𝐒𝐄𝐑𝐎𝐒

#BloodMoonNight_WyH
[w/ @seros-wyh.bsky.social ]

จันทราโลหิตส่องสว่างฉาดฉาน

ความโกลาหลปกคลุมอาณาจักร เสียงการต่อสู้ดังระงมทุกหย่อมหญ้า ความสุขสงบถูกทำลาย แปรสภาพกลายเป็นสนามรบชั่วคราว

ลูกศรถูกบรรจุเข้ารัง สายเอ็นหน้าไม้ขึงตึง ส่งมันเจาะทะลุก้อนโลหิตน้อยใหญ่ที่เพ่นพ่านเบื้องล่าง

กำจัด
ฟาดฟัน
เคียงบ่าเคียงไหล่กับนักรบภูผา
จวบจนกว่าราตรีสีชาดจะสิ้นสุดลง

“...ว่าไงนะ”

พอได้ยินคำสารภาพอุบอิบ ใบหน้าที่นับปลิงอยู่ก็หันมาเอ่ยถาม ด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งหากแต่เคร่งเครียดขึ้นเล็กน้อย

“เจ้าก่อเรื่องอะไร ไอ้หนู”

คำสุดท้ายเน้นย้ำ ฝ่ามือข้างที่พันแผลจับหมับไปที่ท่อนแขนของอีกคนกันหนี(...) หากจากมุมสายตาของเคย์ลัน ราวกับมีเงาปริศนาทาบทับใบหน้าของเซรอสก็ไม่ปาน

แม้ยาทาทำให้รู้สึกแสบเล็กน้อยแต่ชายร่างใหญ่ก็ไม่ขยับไปไหน ปล่อยให้บาดแผลได้รับการปรนนิบัติอย่างเคยชิน สายตากวาดนับจำนวนซากปลิงที่พวกเขาต้องเก็บแล้วนึกท้อในใจ... ดันเผลอออกแรงเยอะไปเสียได้ ไหนจะต้องแยกซากดีกับซากเสียจากกองพวกนั้นอีก

“เจ้าไม่ต้องทำให้ข้าทุกอย่างก็ได้”

ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาพูดเช่นนี้กับเคย์ลัน ถึงรู้ดีว่าจะโดนตอบกลับมาด้วยคำดื้อรั้นยืนยันว่าจะทำให้เหมือนทุกครั้งก็เถอะ

+

น่าเจ็บใจที่ปลิงเจ้ากรรมมันดันเลือกตำแหน่งกัดได้เหมาะเจาะทีเดียว เพราะนอกจากมันจะหลบตำแหน่งเกราะหนาที่เซรอสสวมใส่แล้ว เขี้ยวของมันดันทะลุแขนเสื้อตัวเก่งของเขาจนเป็นรูอีกด้วย

“เราควรหาที่พัก”

จะย้อนกลับเมือง หรือหาจุดแวะพักของดันเจียนก็ได้ทั้งนั้น เพราะอาการอ่อนเพลียจากเลือดที่เสียไปเริ่มเด่นชัดขึ้น แต่ก็ยังไม่พอที่จะทำให้ชายร่างใหญ่หมดเรี่ยวแรงนัก, หากไม่ได้สังเกต เซรอสก็ดูปกติดี

เสียงถอนหายใจดังออกมาจากชายอาวุโสเมื่อเหตุการณ์สงบลง ฝูงปลิงที่ยังเหลือรอดรีบคืบคลานถอยทัพไป เช่นนั้นเซรอสจึงปักคมดาบอันหนักหน่วงพักลงผืนดิน ก่อนจะยกแขนขึ้นปาดคราบที่เปรอะใบหน้าอยู่ออกเล็กน้อย

“ข้าไม่เป็นไร”

เขาหันไปตอบเจ้าของน้ำเสียงที่แสดงท่าทีเป็นห่วง แต่พอเห็นหูหางที่ลู่หงุงลงของมันแล้ว เซรอสก็ได้แต่กลอกตา ยอมยื่นแขนข้างที่บาดเจ็บให้ไปดูอาการแต่โดยดี

