นีลอาร์ 🌙

ตำนานหนึ่งเล่าขาน เนิ่นนานและเล็กจ้อย เรื่องเล่าปรัมปราจากปู่ย่าจนถึงเด็กน้อย

ตำนานเล่าขาน ว่ากาลครั้งหนึ่ง....มีเอลฟ์ผู้หนึ่งที่รักมนุษย์อย่างยิ่งยวด

พิทักษ์รักษา เคียงข้างจนหวนคืนสู่ผืนดิน

💐🪻🍃

📜 Rursus Orbis - Week 9
[ โรลปิด w/ @surya-wyh-npc.bsky.social | โกงเวลาหลังแข่งประลอง ]
[ ⚔️ ภารกิจปราบมอนสเตอร์ - การทดลองประหลาด ]

ณ ดันเจี้ยน Forbidden

"..."
ซิกฟรีดเหลือบมองเพื่อนร่วมทางในครานี้ที่ต่างออกไปจากทุกที
แม้จะออกไปฝึกฝนด้วยกันมาก่อนแล้วในดันเจี้ยนแห่งอื่น
แต่การหวนกลับมาที่นี่อีกครั้งก็ดูจะชวนรื้อฟื้นความทรงจำบางอย่างได้ไม่น้อย...

+

“ หากเรียกทุกคนแล้วเขาแห่กันมาเล่า ”

เอฟล์หนุ่มถอนหายใจออกมาอย่างเสียมิได้ แต่พอนึกๆดูแล้ว หากเรียกแล้วมาทุกคนจริงเจ้ามังกรข้างกายจะเป็นลมเป็นแล้งไหมหนอ..

แม้จะอยากเห็นท่าทีของมอทัส หากแต่ถ้าตนต้องแบกร่างใหญ่โตกลับล่ะก็ลำบากน่าดู

“ มิสู้เรียกผู้ที่เจ้าอยากเจอมิดีกว่าหรือ ”

“ ข้าเพียงเรียกให้เจ้ามาดูเท่านั้นว่าข้ามิได้หลอกเจ้า ”

เสียงทุ้มเอ่ยพลางยักไหล่ ราวกับไม่คิดใส่ใจอันใดนัก สองมือที่เคยกุมหน้ามังกรหนุ่มค่อย ๆ ละออกมากอดอก

นัยน์ตาสีชาดเหลือบไปสำรวจเปลวไฟสีฟ้าตรงหน้าที่ล่องลอยไปมาช้า ๆ

“ หากอยากเรียก จงเรียกเถิด มิใช่ที่ของข้า ไม่รู้จักเรียกผู้ใด ”

“ฟีอัส
“เจ้าต้องการจะรักข้าจริงๆหรือ?”

ไซรอสถามย้ำอีกครั้ง

เขาทั้งหัวรั้น ไม่ฟังใคร หยาบกระด้าง และมีข้อเสียตั้งมากมาย เขาเป็นเช่นนี้มาโดยตลอด

และอีกฝ่าย ต้องการที่จะรักเขาจริงๆใช่ไหม?

“ ข้าเพียงเห็นว่ามันมาทางนี้ ” ขายาวสาวเดินไปยังจุดที่ตนเห็นทันใด นัยน์ตาสีทับทิมปรายมองรอบ ๆ พลางเท้าสะเอวอย่างไม่สบอารมณ์

เจ้าลูกไฟสีครามนั่น ลอยไปลอยมาราวกับกำลังก่อกวนกัน

ทว่าเมื่อจะละออกให้ผู้ที่เดินตามมาดู หากแต่ดวงเพลิงนั่นกลับลอยลิ่วไปทางอื่นเสียอย่างนั้น

เจ้าไฟนี่…

เรียวมือพุ่งไปจับหน้าเจ้ามังกรให้หันตามไปมองลูกไฟที่กำลังจะวิ่งไปอีกทาง

“ เห็นหรือไม่! ”

