𝕷𝖊𝖓𝖓𝖆𝖓 𝕽𝖔𝖘𝖋𝖎𝖊𝖑𝖉 (slow งานทับ)

(กลับมาเลี้ยงเจ้าหญิงส่งมูจบ🥹)

“ ซินเธีย? ” เสียงทุ้มเปลี่ยนเป็นโทนอุ่นเมื่อเสียงสดใสเอ่ยชวนแลเห็นว่าเป็นเจ้าหญิงตัวน้อยประจำกิลด์ตนก็จำต้องหยุดฝีเท้าลง ข้างกายมีเจ้าหมาป่าขาวชราอยู่ก็หยุดตามพร้อมมองเด็กสาวอย่างมิปองร้าย

“ เอาอะไรมาให้พี่คะ? พายหรอ ” เจ้ามังกรย่อตัวลงคุกเข่าหนึ่งข้างให้สายตาอยู่ระดับเดียวกัน เขามักจะพูดหวานกับเด็กๆ อยู่เสมอ

“ หนูทำเองหรอคะคนเก่ง? ”

“ เช่นนั้น ไว้เจอกันที่กิลด์ ”
“ ขอให้โชคดี ”

เขาไม่รั้งตัวสหายให้อยู่นานนัก แต่ก็ดีใจที่ยังได้แวะเวียนผู้คุยกันบ้างเพราะเขาไม่ค่อยจะได้สนทนากับบุรุษผู้นี้เท่าไร เพียงนั่งคุกเข่าลูบสุนัขข้างกายยกยิ้มให้อย่างไมตรี

เขาก็คงเก็บผลแอปเปิ้ลอีกสักลูกสองลูกก็จะกลับบ้านแล้ว

(จะต่อหรือตัดตรงนี้ก็ได้เลยนะคะ🥺 ขอบคุณไอเดนที่แวะมาหาหมาทองตัวนี้น้ะะ)

#WyH_DGAtTheCrossroads

⚔️ ประกาศปิดคอมมูนิตี้อย่างเป็นทางการ ⚔️
ภารกิจสุดท้าย : เริ่มต้นการเดินทางครั้งใหม่อย่างราบรื่น

ข้อความถึงทีมงาน: forms.gle/iirjteK8KWS5...
End Credits: youtu.be/7K-1Ssj2ST4?...

(บ้านผมหายครับ)

“ ฐานอันดรก็เรื่องนึง แต่ต้องสมกับที่เจ้าแต่งงามมาให้เชยชมและคืนนี้พิเศษออก ”

ร่างกำยำโน้มขึ้นเต็มความสูง มือละจากชายคางเรียวเปรยไปข้างตัวเชิงว่านางได้มาออกงานสังคมซึ่งมีผู้คนหลากรูปโฉมร่วมการแต่งกายมากมายปานนี้ จักให้แต่งเช่นทุกวันก็กระไร

“ แล้วก็ให้สมเป็นของเจ้าสิ ” เอียงตัวลงกระซิบทุ้มข้างหูคลับคลาแซวสาวเจ้า

“ หิวรึไม่? ” เจ้าหนุ่มถามเสียงอ่อนขณะทอดสายตาจดจำทุกระเบียด

“ ถึงข้าล้มไปก็ไม่ปล่อยคู่ควงต้องยืนเดี่ยวกลางงานหรอกแม่หญิง ”

เขาว่าพลางมืออีกข้างยกลูบระแก้มเรื่อ หลังปลายนิ้วเกลี่ยไอกรุ่นบนผิวนวลอย่างอ่อนโยนพร้อมสายตาซึ่งคอยมองชมแลเทิดทูนเจ้าความรักยิ่งอื่นใด

“ งามหยดปานนี้ ” ปลายอาภรณ์สวมมือลากตามรูปโครงสวยเชยขึ้นหน่อย พลันรูปหน้าหล่อเหลาเอียงขึ้นแนบจูบลงบนกลางกระหม่อม..แผ่วทว่าฝังรักแน่น ก่อนถอดถอนคล้อยสายตาลงมาสบกัน

