Mirage

หากพระเจ้ามีอยู่ในทุกสิ่ง และทุกสิ่งอยู่ในการอภิบาลของพระองค์ เช่นนั้นแล้วคำนิยามของพระเจ้านั้นคือธรรมชาติหรือไม่ พระองค์คือธรรมชาติรึเปล่า ถ้าเช่นนั้นแล้วคำสอนต่าง ๆ มาจากสิ่งใดกัน

คำตอบนั้นเยือกเย็นและเงียบงันนัก ข้ารู้ว่าตัวเองรู้คำตอบพอ ๆ กับที่ไม่อยากจะคิดถึงมัน ข้าหวาดกลัวจนเริ่มหายใจติดขัด เมื่อข้าลูบไปบนคำภีร์ ความสบายใจก็กลับคืนมา

ไม่หรอก...มันแค่ความคิดฟุ้งซ่านแค่นั้นเอง

หากพระเจ้าไม่เคยตรัสสิ่งใดกับมนุษย์เล่า ?

สิ่งนี้ผุดขึ้นมาในใจข้า ในราตรีนึง มันผุดขึ้นมาและท่วมท้นดุจน้ำหลาก ข้าเริ่มคิดมากจนนอนไม่หลับ หากทุกคำสอนคือข้อผิดพลาดเล่า ? หากพระเจ้าไม่เคยตรัสสิ่งใดเลยตั้งแต่แรก ?? เช่นนั้นพระองค์มีจริงแน่หรือ ข้าศรัทธาในสิ่งใดกัน หรือท้ายที่สุดแล้วมีเพียงมนุษย์ที่โง่งมและคร่ำครวญเพียงลำพัง

แท้จริงแล้วพระเจ้าคือธรรมชาติหรือไม่ ?

เมื่อข้าลองพิจารณา ธรรมชาติและพระเจ้ามีความคล้ายกันอย่างน่าประหลาด พระเจ้าไม่มีคำนิยามรูปลักษณ์ ธรรมชาตินั้นก็เป็นทุกสิ่งแต่ก็ไม่ใช่สิ่งใดเลย

ความเชื่อของข้าอาจจะนอกรีต แต่เราจะเชื่อได้มากแค่ไหนว่าคำสอนก่อนหน้านั้นจริงแท้

หากพระเจ้าไม่เคยตรัสสิ่งใดกับมนุษย์ เช่นนั้นก็มีเพียงมนุษย์ที่บูชามนุษย์กันเอง

มีควันไฟและควันสีดำหม่นลอยออกมาจากตัวมัน มันสบัดตัว ดิ้นพล่านและยิ่งตัวหดลงอย่างรวดเร็ว เจ้าสไลม์พยายามเด้งตัว แต่ตัวของมันเริ่มเหลวและระเงยจนไม่สามารถทำได้ มันม้วนงอเหมือนทากที่โดนเกลือ ก่อนจะค่อย ๆ สลายไปจนเหลือเพียงหย่อมไฟหย่อมหนึ่งบนพื้น

ข้าถอนหายใจ ก่อนทรุดตัวนั่งลงบนพื้นดิน ก่อนเงยหน้ามองท้องฟ้า กลุ่มควันลอยมาจากใจกลางเมือง ข้ากัดฟันแน่น ก่อนผยุงตัวลุกขึ้นอีกครั้ง

ข้าไม่มีแม้แต่เวลาจะร่ายเวท เจ้าสิ่งนั้นเหมือนจะยิ่งไวขึ้นหลังเหลือร่างแค่ครึ่งเดียว มันเริ่มเด้งไปมา ชนและเด้งเข้ามาโจมตีจากรอบทิศ ข้าทำได้แค่หลบอย่างยากลำบาก กลิ้งคลุกตัวไปกับพื้นจนเริ่มหมดแรง แต่ในจังหวะนั้นข้าเหลือบไปเห็นตะเกียงไฟวางอยู่ ข้ารีบคว้ามันมาแล้วโยนเข้าใส่ไอ้เจ้าสไลม์บ้านั่น ตะเกียงแตกกลางอากาศขณะที่ไฟลุกท่วม เจ้าสไลม์ส่งเสียงออกมาครั้งแรก เป็นเสียงเหมือนน้ำเดือด