[ 🦇 Story : 1/? ]

กุหลาบในมือถูกยื่นให้อีกฝ่าย พลางเรียกเสียงแผ่ว

“ นี่…ไซรอส ”

เสียงที่เปล่งออกมานั้นเจือไปด้วยความจริงจังมากกว่าทุกครั้ง..จนรับรู้ได้ในทันที

น้ำหนักของมืออีกข้างที่วางบนลาดไหล่กล้าง ผ้าคลุมของตนผล็อยหลุดลงไปกองบนพื้น

ก่อนริมฝีปากทาบลงบนอวัยวะเดียวกันอย่างแผ่วเบาราวกับแมลงปอแตะผิวน้ำ

กำลังตื่นเต้นว่ามันคืออะไร กลับกลายเป็นว่าจันทราหงุดหงิดมากทีเดียวที่เจ้าลูกไฟนั่นทำให้ตนกลายเป็นเด็กเลี้ยงแกะไปเสียแล้ว

“ ข้าหาได้หลอกเจ้า “

หากเป็นคนปกติคงขู่ให้ออกมาไปแล้ว แต่กลับของแบบนั้นคงมีแต่ต้องเผาที่นี่หาเสียแล้วกระมัง

” ลูกไฟสีฟ้า คล้ายกับไฟของข้า “

ในเมื่อไม่พบสักทีคงมีแต่ต้องเดินไปดูให้เห็นกับตา

ขายาวสาวเท้าเดินผ่านเจ้ามังกรไปอย่างรวดเร็วเพื่อแหวกหาเจ้าตัวปัญหา

“ แบบนั้นนับว่าเป็นคนในวังเจ้าไหม มอทัส ”

“ บางทีเขาอาจจะอยากทักทายเจ้า ”

นิ้วเรียวชี้ไปยังดวงไฟสีฟ้าที่ล่องลอยไปมาด้านหลังมังกรหนุ่มโดยไม่เกรงกลัวอะไรนัก

ดูจะตื่นเต้นเสียด้วยซ้ำ

“ สถานะตอนนี้ย่อมใช่ แต่พวกเขาจะคิดเช่นนั้นหรือ ”

“ สถานที่ที่เจ้ามา สถานะเจ้าย่อมเป็นของเจ้า ”

ทิวากรเอ่ยตอบฉันใดจันทรานั้นไม่ย่อท้อที่จะเถียงฉันนั้น

เมื่อก้าวออกมายังสวน…
จู่ ๆ ลูกไฟสีฟ้าลูกหนึ่งก็พุ่งผ่านหน้าเขาไปอย่างฉับพลัน

นัยน์ตาสีทับทิมพลันหันควับไปมองตามมันโดยไม่คิดลังเล

” ฤทธิ์ที่อยากได้? “ เสียงทุ้มเอ่ยถามอย่างไม่เร่งร้อน ขณะมือยังละเมียดจัดเรียงแต่ละส่วน

” คิดไว้หรือยัง “

มือที่บดสมุนไพรอยู่อย่างละเมียดยังคงบดไปเรื่อย ๆ นัยน์ตาสีทับทิมเหลือบมองเด็กหนุ่มในโอวาทที่พึ่งเอ่ยบางสิ่งออกมา พลางกลับมามองสมุนไพรตรงหน้าที่ถูกแยกไว้อย่างเรียบร้อยตรงหน้า

คงจะอยากลองอะไรกระมัง

เรียวมือโบกให้ลมอ่อน ๆ ลากครกบดยาให้เคลื่อนไปตรงหน้าของค้างคาวหนุ่ม

ก่อนจันทราจะกลับมาสนใจส่วนของตนต่อ เรียวมือค่อย ๆ ทยอยนำผงที่ตนบดใส่ลงในโหลแก้วอย่างปรานีต

