⟣เกลนน์⟢|[Active!ไล่เคลียร์ทุกสรรพสิ่ง]

สายตาเขาก้มลงอีกครั้ง กลับไปมองกล่องแหวนในมือ

“ของที่ถูกเลือกมาอย่างดี- ของมีค่าแบบนี้…"

"เจ้าคิดว่าข้า…เหมาะกับสิ่งนี้จริงๆ เหรอ?”

เขาเม้มริมฝีปากแน่น สูดลมหายใจเข้าช้า ๆ พยายามจัดระเบียบความรู้สึกที่กำลังตีตื้นขึ้นมา

"เจ้ารู้มั้ย.. ข้าคิดว่าเจ้าจะไม่มาแล้วจริงๆ..."

เขาเงยหน้าขึ้นมาสบตาไอเดนตรงๆ สีหน้าฉายแววลังเลเจือด้วยเศษเสี้ยวของความรู้สึกผิด

"ข้า- ข้าไม่ควรสงสัยในตัวเจ้าเลย ถ้าข้ารอเจ้าอีกนิด..-"

+

เกลนน์ยังคงก้มหน้าอยู่อย่างนั้นก่อนจะหลับตาลงรับสัมผัสอุ่นวาบบนผิวแก้มทว่า...ความละอายและความรู้สึกผิดยังคงอยู่ในใจไม่จาง

ดวงตาหลุบมองกล่องแหวนในมือแล้วกำมันไว้แน่นขึ้นเล็กน้อย ก่อนเสียงแผ่วเบาขะเล็ดลอดจากริมฝีปาก

“…ข้า… ข้ารู้ว่ามันอาจจะดูงี่เง่า แต่…”

+

เขาหยิบกุหลาบดอกนั้นขึ้นมา แม้กลีบจะช้ำเล็กน้อยแต่มันยังไม่เหี่ยวเฉาเสียทีเดียว

“คือ..มัน..”

เกลนน์เดินกลับไปยืนตรงหน้าไอเดน ความละอายผุดขึ้นมาในใจกระทั่งดวงตาสีฟ้ายังสั่นไหว ไม่กล้าแม้แต่จะเงยมองอีกฝ่าย

“มัน...อาจจะช้ำนิดหน่อย”

“แต่ข้าอยากให้เจ้า..”

เขาก้มหน้าลงอย่างละอายใจ ริมฝีปากเม้มแน่นคล้ายจะพูดอะไรต่อ แต่ก็ทำได้เพียงยืนเงียบอยุ่ตรงนั้นพร้อมกุหลาบที่ยื่นให้ช้าๆในมือ

ก่อนจะค่อยๆหันไปมองตรงมุมหนึ่งของห้อง ...ตรงถังขยะในตั้งอยู่เงียบๆ

“อะ...ข้า....“

เสียงนั้นหลุดจากลำคออย่างลังเล เกลนน์กำมือแน่นแล้วจึงหมุนตัวเดินไปที่ถังขยะใบนั้น

...เมื่อชะเง้อมอง ดอกกุหลาบสีขาวบริสุทธิ์ยังคงนอนนิ่งสงบอยู่ข้างใน กุหลาบที่เขาบรรจงเลือกอยุ่นานด้วยตนเองเมื่อเช้า

“...”
+

“เจ้าพูดเมื่อกี้ว่าอยากอยู่ร่วมกับข้า.. จากนี้ต่อให้จะเปื้อนอีกแค่ไหน.... ข้าก็จะอยู่กับเจ้า ”

เขาผละออกมา กระซิบคำตอบกับอีกฝ่ายด้วยใบหน้าแดงจัดก่อนจะรับกล่องใบน้อยมาถือไว้ในมือแล้วกำไว้แน่นราวกับกลัวมันจะหล่นหาย รอยยิ้มผุดขึ้นมาบนใบหน้าอย่างห้ามไม่อยู่

ทว่าประกายในดวงตานั้นกลับแผ่วลงเล็กน้อย เกลนน์กระพริบตาถี่ราวกับนึกอะไรขึ้นได้

+

" อันที่จริง..ที่เจ้าพูดมันก็ใช่นะ " เขาเอ่ยก่อนจะเดินมาใกล้อีกคนเล็กน้อยแล้วประคองมืออีกฝ่ายมาจับหน้าตัวเองพร้อมส่งสายตาอ้อนใส่

" เพราะเวลาเจ้ามองมันจะได้...นึกถึงข้าไง " เน้นประโยคหลังแบบชัดเจน

แขนของเขาสั่นน้อยๆ เมื่อพาดลงกับไหล่ของไอเดนเพื่อพยุงตัว ใบหน้าขาวแดงก่ำและเปลือกตาสั่นระริก ถ่ายเทความอบอุ่นทั้งหมดของตนให้ร่างที่ยืนอยู่ตรงหน้าผ่านริมฝีปาก