ด้านข้าง ก่อนจะเริ่มขดตัวกันเป็นก้อนอีกครั้ง ข้าเกือบจะสำลักน้ำยา ไวเท่าความคิด ข้ายกมือกันใบหน้าตัวเองตามสัญชาตญาณ ขณะมันพุ่งชนแขนข้าเต็มแรง

เคร้ง! อั๊ก !! ข้ากัดฟันแน่น โชคยังดีที่ใต้ชุดยังมีเกราะโซ่อีกชั้น แรงกระแทกจึงไม่ได้ทำลายกระดูกแขน แต่ความชายังแล่นไปทั่วท้องแขน ข้าคิดว่ามันคงบวมช้ำ แต่นั่นยังไม่ใช่เวลามานั่งคิด ข้าถอยหลบฉากออกมา ขณะที่คราวนี้มันเด้งตัวไล่ตามมาติด ๆ

ออกมาได้ ข้าตะคลุมก่อนใช้มือทบและม้วนผ้าให้แน่นขึ้น แล้วใช้เข่ากดเอาไว้

" Praying!... Praying!!.. Praying!!! " ข้ายิงเวทติด ๆ กัน พลังเวทถูกสูบไปจนข้าเกือบวูบ ศรเวทเจาะผ้าจนเป็นรู แต่เจ้าสิ่งนั้นยังไม่ตาย ตัวมันหดเล็กลงจนเหลือแค่ครึ่งเดียวของตอนแรก ข้าดึงขวดมานาออกมาก่อนใช้ปากดึงจุก แล้วกรอกน้ำยาเข้าปาก แต่ในจังหวะนั้นเอง จู่ ๆ ผ้าก็ยู่ลงไป กลุ่มเมือกสีแดงไหลออกมา

ข้าปลดชุดคลุมตัวนอกออก ทันใดนั้นข้าก็นึกอะไรได้ ข้าหมุนคว้านผ้า ถือมันไว้ด้วยสองมือ ก่อนเผชิญหน้ากับไอ้สัตว์ประหลาดเวรนั่นอีกรอบ

ครานี้มันก็ยังพุ่งเข้ามาแบบเดิม ชัดเจนเลยว่ามันไม่ได้มีสมองมากนัก ตัวของมันพุ่งเข้ามาตรง ๆ ข้าฉีกตัวหลบแล้วใช้ผ้าตะปบรับตัวมัน เสียงกระแทกดังสนั่น แรงปะทะกระชากข้าจนล้ม แต่มันได้ผล! ไอ้สัตว์ประหลาดนั่นติดอยู่ใต้ผ้าคลุม มันดิ้นขยุกขยิกไปมา แต่ไม่สามารถ

...ข้าจิกเล็บลงฝ่ามือตัวเองเพื่อเรียกสติ ขาข้าอ่อนแรงจนแทบอยากจะลงไปนอนกองกับพื้น
อดแปลกใจที่ตัวเองยังไม่กรีดร้องด้วยซ้ำ บางทีพอเสี่ยงตายมานานพอคนเราก็ดูจะกล้าหาญขึ้นเหมือนกัน

" Praying " ข้าร่ายเวทเดิมซ้ำ และดุจภาพเดิมวนลูป มันไม่แม้แต่จะหลบ ไม่แม้แต่จะพยายาม แต่ครานี้ข้ารู้สึกได้ว่าตัวมันเล็กลง เหมือนจะได้ผล

.. ปัญหาเดียวคือมานาข้าจะหมดก่อนหรือมันจะตายก่อนแค่นั้น

แต่กลับพุ่งตัวสวนกลับมา ศรเวทเจาะทะลุร่างของมันไป ขณะที่เจ้าตัวพุ่งแหวกอากาศมาราวกับหัวธนู ข้าเบี่ยงหัวหลบไปด้านข้าง เสียงกระดูกลั่นจากการขยับผิดท่า สายลมเฉียดผ่านใบหน้าจนเปิดผ้าคลุมหัวออก ข้าหันขวับตามไป เจ้าสไลม์นั่นพุ่งกระแทกจนทะลุป้ายหน้าร้านร้านนึง เสียงกระแทกดันลั่น ขณะที่ป้ายไม้แตกหักเป็นเสี่ยง เจ้าสไลม์หล่นกระแทกพื้น ก่อนเด้งตัวและหยุดลง ในขณะที่ข้านั้นช็อคจนตัวเกร็ง

