Nooshin

رفتم پروفایل Bumble BFF ساختم. بی‌آبرویی. هشتگ کیارستمی.

سونای هتل تو بچه‌های بدشانس ١٢.

من و این پسره دوستامون تو شهر ته کشیدن، همه یا رفته‌ن اون‌سرِ دنیا یا اولویت‌هاشون جایی برای ما باقی نگذاشته. شب‌ها می‌شینیم نقشه می‌کشیم که دوستِ نو از کجا پیدا کنیم. روزها به اقامت در لاکِ خودمون ادامه می‌دیم.

Why was this how I found out...

Ok people you know what to do:

تا آخرهفته‌ی بعد خدا یار و نگهدارتان.

هیجانِ این آخرهفته هم تقریباً-به‌هم‌زدن با این پسره بود که فعلاً رفع شد. حالا ایشالا که خدا بزرگه.

i will maintain an air of professionalism. despite my secret thirst for Revenge

اگه پیدا نشد، انگلیسی‌ش رو در نسخه‌ی هانس والتر گابلر و در جوارِ کتاب راهنمای Ulysses Unbound پیشنهاد می‌کنم.

If we were still friends, I would now message you and ask if you had also noticed the Kill Bill references in the Witcher game on your playthrough, but we're not, so I won't. But I'll keep thinking about what was lost for years to come, on every such trivial occasion. I think about us every day.

از اون‌ور استاد عوضی‌م آفر داده سه سال بمونم براش حمّالی کنم. بمونم اقامت تخمی این اتّحادیه‌ی گه رو بگیرم یا برم باز همه‌چی از اوّل و همه‌چی به نتیجه‌ی بدِ همیشگی.

یه موقعیت شغلی تو وین پیدا کردم و هنوز اپلای‌نکرده غمبرک زدم که این چه زندگی‌ای بود که هی باید از صفر شروع می‌کردی.

برا من فککنم نقطه‌ی عطفِ قضیه شیر جو و یخ بود. :)) یه چیز لطیف و تروتازه‌کنی می‌شه. شیر گاو و گرم هنوز کار نمکنه خیلی برام.

کاش پروسه‌ی دق کردن یه‌کم سریع‌تر بود.

والا برا خودمم همین‌طور =)) سال‌ها مزه‌ی علف بعد یهو ئه چه جالب

Unhappy to announce I am now a huge fan of and iced oat matcha latte and am thus one of the girlies.

اگه این امپراطوری نیست چیه پس؟ ملّت یه کشور خاص فکر می‌کنن کلّ باقیِ دنیا برای تفریح اینا ساخته شده. عنسگ.

وای پسر مرگ بر توریسم و خصوصاً مرگ بر توریست آمریکایی.

مُردم :(

ده روز کاری متوالی فقط تمام‌وقت درس دادم و در پنج روزِ بعد هم برنامه کنفرانس و ارائه‌ست. از هر شش جهت دارم پاره می‌شم.

من مرتبط با اوضاع Hold Everything Dear رو خوندم که خیلی زیبا بود، نامرتبط با اوضاع هم جلد اوّل On the Calculation of Volume خوندم که حقیقتاً یام یام.

اون طرف یه عدّه ریختن به میگا میگا و یه عدّه مشغولِ تحلیلن که ملّتِ جان‌برکفِ ایران جنایاتِ اسرائیل در فلسطین رو دیده و کنار حکومت می‌ایسته. هپروت، دو ورِ بوم.

این وسط مامانِ این پسره گیر داده که اومده‌م کتاب‌فروشی چی برات بخرم. =)) دل خوش سیری چند ورونیک جون.

اون‌ور یکی نوشته بود باید هرچه سریع‌تر اینترنت ایران رو قطع کنن که اسرائیل یه وقت از ویدیوهای مردم اطّلاعات اضافه نگیره. آره هانی اینترنت رو قطع کنن اون مردمِ بی‌کس با هم‌دیگه هم نتونن صحبت کنن. عالی شد. حالا اسرائیل انگار تا عمقِ همه‌چی نفوذ نکرده.

از اون روزها که هیچ گهی در هیچ گهستونی نشدیم.

I'm so tired of people writing off Wes Anderson's work as form over content when every piece in his oeuvre is a functional parable of the times we're living in, perhaps more than that of any other American filmmaker living today.

Entering my slumber era.

دو دقه اینترنت نگاه نکردم نخل طلا رو دادن به جعفر که.

باورم نمی‌شه که اسرائیل تقریباً یوروویژن رو برد. قهقرای جالبی شده.

a cartoon hand is pointing at a applause sign ALT: a cartoon hand is pointing at a applause sign

Gave myself a concussion on a random Monday afternoon.