เมื่อถอนจูบออกมาในที่สุด ทว่าเพียงระยะห่างของลมหายใจ..เกลนน์ก็โผเข้าไปจุมพิตอีกครั้ง ริมฝีปากแตะลงที่เดิมซ้ำแล้วซ้ำเล่า ร้อนรุ่มแต่เปี่ยมด้วยความอ่อนหวานอย่างไม่คิดจะปล่อยให้ไอเดนได้พูดอะไรแม้แต่น้อย

แต่เพื่อให้ปลายนิ้วสัมผัสลงบนใบหน้าอีกฝ่าย นิ้วโป้งแตะลงบนริมฝีปากนุ่ม ลากไล้ผ่านรอยฟกช้ำบนแก้มและเรือนผมเขาสวมกอดอย่างไม่สนว่าเนื้อตัวไอเดนจะเลอะเทอะแค่ไหน แล้วมอบจุมพิตอย่างแผ่วเบา

จูบนั้นเต็มไปด้วยความรู้สึกที่ไม่สามารถสื่อด้วยคำพูดได้ทั้งหมด
เป็นทั้งความตกใจ ซึ้งใจ ดีใจ และสิ่งที่เขาเฝ้ากักเก็บไว้ในอกมาแสนนาน และทั้งหมดถูกถ่ายทอดผ่านปลายสัมผัสนั้น
+

เกลนน์ชะงักไปทันทีหลังสิ้นประโยค

ดวงตาสีฟ้าเบิกกว้างมองหน้าอีกฝ่ายนิ่งงัน ไม่ขยับเขยื้อนราวกับต้องมนตร์ ริมฝีปากขยับเหมือนจะพูดอะไรสักอย่าง แต่ไม่มีถ้อยคำใดหลุดรอดออกมา

หากแต่ก็นิ่งอยู่เพียงครู่หนึ่งเท่านั้น

ก่อนที่เขาจะก้าวเข้าไป ยื่นมือออกไปเบื้องหน้า ไม่ใช่เพื่อหยิบแหวนวงสวยจากมือของไอเดน...
+

มือเขาชะงักหยุดไล้นิ้วไปตามกลีบอัตโนมัติ ก่อนจะค่อยๆเงยหน้าขึ้น

“......กุหลาบเลือดหิมะ”

ดวงตาสีฟ้าสบกับไอเดนที่ยืนนิ่งหน้าประตู เนื้อตัวเต็มไปด้วยรอยถลอกมอมแมม ทว่าไม่ว่าจะยุ่งเหยิงแค่ไหน แววตาของเขาก็ยังอ่อนโยนเหมือนเคย

“ไม่จริงน่า-.. ไอเดน-”

เสียงของเกลนน์เปล่งออกมาเบาๆ ราวกับไม่แน่ใจว่าตนพูดจริงหรือฝันไป

“เจ้าไปทวีปอควาเรียสมางั้นเหรอ”

“..เอ๊ะ?“ เกลนน์เบิกตากว้าง ก่อนจะเอียงศีรษะเล็กน้อย จ้องมองกลีบที่ค่อยๆเปลี่ยนสีจากขาวบริสุทธิ์เป็นสีแดงเลือดทีละกลีบ

”เดี๋ยวนี้มีเวทที่เปลี่ยนสีดอกไม้แล้วงั้นเหรอ..?หรือเวทปรับธาตุ-..“

...แต่วินาทีที่สีแดงชัดเจนแผ่ซ่านทั่วทั้วดอกไม้ จู่ๆสมองพลันปะติดปะต่อเรื่องราวต่างๆได้ฉับพลัน ..กุหลาบชนิดพิเศษที่หายากและราคาสูงที่เขาคิดว่าตนเองคงไม่มีวันได้เห็นของจริง

+

ตกจู๊ดลิเธีย.. ประโยคนี้ทำเกลนน์ขมวดคิ้วเล็กน้อย เมื่อนำมาประกอบกับร่องรอยฟกช้ำแล้วจึงเริ่มเข้าใจ นัยน์ตาสีอ่อนเต็มไปด้วยความสับสน และยังคงสบมองอีกฝ่ายไม่วางตา

ครั้นจะเปิดปากถามว่าไปที่ไหนมาก็โดนชี้ให้ก้มมองดอกไม้ในมือเสียก่อน ทว่าเมื่อลดสายตาลงมามองกลับพบว่ากุหลาบในมือนั้น...

