𝒪𝓈𝓌𝒶𝓁𝒹 🕊️ | เฟบ=ตอบโรล

ออสวอลด์กอดคนรักของตนอย่างหวงแหน ก่อนจะหอมแก้ม และเครื่องหน้าไร้เดียงสาอย่างทะนุถนอม ให้เช้าวันนี้เต็มไปด้วยบรรยากาศหวานชื่นของว่าที่สามี ภรรยาในอนาคตอันใกล้

บางที…มันอาจจะถึงเวลาแล้วสำหรับการวางแผนการสร้างครอบครัว โดยปราศจากเรื่องอื่นที่ไม่ใช่พวกเขาทั้งสองคน

เขาจุมพิตเธอ…

ราวกับว่าจะรับเอาทุกสิ่งทุกอย่างของเธอไว้

จุมพิตให้สมกับการเป็นคู่ชีวิต

ดั่งคำสัตย์สาบานว่าจะมีกันและกันตราบนานเท่านาน

“ฉันรักเธอ แวนญ่า” ปลายนิ้วเกลี่ยพวงแก้มสีระเรื่อเปียกชื้นก่อนมอบจุมพิตให้กับเธออีกครั้ง

[+]

แกะน้อยในอ้อมแขนยังคงสะอื้นไห้ไม่หยุด สองมือพยายามปาดเอาม่านน้ำตาออกจากใบหน้าอย่างน่าสงสาร ก่อนจะตามมาด้วยคำสารภาพแสนน่าเอ็นดู

“โถ่…ที่รัก” ออสวอลด์ซับน้ำตาให้กับวิเซเนียอย่างแผ่วเบาก่อนดวงตาสีเทาอมฟ้าราวกับท้องฟ้าครื้มจะเบิกกว้างยามความอบอุ่นจะจรดลงแนบริมฝีปากพร้อมกับคำตอบที่ทำเอาใจดวงนี้เต้นกระหน่ำจนแทบจะหลุดออกมาอยู่ข้างนอก

[+]

ออสวอลด์คิดว่าพวกเขาโตพอที่จะมีชีวิตเป็นของตัวเองแล้ว ถ้ามีอะไรเกิดขึ้น…

เขาหันมองคทาเวทตนครู่หนึ่งก่อนก้มลงสบตาวิเซเนีย “หรือเธอมีอะไร…”

ริมฝีปากเย้ายวนเม้มเข้าหากันเล็กน้อย แม้จะไม่ได้แสดงความร้อนรนนั้นออกมาให้เธอเห็น แต่ดวงตาสีเทาอมฟ้าก็ฉายแววกังวลออกมาอยู่ดี

“ฉันรีบร้อนเกินไปหรือเปล่า” มือใหญ่ดึงผ้าห่มขึ้นมาห่อแกะตัวน้อยให้อยู่ในก้อนนุ่ม พลางยกมือเช็ดน้ำตาป้อย ๆ

56 ปี สำหรับเขามันนานมากพอที่จะไม่ตกใจหากจู่ ๆ จะมีคำขอแต่งงานสายฟ้าแลบ และบุรุษที่ขึ้นชื่อว่าเร่งร้อนกับคนรักอย่างเขาใจเย็นกับเรื่องนี้มาโดยตลอด

หรือเอลฟ์แก่นั่นจะยังตามรังควานลูกสาวตัวเองไม่เลิก?…

หรือเอลฟ์ตัวดีคนจะมารังควานว่าที่ลูกสะใภ้เพื่อพาตัวลูกชายกลับไป…

[+]

เมื่อเห็นหยาดน้ำตาร่วงลงมาราวกับเม็ดมุก ออสวอลด์ก็ลุกพรวดขึ้นมาก่อนจะกอดวิเซเนียเอาไว้ในอ้อมแขนด้วยความตกใจ

ให้ตาย…

เขาไม่กล้าพูดอะไรเลย

หากว่าเธอไม่ได้คิดอยากผูกมัดกับเขาจะทำเช่นไร ในสมองพลันขาวโพลนไปหมด

[+]

เป็นคำสาบานว่าจะรัก เคารพ และดูแลเธอจวบจนสิ้นชีวิต ไม่ว่าจะยามสุขหรือยามทุกข์ เขาก็จะอยู่เคียงข้างวิเซเนียเสมอ

ตลอด 56 ปีที่ผ่านมา เขาเก็บเงินเพื่อขอเธอแต่งงานมาโดยตลอด แบกรับความเกลียดชังของครอบครัวที่มีต่อเธอเพื่อปกป้องเธอจากสิ่งเลวร้ายเหล่านั้น

