佑星

[20:45 น.] ทะเลสาบ

เป็นอีกครั้งที่สถานที่แห่งนี้ถูกเขาแวะมาเยี่ยมเยือนท่ามกลางฟ้ามืดและแสงดาว

แขนเสื้อสีเทาถูกดึงลงให้ปิดถึงฝ่ามือก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งกับพื้นหญ้า สวมหูฟังบลูทูธแล้วยกแขนกอดเข่าสบายอารมณ์

ไม่มีแผน
ไม่มีความกลัวต่อเรื่องเล่าลี้ลับ
มีเพียงเขาที่อยากซึมซับบรรยากาศดี ๆ เท่านั้น

(ไคโตะคุงหล่อมากคับ😭✌️)

#KengakuRKM

(แวะมาแปะสกินทริปทัศนศึกษาค่ะ ><)

(Chu~ 🤭💗✨)

(แวะมาลงรูปเก็บในแอคค่ะ แม้จะไม่ค่อยโผล่มาหน้าไทม์ไลน์.. แต่ก็ดูเหมือนจะวาดยูเซย์เป็นอยู่คับ 🤏)

[ 21 ต.ค. | 08:45 น.]

ตั้งแต่เข้ามาก็ใช้เวลาพักหนึ่งในการแวะถ่ายรูปเข้าห้องแชทของคนเป็นพ่อทิ้งเอาไว้

พอกดส่ง...ก็ถึงเวลาเก็บโทรศัพท์

จังหวะการเดินของเขาค่อนข้างเอื่อยเฉื่อย สายตากวาดมองรอบข้างหาใช่ทางข้างหน้าราวกับหลุดเข้าไปอยู่ในโลกของตัวเอง

และหากใครเผลอไปสบตาเข้า—

รอยยิ้มเล็ก ๆ คงจะเป็นสิ่งที่ผู้มองได้รับ

(อันนี้ถือว่าเป็นการบอมนะคะ ขออนุญาตจด 😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭😭 )

#KengakuRKM 🌟✨

(แวะมาแปะชุดทสึรุทริปโอซาก้าค่ะ--!!)

พูดรัวจนไม่มีเวลาให้กับอีกคนแทรกก่อนเจ้าตัวจะกึ่งวิ่งกึ่งเดินออกไปจากตรงนั้นทันที

แน่นอนกว่าเกือบสะดุดล้มแต่ดีที่เพียงสะดุดเฉย ๆ ตึกตึกตึก เสียงวิ่งลงบันไดไปตามด้วยเสียงตะโกนว่าคาซึฮิโระอย่าวิ่งบนทางเดิน !

ก็คงเป็นอาการเคอะเขินที่ไม่กล้าสู้หน้าในตอนนี้ล่ะมั้ง

“ อะ— ”

คล้ายกับว่าตัวแตกไปแล้ว ใบหน้า พวงแก้ม ใบหู ปลายนิ้วมือขึ้นสีแดงแจ๋ไปเสียหมด

แย่แล้ว แย่จริง ๆ แล้ว

หากเปรียบเปรยว่าเป็นหมาเด็กที่แพ้พี่สาวคนสวยก็คงไม่ต่างอะไรกับตอนนี้นัก

“ คือว่านั่นไงนั่นน่ะ~ เหมือนฉันลืมไปว่ามีเรื่องต้องทำล่ะ ! ”

“ รองหัวหน้า ใช่ใช่~! เหมือนว่าจะต้องเอางานไปส่ง ไปคุยกับอาจารย์ ถ้าอย่างนั้นเธอคงต้องไปคนเดียวแล้วล่ะ~! ไว้เจอกันน้า~~~~!! “

และก็คงมีอีกคนตามมาด้วย.. ไม่พ้นกับเจ้าหมาแดงตัวใหญ่ที่รีบหยิบหมวกมาสวมคืนให้กับเพื่อน

พร้อมทั้งยิ้มร่ายืนบังทั้งทสึรุและเรียวจิ

ถึงจะพอรู้มาบ้างว่าใบหน้าของอีกคนเหมือนนักแสดงสักคนก็เถอะ.. แต่ไม่นึกเลยว่าจะเผลอได้ยินทั้งคนที่คาดว่าจะเป็นคุณแม่และคุณพ่อในคราวเดียวแบบนี้

“ ไงเรียวจิจัง~ สวัสดี~ นิ่งไปเลยเป็นอะไรม้า ? ”

“ แบบนั้นนี่เอง ”

พยักหน้าหงึก ๆ ด้วยรอยยิ้มก่อนจะเปิดประตูเข้าไปโชคดีที่มีอาจารย์อยู่พอดี เขาจึงเอ่ยทักทายและบ่งบอกอาการคร่าว ๆ ของอีกคน