ค่อยๆเปลี่ยนสีอย่างเชื่องช้า

+

มือเรียวคว้าแขนไอเดนไว้แน่นพาเข้าบ้านโดยไม่ทันสังเกตเลยว่า

…กลีบดอกไม้ในมือเขาเริ่มเปลี่ยนสีทีละน้อย

" ไอเดน..เจ้าไปทำอะไรมากันแน่? ทำไมถึงมีรอยช้ำด้วย"

พูดพลางยื่นมือเกลี่ยปอยผมที่ระลงบนใบหน้าไอเดนเบาๆ

เมื่อเห็นผ้าคลุมเนื้อดีที่เขาเคยมอบให้ไอเดนไม่ได้สวมใส่มาด้วยนัยน์ตาสีอ่อนจึงเบิกขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะรีบยื่นมือออกไปรับดอกกุหลาบจากมือหนาโดยไม่ทันได้ฉุกคิดประโยคก่อนหน้านี้เลยแม้แต่น้อย

...คงเพราะตอนนี้สิ่งที่เขาต้องการที่สุดยืนอยู่ตรงหน้าแล้ว

“เข้ามาข้างในเร็ว” เสียงเรียบนุ่มของเกลนน์เผลอเร่งออกมาอย่างห่วงใยเกินจะปิดบัง
+

เกลนน์ชะงักค้างเมื่อเห็นสภาพคนที่ยืนอยู่หน้าประตู

“ไอเดน…” เขาเผลอเรียกชื่ออีกฝ่ายอย่างไม่รู้ตัว

ร่างสูงหอบหายใจแรงจนไหล่กระเพื่อม เสื้อคลุมเปียกชื้นด้วยละอองหิมะ แล้วไหนจะใบหน้าฟกช้ำเล็กน้อยรวมถึงดอกกุหลาบในมือที่ยื่นมาให้นั่นอีก

“เจ้าไปทำอะไรมา-..” เกลนน์พึมพำ รู้สึกตะลึงและตกใจไปพร้อมกัน

ลมหนาวจากภายนอกพัดหอบไอเย็นเข้ามาวูบหนึ่ง ทำเอาทั่วทั้งร่างสั่นสะท้าน
+

หัวใจของเกลนน์เหมือนหยุดเต้นไปวูบหนึ่ง ริมฝีปากเม้มเข้าหากันแน่น รู้สึกทั้งดีใจ ทั้งน้อยใจจนปะปนไม่ออกว่าความรู้สึกไหนเด่นกว่า

“มีธุระอะไรงั้นเหรอ?”

เขาถามเสียงแผ่วเบา สายตาหลุบต่ำราวกับต้องการจะปกปิดความน้อยใจที่ฉายชัดในแววตาจึงไม่ทันได้สังเกตอีกฝ่ายเท่าไหร่นัก อีกทั้งมือข้างหนึ่งขยับไปแตะขอบประตูอย่างช้าๆ ทำท่าเหมือนจะปิดมันลงหากอีกฝ่ายไม่พูดอะไรเลย

มือเรียวกระชับเสื้อคลุมสีหม่นแน่นขึ้นเล็กน้อย ราวกับต้องการพยุงความรู้สึกบางอย่างไม่ให้หลุดร่วงตามไปด้วย

ทว่าเสียงเคาะปริศนาที่หน้าประตูกลับดังขึ้น เกลนน์ชะงักฝีเท้าไปชั่วครู่ ดวงตาสีฟ้ากวาดมองไปทางประตูอย่างลังเลก่อนจะตัดสินใจเดินไปเปิด

เมื่อประตูแง้มออก เงาร่างสูงที่คุ้นเคยก็ปรากฏตรงหน้า… ไอเดน

+

แสงสุดท้ายของวันกุหลาบพรากหิมะทอดเงาเข้ามาในบ้านอย่างช้าๆ

"...."

"ข้านี่มันโง่ชะมัด"

ริมฝีปากขยับพูดพึมพำเบาๆก่อนจะถอนหายใจออกมา ดวงตาสีฟ้ากระพริบช้าๆ ราวกับพยายามปัดเศษความคาดหวังที่ยังค้างคา ว่าแล้วจึงคว้ากุหลาบขึ้นมาก่อนจะเดินไปที่ถังขยะข้างประตู แล้วปล่อยดอกไม้ร่วงลงไป
+

ภายหลังจากสวดภาวนาเป็นรอบที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้ของวันเกลนน์จึงลุกขึ้นกลับมานั่งยังห้องโถงในห้องตามเดิม ดวงตาจ้องมองกุหลาบดอกหนึ่งซึ่งวางไว้บนโต๊ะอย่างประณีตบนผ้าเช็ดหน้าลายลูกไม้ มือของเขายังคงเปื้อนรอยหนามเล็กน้อยจากการตัดมันเมื่อเช้า

พอตะวันใกล้ตกดิน ผู้คนด้านนอกจึงดูบางตา เกลนน์เดินวนไปวนมาอยู่ใกล้หน้าต่าง ชะเง้อมองออกไปทางถนนที่เงียบงัน
+

(แงงงแงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง😭)