เสียงทุ้มคลอขึ้นอย่างอารมณ์ดี คล้ายกำลังเอาคืนเล็ก ๆ หลังตนเสียจังหวะไปในห้องก่อนหน้า เรียวขาเดินเคียงข้างอย่างไม่เร่งรีบ แสงอาทิตย์ยามนี้เจือด้วยสีส้มอบอุ่นของยามเย็นเสียแล้ว

“ ครานี้ข้าจักได้ปกป้องเจ้าเลยหนา ”

“ โพล้เพล้เช่นนี้ยิ่งต้องปกป้อง เจ้ารู้หรือไม่ ”

เสียงทุ้มทิ้งจังหวะให้อีกฝ่ายได้ครุ่นคิดราวกับว่าจะมีอะไรโพล่มา

ปฏิเสธไม่ได้ทีเดียวว่าการเห็นทิวากรเลิ่กลั่กนั้นน่าสนุกไม่หยอก

“ มิใช่ว่าเป็นองค์ชายห้ามพูดปดหรือ “

“ พวกเขาอาจจะไม่พอใจเรื่องนั้นก็ได้ “

เอลฟ์หนุ่มหัวเราะเบา ๆ พลางป้องปากขำกับท่าทางของอีกฝ่าย

สุดท้ายก็ได้แต่ปล่อยให้เจ้ามังกรจับมือเขาเดินไปอยู่ดี

“ มิดีหรอกหรือที่ข้าเสนอตัว ปกติเจ้าต้องเป็นคนคอยคุ้มกันข้าตลอด ”

นิ้วเรียวบางที่กำลังคัดแยกสมุนไพรอย่างขะมักเขม้นพลันชะงักลง

เมื่อสายตาเหลือบไปยังท้องฟ้า… เวลานี้ คงมีไม่กี่คนที่จะเข้ามาหา

“ เข้ามา ”

เสียงทุ้มเอื้อนเอ่ยอย่างเรียบง่าย ขณะที่มือเปลี่ยนจากสมุนไพรในตะกร้ามาหยิบครกใบเล็ก

จันทราไม่ได้เอ่ยอะไร เพียงพยักหน้าให้ค้างคาวหนุ่มที่เดินเข้ามานั่ง — เพื่อคัดแยกสมุนไพรแทนตน ที่กำลังจะเริ่มบดยา

นัยน์ตาสีชาดหรี่ลง มองคนตรงหน้าอย่างไม่ไว้ใจ คำว่า ‘ไม่กลัว’ ที่อีกฝ่ายเอ่ยออกมานั้น… ฟังอย่างไรก็ชวนให้กังขาอยู่ดี

“พูดปดเช่นนี้—ระวังเถิด วิญญาณบรรพบุรุษจะมิพอใจหนาองค์ชาย”

เสียงทุ้มเอ่ย แถมยังย้ำคำว่าองค์ชายอย่างเต็มปากเต็มคำ ใบหน้างามพยักเพยิดให้อีกฝ่ายเดินนำไปก่อน

“เดินไปเสีย ข้าจะทำหน้าที่องครักษ์เอง”

“อย่างน้อย…จะได้ไม่มีใครมา ‘แตะหลัง’ เจ้าโดยไม่รู้ตัว”

ทว่ายังไม่ทันได้ดุให้จบประโยค ลมก็พลันโชยผ่านเข้ามาอีกระลอก เสียงหวีดหวิวลอดผ่านช่องลมจนคล้ายเสียงโหยหวนของบางสิ่ง ชวนให้จินตนาการไปไกลทีเดียว

” และเราคงจะได้นอนบนเตียงของเจ้าแทนจะกลับเมือง พร้อมกับเสียงนั่นมากล่อมนอน “

ระหว่างนั้นเมื่อคิดกลับไปกลับมาแล้ว—เหมือนเขาหวังให้เจ้านี่มาจูบชัด ๆ เลย..