ทุกวันนี้มันไม่ได้จำเป็นเลยเมื่อมีเธออยู่ข้างกายในทุก ๆ วัน ทว่า…

“แต่งงานกันนะ แวนญ่า” น้ำเสียงทุ้มนุ่มละมุนตอบด้วยคำขอนั้นอย่างมีความหมาย

คำขอที่ไม่สามารถขอได้จากดวงดาว…
คำขอที่ต้องขอจากรุ่งอรุณของเขาเพียงเท่านั้น…

[+]

เอลฟ์หนุ่มยื่นจมูกแตะอวัยวะเดียวกันถ่ายทอดความอบอุ่นที่แผ่ออกมาจากลมหายใจและอ้อมกอด เขาผละออกมาสบตาของเธอ เพื่อมองหารุ่งอรุณของตนเอง

รุ่งอรุณที่เขาอยากตื่นขึ้นมาเห็นในทุก ๆ วันจนกระทั่งเข้านอน…
รุ่งอรุณแห่งความสุข…
รุ่งอรุณของเขา…

[+]

ออสวอลด์กลืนน้ำลายส่งผลให้ลูกกระเดือกขยับขึ้นลงยามนิ้วสัมผัส เขาเอนศีรษะไปยังทิศตรงข้ามปล่อยตัวตามสบายจมหมอนนุ่มปล่อยให้แกะตัวน้อยแสนซุกซนได้เที่ยวเล่นอย่างตามใจ

จนกระทั่งเธอสังเกตเห็น ‘มัน‘

ริมฝีปากคลี่ยิ้มงดงามยามเห็นคนรักแสดงท่าทีสงสัยออกมาอย่างไม่ปิดบัง เขายกตัวขึ้นมาเล็กน้อยจุมพิตหน้าผากมนเบา ๆ ก่อนตอบ “คำขอที่ฉันขอดาวไม่ได้”

[+]

เอลฟ์ทั้งสองนอนกอดก่ายพลอดรักกันอยู่บนเตียงยามเช้าตรู่

บรรยายกาศเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะอันอบอุ่นก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นความเงียบเมื่อเขามองเธอที่กำลังเล่นกับมือของเขา

”ชอบไหม…“ ออสวอลด์ยิ้มเมื่อวิเซเนียสังเกตเห็นแหวนบนนิ้วนางข้างซ้าย

ไม่คิดว่าเธอจะรู้สึกช้ามากถึงขนาดนี้ แต่ก็อาจจะเป็นเพราะเขาทำให้เธออ่อนล้ามากจนเกินไปสัมผัสส่วนอื่นจึงทื่อลงขนาดนี้

“เธอไม่เป็นอะไรจริง ๆ หรือ” สัมผัสเย็นที่แนบแก้มของหญิงสาวค่อย ๆ ผละออกอย่างเชื่องช้าไปเล่นกับเส้นผมที่ยุ่งเหยิงของเธอแทน

ร่างเล็กไต่ขึ้นมานอนอยู่บนตัวของเขาด้วยท่าทีน่าเอ็นดูมอบความความอบอุ่นให้แก่กันผ่านผิวเนื้อที่ได้สัมผัส

ออสวอลด์วางมือโอบรอบเอวของคนรักพลางลูบมันไปมาราวกับว่าจะช่วยบรรเทาอาการปวดที่หลงเหลือจากเมื่อคืนวานให้หายไป

“ใช่…” น้ำเสียงทุ้มนุ่มละมุนตอบก่อนกระชับร่างเธอให้เข้ามาอีกหน่อยแล้วจึงจูบขมับของวิเซเนียอย่างแผ่วเบา

[+]

"....?"

หัวคิ้วเขาเหมือนจะเลิกขึ้นเล็กน้อยเมื่อได้ยินเช่นนั้น
แต่พลันเมื่ออีกฝ่ายเดินนำไป ในทางที่.....

ข้างนอกมันอีกทางนะท่านเซอย่า???

แต่ในเมื่ออีกฝ่ายเดินนำไปแล้วเขาก็ไม่ได้ขัดอันใด กลับเดินเข้าไปชิดใกล้กว่าเดิมด้วยกลัวจะพลัดหลงกับกลุ่มผู้คนระหว่างทาง

...และเกรงว่าผู้ดูแลกิลด์ในตอนนี้ดูจะต้องการคนดูแลมากกว่าลูกกิลด์นัก

(หลบคนตรงกระจกไปมุมอื่นแทนเหรอคับบ555555)

[Rursus Orbis week 6 : รูปวาดที่รอการเติมเต็ม ]
[โรลปิด|กับก้อนหูหาง3ฟ!]
@francesco-wyh.bsky.social
@felicia-wyh.bsky.social

นัดสัปดาห์หน้าแต่ว่าลืมถามเวลาซะได้

เจ้าแมวที่ตื่นเวลาแมวถึงจะไม่สายมากแต่ก็มาช้าอยู่ดี
แถมบนบอร์ดก็ไม่ค่อยเหลืออะไรให้เลือกสักแล้วสิ...