#GoldenApple_Festival_WyH
[ โรลปิด l โกงเวลา 14:30นาฬิกา ]

บรรยากาศในวันนี้เป็นไปอย่างสดใสและอบอวลไปด้วยความรื่นเริง ผู้คนต่างออกมาสัมผัสอากาศที่เป็นใจ ยิ่งไปกว่านั้นวันนี้ยังเป็นวันพิเศษที่คนเฝ้าคอยกัน นั่นก็คือเทศกาลแอปเปิ้ลน้ำทิพย์

เพียงแต่ตัวไอเดนนั้นไม่ค่อยสนใจที่จะตามหามันขนาดนั้น แต่ถ้าหากเจอก็ดีต่อเขา ในวันนี้จึงจะใช้เวลาไปกับการพักผ่อนที่ป่าทางตอนใต้สักหน่อย

+

[ 🦇 Story : 1/? ]

หากแต่เขาก็รีบสะบัดความสับสนในหัวนั้นทิ้ง เมื่อเห็นว่าไอเดนรับมือกับตัวต้นเรื่องนั่นได้เขาจึงหันไปประจันหน้ากับสมาชิกที่เหลือ

”อย่ามาแตะคนของข้า”

”ยืนทำซากอะไร มาช่วยข้าสิวะ!!“ มันดิ้นต่อ ท่ามกลางความตกตะลึงของสองสาวสมาชิกที่เหลือ นักเวทหญิงคนหนึ่งยกมือขึ้นกุมบางสิ่งที่ห้อยคออยู่ขณะก้าวถอยหลังราวกับไม่อยากร่วมด้วย

ขณะที่เกลนน์ยืนชะงักกับภาพของไอเดนตรงหน้า แววตาและท่าทางทุกอย่างที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน.. ดิบ เถื่อน และเย็นชา

+

"อ-อั่ก…!"

เสียงของเขาขาดห้วงกลางอากาศขณะลมหายใจถูกกระแทกออกจากอก ร่างทั้งร่างแนบกับพื้นอย่างแรงจนหัวไหล่กระแทกพื้นแข็งจังๆ ความจุกแล่นปราดขึ้นสมองในพริบตา และก่อนจะได้หายใจเต็มปอด มือหนักๆ ก็ฟาดซ้ำเข้าที่หน้าอีกครั้ง

"ไอ้เด็กเมื่อวานซืน!!! " เขาคำรามลอดไรฟัน มุมปากแตกห้อเลือด แม้จะถูกไอเดนล็อกจนดิ้นไม่หลุด
+

เหมือนพวกเธอรู้อยู่แล้วว่าคนตรงหน้าไม่ใช่ใครอื่น นอกจาก ‘ตัวบ้าเลือดของปาร์ตี้’

“ไอเดน!!”

เสียงของเกลนน์ตะโกนแทรกขึ้นราวกับล่วงรู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นต่อจากนี้ หากแต่ก็ไม่ทันการเสียแล้ว..

อดีตเพื่อนนักดาบได้เงื้อหมัดอีกข้างฟาดกลับเข้าใส่ใบหน้าไอเดนโดยไม่รีรอ หมัดนั้นเต็มไปด้วยความเดือดดาลไม่ต่างจากสัตว์ป่าที่ถูกยั่วยุให้คลั่ง ขณะที่รอบข้างนักเวทย์สาวกับนักธนูที่มากับมันเพียงแค่ขยับตัวอย่างระแวดระวัง ไม่มีใครก้าวเข้ามาขวางหรือห้ามปราม
+

เสียงร้องหลุดจากปากนักดาบทันทีที่ไอเดนบิดข้อมือของมันอย่างแรง

"ไอ้เวรนี่!!"

มันร้องลั่น สบถคำหยาบคายพลางต้องจำใจปล่อยมือจากแขนของเกลนน์อย่างเสียไม่ได้
และทันทีที่เป็นอิสระ มันสบถต่ำในลำคอ

“กล้าดี…”
+

มันคำรามต่ำลอดผ่านไรฟันแน่น สายตาคมปลาบไล่ลงมองแหวนที่สวมอยู่บนนิ้วของเกลนน์ ก่อนจะเหลือบขึ้นสบตาเขาช้าๆ ไม่วายประชดประชันต่ออย่างตายใจ

“หึ แหวนแต่งงานงั้นเหรอ…” เขาหัวเราะในลำคอ “ นี่ถึงกับต้องแต่งงานกันเลยรึไง?”

แล้วจึงเลื่อนสายตามองไอเดน จากนั้นตวัดกลับมาจ้องเกลนน์เต็มตา

“หรือเจ้า…แค่ใช้ได้ดีบนเตียงจนอีกฝ่ายยอมทุกอย่าง? ทั้งที่ปกติก็ไม่ค่อยจะมีประโยชน์อยู่แล้ว"