+

“ ท่านจักกลับเลยรึไม่? ข้าคงมีเวลาเดินกับท่านเพียงนี้ น้องชายข้ารออยู่ข้างนอก ”

“ หากท่านอยากมีสหายเดินกลับ ”

เขาไต่ถาม บรรยากาศในตัวปราสาทมันหนักอึ้งแลเป็นห่วงว่าเจ้าทิวากรอาจดับแสงไปชั่วคราวเพราะความหลังอันแสนสำคัญผุดขึ้นมาในทุกฝีเท้าของปราสาท

เขาเคยได้ยินว่ามันเหมือนอดีตแล่นเคียงไปกับปัจจุบันจนน่าถวิลหาและเสียดายสิ่งที่พลาดในครานั้น..ไม่อยากคิดนักว่าจะอาวรณ์เพียงใด

เลนแนนไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธ ถึงมีก็คงไม่..เขาหลุบสายตาลงมองสิ่งทองอร่ามข้ามกาลเพลายังสวยสดในมือตนก็ถอนหายใจหลับตาอมยิ้มกับความหัวรั้นไม่น้อยของชายหนุ่ม

“ เช่นนั้นข้าคงขัดท่านมิได้ ” ชายเจ้ากำไว้บนฝ่าบันทึกคำกล่าวของนายไว้ใจ สมแล้วที่ตั้งใจเข้าสมาคมแสงสุริยัน
“ ขอบคุณครับ ”

“ ท่านบอกว่าเห็นคนในนี้..แต่มันว่างเปล่า ”
“ อาจเป็นใครสักคนที่ยังอยากเฝ้าสถานนี้อยู่ ในความเห็นของข้า ”
+

パスワード限定公開 - Privatter -

(คืนกำไรสู่สังคม)

🔞 sunshine x moonlight privatter.net/p/11590759

“ เพราะงี้ถึงไม่ให้ข้าไปรับ ถูกหรือไม่ที่รัก ”

เสียงทุ้มหลุดหัวเราะต่ำออกมาทั้งดวงตาหยีลง เขาสุขใจซะจริงที่นางคิดเรื่องเล็กน้อยนี้..แต่ไม่ว่าจะเห็นในหรือนอกงานก็มิสำคัญ ในเมื่อทุกสถานซึ่งนางได้ย่างก้าวไปมันได้เชิดชูเวลเว็ตเสียแล้วทั้งสิ้น

โลกของเขามีสีสัน แต่เพราะนางเข้ามามันถึงได้สดใสกว่าเดิม

“ ชักจะอิจฉาคนได้เห็นเจ้าก่อนข้าแล้วสิ ” ว่าไปนั่น

ร่างสูงยันตัวจากเสาหินเรียบเดินตรงไปยังนางพร้อมนำมือออกจากกระเป๋ากางเกงไปประคองฝ่านุ่มขึ้นมามอบจุมพิตอุ่นบนหลังนิ้วกึ่งกลางและนาง เนตรมณีประกายสบแซฟไฟร์สว่าง มุมปากยกยิ้มอุ่นก่อนบรรจงจูบซ้ำอีกหน

“ เจ้าสวยจนเกือบทำข้าล้มเชียว เลดี้สการ์เล็ต ”

เขาตะลึงไปชั่วครู่ เหมือนโลกทั้งใบหยุดหมุนจริงๆ นะ

เจ้าตัวโน้มขึ้นพอในระดับสายตาที่นางไม่ต้องแหงนหน้าคุย มืออุ่นอีกข้างระแก้มแดงเรื่อ
+

พลันสุรเสียงเจ้าฤทัยจำได้มิเลือนหายดังอยู่ใกล้กายก็ละเนตรจากเหล่านราหลากรูปโฉมมายังนาง เขารู้อยู่กับใจว่าสตรีผู้นี้จักงดงามเกินพรรณนาเปรียบเทียบสิ่งเลอค่ามณีจินดาไหนๆ ทว่าภาพจริงมาอยู่ตรงหน้ากลับเกินจินตนาภาพไปไกลโข

ว่าไปสิ่งใดงามหยดคงเคียงมิได้ด้วยซ้ำ

“ จักใคร..? หญิงเดียวที่ครองใจข้าไง ”

ชายเจ้าเกือบเสียสูญร่างกายแต่ยังคงมาดเอาไว้ได้มิงั้นคงอับอายประชาชี

+

(ถึงบอกให้ขุดศพไงเบ๊บ)

(พ่ออย่าไปยอม!!!! พ่อเอาเลย!!!!!)