อันนี้หรอ...
เงินน้อยจัง ไม่สิเอาเถอะ
วันนี้เจ้าแมวกะว่าจะมาฟัดขนเจ้าเวสป้ากับเจอ2พี่น้องล่ะ!

ก็เพราะเป็นซะแบบนี้ อีกฝ่ายจะขาดเขาไปได้เช่นไร?

มืออีกข้างที่ไม่ถูกกอบกุม เลื่อนขึ้นไปปิดตาของอีกฝ่ายไว้ ร่างขยับเข้าไปชิดกับเตียง ขาและเข่าข้างนึงงอขึ้น และทึ้งน้ำหนักลงบนขอบเตียง เมื่อเขาเอนตัวลง อยู่ในท่าที่คร่อมเกือบทับร่างของฟีอัส

และแล้ว ริมฝีปากกดจูบลงหลังมือของตนเอง

ใช่…มือที่ปิดดวงตาของอีกฝ่ายไว้ ไม่ให้รับรู้ถึงการกระทำของตน
+

“แค่มีเธออยู่ข้าง ๆ ฉันก็หลับสบายแล้ว“ เอลฟ์หนุ่มยื่นหน้าเข้าไปจุ๊บริมฝีปากของวิเซเนียทีหนึ่งเป็นจูบแรกของวันก่อนจะเอ่ยถามด้วยรอยยิ้ม “เธอล่ะที่รัก?”

รุ่งอรุณสีหวานทักทายเขาอย่างปรือปรอยก่อนจะเปล่างแสงเจิดจ้ายามตื่นเต็มตา

“อืม” ออสวอลด์ครางเสียงในลำคอตอบก่อนจะวางปลายนิ้วลงบนปลายจมูกแสนน่ารักอย่างแผ่วเบา

มือใหญ่เคลื่อนสัมผัสพวกแก้มนวลปลั่งเกลี่ยปลายนิ้วนวดความนุ่มนิ่มราวกับจะเสกให้สีระเรื่ออันน่าคิดถึงให้ปรากฏขึ้นมาอีกครา

[+]

ใช่… เขาตั้งใจจะขอเธอแต่งงานเพียงแต่บรรยากาศเมื่อคืนมันร้อนแรงเกินกว่าที่จะทำเช่นนั้น

หลังสวมใส่แหวนเข้าคู่กันแล้วเขาก็เอนตัวลงนอนเท้าศีรษะมองคนรักด้านข้าง

มือใหญ่กระชับผ้าห่มให้เธอก่อนจะใช้ปลายนิ้วจิ้มตามเครื่องหน้าแสนน่ารักยามมีเสียงงัวเงียหลุดลอดออกมา

เมื่อใบหน้าหวานขยุกขยิกในใจของเขาก็พลันยุกยิกไปด้วย

ออสวอลด์หัวเราะเสียงเบา

ภายในมีแหวนสองวงเสียบไว้ข้างกัน เมื่อเทียบขนาดดูแล้วก็ชวนให้รู้สึกอบอุ่น และยุบยิบในใจ

ร่างสูงโปร่งทิ้งตัวลงนั่งบนเตียงก่อนจะยกมือเรียวสวยของเจ้าหญิงนิทราขึ้นมาจรดริมฝีปากด้วยความรัก

เขาสวมเครื่องประดับชิ้นน้อยหลากความหมายชิ้นนี้ที่นิ้วนางข้างซ้ายอย่างทะนุถนอม

[ ขอบคุณ YCH จากทีมงานสุดน่ารักด้วยค่า ]

[+]

อันที่จริงในปีนี้เขาเตรียมคำบางสิ่งเอาไว้ เพียงแต่วิเซเนียเย้ายวนเกินกว่าจะตั้งสติไหวทุกอย่างจึงแปลกประหลาดไปหมด

แปลกประหลาดในทางที่ดี…

…เพราะมันค่อนข้างยอดเยี่ยมในความคิดของเขา

เอลฟ์หนุ่มก้มลงคว้ากางเกงบนพื้นก่อนจะหยิบกล่องกำมะหยี่ทรงสี่เหลี่ยมมนออกมา
[+]

ปลายนิ้วเอื้อมไปหวังจะสัมผัสแพขนตาสีอ่อนที่กำลังหลับพริ้มอย่างอารมณ์ดี ทว่ามือนั้นกลับแข็งค้างก่อนจะกำมันเอาไว้หลวม ๆ

เพราะเขาพลาดเรื่องสำคัญไป…

ออสวอลด์ค่อย ๆ ถดตัวออกจากผ้าห่ม โดยระมัดระวังไม่ให้เทพธิดาบนเตียงที่กำลังหลับใหลสะดุ้งตื่น

[+]

สิ้นคำตอบออสวอลด์ก็พาวิเซเนียเข้าไปในบ้านสู่เตียงนุ่มที่ใช้นอนกอดกันเป็นปกติ

ความอบอุ่นแผ่ซ่านจากปลายจมูกไปทั่วสรรพางค์กาย

ราตรีอันงดงามช่างแสนสั้น ไม่นานรุ่งอรุณก็มาถึงอีกครา แม้ว่ารุ่งอรุณของเขาจะยังมาไม่ถึงในยามนี้ก็ตาม

[+]

….สีหน้าใหม่ๆ?

