่พวกมัน

(+)

ดวงตาสีอำพันก็เหลือบขึ้นมองท้องฟ้า แล้วค่อยพ่นลมหายใจอย่างไม่ถือสาเช่นเคย

"นั่นชุดเก็บไข่ของเจ้ารึ?" เขาถามพอเป็นพิธี จากนั้นจึงกล่าวว่า "ช่างเถอะ"

หนุ่มครึ่งมังกรในชุดชาวบ้านเริ่มออกเดิน นำไปยังเล้าไก่อันเป็นสถานที่ทำภารกิจครั้งนี้อย่างเอาจริงเอาจังเช่นเคย

(วาดด้วย(ก้ะได้))

เวลาผ่านไปยาวนานเพียงใด ไม่อาจทราบ

แต่อัศวินหนุ่นตระหนักว่าอย่างน้อย ก็คงไม่ช้าเกินกว่าการยืนเฝ้าสังเกตการณ์ คอยคุ้มกันภัยผู้ร่วมเดินทางยันรุ่งสางเป็นแน่

แม้จะรู้แก่ใจรอบที่ล้าน ว่าแคสซานดร้ายังเป็นผู้หญิงที่ชอบเล่นกับจิตใจและอารมณ์คนไม่เปลี่ยนแปลง
ดังนั้น เมื่อถึงวินาทีที่ร่างสะโอดสะองของนาง 'เสด็จ' กลับมาในชุดรุ่มร่าม หาใช่ชุดทำงาน

(+)

บุรุษที่เติบโตมาในวิถึนักรบผู้ทรงเกียรติ แทบจะไม่เคยใกล้ชิดหรือคลุกคลีกับสตรีใดเพราะมุ่งเพียงเป้าหมาย ย่อมไม่มีทางเข้าใจจินตนาการสุดลึกล้ำเกี่ยวกับชุดเกราะในหมู่สตรีช่างฝันเป็นแน่

"รสนิยมอะไร?"

คาร์ลิเอลฮานมุ่นคิ้ว ไม่ทันได้รอฟังคำตอบ ต่างฝ่ายก็จำต้องแยกย้ายเปลี่ยนชุดเพื่อไม่ให้เสียเวลาทำงานทำการ

เพราะคิดเช่นนั้น
ถึงได้รีบออกมายืนรอนางตั้งแต่ยังไม่ถึงสิบนาที

(+)

"ล-เลลานี่ เจ้าควรระวัง-" พูดไม่ทันจบก็โดนเจ้าสไลม์อีกตัวมาน้วยขา

คราวนี้เลยทั้งผงะ ทั้งถอนหายใจของจริง

"เจ้าพวกนี้ยังนับว่าเป็นมอนสเตอร์อยู่ดี..."

ถึงปากจะว่าเช่นนั้น
แต่ร่างสูงกลับก้มหยิบมันขึ้นมาพลางจ้องเขม็งคล้ายกำลังพยายามจับผิด

"เจ้าจะช่วยเราหาหญ้าทหารงั้นรึ?"

ดวงตาสีอำพันหรี่ลงอย่างคมกริบ เป็นการให้สัญญาณบางอย่างแก่ผู้ร่วมภารกิจ
หัวใจเต้นดังในจังหวะที่ค่อนข้างกว่าปกติอยู่ราวๆห้าวินาที

ก่อนที่—

"!"

คาร์ลิเอลฮานยังไม่ทันตวัดตาบออกจากฝัก

เขาเบิกตากว้าง ยืนนิ่งค้าง ดูเงอะงะต่อการปรากฏตัวของกลุ่มก้อนสไลม์ที่ค่อยๆเกลือกกลิ้งเข้ามา
และยิ่งตกใจยิ่งกว่า เมื่อเห็นเงือกสาวเข้าไปลูบหัวเจ้าเยลลี่ตัวใหญ่อย่างเป็นมิตร

(+)

อัศวินครึ่งมังกรพึมพำระหว่างก้มหน้าก้มตาเก็บ
ไม่ทันไร ก็พลันชะงักลงเพราะได้ยินเสียงไม่ชอบมาพากลแถวนั้น

ดวงตมองเลลานี่สลับกับต้นตอเสียงปริศนา

ก่อนที่มือหนาจะหยิบดาบมาเตรียมพร้อม แล้วค่อยๆย่องฝีเท้าเข้าใกล้มันด้วยท่าทางระแวดระวัง

คาร์ลิเอลฮานตั้งใจฟังคำอธิบายเกี่ยวกับหญ้าทหารอย่างตั้งใจ
เขาหวนนึกถึงตอนที่ตัวเองออกเร่ร่อนด้านนอกกำแพงใหญ่ รู้สึกคุ้นเคยว่ามีความทรงจำเกี่ยวกับสมุนไพรชนิดนี้ผ่านตา