“ จริง..เหมือนข้าฝันร้ายอยู่เลย? ” นึกสภาพเขาตื่นมาเจอท่านพ่อนั่งขรึมใส่ท่านแม่ แล้วอีกคนยิ้มหวานเกาะแกะเขาสิ มันขนลุกพิกลเลยไม่ใช่รึไร เหมือนวิญญาณสลับร่างเงี้ย

ขนลุก🥶

“ ตามใจเจ้าเลย..” มือหนากอบกุมฝาบางให้นางนำพาไปยังบ้านตนเอง แม้จะรู้ทิศรู้ทางอยู่แล้วก็เถอะ แต่เขาบอกจักให้นำนินะ

—

“ โอ้ งั้น ” เขาเกาแก้มมองทิศอื่นครุ่น
“ หมูอบแอปเปิ้ลก็เข้าท่านะ มันหอมมากเลยล่ะ ”

เขาเอ่ยอย่างอารมณ์ดีสมดวงตะวันบนดวงหน้าอุ่นซึ่งมักระบายยิ้มให้ผู้อื่นรู้สึกวางใจเสมอ จนไอเดนทักเรื่องเจ้าสิคาลขาวจึงเห็นควรว่าต้องแนะนำ

“ นี่ลูมิ นางเป็นหมาป่าของท่านแม่ข้า ”
“ เป็นเพื่อนคู่กายมาตั้งแต่ก่อนคืนสีเลือดอรกจักบังเกิดเสียอีก ” เขาย่อลงไปลูบมัน

“ มันก็ชรามากแล้ว แต่ยังวิ่งไหวอยู่เลย ”

(เจ้าคิดว่าทำพี่หลังหักได้ก็ลองดูเอต้วน!!/แก่แล้ว หักง่ายแต่ห้าวก่อน)

“ ให้ข้ารึ? ” เขาเปิดตากว้างตวัดหน้าจรดสายตาสบทิวากร มันเป็นเกียรติของเขาที่จะรับไว้..ทว่าในนี้คือห้องของบิดามอทัส ของบางอย่างอาจเป็นสิ่งสุดท้ายที่อีกฝ่ายควรจักเก็บ

“ เป็นเกียรติของข้ามาก..ท่านมอทัส แต่ว่าข้ายังมิอาจเรียกตนว่าอัศวินได้เต็มตัวนัก แม้อาชีพจะบัญญัติข้าเช่นนั้น ” มือใหญ่วางทาบกลางแผ่นอกน้อมศีรษะลงเล็กน้อย

“ มันอาจเป็นของบิดาท่าน เลอค่าเกินควรข้าจักครอบครอง ”

นี่เขาเป็นตัวสีสันจนขนาดหัวหน้ากิลด์มีความคิดจ้องจะแกล้งขึ้นมาแวบนึงแล้วนะ😧 รู้สึกเป็นเกียรติดีหรือไม่ที่ทำให้เขายิ้มได้?

เจ้าไตรมณีหลุบมองสำรวจรอบห้องพร้อมมือลูบปาดฝุ่นบนชั้นหนังสือมาดู มันเขรอะแต่ว่าสภาพไม้ยังดีดั่งทิวากรว่า...พลีนเสียงเรียกดึงความสนใจตนไปหาก็พบว่าชายเจ้ายื่นเข็มกลัดมาให้ตนดู

เครื่องแสดงเผ่ามังกรแลดูเลอค่า กลับไม่ถูกหยิบฉวยไป..อาจเพราะคำลือของสถานจึงมิมีใครกล้า

+

(ผมโดนละทุกคน ถ้าผมไม่รอดขุดศพผมขึ้นมาตั้งโต๊ะจีนด้วย)