+

แม้เชื่องช้าจนสามารถเดาทิศทางได้ แต่ปลิงพวกนี้ไม่ใช่สัตว์ไร้กระดูกสันหลังธรรมดา หากแต่เป็นมอนสเตอร์ที่สามารถสูบเลือดของคุณจนแห้งได้เพียงไม่กี่นาที

“อย่าประมาท ไอ้หนู”

เขาเอ่ยเตือนอีกฝ่ายเพราะไม่อยากให้มีสภาพแบบตน ปลายเท้ากระทืบร่างของมันอีกครั้ง ตวัดดาบฟันมันอีกสองสามตัว

ดวงตาคมปลาบมองไปยังปลิงตัวสุดท้าย และ...

ฉึก!

ปลิดชีพมันในพริบตา

[5/10]
[51/50 👏]

เอ่ยด้วยน้ำเสียงหอบหนัก แขนข้างที่เสียเลือดชาจนไร้ความรู้สึก เซรอสสัมผัสได้ถึงเรี่ยวแรงที่หดหายไป หากแต่อะดรีนาลีนในกายกลับกำลังพุ่งพล่าน จนอาจจะปลุกสัญชาตญาณบางอย่างออกมาแทนที่

เขาฟันปลิงตัวหนึ่งด้วยแขนข้างที่เหลือ ก่อนจะปักปลายดาบลงสู่ธรณี

ครื่น—!

กระแสเวทย์หมุนเวียนเป็นเกลียวคลื่น ก่อนที่ผืนดินจะเกิดกองหินกระแทกพวกปลิงรอบตัวให้กระเด็นไป

[6/10]
[43/50]

ปลิงผู้โชคร้าย(?)ถูกบดขยี้จนแหลกคามืออย่างที่อีกคนคาดเดา หากแต่ซากของมันนอกจากเละเป็นแยมแบบไม่มีชิ้นดีแล้ว เลือดดันไหลออกมามากกว่าปกติด้วยซ้ำ

“ฮ– ไหวอยู่...”

สิ่งที่จะเฉลยความผิดปกตินั้นคงอยู่ที่รอยแผลบนแขนของเซรอส เมื่อมันฝังคมเขี้ยวเข้าไปบนผิวหนัง เจ้าปลิงนั่นคงได้ลิ้มรสเลือดเนื้อของเขาไปบ้าง แม้จะดึงออกทันที

“ไอ้ปลิงเวรนั่น มันดูดเลือดข้าไปซะได้”

+

หากแต่คราวนี้เขาเล็งไปทางส่วนปลายหางของมันมากขึ้น เสียงหวีดร้องแหลมของพวกมันทำให้ชายแก่อยากออกไปจากตรงนี้โดยเร็ว

“—!?”

เซรอสสะดุ้งเมื่อมีปลิงตัวหนึ่งเล็ดรอดคมดาบของเขา พุ่งเข้ามาฝังคมเขี้ยวเข้าที่ส่วนแขน... ดูเหมือนว่าการโฟกัสกับการเล็งทีละส่วนของปลิงจะทำให้การป้องกันตกไปสักหน่อย

เขานิ่วหน้า จากนั้นจึงคว้าตัวของปลิงกระชากมันออกทันควัน

[5/10]
[30/50]

คนแก่กว่าหรี่ตามองผลประกอบการที่เด็กมันคาบมาอวด ราวกับว่าเห็นหางฟูฟ่องของมันสะบัดไปมาอย่างห้ามไม่ได้ด้วยซ้ำไป

“...ช่างยุ่งยากเสียจริง”

เช่นนั้นเจ้าของสีหน้ายุ่งจึงถอนหายใจหนักๆ ออกมาโดยไม่พูดอะไร หากแต่เห็นด้วยกลายๆ ว่าถ้ามัวแต่ฟาดฟันพวกมันอย่างไร้จุดหมายเช่นนี้ มีหวังคงเสร็จอีกทีค่ำมืด หรือไม่ก็เสียท่าให้พวกปลิงจนเลือดหมดตัวเป็นแน่

