𝗩𝗮𝗻𝘆𝗮🐑

“ฉันก็รักเธอ…”

ริมฝีปากเอื้อนเอ่ยคำรักแสนหวานตอบรับความรู้สึกที่มีให้กันและกัน แก้มนุ่มถูกหอมฟอดตามมาด้วยเครื่องหน้าจิ้มลิ้มที่ถูกดูแลอย่างดี

เธอโอบกอดร่างของเขาเอาไว้อย่างแนบแน่น ปล่อยให้ความอบอุ่นหวานชื่นไหลเวียนไปทั่วบริเวณ

อีกทั้งคำสบประสาทที่บิดาของคนรักเคยลั่นไว้เองก็ไม่ได้ส่งผลต่อสภาพจิตใจของเธอมากนัก

แม้ความกังวลที่มีเรื่องครอบครัวของเธอและเขา อีกทั้งเรื่องครอบครัวของเราในอนาคต…

เธอจมจ่อมลงไปในห้วงความคิดขณะที่แลกเปลี่ยนจุมพิตแสนนุ่มนวลและอ่อนโยน

ก่อนภาพความทรงจำเลวร้ายจะเลือนหายไปกับสัมผัสแสนอบอุ่นที่มีเพียงเธอและเขา…

(+)

เธอไม่ต่างอะไรกับเด็กขี้แยที่ร้องไห้ได้อย่างง่ายดาย

ผ่านมานานกว่า 56 ปีที่ได้ใช้ชีวิตร่วมกัน เป็นวิถีชีวิตที่ราวกับได้เข้าพิธีวิวาห์มาแล้ว

เธอไม่ปฏิเสธว่าไม่เคยนึกถึงภาพยามได้เข้าพิธีวิวาห์ร่วมกันกับเขา

แต่สำหรับเธอแล้วการได้อยู่เคียงข้างกันแบบที่เป็นอยู่ในทุกวันนี้ก็นับเป็นสิ่งที่ล้ำค่าที่สุดของเธอ

(+)

ริมฝีปากคลอเคลียอวัยวะเดียวกันไปมาเบา ๆ ราวกับกกลังปลอบและให้คำตอบในเวลาเดียวกัน

“ตกลง…” เสียงหวานเอ่ยขึ้นขณะที่ดวงตาค่อย ๆ หลุบลง

เป่ารดลมหายใจร้อนแก่กันและกัน

”ออสวอลด์ที่รัก… แต่งงานกันนะ“

กรอบดวงตาแดงก่ำดูน่าสงสาร ทว่าแววตากลับใสวาวราวกับเต็มไปด้วยความสุขล้นที่ไม่อาจบรรยาย

รุ่งอรุณที่มีสายรุ้งเจ็ดสีทอดผ่านอย่างสดใส…

ร่างเล็กขยับเข้าแนบชิดจนผิวกายอุ่นร้อนสัมผัสกันกระทั่งได้ยินเสียงจังหวะหัวใจที่อกซ้าย

(+)

รวบรวมคำพูดที่ฟังไม่ได้ศัพท์เพราะเสียงสะอื้นไห้ไม่ยอมหยุด

”ไม่ใช่แบบนั้นหรอก ฉัน…“ เสียงหวานเอ่ยขึ้นตามมาด้วยเสียงสูดน้ำมูกยกใหญ่ ดูน่าเอ็นดูเกินกว่าจะอยู่ในสถานการณ์ตึงเครียด

”ฉ ฉันแค่… ดีใจ…”

“มากเกินไปหน่อย…“ เธอสูดลมเข้าปอดเฮือกใหญ่พลางดวงตาที่พร่ามัวก็สบกับใบหน้าของคนรัก

(+)

ทันทีที่ร่างถูกโผกอดเอาไว้เจ้าแกะน้อยที่อยากปล่อยโฮออกมาก็ได้แต่รีบกลั้นน้ำตาจนสะอึกสะอื้นยกใหญ่

เพราะท่าทางของเธออาจทำให้เขาเข้าใจผิด…

“ม… ฮึก…“ สองมืแพยายามยกขึ้นปาดน้ำตาราวกับเม็ดมุกสีใสที่ร่วงเผาะจากกรอบดวงตาออกอย่างเร่งรัด

(+)