ชายหนุ่มย่อตัวลงบนพื้นหญ้า วางกระสอบสำหรับเก็บเกี่ยวไว้ข้างกาย แล้วเริ่มกวาดตามองหาลักษณะเด่นของพวกมันเพื่อคัดแยก

หยิบผิดบ้างถูกบ้าง แต่สักพักก็เริ่มเรียนรู้

"พอมันออกดอกแบบนี้... ข้าคิดว่ามันเหมือนดอกไม้ดี"

(+)

(ไปเก็บไข่ หรือไปเดินรันเวย์)

"ขอบใจเจ้ามาก"

ความร่าเริงสดใสของเลลานี่ ทำให้คนจริงจังหลุดรอยยิ้มบางอันหาดูได้ยาก
คาร์ลิเอลฮานผงกศีรษะรับ ก่อนจะหิ้วสัมภาระที่จำเป็นมาคาดไว้บนหลังจู๊ดสีขาวของตน

"ข้าพร้อมแล้ว ไปกันเถอะ"

เอ่ยจบก็ขึ้นขี่พาหนะ เตรียมพร้อมสำหรับภารกิจสำคัญ
เริ่มจากสถานที่ใกล้เคียงก่อนเป็นอันดับแรก

>ทุ่งโล่งฟ้าเปิดอันกว้างไกล

(เงือกน้อยมาพร้อมระบบ)

"หญ้าทหารน่ะ"

อยู่อุณหภูมิก็เห่อร้อนขึ้นนิดหน่อย บางทีคงเป็นเพราะสภาพอากาศ

"ข้าไม่ค่อยเก่งกาจเรื่องพวกนี้นัก หากได้เจ้ามาช่วยก็คงยินดีเป็นอย่างมาก"

ไม้่ใช่บ่อยครั้งเลย ที่เขาจะกล้าเอ่ยปากขอความช่วยเหลือจากสตรีสักคน

คาร์ลิเอลฮานไม่เคยคิดว่าส่วนสูงของตนเป็นปัญหา
แต่หลายครั้งหลายครา เขาก็รู้สึกว่ามันช่างยากเย็นในการมองใบหน้าของเลลานี่จากมุมนี้เสียเหลือเกิน

"ดีเลย"

บุรุษผู้ขึงขังพยายามปลอบตัวเองในใจ ว่าอะไรก็ตามที่นับเป็นภารกิจ 'ย่อมมีเกียรติ' ไม่ว่าจะยากง่ายเพียงใดเสมอ

เพราะฉะนั้นเขาจึงกลืนความกระดากอาย แล้วหันใบรายละเอียดของภารกิจตามหาสมุนไพรให้นางดู

(+)

📜 Rursus Orbis - Week 1
( โรลปิด @leilani-wyh.bsky.social )

คาร์ลิเอลฮานไม่ค่อยสันทัดเรื่องสมุนไพรนัก
แล้วเขาก็เอาแต่เสียเวลาในการยืนจ้องใบประกาศนี้มาอยู่พักใหญ่

นานเสียจนกระทั่งเห็นคนคุ้นตาที่น่าจะพอพึ่งพาในเรื่องพวกนี้ได้

อัศวินครึ่งมังกรจึงคว้าใบภารกิจมาถือไว้ ก่อนจะเดินตรงมายังเงือกสาวพลางกระแอมเบาๆอย่างไว้ท่าที

"เลลานี่"

"เจ้าพอจะมีเวลาว่างหรือไม่?"

”แล้วพบกันในอีกสิบนาทีให้หลัง ตรงนี้“

“ชุดใหม่”

รวบรัดตัดจบด้วยการเดินดุ่มๆเข้าที่พักทันที ใช้ทุกเวลาให้คุ้มค่ายิ่งเพื่อบริหารจัดการตารางอันเคร่งครัดของตน

”มาเถอะ แคสซานดร้า“

คราวนี้ คาร์ลิเอลฮานเป็นฝ่ายจับไหล่นักบวชสาวคืน หมุนตัวให้หันไปยังที่พักแรมของพวกเขาเป็นอันดับแรก

”เจ้าเองก็ต้องเปลี่ยนชุดด้วยเช่นกัน“

”การแต่งตัวให้เหมาะสมกับภารกิจถือเป็นหนึ่งในงาน“

เขายกยิ้มเล็กน้อยตรงมุมปาก อย่างน้อยก็ต้องดัดนิสัยขี้เกียจและหวังแต่จะเอาเปรียบของนางลง

(+)