ยังคงกวัดแกว่งดาบเล่มเดิมอย่างชำนาญ

+

หันไปหลังจากกระทืบปลิงตัวที่ n

“เหอะ พูดอย่างกับเจ้าทำได้ดีกว่าข้าอย่างนั้นแหละ”

ไม่ได้เปลี่ยนวิธีการกำจัดปลิงของตัวเองแม้เพียงนิด เขายังคงเหวี่ยงดาบออกไปอย่างไร้ปราณี ไม่สนว่าจะสภาพดีหรือไม่ ในขณะที่อีกคนก็ไม่ได้แต้มดีกว่าตัวเองนัก

“หรือจะมัวแต่ออมมือแล้วปล่อยให้พวกมันดูดเลือดเจ้าจดหมดตัวกัน ไอ้หนู”

เอ่ยพลางต่อยปลิงตยาแบบบาบาเรี่ยนเวย์

[Round3: 2/10]
[Total: 17/50]

ฝูงปลิงแตกกระเจิงจากไอร้อนของไฟ หากแต่เมื่อพวกมันตั้งหลักได้ ร่างที่ห่อหุ้มไปด้วยเมือกเหนียวก็คืบคลานเข้ามาโจมตีต่อ

เซรอสคว้าดาบใหญ่ที่ดูเทอะทะของตน เหวี่ยงคมฟันเข้าไปที่กลางลำตัวของปลิงตัวแล้วตัวเล่า บ้างก็ใช้เท้าเหยียบตัวที่อยู่บนพื้นจนร่างเละเทะอย่างไม่แยแสนัก

ดูเหมือนว่าซากปลิงที่ได้จากการฆ่าฟันของเซรอส จะมีสภาพไม่ค่อยสวยงามเท่าไหร่นัก

[Round 2: 2/10]
[Total: 12/50]

ก็ดีเหมือนกัน จะได้ไม่ต้องเสียเวลาหาให้ยุ่งยากนัก

เซรอสเปิดฉากด้วยการโยนคบเพลิงในมือออกไป ให้ความร้อนแผดเผาตรงตำแหน่งที่มีปลิงชุกชุมมากที่สุด!

[Round 1 : 5/50]

ชายผู้ถูกจู่โจมคว้าหัวปลิงที่พุ่งลงมาได้ทันควัน ก่อนจะออกแรงบดขยี้จนแหลกเละ และปามันไปอีกทาง การกระทำนี้อาจทำให้พวกที่เหลือยิ่งบ้าคลั่ง กระโจนลงมาจากด้านบน และโผล่ขึ้นมาจากด้านล่าง โหมกระหน่ำโอบล้อมผู้บุกรุกทั้งสอง

เขาเก็บความสงสัยว่าทำไมพวกปลิงมันถึงคลั่งและรวมตัวกันอย่างผิดธรรมชาติเอาไว้ เพราะที่สำคัญกว่านั้นคือเอาชีวิตรอด และเอาศพของพวกมันกลับไปตามภารกิจ

+

!?

นัยน์ตาคมสีมรกตกวาดไปตามต้นตอของเสียงที่ลำพังใบหูของมนุษย์ไม่อาจได้ยิน หากแต่เป็นพิกัดที่เคย์ลันบอกกับตน เมื่อนั้นคบเพลิงในมือจึงถูกยกสูงขึ้น ฉายให้เห็นภาพของผูงปลิงที่เกาะอยู่บนกำแพงตรงหน้า... ในจำนวนที่ไม่ปกตินัก

“บ้าชิบ—!”