น่าแปลกที่คราวนี้มันลอยไปตามแรงถีบจนไปติดกับกำแพง ข้ารีบลุกขึ้น และตั้งท่าใหม่ ข้าคิดจะหนีในตอนแรก แต่การหันหลังวิ่งดูแล้วเหมือนฆ่าตัวตายเสียมากกว่าในกรณีแบบนี้ โชคยังดีที่แผ่นเกราะช่วยกันความเสียหายได้บ้าง ไม่งั้นซี่โครงข้าอาจจะหักไปแล้วจากการกระแทกแค่ครั้งเดียว

" Praying " ข้ากางคำภีย์ และร่ายเวทที่เร็วที่สุดที่นึกได้ ลูกศรสีดำพุ่งทะลวงร่างของเจ้าสไลม์เลือด มันไม่แม้แต่จะหลบ...

ข้าคิดว่ามันคงแตกตัวออก..อย่างเลวร้ายสุดมันควรเด้งสะท้อนกลับไป แต่ไม่ใช่ ทันทีที่มันสัมผัสหนังสือ ความรู้สึกแรกที่ปะทะกลับมา คือเหมือนข้าฟาดใส่กำแพง มันหล่นตุ๊บลงที่พื้น ก่อนดีดตัวพุ่งกระแทกเข้าตรงหน้าท้องข้าอย่างจัง ความจุกแล่นขึ้นจนข้าตัวงอล้มกับพื้น สำลักน้ำลายตัวเองจนไอโคร่ก และน้ำตาเล็ดออกมาจนภาพพล่าเลือน ข้าตะเกียกตะกายพยายามถอยห่าง ก่อนอาศัยจังหวะถีบมันออกไป

ข้าไม่เคยเจอสิ่งมีชีวิตแบบนี้ มันเหมือนสไลม์แต่ไม่ใช่ซะทีเดียว อย่างน้อยข้าก็ไม่เคยเจอสไลม์สีเลือด พวกมันตัวหนึ่งหันมามองข้า แม้มันจะไม่มีสิ่งที่บ่งบอกถึงลูกตา แต่ตัวมันเริ่มบิดหมุนมายังทิศที่ข้ายืนอยู่

เวรเอ้ย...

ข้าขบกรามแน่น ล้วงมือไปขว้าหนังสือของตัวเองออกมา เจ้าตัวนั้นย่นตัวไปด้านหลัง ก่อนจะดีดตัวเข้าใส่อย่างรวดเร็วปานลูกธนู ข้าใช้หนังสือฟาดใส่มันเต็มแรง (ต่อ)

ข้าไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเกิดอะไรขึ้นตอนเริ่มวิ่ง ไม่เคยมีบันทึกบทไหนกล่าวถึงการโจมตีภายในเขตเมืองแห่งนี้
เมืองแห่งนี้มันศักสิทธิ์! มันคือของขวัญและที่รอดแห่งสุดท้ายของทุกชีวิต...นักบวชชราเคยบอกข้าอย่างนั้น

แต่คืนนี้ สามัญสำนึกได้ถูกทำลายสิ้น

ความโกลาหลแพร่กระจายราวโรคระบาด มอนสเตอร์หน้าตาอุบาทกระจายตัวไปทั่วทุกที่ รูปร่างของพวกมันเหมือนก้อนเลือดที่ขยับตัวโจมตีทุกอย่างรอบข้าง (ต่อ)

มิราจกำลังเดินเล่นในเมือง ขณะที่มันเปลี่ยนกลายนรกบนดิน เมฆบนท้องฟ้าบิดแปรไปอย่างที่เขาไม่เคยเห็น ท้องฟ้าพลันกลายเป็นสีแดงฉาน ราตรีอาบเลือดปรากฏขึ้นอย่างไรที่มาที่ไป

.

นิ้วของข้าสั่นเกร็ง ท่ามกลางย่านอันเงียบสงบ วิกาลอันเงียบเหงาเปิดม่านฝันร้ายขึ้นอย่างยิ่งใหญ่ เสียงกรีดร้องและเสียงขอความช่วยเหลือดังระงมมาจากทุกที่...