อา…

คำขอที่ไม่คาดคิดว่าจะได้ยิน

คำขอที่ไม่เคยมีอยู่ในหัวของเธอ…

นั่นเพราะเธอพอใจและปิติยินดีในวิถีชีวิตเฉกเล่นในปัจจุบันนี้โดยไม่ได้คำนึงถึงสิ่งที่ลึกซึ้งมากกว่านั้น

เพราะเธอมีความสุขแล้วเพียงได้อยู่เคียงข้างเขา…

ดังนั้นแล้วเมื่อวิเซเนียได้ยินคำเอ่ยขอแต่งงานเธอกลับชะงักไปในทันที

“แต่ง…งาน…?”

เธอทวนคำขอของเขาอีกครั้ง

“แต่ง…”

หยดน้ำสีใสก่อตัวทั่วกรอบดวงตาสุกสกาวก่อนไหลอาบแก้มนุ่มที่เริ่มขึ้นสีกระทั่งหยดลงบนใบหน้าของคนใต้ร่าง

(+)

สิ่งที่เขาอยากขอทว่าไม่อาจอ้อนวอนต่อดาวตกในคืนก่อนได้คืออะไรกันนะ?

หลายปีที่ผ่านพ้นคำขอของเขาและเธอเป็นจริงเรื่อยมา ไม่อาจล่วงรู้ได้ว่าหากปราศจากพรของดาวตกแล้วสิ่งที่ปราถนาจะยังเป็นจริงเช่นนี้อยู่ไหม

นั่นไม่สำคัญเท่ากับว่า ณ ช่วงเวลานั้นทั้งเธอและเขาได้อยู่เคียงข้างกัน

นั่นจึงเป็นสิ่งที่สัตย์จริง…

(+)

ดวงตาหลุบพริ้มยามรับสัมผัสจากจุมพิตบนหน้าผากก่อนเปิดออกสบกับใบหน้าของคนรักใต้ร่างปริบ ๆ

“?” ใบหน้านวลฉายแววความฉงนออกมาอย่างแจ่มชัด เธอรอฟังน้ำเสียงทุ้มนุ่มที่เธอชอบเอ่ยต่อ ปลายจมูกก็คลอเคลียเป่ารดลมหายใจร้อนไปมา

“เธออยากขออะไรหรอ…?“ เสียงหวานเอ่ยขึ้นเบา ๆ ด้วยความไร้เดียงสา

(+)

อีกทั้งไม่ทันได้สังเกตเห็นมันเพราะเอาแต่มองใบหน้าคมแสนงดงามของออสวอลด์ไม่ละ

ไหนจะร่างกายที่อ่อนล้าจนทำให้ประสาทสัมผัสที่เชื่องช้าอยู่แล้วทื่อลงอย่างเห็นได้ชัด

ปลายตาสังเกตเห็นบางอย่างที่สะท้อนกับแสงแดดยามเช้าจนเกิดเงาเป็นประกายระยิบระยับ ฝ่ามือเล็กจึงยกขึ้นก่อนดวงตาจะจับจ้องมันด้วยดวงตาที่กระพริบปริบ ๆ

“นี่— อะไรหรอ?”

เธอพึมพำออกมาเบา ๆ ราวกับกำลังถามตัวเองว่าเธอไปสวมแหวนที่นิ้วตั้งแต่เมื่อไรกัน…

(+)

แกะน้อยตัวโตเอียงคอเล็กน้อยก่อนเอ่ย “ชอบ…” ริมฝีปากวาดโค้งเป็นรอยยิ้ม

มือซ้ายของเธอจะยกขึ้นสัมผัสกรอบใบหน้าของคนรักใต้ร่าง ไล้ปลายนิ้วนุ่มนิ่มลากผ่านจุดนูนกลางลำคอที่เคลื่อนไหวขึ้นลงอย่าวเงียบเชียบตามจังหวะของการหายใจจนถึงกระดูกไหปลาร้าและแผ่นอกเปลือยเปล่า

ก่อนหมุนวนปลายนิ้วไปมาเป็นวงกลมราวกับเด็กขี้เล่น

(+)

เธอประคองมือใหญ่ที่เล่นกับเส้นผมสีอ่อนมาพร้อมกับสอดประสานนิ้วทั้งห้าเข้าด้วยกัน

ก่อนสายตาจะสังเกตเห็นบางสิ่งที่ไม่เคยถูกประดับบนนิ้วของเขามาก่อน จึงเอ่ยขึ้นมาด้วยความไร้เดียงสา

“สวยจัง…”

ปกติเขาสวมแหวนแบบนี้ด้วยหรือ…?