เซรอสสบถขึ้นพร้อมกับเสียงปลิงที่แผดกรีดร้อง หนึ่งในพวกมันกระโจนลงมาราวกับไม่ได้กลิ่นกินเลือดเนื้อของสิ่งมีชีวิตอื่นมานาน

”ระวังไว้ไอ้หนู!“

+

... ดูเหมือนว่าการทำภารกิจให้สำเร็จก่อนค่ำอาจเป็นเรื่องที่ไม่ง่ายเหมือนพูดนัก

เช่นนั้น เซรอสจึงหันไปมองอีกคนที่ควรจะตามเข้ามา ว่ายังอยู่ดีหรือไม่

“...อย่าหลงก็แล้วกัน”

เซรอสก้าวขาเข้าไปยังประตูมิติ หลับตารับแสงวาบที่อาบร่างของเขาอยู่ครู่หนึ่งอย่างเคยชิน และเมื่อลืมตาขึ้นมาบรรยากาศทุกอย่างก็เปลี่ยนไป

คบเพลิงนำทางส่องสว่าง เขามองไปยังดันเจี้ยนกว้างที่เต็มไปด้วยทางเดินสลับซับซ้อนคล้ายเขาวงกต ฝ่ามือสัมผัสกำแพงที่ประดับลวดลายอารยธรรมโบราณของเผ่าเอลฟ์ที่เรียงรายสุดลูกหูลูกตา

+

สายตามองสมุนไพรล่อปลิงที่เคย์ลันอวดในมืออย่างเรียบนิ่ง แต่ไม่นานนักก็มีเสียง ‘หึ’ ในลำคอออกมาจากคนแก่กว่าเพียงเบาๆ ราวกับมีบางอย่างซ้อนทับขึ้นมาในอดีต

“ถ้าเจ้าไม่โดนพวกมันรุมตอมเสียก่อน”

กล่าวต่อทฤษฎีของเด็กหนุ่มไว้สั้นๆ เป็นเชิงเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง พลางแบกดาบคู่ใจขึ้นพาดบ่า สะท้อนกับแสงแดดยามบ่ายของโลกฝั่งปัจจุบันเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะหันหลังนำไปยังปากทางเข้าดันเจี้ยน

+

เขานึกย้อนไปเมื่อสี่ห้าปีก่อนที่เจ้าลูกหมานี่ยังไม่โต และเขาเองก็ไม่เชี่ยวชาญการเลี้ยงเด็กนัก จึงทำให้ในแต่ละวันมีเรื่องชวนปวดหัวอยู่ไม่น้อย

ทว่าอย่างน้อยที่สุด ประสบการณ์เหล่านั้นก็หล่อหลอมให้เคย์ลันเรียนรู้ที่จะเอาตัวรอดได้ด้วยตัวเองไปโดยปริยาย

“เก็บอะไรมาล่ะทีนี้”

เขาพยักเพยิดไปยังสมุนไพรในมืออีกฝ่าย

และเมื่อได้ยินสิ่งที่อีกคนระลึกถึงเรื่องราวในอดีต ชายผู้ถูกกล่าวถึงก็พูดขึ้นด้วยเสียงเรียบนิ่ง

“...ไม่ได้ปล่อย”

เซรอสถอนหายใจเล็กน้อย ก่อนเอื้อมมือไปหยิบดาบใหญ่คู่ใจที่สะพายหลังมาถือไว้ แกว่งมันเบาๆ ให้ชินมือ

“แต่เพราะเจ้ามัวแต่เถลไถล ออกนอกเส้นทางไปเรื่อย”

+

ชายสูงวัยเดินนำไปข้างหน้าโดยไม่หันกลับมารอ ทว่าเขาก็ไม่ได้เร่งฝีเท้าจนอีกคนหลงหายไปนัก และระหว่างที่เคย์ลันแวะเก็บสมุนไพรริมทาง เซรอสยังคงเงียบงัน ปล่อยให้เสียงเจื้อยแจ้วของฝูงนกกาดังเข้าหู ซึ่งเหมือนว่าสรรพเสียงของสัตว์เหล่านี้จะทำให้ชายสูงวัยดูสงบใจได้เล็กน้อย