: เวิ่นปิด :

เมื่อยังเยาว์ ข้าพเจ้าเชื่อว่าตัวเองรู้จักโลกทั้งใบได้ผ่านหนังสือ

เมื่อโตขึ้น ข้าพเจ้าจึงรู้ว่าไม่มีตำราใดจะเล่าถึงความเป็นมนุษย์ได้เลย

ข้าแด่พระผู้เป็นเจ้า ผู้ประทับบนสวรรค์นิรันดร์ ผู้สอนข้าถึงบาปแห่งการเข่นฆ่า แต่โลกนั้นโสมมยิ่ง มิอาจเหมือนสวรรค์ของพระองค์ได้

ข้าแต่พระองค์ ทรงสอนข้าให้รู้จักความบาป แต่ข้ากลับยิ่งรู้สึกใกล้ชิดนรกยิ่งขึ้นทุกวัน

" อ่า ข้าพอรู้เรื่องสมุนไพรมาบ้างจากการเรียนเป็นนักบวชกับการผจญภัยน่ะครับ "

ข้าเอ่ยปากตอบ

" จะว่าไป ถึงทุ่งหญ้าที่เราจะไปจะค่อนข้างปลอดภัย แต่ระวังไว้หน่อยนะครับ อาจจะมีมอนสเตอร์โผล่มาก็ได้....บอกตามตรงว่าถึงเวลานั้นข้าคงต้องพึ่งท่านราดานแล้วล่ะ "

มิราจเดินเตะหินบนพื้นไปไกล ๆ ก่อนหันไปยิ้มให้อีกฝ่ายที่เดินตีคู่กันออกจากเมือง

บอกตามตรงว่าข้าไม่เข้าใจด้วยซ้ำว่าเขาทำท่าอะไร....

แต่พอลองพิจารณา บวกกับการยื่นมือมาให้จับ เขาคงอยากชวนข้าไปหาเจ้าพืชนั่นด้วยกันกระมัง
ความจริงแล้วข้าก็อยากทำคนเดียวอยู่หรอก แต่หากเจอมอนสเตอร์ นักบวชตัวคนเดียวคงสภาพไม่จืดนัก ไปกับเขาคงเป็นทางเลือกที่ดีกว่า

" งั้นก็ ยินดีรับเข้าตี้นะครับ " ข้ายื่นมือไปจับกับอีกฝ่าย พลางคิดเรื่องการแบ่งของรางวัลไปพลาง ๆ

มิราจหันไปมองชายที่พึ่งโผล่หน้าเข้ามา ชายคนเดียวกับที่เขาเจอในงานเลี้ยง มิราจก้มหัวทักทายเล็กน้อย ดูจากท่าทางแล้วเขาคงเข้ามาหาภารกิจเช่นเดียวกัน

" สวัสดีท่านราดาน วันนี้ก็มาหาภารกิจหรือ "

" ไม่เป็นไรท่าน อย่าถือสาเลย " ข้ากล่าวกับ...อ่า เผ่ามนุษย์เงือกสินะ ข้าอดไม่ได้ที่จะสังเกตุเขา เป็นสถานการณ์ที่น่าประหลาดใจ ที่เผ่ามนุษย์ เงือก และมังกรมายืนรวมกันแบบนี้ ข้าไม่ค่อยได้เห็นเงือกบ่อยนัก และอดจ้องมองนานขึ้นอีกนิดไม่ได้ ใบหน้าขาวซีดกับดวงตาสีเหลืองหม่น ดูเยือกเย็นอย่างประหลาด เมื่อเทียบกับเจ้ากิ้งก่าและราดาน
" ข้าชื่อมิราจ แล้วชื่อของท่านเผ่าเงือกและท่านเผ่ามังกรล่ะ "

มิราจยืนมองภารกิจด้วยความสนใจ รายได้ของมันนับว่าคุ้มค่าอยู่กับงานง่าย ๆ เขาจึงเริ่มวางแผนเตรียมตัวสำหรับการค้นหาทันที

มิราจค่อนข้างนิ่งอึ้งกับเหตุการณ์ตรงหน้าเล็กน้อย ก่อนชั่งใจค้อมหัวลงแทนคำขอบคุณ และล้วงมือเข้าไปในถุง สัมผัสถึงความเย็นและขรุขระของหินมากมาย
ก่อนเลือกหยิบมาก้อนหนึ่ง เมื่อได้เห็นก็นึกถูกใจขึ้นมาเล็กน้อย หินก้อนนี้เย็นและมีสีฟ้าสว่าง ...สีฟ้าแบบที่เขาชอบ