และใช้เวลาไม่นานอาจารย์ก็เรียกให้ไปนั่งบรรจงทำแผลให้โดยมีเขายืนคอยอยู่ด้วย

“ ทัศนศึกษาต้องสนุกมากแน่ ๆ ไว้มาสนุกกันนะ ! ”

“ ไม่หรอกครับ~ ฉันน่ะแข็งแรงจะตายไปน้า ”

เขากล่าวด้วยรอยยิ้มจนตาหยีพลางลูบกลุ่มผมนุ่มไปมา ดูแล้วคงต้องการปลอบจนกว่าจะหายเศร้าแน่ ๆ

“ วันนี้ให้อยู่เป็นเพื่อนจนกว่าทสึรุจังจะง่วงเลยดีมั้ย ? ”

“ ยังไงเสียฉันก็ว่างสุด ๆ อยู่แล้วด้วย ”

เรื่องวงดนตรีกับเรียวจิน่ะ
ไว้ทีหลังแล้วกัน

แน่นอนว่าคนหลังกล้องนั้นเขาฟังมันอย่างตั้งใจ..

ทั้งที่เป็นเพียงแก่นเรื่องของหนังสือเล่มหนึ่ง
ทั้งที่คิดไว้ว่าจะเย้าหยอกคนอ่านอย่างคุณดวงดาว

ทว่าคำตอบที่ได้รับมากลับเกินจะจิตนาการ

"..."

ราวกับว่าเวลาหยุดค้าง
มีดวงดาวนับล้านดวงตกลงที่กลางใจ

นุ่มนวลและมากพอที่จะทำให้แสงดาวที่ริบหรี่ถูกจุดติดอีกครั้ง

"ง- งั้นหรอ.. แบบนั้นนี่เอง"

เขาเปลี่ยนมือมาจับท้ายทอยแทน

"ส- สุดยอดไปเลยน้า"

oO(นาย.. กำลังทำฉันเดือดร้อนนะเรียวจิ?!?!?!)

oO( ฉันมีคนที่ชอบแล้วเฟ้ย😭 )

(เดินเที่ยว****)

“ ฮะ ฮ่ะ… ”

ถึงจะหน่ายกับเพื่อนขี้เซาก็ตามที ทว่าแบบนั้นก็เลือกที่จะยืนให้อีกคนกอดซบด้านหลัง

ระยะห่าง 5 เซนจะทำให้เมื่อยไหมนะ ?
ว่าแต่หมอนี่ไม่ได้นอนตอนกลางคืนมาหรือยังไงกัน

“ ให้ตายเถอะเรียวจิ~ แบบนี้ฉันก็ไปเดินแถวกับคนอื่นไม่ได้น่ะสิ~ ! ”

เสียงงอแงเล็ก ๆ ถูกบ่นออกมา

/ลองเล่นดูแล้วร้องเห~~~/

/ลากคอเพื่อนมาเซียมซีด้วยกัน @rkm-ryouji.bsky.social /

08.50 น. - 10.50 น. ถึง Namba Yasaka Shrine

Free time 2 ชั่วโมง เมื่อครบชั่วโมงให้มายังจุดนัดพบหน้าศาลเจ้า

การเสี่ยงเซียมซีแบบปกติ 200 เยน ต่อ 1 ครั้ง
Shindan
th.shindanmaker.com/1252205

#KengakuRKM
ประกาศรายชื่อกลุ่มทัศนศึกษา

Story
- ตัวละครจะรู้กลุ่มในวันที่ 20 เม.ย. ตอนถึงสถานที่ทัศนศึกษาที่แรก
- การจับกลุ่มเป็นแบบสุ่มที่ทางอาจารย์จัดให้
- มีภารกิจลับจากมิกิคุงทักมาทางเว็บบอร์ด (ทำหรือไม่ทำก็ได้)
- นักเรียนที่ไม่ได้ลงชื่อจะถือว่าทัศนศึกษาคนเดียว

ทางทีมงานลงก่อนในวันที่ 19 ต.ค. เพื่อให้มีเวลาตามหาเพื่อนและคุยกันก่อนค่ะว่าจะเล่นกันประมาณไหนค่ะ

รายชื่อทัศนศึกษา

“ดีมากเลยล่ะ~~✨”

เขายกยิ้มจนตาหยีอีกคราระหว่างประคองพาเดินไปยังห้องพยาบาล ก้าวเดินนั้นสั้นหากเทียบกับส่วนสูงและการเดินปกติ

ประคองให้อีกคนเดินทันและไม่บาดเจ็บไปกว่าเดิม

“ ว่าแต่มาจากโอซาก้าใช่ม้า~? www ”

“ บังเอิญดีนะ ทัศนศึกษาพวกเราได้กลับบ้านเกิดเธอด้วย ”

“ มีแต่ที่ ๆ สนุกมากเลยว่าม้า~ ? ”