อดสูชะมัด

นีลอาร์ปล่อยให้เจ้ามังกรกอดอยู่พักหนึ่ง เมื่อยังไม่เห็นทีท่าว่าจะผละห่าง จันทราที่กำลังไม่สบอารมณ์(กับตนเอง)จึงยกมือขึ้นมาทุบหลังทิวากรดังอั่ก

“ ปล่อยข้า “

” หากกลัวก็ออกไปจากที่นี่ มิเช่นนั้นมันจักมืด “

เมื่ออีกฝ่ายโน้มตัวลงมา ริมฝีปากก็ยิ่งขยับเข้าใกล้เรื่อย ๆ นัยน์ตาสีทับทิมหลุบลงอย่างไม่รู้ตัว ราวกับยอมรับทุกสิ่งที่อาจเกิดขึ้นต่อจากนี้

ทว่า— สิ่งที่มาถึงนั้นมิใช่ที่คิด แขนแกร่งกลับโอบเอวตนไปกอดแนบชิดเสียอย่างนั้น

เจ้าหมอนี่… เล่นกับใจคนเก่งเสียจริง 💢

ใบหน้าเรียววางแหมะลงบนไหล่แกร่งที่กอดมาพลางคิดอะไรเรื่อยเปื่อย ไม่ได้ผละออก แต่ก็มิได้กอดตอบ

เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกอยากจะเป็นคนขี้กลัวเหลือเกิน เพียงเพื่อจะได้ไม่ต้องสนใจกับท่าทีของเราสองคนในตอนนี้

นีลอาร์เม้มปาก ใบหน้างามขึ้นริ้วแดงระเรื่อจาง ๆ ก่อนจะหลุบตาเอ่ยเสียงเรียบ คล้ายบ่นให้เจ้าคนตรงหน้าได้สติขึ้นมาบ้าง

“หากเจ้ากลัว… เจ้าจะมาที่รกร้างเช่นนี้ได้อย่างไร?”

“แค่เชิงเทียนเจ้ายังทำเป็นเรื่องใหญ่ หากมาเป็นตัวเต็ม ๆ จะไม่เป็นลมไปเลยหรือ?”

มัน.. น่าเขินไม่น้อย โดยเฉพาะเมื่อทิวากรขยับเข้าใกล้อีกนิดเพื่อคลำหาอะไรสักอย่าง เสียงเสียดสีของอาภรณ์ที่ต้องกันในระยะประชิดดังขึ้นในความเงียบ ไหนจะเสียงหัวใจเต้นของตนเองที่มันแทบจะหลุดออกมา รบกวนโสตประสาทของนีลอาร์อย่างชัดเจน

เสียงมันดังยิ่งกว่าเสียงเชิงเทียนที่เขาควรจะจดจ่อด้วยซ้ำ

ทุกอย่างเกิดขึ้นรวดเร็วจนเขาไม่ทันได้คิดด้วยซ้ำว่าควรจะรู้สึกอย่างไร

ทิวากรในตอนนี้อยู่ในท่าทีที่ชวนให้คิดไปไกล และดูเหมือนเจ้าตัวจะไม่รู้ตัวเสียด้วยซ้ำ —เห็นดังนั้นเรียวมือเอื้อมไปจับไหล่กว้างของอีกฝ่ายไว้ ประคองตนไม่ให้ล้มไปเสียก่อน

ใบหน้าเรียวเงยขึ้นมองภาพตรงหน้า ก่อนจะถอนหายใจเบา ๆ

“ ลานัวร์บอกว่า เพียงลมน้อย ๆ ก็สื่อถึงพวกเขาแล้ว ”

“ เรื่องเห็น— มิเห็นดอก แต่ตอนไปกับลานัวร์ครั้งวัยเยาว์นั้น เคยเจอกับเหตุการณ์บ่อยครั้ง ”

“ ดอกไม้บนหลุมตก หรือแม้แต่เสียงกระซิบแปลกประหลาดหาที่มามิเจอ ”

ร่างโปร่งเอียงตัวไปช้า ๆ สบมองตามไปยังเตียงที่ว่างเปล่าที่มังกรหหนุ่มชี้— นัยน์ตาสีทับทิมเหลือบไปมองคนข้างกายว่ากลัวหรือไม่

