Catriona

Alleen maar berichten over dat er meer medicatie wordt gebruikt of dat artsen ‘zomaar’ wat voorschrijven is kwalijk. Dat is helemaal niet waar.

Ooit dachten ze nog dat je over adhd heen kon groeien (op je achttiende was het ineens weg). Dat fabeltje is al lang de wereld uit.

Er zijn niet ineens meer mensen met ADHD, we zijn het beter gaan begrijpen. Met name hoe het zich uit in vrouwen, of de comorbiditeit met het autisme spectrum.

Ik ben slecht in routines opbouwen en al helemaal in vasthouden. Het lukt gewoon niet. Maar met medicatie en aanpassingen in hoe ik mijn leven inricht gaat dat wel beter.

Tijdens examens en raak niet verdwaald in de data en research voor de onderzoeken. Mijn emoties gaan niet van 0-100, ik kan beter omgaan met onverwachte situaties en ben geduldiger.
De medicatie helpt. Alleen lifestyle veranderingen zijn gewoon niet genoeg.

kind en als volwassene.

Ik heb 2 opleidingen (plus het eerste half jaar van mijn master) zonder medicatie gedaan, ik heb gewerkt als docent zonder medicatie. De laatste twee jaar met: en het verschil is enorm. Het kost minder energie om met alle prikkels om te gaan, ik kan beter focussen

En zo was ik 36 toen de diagnose ADHD kwam. En ja, alles viel op z’n plek.
Hindsight is 20/20: ik had alle kenmerken als kind ook en behoorlijke mate. Hoe weer de psycholoog dat? Nou ik had mijn oude schoolrapporten, een aantal Cito uitslagen, m’n moeder en ik vulden vragenlijsten in over ik als

Via behandeling voor burn-out (voor mij depressie en angststoornis) komt dan toch ADHD boven tafel.
Als je een kind hebt met ADHD dan is het namelijk zeer waarschijnlijk dat een of beide ouders het hebben (het is erfelijk!).

En laat het ADHD brein daar nu meer mee worstelen. Voor mij (en vele anderen die ik heb gesproken dus dit is anekdotisch) komt er dat burn-out moment. De batterij van het Duracell konijn zijn op.

Maar waarom komt die diagnose dan op latere leeftijd? Als twintiger hoeven we nog niet veel ballen in de lucht te houden. Maar dan komt het huisje, grote mensen verantwoordelijkheden, baan, gezin, familie, sociale verplichtingen: er moeten zo veel ballen in de lucht worden gehouden.

Maar dat ging niet zomaar. Er moest kei hard gewerkt worden, hoeveel harder dat wist ik zelf ook pas toen ik wel een diagnose had en medicatie kreeg. Daarover straks meer.

Sure, de meeste van ons komen ook echt best ver in het leven (hoi, ik ben daar een van. Ik begon op vmbo-k omdat ik-aldus de juf toen- toch niet meer kon, dat was al te hoog gegrepen. En nu ben ik docent voor twee vakken en heb ik mijn master afgerond)

of: jouw kind heeft gedragsproblemen en dat ligt aan jullie opvoeding.

Zeker bij (slimme) meisjes, of jongens die a-typisch (voor die tijd) gedrag vertoonden werd het gemist: we leerden al vroeg een masker opzetten en overcompenseren om aan maatschappelijke verwachtingen te voldoen.

We waren ook de onoplettende en ‘minder slimme’ kinderen. Ons schrift was rommelig, we hadden moeite met zelfregulering, we waren ‘temperamentvol’.

Voor onze ouders die een bijzonder kind hadden klonk vaak: alle kinderen zijn wel eens… je moet geen hoge verwachtingen hebben…

Voor veel volwassenen, die kinderen waren in de jaren ‘90 en vroege jaren ‘00 is ADHD een diagnose die niet werd gesteld. We waren de drukke, dromerige, klunzige, sociaal onhandige, kletserige, creatieve, extreem bewegelijke (sportieve) kinderen.

Kop van de NOS:

“Gebruik ADHD-medicatie fors gestegen, vooral onder 25-plussers”

Een 🧵 (1/n)

Ik ben zo’n 25+ met medicatie. En ook nog eens een vrouw. En koppen als deze missen -wat mij betreft- heel wat nuance.