เมื่อเบื้องหน้าปรากฏซึ่งประตูทางเข้าดันเจี้ยนตามที่ต้องการ ฝีเท้าของเขาก็หยุดลง

+

ฝีเท้าของชายสูงวัยก้าวลงจากเรือตามหลัง เขาไม่ได้พูดอะไรนอกจากหันไปจัดแจงสัมภาระและดาบใหญ่คู่กายพาดบ่า ปล่อยให้ความเงียบที่อีกคนคุ้นเคยปกคลุมบรรยากาศไปพักหนึ่ง

“อืม... ถ้าเจ้าหามันเจอก่อนค่ำได้”

น้ำเสียงเรียบเอ่ยกลับคำพูดของเด็กหนุ่ม เหมือนให้รู้หน้าที่กลายๆ ว่าคนที่ต้องหาที่อยู่ของพวกปลิงคือใคร

“ไปเถอะ”

ร่างสูงออกนำตามเส้นทางที่คุ้นเคย คงใช้เวลาสักพักกว่าจะถึงประตูดันเจี้ยน

ไม่พูดพร่ำทำเพลง
สองเท้าเดินหน้า หน้าไม้ขึ้นสาย
เคลื่อนกายเข้าสู่ตัวบ้านด้วยความเงียบกริบ
แล้วเปิดประตู ปัง! ออกทันใด

และภาพที่ได้เห็นก็คือ

ไม่สะดุ้ง ไม่มีเสียงร้อง ไม่แม้แต่จะขยับตัว

เซรอสเพียงนิ่งมองเจ้าหินโมอายอยู่แบบนั้น ราวกับมีแรงกดดันบางอย่างที่มัน 3 ตัวก็รับรู้ได้ เหมือนเขากำลังมองก้อนกรวดติดรองเท้าเท่านั้น

ไร้คำพูดจา เขาเพียงเอื้อมมือไปแตะดาบที่สะพายอยู่ด้านหลังเบาๆ—

และเจ้าหินเวทย์มนต์ทั้งสาม ก็สะดุ้งสุดตัวราวกับโดนไฟช็อต ปีกค้างคาวกระพือพึ่บพั่บ ร้องแหกปากแล้วบินหนีไป

“...?”

อย่างน้อยก็ไม่ต้องออกแรงล่ะนะ

[22:50 | โรลปิด | #Mirage_Dungeon_WyH]

เปลวแสงบิดเบี้ยวและกลิ่นคาวเวทมนตร์คลุ้งทั่วอากาศ เป็นเวลาที่เจ้าหินสามตัวออกอาละวาด

พวกมันไม่ได้ก่อเรื่องอะไรนัก เพียงแต่ขยับปีกเล็กๆ แทรกซึมไปตามเมืองในยามราตรี ก่อนปรากฏกายหลอกให้ชาวบ้านกรีดร้องตกใจเล่น

และชายร่างใหญ่ในชุดผ้าคลุม ก็เป็นหนึ่งในเหยื่อของพวกมัน

“แบ—ร่!!”

“...”

ดูท่าเจ้าหินจะดวงไม่ดีเอาเสียเลย

+

เจ้าของชื่อที่ถูกเรียกไม่ได้เงยหน้า หรือจริงๆ คือไม่ขยับแม้แต่เซนเดียว เสมือนเสาหินที่ยังคงง่วนกับการดูเส้นทางบนแผนที่ผืนใหญ่

“มากพอที่เจ้าจะไม่ต้องกินซุปกระดูกเป็นสัปดาห์”

เพียงปากที่ขยับตอบคำถามเท่านั้น ลำธารยังคงเงียบสงบ สองข้างทางไร้วี่แววมอนสเตอร์หรือสิ่งมีชีวิต

“พายไปอย่าบ่น”

(มาแบบชราภาพ)

(อ๋ย ขอบคุณที่ชมคุณลุงนะคะ 😭✨ ถึงจะดูเท่ แต่แกดุอยู่นะคะ(…) /กระซิบ)

(Thanks, lad.)

(ฮือ ขอบคุณค่ะ แวะมาเล่นกันได้น้า /ประคอง 🤲)