" ขอบคุณท่านนักบวชหญิงสำหรับความกรุณา น้ำใจของท่านช่างสมกับพรแห่งชีวิตที่ท่านมี "

ความอึดอัดแล่นเข้ามาในใจเขาเมื่ออีกหนึ่งบุคคลเข้ามายังวงสนทนา ดูจากรูปลักษณ์ภายนอก มิราจก็รู้ได้ทันที ว่าชายผู้นี้เป็นครึ่งมังกร เขาขยับตัวถอยห่างเล็กน้อย รอยยิ้มยังคงประดับใบหน้าเหมือนเช่นที่ทำประจำ พอเห็นอีกฝ่ายเข้ากอดคอราดาน เขาก็เข้าใจ ว่าทั้งคู่คงสนิทกันพอสมควร

..

คิดในใจว่าอีกฝ่ายดูเป็นมิตรกว่าที่คิด มองดูท่าทีรุกรน และการปาดปากตัวเองอย่างไม่ค่อยเข้าใจนัก ก่อนที่อีกฝ่ายจะควักกระดาษออกมาเขียนบางอย่าง มิราจได้แต่ส่งยิ้มบาง ๆ พลางคิดเล่น ๆ ในใจว่าชวนเขาไปนั่งก่อนดีรึเปล่า

/ชื่อราดานสินะ/ มิราจคิดในใจ ก่อนจะฉีกยิ้มกว้าง ยื่นมือออกไปทักทาย

" ข้าชื่อมิราจ... มิราจ อาฟัล อัลฟาเรียส ยินดีที่ได้รู้จักท่านราดาน "

มิราจหันไปมองชายวัยกลางคนด้านหลัง เรือนผมของเขาสีขาวและมีใบหน้าเคร่งขรึม รอยยิ้มบาง ๆ พาดอยู่บนใบหน้าช่วยให้เขาไม่ดูดุดันมากนัก มิราจมองดูมือไม้และท่าทีสื่อสาร เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายแสดงออกว่าพูดไม่ได้ เขาก็รู้สึกสงสารขึ้นมา เลยแสดงความเป็นมิตรมากขึ้น

" สวัสดีสหายนักผจญภัย วันนี้เป็นไงบ้าง "

@ikhnil-wyh.bsky.social

/โรลปิด/ @rhardan-wyh.bsky.social @orien-wyh.bsky.social ณ เวลา 18.05 น. มิราจยังคงเพียงเดินเตร็ดเตร่อยู่ภายนอก กำลังช่างใจว่าจะเข้าไปดีหรือกลับบ้านดี แต่เมื่อคิดว่าไหน ๆ ก็อุตส่าห์มาแล้ว มิราจเลยจำใจเดินเข้างานไปแบบตัวเกร็ง เขาพยายามเดินหลังตรงให้มากที่สุด และหลีกเลี่ยงการพูดคุยกับคนอื่น เพียงยิ้มน้อย ๆ และคอยตรบมือตามคนอื่นภายในงานตามโอกาส

มิราจนิ่งคิดหลังฟังเสียงในจดหมายจนจบ วันแบบนี้เค้าแทบไม่อยากออกไปไหนถ้าไม่มีงาน ยิ่งไปงานเลี้ยงแบบนี้ยิ่งไม่อยากจะเสียเวลาไปเข้าร่วม แค่คิดว่าต้องจำใจปั้นหน้ายิ้มให้คนทั้งงานก็เหนื่อยยากแล้ว
..แต่อีกใจหนึ่งก็เห็นโอกาสในการสานสัมพันธ์กับนักผจญภัยใหม่ ๆ หลังนอนคิดอยู่สักพัก จึงได้แต่ยีหัวตัวเอง และเริ่มคิดบทสนทนาในการทักทายผู้คน ....

📜 Rursus Orbis

กระดานเควสต์เริ่มมีกระดานหนาแน่นอีกครั้ง เหมือนว่าเร็วๆนี้คงมีงานให้นักผจญภัยได้ร่วมสนุกกันอีกยาวเลยล่ะ

#WyH_DG #Wyrmhold_Dungeons