เลนแนนทำหน้างุนงงแล้วเดินเข้าไป พอเห็นว่าเป็นห้องทำงานเก่าห้องนึงก็ยกมือขึ้นเกาศีรษะหันไปมองหัวหน้ากิลด์ที่ดูจะงงไม่แพ้ตน

“ ท่านคงไม่หลอกผีข้าหรอก..”
“ มิใช่แสงเงาหรืออะไรทำท่านตาฝาดใช่รึไม่? ”

เขาลองสำรวจรอบๆ ดูอย่างระมัดระวัง หรือเขาโดนหลอกผี🥶🥶

(นี่ใส่ไม่โป๊แล้วยังจะตะกุยกล้ามผม😦😦 ตาวิเศษหรอเลนาร์ท)

(เลนแนนขนพองสยองกร้าว ไม่ไหวๆๆๆ ไม่ไหวแล้ววว อย่าเรียกแบบนั้นอีกนะ จักจี้หู😭😭)

“ ใช่..ข้าขี้โกง ”

เขาน้อมรับคำว่าแต่โดยดีทั้งใบหน้ายิ้มแย้มแสนน่าหมั่นไส้ ก่อนจะเอียงคิดถึงคำเชิญชวนของนางแล้วก็ผงกหัวเห็นด้วย

“ สักที่แล้วกัน บ้านข้าออกจะ..ไม่ปกติ? มากๆ ”

“ เจ้านำไปเลยยอดรัก ” จูบหน้าผาก

กาลาฮัดโดนลูบก็ร้องเสียงพอใจทั้งยังเอาหัวถูซ้ำๆๆ จนฟูฟ่อง เลนแนนที่ได้เห็นก็อดหัวเราะออกมาเป็นไม่ได้ก่อนเดินไปจูงจู๊ดออกมาหวีขนต่อ

“ ก็ดูลูกเจ้าถูเข้าสิ เห็นข้าเป็นตะเกียงวิเศษกระมัง ”

ดาร์ล่าว่าพลางยิ้มแซวยกมือขึ้นลูบผมลงพร้อมทัดหูไว้ก่อน ค่อยไปจัดทรงใหม่ทีหลัง จึงไม่บ่อยนักที่จะเห็นดวงหน้านางเต็มๆ เช่นตอนนี้

(จำเป็นสิครับ พ่อให้หน้าหล่อมาใช้ขนาดนี้ แต่หนูตะกุยอะไรคะ?!?!)

บาแก็ตมาฝาดนายเนี่ยแหละ!! นายทำฉันสยองโว้ย!?!?!

เลนแนนหยุดกึกแล้วหันขวับถลึงตามองเลนาร์ทที่สรรหาสรรพนามมาเรียกตน เจ้าตัวกัดฟันกรอดจนเหมือนเส้นเลือดจะขึ้นสันกรามบ่งบอกความอดทน

“ นั่นอะไร! ” เขาทำเสียงตกใจแล้วชี้ไปอีกทาง

จังหวะที่เจ้าตัวหันไปเขาก็กางปีกบินหนี ไม่อยู่แล้วเว้ย!?!!

(กรี๊ดดดดดดด อย่าล้มค่ะน้อง😭!!!/สไลด์มารับ)

(พี่ไม่ทุบน้องหรอกครับ ออกจะเป็นพี่แสนใจดี(??))

“ หากเป็นนักผจญไร้สังกัด..ข้าว่าก็พอมี ” เขายักไหล่คิดในอีกแง่นึง ท่าทางจริงจังของมอทัสทำเขาต้องวางมือทาบสันดาบ

“ หากท่านมิว่า ” เลนแนนโน้มหัวลง เขาอยากให้เกียรติ แต่อีกนัยหากเป็นคนอันตรายก็ถือว่าเป็นแนวหน้าป้องกันคนสำคัญ มันเป็นหน้าที่ของเขามาเสมออยู่แล้ว

บุรุษมังกรเดินนำไปใช้สายตามองช่องว่างว่าไร้กับดักเส้นด้ายหรือไม่ ก่อนค่อยๆ เปิดแง้มสักนิดเพื่อดูภายในห้องนั้น

โกสปะค้าบ—