หากได้พักอีกสักนิดร่างกายคงค่อย ๆ ดีขึ้น เหมือนกันที่ผ่าน ๆ มา

สัมผัสเย็นเยียบจากปลายนิ้วที่สัมผัสแก้มแตกต่างจากปกติทำให้เธอรู้สึกประหลาดเล็กน้อย

ร่างเล็กค่อย ๆ ยันตัวลุกขึ้นแนบชิดกายอันอบอุ่นและนุ่มนิ่มลงบนแผ่นอกกว้างโดนมีผ้าห่มวางพาดทั้งสองร่างเอาไว้อย่างหมิ่นเหม่

(+)

“ไม่เป็นไร…” เธอส่งเสียงในลำคอพร้อมกับเอ่ยตอบด้วยรอยยิ้ม

“ไม่ใช่ครั้งแรกสักหน่อยนี่“ เสียงหัวเราะหลุดออกมาเบา ๆ อย่างอารมณ์ดี

ก่อนร่างจะถูกอ้อมแขนโอบรอบบั้นเอวพร้อทกับสัมผัสอุ่นจากฝ่ามือที่กระชับสองร่างให้แนบชิดกันแลกเปลี่ยนความอบอุ่นให้มากยิ่งขึ้น

(+)

“เธอจะตื่นแล้วหรอ…?” แพขนตาหลุบพริ้มก่อนเปิดออกอีกครั้งให้ได้เชยชมรุ่งอรุณที่สดใส

อาจเพราะหลาย ๆ อย่างที่เกิดขึ้นในราตรีก่อนที่แสนหวานและเผ็ดร้อนทำให้ในตอนนี้เธอยังรู้สึดง่วงอยู่…

“สบายมาก…” เธอตอบด้วยน้ำเสียงอ๋อย

ก่อนร่างเล็กจะค่อย ๆ ยันตัวขยับร่างไปนอนแหมะลงบนไหล่กว้างของคนรัก ใบหน้านวลเงยขึ้นสบกับเมฆครึ้มที่สดใสของเธอด้วยแววตาพราวระยับ

(+)

คำตอบแสนอบอุ่นของออสวอลด์สร้างรอยยิ้มและแต่งแต้มสีระเรื่อบนใบหน้านวลได้อย่างง่ายดาย

“สบายมา-”

วิเซเนียเอ่ยตอบก่อนพยายามดันตัวลุกขึ้น ทว่าเพียงขยับสะโพกเสียง ‘กรึ่ก‘ กลับดังลั่นขึ้นมาเบา ๆ เคียงความปวดหนึบบริเวณบั้นเอวที่แล่นปราดทำให้เธอเผลอส่งเสียงออกมาเล็กน้อย

(+)

เสียงหวานดังขึ้นเบา ๆ ทักทายยามเช้าดั่งทุกวัน พวงแก้มนุ่มนิ่มสีระเรื่อยวบย้วยไปกับหมอนที่หนุนอยู่

“หลับสบายหรือเปล่า”

เธอเอ่ยถามขึ้นด้วยใบหน้าเปื้อนรอยยิ้ม โดยไม่ทันได้รับรู้ถึงบางสิ่งซึ่งพึ่งจะถูกสวมที่นิ้วนางข้างซ้ายเมื่อครู่เลยแม้แต่น้อย

ในที่สุดรุ่งอรุณก็มาเยือน เมื่อแพขนตาสีอ่อนที่ปกปิดมันเอาไว้ค่อย ๆ เปิดออกอย่างอ้อยอิ่ง

ดวงตาพราวระยับหลุบมองภาพใบหน้าของคนรักเบื้องหน้าที่เริ่มชัดเจนยิ่งขึ้นเมื่อสายตาเริ่มปรับให้คุ้นชินกับแสงที่เล็ดลอดเข้ามาผ่านบานหน้าต่าง

“อือ~ เช้าแล้วหรอ…”