สองแขนที่ยื่นมาถูกกอบกุมไว้ด้วยมือทั้งสองข้าง
ซิกฟรีดขยับเข้าไปใกล้เพื่อที่จะสำรวจบาดแผลเหล่านั้นให้ชัดขึ้นกว่าเดิม

ร่องรอยส่วนใหญ่ถูกรักษาไปแล้วด้วยผู้เชี่ยวชาญอย่างดี เห็นแบบนี้แล้วเขาก็เบาใจขึ้นเล็กน้อย
จากร่างอ่อนแรงในวันนั้น ลุกมาได้ไวขนาดนี้ก็นับได้ว่าไม่ธรรมดา

“...งั้นพักอีกสองสามวันให้หายสนิท แล้วเราค่อยไปฝึกด้วยกัน ท่านเซอย่าตกลงไหม?”

ตอนนี้เขาร้อนจะตายอยู่แล้ว…

ออสวอลด์ดึงขอบเสื้อของเธอกลับขึ้นไปบนไหล่มนสวย “กลางคืนมันหนาว ฉันกลัวเธอจะไม่สบาย”

แม้จะรู้ดีว่าเอลฟ์เป็นเผ่าพันธุ์ที่ต้านทานต่อความเย็น แต่นั่นไม่ใช่สิ่งจำเป็นเลยถ้าเขาจะหาสักเหตุผลหนึ่งเพื่อเข้าบ้านไปพร้อมกับเธอผู้เป็นที่รัก

เขาโอบรอบเอวของวิเซเนียก่อนจะพลิกตัวให้เธอขึ้นมานั่งบนตัก

ขอแค่เธอตอบเขา เขาก็พร้อมที่จะอุ้มเธอไปส่งถึงปลายทาง

[+]

แสงสีชมพูเลือนหายไปจากท้องฟ้าพร้อมคำอธิษฐานที่เป็นจริงในชั่วเสี้ยววินาที

ความมืดครอบครองไปทั่วบริเวณ มีเพียงแสงสลัวจากภายในบ้านแสนอบอุ่นเท่านั้นที่ทำให้เห็นรอยยิ้มของเอลฟ์ทั้งสอง

เขาไม่ได้พูดอะไรต่อนอกเสียจากวิเซเนียอยู่เงียบ ๆ ในบรรยากาศอันแสนหวานชื่น

จนกระทั่งสังเกตเห็นชายเสื้อที่ตกลงมาจนเกือบจะเร้าใจจึงเอ่ยทักขึ้นมาก่อน “เข้าห้องกันไหม”

[+]

(อาศัยจังหวะชุลมุนมาแปะด้วยคับ ว่าช่วงที่ผ่านมาสนุกที่ได้เล่นกับทุกคนมากๆๆ แล้วก็ยังอยากเล่นให้ครบกับทุกคนหรือมาเล่นด้วยกันอีกเยอะๆเลย🏃✨

เพราะฉะนั้นก็เลยยังมีเควสว่างที่ยังมาชวนกันเล่นได้อยู่นะคับ อยากเก็บครบ 100% Quest/Achievement 55555 แบบไม่รีบๆเก็บสตอรี่สบายๆด้วยกัน หรือจะเว้นอนาคต(?)ก็ได้
สามารถจิ้มดูใน Tab Event แล้วทักได้เลยคับ 🥺✨
bit.ly/Siegfried-WyH)

“—ข้า”

เวทย์ถูกร่ายออกไปยังชายหนุ่มทั้งคู่ ฉีกอากาศก่อเป็นริ้วพายุ คล้ายเวทย์ยามใช้รักษา หนนี้เป็นดังแส้ที่จะฟาดทำลาย

เป็นคำสาปจากสรวงสวรรค์

ร่างของเอลฟ์สาวแน่นิ่งตรงกลางรอยวงเวทที่สิ้นแสง เปลือกตาบางหลับลงอย่างอ่อนโยน ใบหน้าเรียบสงบราวกับเธอแค่หลับใหล

ไร้เสียงร่ำไห้ ไร้คำร่ำลา
ในท้ายที่สุด ลูซีลได้เปลี่ยนปัญญาและศรัทธาเป็นแสงสว่างให้โลกครั้งสุดท้าย

[ ลูซีล โซเลซ เสียชีวิตในวัย 271 ปี ]