He… pssst… wist je al: ik heb m’n laaste cijfer van m’n opleiding binnen. Je weet wel, die opleiding tot Master Leraar Algemene Economie…

En… weet je.. ik heb alle studiepuntjes binnen… dus:

👩🏼‍🎓 ik ben geslaagd!!!!!

Op een ouderavond begin van het jaar ging het vooral over de overstap van kinderen naar praktijkonderwijs en het vmbo: daar stromen veel sbo leerlingen op uit. Over havo/vwo hadden we het niet echt.
Maar ook die kinderen zitten daar wel, zij verdienen ook hun plek die het beste past.

Waarom dit delen? Nou veel kinderen, zoals die van mij hebben enorm veel potentie, ze kunnen zo groeien.

Het vraagt een bijzondere type docent die dat blijft zien. Eentje die zoekt naar de kansen en niet alleen de beperkingen.

De juf en ik waren het eens: dit past echt beter bij hem.
Dus volgend jaar gaan we gewoon alvast kijken. Het wordt waarschijnlijk het SVO en die zit vlak bij: in de kleine klassen met veel structuur floreert kind.

En vandaag kwam dan ook het gesprek over zijn voortgang en zijn eerste indicatie van een middelbare school advies.
Het lijkt straks havo/vwo te worden. Welke kant het opvalt hangt samen met welke groei hij blijft laten zien.

Volgend jaar wordt het ‘weer’ groep zeven. Maar voor veel onderdelen met een eigen programma. Het ‘gewone’ groep 7 werk is namelijk al klaar. Hij heeft het al gedaan.
Maar sociaal heeft hij echt dat jaar nodig. En dat is minstens net zo belangrijk.

Dat vond zijn juf dit jaar ook. Kind ging naar de niveaugroepen waar meer uitdaging was, mocht meedoen aan ‘de uitvinders’ waar ze meer onderzoekend aan de slag gingen.
Hij bloeide op: ondanks minder uren in de klas (want hij moest weer opbouwen) ging hij met sprongen (nog) verder vooruit.

Werd het eerste voorlopige advies vmbo kader/gt.
En dat is een mooi advies, als het passend is bij het kind. Maar een kind dat een klas overslaat en nog steeds boven niveau scoort… dat was wel gek.

Hii belande administratief in groep 7, en sloeg daarmee een jaar over. Dat was te veel: niet cognitief maar wel sociaal-emotioneel.
We gingen naar om de dag, naar halve dagen en nu pas weer hele dagen school.

Vorig jaar (wat op papier groep 6 was, terwijl hij eigenlijk in groep 5 hoorde te zitten)

ASS. Door weinig beweging en begeleiding op zijn eerste school liep hij helemaal vast. Vooral sociaal-emotioneel.
Hij werd een thuiszitter, stapte over naar het sbo.

Het was met ups en downs, veel wisselingen van docenten, maar wel een school die bij hem past.

Wie mij al langer volgt… vooral op dat andere platform, die weet het al: ik heb een kind dat het niet altijd makkelijk heeft gehad.

Hij kleuterde in corona, ging als enige van z’n vriendjes toen naar groep drie (de rest die kleuterde wat langer), liep vast, kreeg eerst de diagnose ADHD en daarna

Dingen die hem een voorsprong geven (vinkjes als het ware), zonder dat hij het zelf doorheeft.

Niet alle kansen zijn gelijk. Maar niet alle ongelijkheden kunnen we als docent oplossen. We kunnen er wel bewust van zijn.

Dat het kind des huizes op kon treden bij het kinderfestival voor Bevrijdingsdag, musea ziet als een leuk uitje & op vakantie gaat deze zomer: dat is meer dan zo veel kinderen meekrijgen. Niet omdat ouders niet willen, maar omdat ze niet kunnen.

Dat kind des huizes een kast met boeken heeft, we een piano kunnen hebben & muziekles (kunnen) betalen, op vakantie gaan, museumkaart hebben, op vakantie kunnen… het zijn allemaal factoren die een *voorsprong* geven.