(+)

เจ้าแกะตัวน้อยมักจมอยู่กับความฝันยาวนานและดำดิ่งสู่ห้วงลึก หลายครั้งหลายคราที่เสียงบางเบาหรือการขยับตัวเล็กน้อยไม่อาจปลุกเธอให้ตื่นได้

กระทั่งเรียวแขนถูกยกขึ้นจรดริมฝีปากมอบจุมพิตให้ ร่างเล็กก็ขยับตัวเล็กน้อยเมื่อรู้สึกได้ถึงสัมผัสที่อบอุ่น

เปลือกตาและริมฝีปากเล็ก ๆ ขยับยุกยิกไปมาพร้อมกับเสียงงัวเงียของคนใกล้ตื่นยามเครื่องหน้าถูกปลายนิ้วจิ้มสัมผัสดูน่าเอ็นดู

(+)

ภายในห้องนอนกว้างอบอวลไปด้วยความรักที่เร่าร้อนไม่แพ้กับอากาศในฤดูร้อน แม้จะเป็นยามค่ำคืนที่ดวงอาทิต์เลือนหายไปกับขอบฟ้า

ห้วงความฝันที่แสนสั้นได้เริ่มขึ้นและจบลงเมื่อรุ่งสางมาเยือนอีกครา

ทว่ารุ่งอรุณคู่สวยยังคงอยู่ในนิทรา แพขนตาสีอ่อนปกปิดความแวววาวนั้นเอาไว้ได้อย่างมิดชิด

(+)

(ฮันแหน๊👀)

“อื้อ เรากลับเข้าบ้านกัน”

เธอว่าก่อนยกแขนขึ้นโอบรอบลำคอพร้อมขยับใบหน้าเข้าใกล้ ใช้ปลายจมูกถูไถคลอเคลียไปมาเบา ๆ

กลับไปนอนซุกหมอนนุ่ม ๆ และผ้าห่มอุ่น ๆ คงจะสุขใจไม่น้อยเลย

แกะน้อยแทบไม่ได้รู้เลยว่าภายใต้บรรยากาศยามค่ำคืนที่เริ่มเย็นตัวจะทำให้คนรักรู้สึกร้อนรุ่มขึ้นมาได้…

แกะน้อยได้แต่เอียงคอมองคนรักด้วยรอยยิ้มเปี่ยมสุข ช่วงเวลาแสนหวานไม่ได้จบลงอย่างที่ฝนดาวตกได้เลือนหายไปจากท้องนภา

กระทั่งเสียงทุ้มนุ่มได้เอ่ยขึ้นชักชวนให้กลับเข้าบ้านแสนสุข ก่อนร่างเล็กจะถูกพลิกให้ขึ้นไปอยู่บนตัก

วิเซเนียเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย มองใบหน้าของคนรักยามแขนเสื้อถูกดึงกลับขึ้นมาบนไหล่มนที่เดิม ทว่ายังไม่ทันได้เอ่ยถามสิ่งที่อยู่ในหัวเขาก็พูดดักขึ้นมาเสียก่อน

(+)

เสียงจุ้บดังขึ้นเบา ๆ เป็นจังหวะเมื่อสองริมฝีปากสัมผัสกันจนเกิดเป็นเสียงน่าฟังคลอเคลียไปกับภาพบรรยากาศของแสงสีหวานเบื้องหลัง

กระทั่งรุ่งอรุณคู่สวยสบกับเมฆครึ้มตรงหน้า เสียงหวานก็เอ่ยขึ้น

“…ความสุขของเธอ”

ศีรษะเอียงตามคนรักจนเส้นผมสีอ่อนนุ่มฟูละไปกับไหล่มนที่ชายเสื้อค่อย ๆ ไหลลงอย่างหมิ่นเหม่

และ…

“ความสุขของฉัน…”

คือ ’เขา’

#WyH_DGAtTheCrossroads

⚔️ ประกาศปิดคอมมูนิตี้อย่างเป็นทางการ ⚔️
ภารกิจสุดท้าย : เริ่มต้นการเดินทางครั้งใหม่อย่างราบรื่น

ข้อความถึงทีมงาน: forms.gle/iirjteK8KWS5...
End Credits: youtu.be/7K-1Ssj2ST4?...