“ รู้สึกดีขึ้นไหมครับ ? ”

“ ถ้ายังไม่ล่ะก็ จะกอดฉันจนกว่าจะพอใจก็ได้นะ ”

เสียงทุ้มเค้นขำคลอออกมาเบา ๆ ไม่ใช่เพราะขำที่เธอร้องไห้แต่เพราะเอ็นดูนักที่คุณดวงดาวตัวน้อยยามสั่นไหวยังคงพยายามเปล่งประกายส่องแสงลงมาแด่เขา

เขาได้รับความรักที่มากมายขนาดนี้ได้ยังไงกันนะ
เป็นความโชคดีของโชคชะตาหลังพายุโหมหรือยังไงกัน

“ ครับ ๆ ~ ”

“ เติบโตไปเป็นคนที่ดีด้วยกันนะ ”

รอยยิ้มบางถูกฉายซ้ำแล้วซ้ำเล่า
และครานี้มือเรียวก็ถูกหยิบยกมาปาดน้ำตาสีใสให้ออกไป

“ แล้วถ้ามันริบหรี่ล่ะครับ ถ้าเป็นแบบนั้นคุณหนังสือได้บอกไว้หรือเปล่า ”

เขากล่าวทุกคำพูดด้วยรอยยิ้มและคงไว้ที่น้ำเสียงสดใสระหว่างเดินผ่านผู้คนตรงไปยังเป้าหมายที่เรียกว่าห้องสมุด

“ ปัจจุบัน ตัวเอง คนที่เรารักงั้นหรอ.. ”

มือสองข้างถูกหยิบยกมาเป็นกล้องถ่ายรูปขนาดย่อม เลนส์โฟกัสล่องหนถูกตัวเขาก้าวไวกว่าเดิมเพื่อที่จะหันเลนส์กล้องมาอยู่ตรงหน้าอีกคนด้วยท่าเดินถอยหลัง

“ ทสึรุจังทำได้ไหม ”

สบมองดวงตาสีสวยพลางนึกในใจ แบบนั้นจะให้ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นได้ยังไงไหวกันนะ

รอยยิ้มยังคงประดับประดาบนใบหน้าจนตาหยี ไม่ว่าจะในความหมายใด เขาคงรับไว้เพียงบางสิ่งเท่านั้น

หนังสือเป็นพื้นที่ให้ผู้คนที่เหนื่อยล้าได้ซบพิง
และบางหนังสือก็คล้ายกับคมมีดให้ย้ำเตือน

กับหนังสือที่อีกคนเอ่ยนั้นจะเป็นแบบไหนในส่วนลึกของเขากันนะ

“ เป็นหนังสือที่ดีนะครับ แสงในตัวเองงั้นหรอ~ ”

(ค้าบป๋ม😸)

“โอ้~~~!! ไว้เจอกันใหม่น้า~!!”

สองไม้สองมือถูกยกขึ้นเหนือหัวโบกไม้โบกมือไปมาให้กับเพื่อนใหม่

และหวังว่าวันนี้จะกลายเป็นวันที่ดีของอีกคน

เสียงในลำคอถูกส่งเสียงตอบกลับไปขณะกอดรับความเหงา ความเสียใจที่อีกคนระบายในอ้อมกอด

ที่แห่งนี้ไม่เป็นอะไร
เขาอยากให้เธอรู้สึกแบบนั้น

“เก่งมากครับทสึรุ”

“ เติบโตมาได้อย่างดีเลยนี่น่า ”

และนั่นคงเป็นคำชม
คำชมที่มาจากใจ

คนในอ้อมกอดเขาเก่งเพียงไหน เท่านี้ก็สัมผัสได้แล้ว

“เอาแบบนั้นก็ได้~✨ ไปสิ ไปกัน”

เขาเอื้อมแขนให้กับอีกคนด้วยใบหน้าเปื้อนรอยยิ้ม ไม่ได้มีทีท่าอึกอักต่อการปฏิเสธนั้นเลย

อาจเพราะโตมาในสถานที่ที่ว่า ปฏิเสธนั้นไม่จำเป็นต้องรู้สึกผิดก็ได้ล่ะมั้ง

“ค่อย ๆ เดินล่ะ”

“หากเจ็บขึ้นมาต้องบอกทันทีเลยนะรู้ไหม ~?”

“ อื้ม✨ ได้สิครับไปกัน ”

กล่าวด้วยรอยยิ้มที่มองดูสดใสอีกเช่นเคย

“ ว่าแต่ครั้งนี้อ่านเรื่องอะไรหรอครับ? ”

“เล่าให้ฟังได้ม้า ?”

และคงเพราะเป็นคนช่างถาม
แถมยังอยากรู้อยากเห็น

บทสนทนาจึงดำเนินไปเรื่อย ๆ ไม่มีทีท่าจะหยุดเงียบ