“ แม้แต่เสียงร้องไห้คร่ำครวญก็ยังมีเลยหนา… ”

คิดไปเองจริงเสียด้วย…

จันทราพยักหน้ากับตนเล็กน้อย ก่อนจะหันกลับมาสนใจกับคำถามที่ได้รับ พลางตรองอยู่ชั่วครู่

“อืม… ตัวข้าไม่อาจบอกได้ว่าตนเชื่อ หรือไม่”

“ข้ามิเคยสูญเสีย—จึงไม่รู้จักการโหยหาที่จะรำลึกถึง”

เขาเอ่ยอย่างตรงไปตรงมา ทว่าหาได้หมายขัดแย้งผู้คนที่มีใครให้คิดถึง หากแต่เพียงแบ่งปันความจริงเท่านั้น

แขนเรียวเท้าเอว พลางครุ่นคิดถึงเรื่องราวเกี่ยวกับวิญญาณที่เคยได้ยินผ่านหูมาบ้าง

ขอดูอีกสักหน่อยให้แน่ใจ..

แต่—พอมาลองคิดดูแล้ว ไอประโยคที่ว่าข้ารู้ว่าเป็นเจ้า ดูเป็นสหายที่สนิทกันแน่นแฟ้นอย่างปกติไม่ใช่หรือยังไง

สหายย่อมจำกันได้

บางทีคงจะคิดไปเองจริง ๆ

นัยน์ตาคู่งามสบประสานก่อนเจ้าตัวจะเอียงคอมองอย่างเป็นเชิงถามอย่างหยอกล้อ

“ องค์ชายช่างใส่ใจสหายนัก ”

เมื่ออีกฝ่ายโน้มตัวลงมา กลุ่มผมสีอ่อนกลับร่วงลงมาปรกใบหน้าคมคาย เรียวนิ้วเอื้อมแตะอย่างแผ่วเบา จัดผมนั้นให้เข้าที่ ก่อนจะค่อย ๆ ทัดไว้หลังใบหูอย่างเบามือ

“ หากวิญญาณบรรพบุรุษเจ้ามาได้ยินเข้าคงคิดว่าเจ้าเกี้ยวข้าเป็นแน่ “ เสียงทุ้มเอ่ยทีเล่นทีจริงเพื่อดูปฏิกิริยาของทิวากรอีกครา

แม้จะตอบออกไปเช่นนั้น แต่ในหัวกลับเต็มไปด้วยภาพของอีกคน จินตนาการว่าไอเดนในเสื้อตัวใหม่ เสื้อแขนยาวสีเข้มที่เขาแอบหยิบไว้ หรือแม้แต่เสื้อคอกว้างตัวหลวมที่เขาเผลอนึกภาพว่ามันจะเผยไหล่กว้างของอีกฝ่ายได้ยังไงบ้าง

เกลนน์รีบเบือนหน้ากลับไปที่ราวแขวนเสื้อก่อนความคิดจะเลยเถิดไปกว่านั้น
+

#SnowBloom_Roses_WyH

[โรลปิด with @phias-wyh.bsky.social ]

ท่ามกลางความหนาวเหน็บ บ้านหลังน้อยที่มักจะดูอบอุ่นดั่งทุกๆวัน วันนี้ผู้เป็นของ ดูท่าจะพยายามอย่างยิ่งยวด ที่จะทำให้มันเป็นที่กำบังแสนสมบูรณแบบในฤดูกาลเช่นนี้

เจ้ามนุษย์มังกร นั่งกึ่งนอนอยู่บนเก้าอี้ไม้ตัวยาวขนาดใหญ่ ที่ตอนนี้ดูพอดีตัว เสื้อผ้าที่ใส่ดูมิดชิดและหนาแน่นกว่ายามปกติ
+

เอ็นดู 55555555